Πάρε, παιδί μου, καστανάκια...

O Παύλος Γιαννακόπουλος ανέλαβε την προεδρία του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού (πριν ακόμη ξημερώσει η εποχή του επαγγελματικού μπάσκετ) στις 10 Ιουνίου 1987.

Είμαι απόλυτα βέβαιος για την ημερομηνία, όχι μόνο επειδή ήταν ένα από τα πρώτα μου ρεπορτάζ, αλλά και επειδή οι αρχαιρεσίες συνέπεσαν με τον προημιτελικό Ελλάδας-Ιταλίας στο Ευρωμπάσκετ ’87. Στο κλειστό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Ήμουν εκεί, ένας από τους ελάχιστους –αν όχι ο μοναδικός- δημοσιογράφους που έχασαν τον γάμο για τα πουρνάρια. Βεβαίως, το σουαρέ στη Λεωφόρο αποδείχθηκε –και αυτό- σημαδιακό για το ελληνικό μπάσκετ.

Αλλά τότε δεν το γνωρίζαμε. Εκλογές στον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό ενώ ο κόσμος καίγεται, σιγά το πράγμα.

Και ποιος θα το καλύψει; Μόνο ένας νέωπας μπορούσε να πάθει τέτοια νίλα. Ο προϊστάμενός μου στην «Απογευματινή» (συγχωρεμένος πια) Μανώλης Γαρυφαλλάκης με έστειλε σούμπιτο στον «Τάφο του Ινδού», την ίδια ώρα που αναχωρούσε με όλους τους υπόλοιπους για το ΣΕΦ.

Αποχωρίστηκα με οδύνη το εισιτήριο που είχα από μήνες αγοράσει και πήρα το 813 (Αβέρωφ-Προύσσης) με προορισμό τα πουρνάρια…

Στις κερκίδες του αρχαίου γηπέδου, όλοι έβλεπαν μπάσκετ. Ουδείς νοιαζόταν για τις εκλογές του ερασιτέχνη. Τα μέλη περίμεναν τη σειρά τους για να ψηφίσουν μοιρασμένα σε πηγαδάκια, οι περισσότεροι σε μικρές φορητές τηλεοράσεις γεμάτες χιόνια, άλλοι σε τρανζιστοράκια.

Η βραδιά τελείωσε πανηγυρικά για την εκκολαπτόμενη «επίσημη αγαπημένη» και για τον νεοεκλεγέντα (με το ψηφοδέλτιο "Παναθηναϊκή Κίνηση", στη θέση του ιατρού Μάκη Ιθακήσιου) Παύλο Γιαννακόπουλο.

Και για τον ίδιο τον Παναθηναϊκό, που έμελλε να κατακτήσει, υπό την καθοδήγηση της οικογένειας, έξι Κύπελλα Πρωταθλητριών και να τροφοδοτήσει την Εθνική μπάσκετ με τους στυλοβάτες της επόμενης ευρωπαϊκής κατάκτησης…

Η εποχή του επαγγελματισμού οικοδομήθηκε πάνω στα εκατομμύρια των Γιαννακοπουλαίων και του Κόκκαλη, όταν πια στέρεψε ο κουμπαράς των βορείων. Το μπάσκετ αυτονομήθηκε το 1992. Ο Παύλος έκλεινε ήδη 20 χρόνια ενασχόλησης με τα «πράσινα» κοινά.

Ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος άναψαν τη σπίθα που δρομολόγησε τη μεταφορά του κέντρου βάρους, από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα.

Πρώτα ο Νίκος Γκάλης και μετά ο Παναγιώτης Γιαννάκης άφησαν τον Άρη για να φορέσουν τα πράσινα, δίπλα σε με πλειάδα καταξιωμένων και χρυσοπληρωμένων ξένων παικτών (Ε.Τζόουνς, Α.Ντέιβις, Κόμαζετς, Βράνκοβιτς, Βολκόφ, Πάσπαλι, Σοκ, Πετσάρσκι), Ελλήνων αθλητών (Οικονόμου, Αλβέρτης, Παταβούκας, Μυριούνης, Κόρφας, Σταυρακόπουλος), αλλά και κορυφαίων προπονητών (Παβλίτσεβιτς, Πολίτης, Κιουμουρτζόγλου, Μάλκοβιτς).

Ο παρθενικός τίτλος άργησε, αλλά ήταν ένα εκτυφλωτικό κατόρθωμα που όμοιό του δεν είχε γνωρίσει ο ελληνικός αθλητισμός. Το ευρωπαϊκό τρόπαιο του 1996.

Στην πραγματικότητα, ο Παύλος Γιαννακόπουλος τίναξε τη μπάνκα στον αέρα όταν κατόρθωσε να φέρει στην Ελλάδα τον πυρηνοκίνητο Ντόμινικ Ουίλκινς, έστω στο λυκόφως της καριέρας του. Ουδείς το πίστευε, εκτός από τον ίδιο τον χρηματοδότη της μεγάλης μετεγγραφής.

Το πρώτο πρωτάθλημα Ελλάδας κατακτήθηκε ένα χρόνο αργότερα, με Ράτζα, Σκοτ, Φάνη, Κοχ, Φεράν και Λευτέρη Σούμποτιτς. Ηταν η αφετηρία μίας πραγματικής δυναστείας.

Η χρυσή εποχή των Ομπράντοβιτς, Μποντίρογκα, Ρέμπρατσα, Σκοτ, Χριστοδούλου, Φώτση, Διαμαντίδη, Μίντλετον, Μπατίστ, Σπανούλη, Γιασικεβίτσιους, Σισκάουσκας, Τσαρτσαρή, Περπέρογλου κ.α.) οικοδομήθηκε πάνω σε ισχυρότατα θεμέλια.

Γεννημένος το 1929 και ιδιοκτήτης της φαρμακοβιομηχανίας «Βιανέξ» από το 1960 (τότε «Φαρμαγιάν»), ο Παύλος σιγά σιγά αποτραβήχτηκε για να ξεκουραστεί.

Όποια οπτική γωνία κι αν επιλέξει κάποιος για να μετρήσει το κληροδότημα του παλαίμαχου προέδρου, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξει: πρόκειται για έναν από τους ευεργέτες του ελληνικού μπάσκετ. Άσχετα να τον έσπρωξε σε αυτό η κόντρα του με τους Βαρδινογιάννηδες.

Eπιπρόσθετα, εγώ θα τον ευγνωμονώ αιώνια επειδή με έσωσε από τις ορδές των αφιονισμένων σε εκείνο το ματς του Παναθηναϊκού με το Περιστέρι στον Σπόρτιγκ. Με τη σύμφωνη γνώμη των Ομπράντοβιτς-Ιτούδη, μου άνοιξε την πόρτα των αποδυτηρίων.

«Παιδί μου, παιδί μου», μου είχε πει κάποτε, σε στιγμή ευθυμίας και αστεϊσμού. «Προς Θεού, μη παντρευτείς ποτέ. Σε λίγα χρόνια, είτε τον πισινό της γυναίκας σου πιάσεις είτε τον δικό σου, θα σου φανεί το ίδιο και το αυτό»!

Αστειευόταν φυσικά. Τη σύζυγό του Δέσποινα τη λάτρευε και τη λατρεύει. Η οικογένεια ήταν πάντοτε ο ακρογωνιαίος λίθος της ζωής και της επιχειρηματικής δραστηριότητας του Παύλου.

Ο πατέρας του, Δημήτρης, μέτοικος από τη Λακωνία, άνοιξε το πρώτο του φαρμακείο στην οδό Πειραιώς το 1924, όταν υπήρχαν ελάχιστα στην Αθήνα. Ο ισχυρός άνδρας του σημερινού Παναθηναϊκού φέρει το ονοματεπώνυμο του παππού του και πατριάρχη του γιαννακοπουλέικου.

Όταν απομακρυνόταν από την ένταση της πρασινοκόκκινης κόντρας, ο Παύλος γίνεται χιουμορίστας και άνθρωπος της παρέας, με το στυλ της παλιάς Αθήνας.

Εάν του έλεγε κάποιος, «πρόεδρε, ωραία γραβάτα», ο πρόεδρος την έλυνε επί τόπου και τη χάριζε. Εχω μία τέτοια, στο αμίμητο λουλουδιαστό στυλ, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο από τα δύο αδέλφια μου την έδωσε. Συνέβη σε ένα ματς στη Γλυφάδα.

Έχω δει με τα μάτια μου τον Παύλο να δίνει πεντοχίλιαρο σε έναν φουκαρά που πλησίασε για ελεημοσύνη. Μιαν άλλη φορά αγόρασε κάστανα και τα μοίρασε σε μια παρέα δημοσιογράφων που ξεπάγιαζαν, κάτω από τα παλιά γραφεία των επιχειρήσεών του, στην Ομόνοια. "Ελάτε να σας πάρω καστανάκια".

Άλλοτε, βέβαια, παρασυρόταν από τα συναισθήματα και τον παρορμητισμό του, οπότε έπιανε τον διαιτητή από τα μανίκια.

«Αυτό με τον Κορομηλά ήταν το μεγάλο μου λάθος, μια πατάτα, μια πράξη που μ’έκανε να χάσω τον ύπνο μου, σαν να ήμουν κάποιος άλλος εκείνη την ώρα», μου είχε εξομολογηθεί, σε μία συνέντευξή του για την Ελευθεροτυπία.

«Το δεύτερο μεγάλο σφάλμα του, πρόσθεσε, ήταν ο Μάλκοβιτς. «Τον άφησα να διαλύσει τη μεγάλη ομάδα του Παρισιού».

Μέχρι τότε, ήθελε να κάνει κουμάντο στην ομάδα ο ίδιος ο πρόεδρος και να παίρνει τους παίκτες που του γυάλιζαν, «δώρο για τον κόσμο του Παναθηναϊκού». Όπως «ο αθλητής Ουίλκινς» το 1995!

Στην περίπτωση Μάλκοβιτς, αποφάσισε για πρώτη (αλλά όχι για τελευταία) φορά να δώσει τα κλειδιά στον προπονητή. Το μετάνιωσε με τον Μπόζα την περίοδο 1996-7, αλλά δικαιώθηκε απόλυτα στην περίπτωση Ομπράντοβιτς.

Οι έντονες επιφυλάξεις του Παύλου για το φλερτ με τον Ιωαννίδη (τον οποίο προξένευαν στην ομάδα Μπαλτάκος και Θανάσης Γιαννακόπουλος) έφεραν τον «Ζοτς» και άλλαξαν τη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού.

«Του Παύλου και των οπαδών», θα προσθέσει κάποιος. Ωστόσο, πολλά χρόνια αργότερα ο Παύλος έμελλε να αποκηρύξει τις σχέσεις στοργής με την φανατισμένη εξέδρα.

«Χρηματοδότησα κατά καιρούς αυτούς τους φιλάθλους, αλλά αποδείχθηκε μερικές φορές καταστρεπτικό», είπε σε συνέντευξή του στο Βήμα. «Μπορούμε να τους ελέγξουμε, αλλά έρχονται και μας απειλούν ότι θα τα κάνουν όλα λίμπα αν δεν τους δώσουμε εισιτήρια. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…».

Εύχομαι υγεία και μακροημέρευση. Το αποψινό τελετουργικό είναι το λιγότερο που οφείλει να κάνει ο Παναθηναϊκός στον ιστορικό του ηγέτη. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο τμήμα μπάσκετ.