Ευχαριστούμε, αλλά... δεν μπορούμε!

Αποτύχαμε. Ξανά! Και οικτρά... Η μόνη διαφορά με το 2010 (εκτός 12άδας), το 2011 (εκτός 4άδας), το 2012 (εκτός Ολυμπιακών Αγώνων), το 2013 (εκτός 8άδας), το 2014 (εκτός 8άδας), είναι ότι φέτος αποτύχαμε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Πήγαμε πλήρεις, πήγαμε έτοιμοι, πήγαμε με τους «παλιούς» πιο αποφασισμένους από ποτέ, πήγαμε με 4 NBAers, πήγαμε με 12 παίκτες - πρωταγωνιστές και τελικά πήγαμε στον αγύριστο!

Ναι, ξέρω! Θα κερδίσουμε και τη Λετονία και θα προκριθούμε στο προΟλυμπιακό κι εκεί θα κερδίσουμε στο τουρνουά ομάδες τύπου Ισπανίας, Ιταλίας, Λιθουανίας, καθώς στο Ρίο θα προκριθεί μόνο ο 1ος της ευρωπαϊκής ζώνης. Μακάρι! Θα το πανηγυρίσω σαν τρελός, αλλά για την ώρα «μετράει» ότι η 4άδα έμεινε και πάλι όνειρο απατηλό. Αποτύχαμε θεαματικά και πρέπει να το χωνέψουμε, να το «καταπιούμε» και να προχωρήσουμε! Αλλά, οφείλουμε να είμαστε εκνευρισμένοι για τη φετινή χαμένη ευκαιρία.

Την πίστευα πολύ αυτήν την ομάδα. Το μέταλλό της, το «νεύρο» της και «όχι πάλι από τους Ισπανούς». Ιδίως αυτό το τελευταίο! Στο 1ο λεπτό του αγώνα, όταν έβαλε 2 ελεύθερα τρίποντα ο Γιουλ, γύρισα και είπα στον Καλκαβούρα: «Όχι πάλι έτσι ρε μαλάκα. Όχι χωρίς πάθος με την Ισπανία! Όχι πάλι». Κι όμως! Το γυρίσαμε το ματσάκι. Το φέραμε στα μέτρα μας. Ο Γκασόλ ήταν στον πάγκο και χρειαζόμασταν 2 συνεχόμενες καλές άμυνες, ώστε το +4 να γίνει +8 και επιτέλους να είναι οι Ισπανοί αυτοί που θα αγχωθούν και θα καταλάβουν ότι φέτος -αριθμητικά- είναι λίγοι. Αλλά δεν...

Δεν μπορέσαμε, γιατί μαζί τους νιώθουμε ότι ένιωθε (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ο ΠΑΟΚ με τον Άρη στα 80s' και ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό τα τελευταία 15 χρόνια. Ότι με κάποιον τρόπο, άλλοτε εύκολα, άλλοτε δύσκολα, άλλοτε με διαιτησία και άλλοτε με θεατρινισμούς, θα βρουν τον τρόπο να μας κερδίσουν. Ξανά και ξανά και ξανά!

Είχαμε έναν «τελικό», απέναντι σε μια ομάδα που μας έχει κάνει τις μεγαλύτερες «κηδείες» της πρόσφατης ιστορίας μας, είχαμε και δύο μέρες να ξεκουραστούμε, να προετοιμαστούμε πνευματικά, να σημαδέψουμε τον Γκασόλ, να μπούμε για να δαγκώνουμε λαρύγγια και... με εξαίρεση ένα 10λεπτο, στο οποίο πήραμε τα ριμπάουντ, επιβάλλαμε γρήγορο ρυθμό και βάλαμε 27 πόντους (ενώ δεχτήκαμε μόλις 15 από το 19:25 ως το 29:20), χάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε. Ο Γκασόλ έπαιξε 31 λεπτά, χωρίς να κάνει φάουλ. Τι κάναμε λοιπόν αυτά το ευλογημένα 10 λεπτά και «γυρίσαμε» το ματς; Τρέξαμε! Βγάλαμε αιφνιδιασμούς, κάναμε -επιτέλους- ρήγματα στην άμυνα και αφήσαμε το «καθαρόαιμο» να τρέξει!

Κάποια στιγμή, στα μέσα του 3ου δεκαλέπτου, με την Ελλάδα στο +4, ακούστηκε ένας τίμιος φίλαθλος από την εξέδρα: Γιάααααννη, πάρ' το μόνος σου!

Προφανώς, ο Γιάννης δεν μπορεί ακόμα να το «πάρει μόνος του», αλλά ήταν ο μόνος παίκτης στον προημιτελικό που στα 34 λεπτά που πάτησε στο παρκέ ήταν μόνιμα στο «πνεύμα του αγώνα». Ο Αντετοκούνμπο από το ΝΒΑ, που ακόμα καλά δεν μπορεί να ελέγξει το κορμί του και την ορμή του, ήταν ο άνθρωπος χάρη στον οποίο ο προημιτελικός δεν τελείωσε με διαφορά 10+ πόντων. Και ο ίδιος ο Γιάννης, στα 21 του, ήταν και η μοναδική ευχάριστη νότα από το φετινό Eurobasket. Γερός να είναι και να συνεχίσει να έρχεται τα καλοκαίρια στην Ελλάδα και θα έχουμε βρει τον ηγέτη μας ως το 2025.

Με μια επισήμανση όμως. Όπως -σοφά- επί 10 χρόνια παίξαμε το μπάσκετ του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη και του Σπανούλη, όπως στο παρελθόν παίξαμε το μπάσκετ του Γκάλη και του Γιαννάκη, έτσι τώρα, όταν ο Αντετοκούνμπο είναι στην Εθνική, πρέπει να παίζουμε το μπάσκετ που θα αναδείξει το δικό του ταλέντο. Το να έχεις τον Αντετοκούνμπο και αυτός να είναι ακροβολισμένος στη γωνία και να σκοράρει μόνο από επιθετικό ριμπάουντ ή στον αιφνιδιασμό είναι... αυτογκόλ επικών διαστάσεων.

Πάμε παρακάτω! Το πρωί της Τετάρτης έφερε το ίδιο καταραμένο συναίσθημα, που νιώθουμε εδώ και 6 χρόνια την επομένη της ήττας - αποκλεισμού. Νεύρα, πίκρα, πονοκέφαλος (χθες το βράδυ ήπιαμε για να ξεχάσουμε και -προφανώς- μαλώσαμε μεταξύ μας, ψάχνοντας τα «πώς και τα γιατί» της κατραπακιάς) και αυτά τα γαμημένα 10 δευτερόλεπτα, που μόλις έχεις ξυπνήσει και λες: Ρε μήπως είναι Τρίτη σήμερα και σε λίγες ώρες παίζουμε προημιτελικό;

Δεν είναι Τρίτη. Είναι Τετάρτη, χάσαμε, αγνοούμε μια «μεγάλη νίκη» από το 2009 και μετά και νιώθουμε ότι η «βαριά φανέλα» χάνει σταδιακά λίγο από το βάρος της. Και αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα. Είναι νομοτελειακό ότι θα επιστρέψουμε, είναι βέβαιο ότι σε 10 μήνες όταν και πάλι θα σημάνει το προσκλητήριο της προετοιμασίας, θα θυμηθούμε το "Final CountDown", το «Βάλ'το Αγόρι μου» και το «Nαι, ο Kill Bill» και θα συγκινηθούμε, αλλά... τα χρόνια περνάνε! Η Ελλάδα συλλογικά από το 2010 έχει 5 τελικούς και 3 τρόπαια σε 6 σεζόν, αλλά η Εθνική απέχει διαρκώς από τα μετάλλια. Κι αυτό φέρνει γκρίνια και μιζέρια και -παραδοσιακά, αγαπημένα, ελληνικά- «αλληλομαχαιρώματα»...

Το μεγάλο αντίο!

Πιστεύω ότι στον αγώνα με τη Λετονία (που θα τον κερδίσουμε σχετικά εύκολα) θα αποχαιρετίσουμε -στην κυριολεξία, με δάκρυα στα μάτια- πέντε παιδιά που έχουν προσφέρει απίστευτες στιγμές στην Εθνική όλα αυτά τα χρόνια. Ο Σπανούλης, ο Ζήσης και ο Μπουρούσης σε πρώτο πλάνο και μαζί τους ο Περπέρογλου και ο Καϊμακόγλου πιστεύω ότι δεν θα είναι στο προσκλητήριο το καλοκαίρι του 2016. Ιδίως ο Βασίλης, ο Νίκος κι ο Γιάννης, που έχουν παίξει 10, 12 και 10 καλοκαίρια αντίστοιχα με την Εθνική, είναι τρεις άνθρωποι που έχουν δώσει τα πάντα σε αυτήν την ομάδα. Έχουν παίξει τραυματίες, έχουν παίξει χωρίς καθόλου διακοπές, έχουν παίξει αφήνοντας στο σπίτι τις συζύγους τους με μωρά 10 ημερών στην αγκαλιά και έχουν κερδίσει με ιδρώτα τον σεβασμό, το χειροκρότημα και το τεράστιο «ευχαριστώ» του Ελλήνων φιλάθλων.

Από κοντά, ο Κώστας και ο Στράτος, που παίζουν σταθερά από το 2009 (7 συνεχόμενες διοργανώσεις ο Καϊμακόγλου και με διαλείμματα λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας ο Περπέρογλου) και μπορούν να υπερηφανεύονται ότι ήταν πάντα «εκεί» για την Επίσημη Αγαπημένη.

Για να μην παρεξηγηθώ, ούτε εσωτερική πληροφόρηση έχω, ούτε το σενάριο που περιγράφω είναι κάτι που αναγκαστικά... προκρίνω. Οι φίλοι μου με κατηγορούν -ορθά- ως προσωπολάτρη, έχω γράψει ότι θα ήμουν ευτυχής αν ο Διαμαντίδης έλεγε αντίο στο μπάσκετ φορώντας τη γαλανόλευκη, ενώ φέτος, αν μπορούσα να κάνω μια προσθήκη θα ήταν αυτή του Φώτση. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Είμαι ο τελευταίος που υποστηρίζει το ρητό «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Θα «πήγαινα στον πόλεμο» με τον Ζήση και τον Σπανούλη και τον Μπουρούση και ακόμα κι αν τον χάναμε -τον πόλεμο- θα ήξερα ότι κάναμε τα πάντα, δώσαμε ό,τι είχαμε, για να τον κερδίσουμε!

Απλώς, πιστεύω ότι και οι ίδιοι οι συγκεκριμένοι παίκτες, όταν «κρυώσει το μυαλό τους», θα νιώσουν ότι ο ένδοξος κύκλος τους με την Εθνική έκλεισε μαζί με το σουτ της απελπισίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο τελευταίο δευτερόλεπτο του προημιτελικού με την Ισπανία.

Ίσως είναι και καλύτερα έτσι. Στο Eurobasket αποτύχαμε και την αποτυχία αυτήν τη βιώνει σαφώς περισσότερο ο Ζήσης και ο Σπανούλης, από τον Σλούκα και τον Μάντζαρη. Όχι προφανώς, γιατί οι κουμπάροι έπαιζαν περισσότερο! Γιατί ήταν εδώ και στις επιτυχίες, γιατί βαδίζουν στα 32 και τα 33 αντίστοιχα, γιατί έχουν απίστευτες «παραστάσεις» στην καριέρα του και γιατί ως ηγέτες ξέρουν να προχωρούν μπροστά. Αν το προΟλυμπιακό γίνει στην Αθήνα, τότε τα παιδιά αυτά αξίζουν και δικαιούνται να πουν αντίο μπροστά στο ελληνικό κοινό. Αξίζουν ένα τελευταίο χειροκρότημα και ένα τεράστιο «ευχαριστώ» για όλα όσα μας έχουν χαρίσει. Αυτό το τελευταίο βέβαια, το αξίζουν και το δικαιούνται ακόμα κι αν το προΟλυμπιακό γίνει στο Τόκιο...

Σε διαφορετική περίπτωση, αν το προΟλυμπιακό πάει σε άλλες πολιτείες, η Ελλάδα (που σίγουρα δεν θα πάει ως φαβορί για το εισιτήριο) πρέπει να φτιάξει ένα πλάνο 5ετίας, να εμπιστευτεί έναν προπονητή που να είναι αποφασισμένος να το υπηρετήσει, να διαχωρίσει την επιτυχία από τα μετάλλια (μακάρι να έρθουν, αλλά όχι ως αυτοσκοπός) και να «δώσει τα κλειδιά» στην επόμενη γενιά. Το αν θα παίξουμε «ευρωπαϊκό ή αμερικανικό μπάσκετ», αν θα επιλέξουμε το αγωνιστικό στιλ του Διαμαντίδη, του Παπαλουκά και του Σπανούλη ή αυτό του Καλάθη και του Αντετοκούνμπο είναι άγνωστο για την ώρα. Πιστεύω ότι ο προπονητής οφείλει να δείχνει την κατεύθυνση, αλλά η όποια κατεύθυνση πρέπει να ορίζεται από τους παίκτες που διαθέτει.

Το να προσπαθείς να παίξεις αργά με τον Γιάννη στο παρκέ, είναι τόσο λάθος όσο το να βάλεις τον Παπαλουκά να σουτάρει τρίποντα, αντί να στήνει "pick n' roll".

Περί Κατσικάρη...

Ο Κατσικάρης απέτυχε μετ' επαίνων το 2014 και μετά κραξίματος το 2015. Νωρίτερα, είχαν αποτύχει ο Καζλάουσκας το 2010, ο Ζούρος το 2011 (με ελαφρυντικά) και το 2012 και ο Τρινκιέρι το 2013. Από τον Γιαννάκη και μετά (αποχαιρέτησε το καλοκαίρι του 2008, με την 5η θέση στο Πεκίνο, με το κλίμα να έχει δηλητηριαστεί επικίνδυνα λόγω της παρουσίας του στον πάγκο του Ολυμπιακού) έχουν αποτύχει όλοι και έχουν αποτύχει παταγωδώς. Φταίει λοιπόν ο Κατσικάρης; Σίγουρα φταίει αν δεν έδωσε εντολή στην ομάδα να παίξει πιο γρήγορα, καθώς ήταν σαφές ότι οι Ισπανοί δεν θα άντεχαν σε αυτόν τον ρυθμό, ενώ του χρεώνεται ότι οι αλλαγές του στο τέλος του 3ου δεκαλέπτου, όταν περάσαμε μπροστά έκαναν την ομάδα να χάσει το momentum, πάνω που είχαμε βρει το σχήμα που μας χάρισε το προβάδισμα και τον έλεγχο του αγώνα.

Κατά τη γνώμη μου, πολύ καλά έκανε και επέλεξε τους συγκεκριμένους 12, έστω κι αν δεν κατάφερε ποτέ να αποφασίσει αν θα παίζει με 8 ή με 12 παίκτες και αν θα παίξουμε γρήγορα ή... παραδοσιακά ελληνικά. Η μεγαλύτερη ευθύνη του Φώτη όμως (όπως και τον προκατόχων του, για να είμαστε ειλικρινείς) είναι ότι «έχασε» αρκετούς από τους παίκτες του. Οι παίκτες σε όλα τα αθλήματα, σε όλες τις χώρες, σε όλες τις εποχές, είναι ίδιοι. Και καλά κάνουν! Θέλουν παίζουν, θέλουν να παίζουν πολύ και όταν δεν παίζουν... γκρινιάζουν. Έτσι είναι και έτσι «πρέπει» να είναι. Πόσο μάλλον, παίκτες που έχουν κερδίσει τα πάντα στην καριέρα τους, που έχουν εμπειρίες, που έχουν μεγάλα συμβόλαια και που έχουν και τεράστια «εγώ» και φιλοδοξίες.

Αυτοί είναι οι παίκτες και εκεί πρέπει ο προπονητής να καταφέρει να τους εμπνεύσει και να τους κρατήσει «ζεστούς» όταν δεν παίζουν πολύ ή όταν δεν παίζουν καλά. Στο συγκεκριμένο τομέα λοιπόν, ο Κατσικάρης απέτυχε. Όπως απέτυχαν και οι προηγούμενοι. Ποια είναι η κοινή συνισταμένη; Η ήττα! Αυτή η καταραμένη η ήττα! Πιστεύετε ότι δεν υπήρχαν γκρίνιες επί Γιαννάκη; Πιστεύετε ότι όλα ήταν ρόδινα στην αρμάδα του Ζοτς, που σάρωσε τα πάντα; Πιστεύετε ότι δεν υπήρχε γκρίνια στον Ολυμπιακό του Ντούντα, του Μπαρτζώκα ή στην ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα;

Άπειρη γκρίνια, άπειρα νεύρα, άπειρα «γιατί δεν παίζω», αλλά στις νίκες, στους θριάμβους και στα μπουζούκια όλα αυτά πάνε περίπατο και ξεχνιούνται μπροστά στην επιτυχία. Όταν έρχονται τα «χαστούκια» όμως και ιδίως όταν έρχονται το ένα μετά το άλλο, το κλίμα βαραίνει επικίνδυνα. Αν χτες, το 53-57 του 29:30 γινόταν 53-63 και «καθαρίζαμε» το ματσάκι, πανηγυρίζοντας την πρόκριση θα ξεχνούσαμε και το πόσο -δεν- παίζει ο Παπανικολάου και τον παροπλισμό του Μάντζαρη και το ότι δεν έπαιξε ο Σλούκας και ότι δεν είχε ρόλο ο Περπέρογλου.

Έτσι ήταν, έτσι θα είναι!

Και καταλήγω, γιατί έχετε και δουλειές να κάνετε. Ο Κατσικάρης είναι καλός προπονητής! Μαζί με τον Σφαιρόπουλο, τον Ιτούδη και τον Μπαρτζώκα είναι οι καλύτεροι Έλληνες προπονητές. Προσωπικά, θα τον κρατούσα! Ξέρει την ομάδα, ξέρει τις ιδιαιτερότητες, έχει φάει τα «χαστούκια» και αν αποφασίσει από νωρίς με ποιους θα πάει και κυρίως τι στιλ θα παίξει, μπορεί να οδηγήσει την ομάδα στη νέα της εποχή.

Διαφορετικά, θα επέλεγα τον Ιτούδη! Κι ο Γιαννάκης; Ο Δράκος είναι «Τοτέμ», είναι ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ και είναι και μια προσωπικότητα μεγαλύτερη από κάθε παίκτη ή προπονητή. Αν μπορεί να εμπνεύσει αυτήν τη γενιά; Ίσως και να μπορεί, αλλά με δεδομένη τη στάση της Ομοσπονδίας απέναντί του τα τελευταία χρόνια, δεν θα το μάθουμε ποτέ...

Υγ: Θα επιστρέψουμε. Θα δυσκολευτούμε λίγο, θα μαλώσουμε, θα διαφωνήσουμε, θα πούμε και καμιά μαλακία παραπάνω, αλλά θα επιστρέψουμε! Το έχουμε ξανακάνει...

Υγ2: Κατηγορήστε για όσα θέλετε αυτήν την ομάδα, εκτός από ένα! Η χθεσινή ήττα έχει ρίξει τους παίκτες και τους προπονητές στα πατώματα. Κανείς δεν έχει στεναχωρηθεί περισσότερο από αυτούς τους 15 ανθρώπους!

Υγ3: Και η ΕΟΚ; H EOK συνεχίζει αταλάντευτη την γαλήνια πορεία της! Προφανώς, οι άνθρωποι της ΕΟΚ προβληματίζονται με τη -νέα- αποτυχία, αλλά το μοντέλο πρέπει να αλλάξει. Ο Γκαραμπαχόσα είναι Team Manager της Ισπανίας. Ο Μποντιρόγκα, ο Τάρλατς και ο Τομάσεβιτς «έτρεχαν» επί χρόνια την Εθνική Σερβίας. Έχει και το ελληνικό μπάσκετ Γκαρμπαχόσες και Μποντιρόγκες. Ας τους αξιοποιήσουμε επιτέλους!

Υγ4: Δεν αντέχεται αυτό το επόμενο πρωινό...