«Δεν παραιτήθηκα, ούτε απολύθηκα από τον Ολυμπιακο!»

Το περυσινό άδοξο τέλος της καριέρας του στον Ολυμπιακό, τον σημάδεψε πιο πολύ σαν άνθρωπο και λιγότερο σαν προπονητή. Μετά από κάποιους αναγκαστικούς, πλην όμως εποικοδομητικούς μήνες στο περιθώριο, ο 50χρονος Έλληνας προπονητής επέστρεψε στους πάγκους και παρά τις εγγενείς δυσκολίες, το νέο ξεκίνημά του, στο "τιμόνι" της ρωσικής Λοκομοτίβ Κούμπαν (ρεκόρ 4-3 στην VTB-League και 4-1 στην Ευρωλίγκα), αφήνει υποσχέσεις για μία καλύτερη συνέχεια.

Ο λόγος για τον Γιώργο Μπαρτζώκα, το μοναδικό Έλληνα προπονητή που έχει κατακτήσει το τρόπαιο στην κορυφαία διασυλλογική ευρωπαϊκή διοργάνωση (Λονδίνο, 2013) και που τόσο πολύ συνέδεσε το όνομά του με την αντιπαλότητα των "ερυθρόλευκων" με τον Παναθηναϊκό. Τον Παναθηναϊκό, που νίκησε "καθαρά" (81-70) στην πρεμιέρα της εφετινής Ευρωλίγκα, κάτι που θα προσπαθήσει να κάνει και στην αυριανή (20/11, 21.45) ρεβάνς στο κλειστό του ΟΑΚΑ.

Ο έμπειρος τεχνικός μίλησε στον Αντώνη Καλκαβούρα για τη νέα σελίδα της καριέρας του, τα βιώματα της θητείας του στον Ολυμπιακό, την εμπειρία της Ρωσίας και την απόσταση που συνειδητά έχει αποφασίσει να διατηρεί από νεοελληνικά "χούγια" που δύσκολα αλλάζουν. Το gazzetta.gr σας παρουσιάζει μία συνέντευξη 2.611 λέξεων που θα συζητηθεί.

Για έναν προπονητή που άρχισε την προπονητική από χαμηλά και κάνοντας σταθερά ανοδικά βήματα μέχρι να φτάσει να χριστεί πρωταθλητής Ευρώπης, το γεγονός ότι ακολούθησε αυτή την φυσιολογική, ιεραρχικά, πορεία, πριν φύγει από την πατρίδα του για να δουλέψει σε μία δύσκολη χώρα, η θητεία και η συνολική εμπειρία σε ένα από τα top clubs της Ευρώπης, όπως ο Ολυμπιακός είναι μεγάλη υπόθεση;

«100%! Το πρόγραμμα του Ολυμπιακού είναι πολύ υψηλού επίπεδου και λειτουργεί πολύ επαγγελματικά σε όλους τους τομείς, το μπασκετικό κομμάτι ανήκει στην “ελίτ” του ανταγωνισμού στην Ευρώπη, ενώ η πίεση στην καθημερινότητα και όχι μόνο στους αγώνες, είναι τόσο μεγάλη, που η δουλειά σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα, μοιάζει... παιχνιδάκι σε σχέση με τα βιώματα που έζησα σ’ αυτή τη διετία...»

Με λίγα λόγια, δηλαδή, θα μπορούσες να πεις ότι αυτή η προϋπηρεσία σε δίδαξε πολλά πράγματα και σε “προετοίμασε” γι' αυτό το βήμα;

«Οι εμπειρίες είναι πάντα διδακτικές στη ζωή, αλλά το πόσο, εξαρτάται από τον καθένα και από το πως τις αξιοποιεί. Προσωπικά, εγώ είχα αποφασίσει και πριν φύγω από τον Ολυμπιακό, ότι ήθελα κάποια στιγμή να κάνω το βήμα του εξωτερικού, με προτίμηση μία ομάδα της Ευρωλίγκα, αλλά αν αυτό δεν ήταν εφικτό, θα πήγαινα και σε σύλλογο που παίζει στο Eurocup. Προέκυψε η Λοκομοτίβ, που είναι ένα πολύ σοβαρό club, αλλά μη νομίζει ο κόσμος ότι τα πράγματα είναι εύκολα! Η Ρωσία είναι ένα δύσκολο και τεράστιο σε έκταση κράτος, οι άνθρωποι εδώ, έχουν μία πολύ διαφορετική κουλτούρα απ’ αυτή που έχουμε συνηθίσει στη νότια και την κεντρική Ευρώπη, ενώ συν τοις άλλοις δεν μιλούν ξένες γλώσσες, επομένως το πρόβλημα της επικοινωνίας είναι σοβαρό. Επιπροσθέτως, εκτός της Ευρωλίγκα, η ομάδα συμμετέχει στην VTB-League, που απαρτίζεται από συλλόγους από συνολικά 7 χώρες, με τις γεωγραφικές αποστάσεις από γήπεδο σε γήπεδο να είναι χαοτικές.»

Για όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται με την προπονητική, αυτό το επάγγελμα είναι λίγο-πολύ σαράκι... Ήταν δύσκολοι οι μήνες μετά την αποχώρησή σου από τον Ολυμπιακό... Η αρχή ίσως να μην ήταν, αλλά καθώς πλησίαζε η μετεγγραφική περίοδος, άρχισε να αυξάνεται το stress?

«Η αλήθεια είναι ότι ζορίστηκα συναισθηματικά, όχι επειδή έμεινα χωρίς δουλειά... Δεν ήταν αυτός ο λόγος... Αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν ο τρόπος που έφυγα από τον Ολυμπιακό. Από 'κει και πέρα, μετά την αρχική περίοδο προσαρμογής και με δεδομένο ότι είχα αποφασίσει να μην ψάξω για ομάδα μεσούσης της περιόδου, δεν θα έλεγα ότι ένιωσα κάποια ιδιαίτερη πίεση για το αν και πότε θα βρω ομάδα.»

Τι συνάντησες στο Κράσνονταρ και πόσο πιο δύσκολη είναι η δουλειά σε μία ομάδα που ουσιαστικά, συμμετέχει ταυτόχρονα σε δύο πρωταθλήματα επιπέδου Ευρωλίγκας και επιπλέον, λόγω της γεωγραφικής θέσης, αλλά και των αποστάσεων στη Ρωσία, έχει συχνά και μακρινά ταξίδια;

«Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι! Οι χαώδεις αποστάσεις τόσο στην VTB-League όσο και στην Ευρωλίγκα, στην οποία από πλευράς ταξιδιών, στα εκτός έδρας παιχνίδια, βρισκόμαστε στη χειρότερη μοίρα από πλευράς ταλαιπωρίας και κούρασης. Να φανταστείς ότι για να έρθουμε στην Αθήνα, φύγαμε την προπαραμονή από το Κράσνονταρ για να διανυκτερεύσουμε στη Μόσχα, να πετάξουμε το πρωί και να φτάσουμε στον προορισμό μας μία νορμάλ ώρα. Σκέψου ότι στην Βαρκελώνη φτάσαμε μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, στην Πολωνία στις 3 το πρωί και την επομένη παίζαμε!»

Κατά άλλα, η οργάνωση του συλλόγου πως είναι;

«Οι συνθήκες στην ομάδα από πλευράς οργάνωσης είναι εξαιρετικές. Η Λοκομοτίβ είναι μακράν η πιο οργανωμένη ομάδα στη Ρωσία μετά την ΤΣΣΚΑ. Το γήπεδο είναι καινούριο, όμορφο και πολύ λειτουργικό, οι παροχές που χρειάζεται ένα σύγχρονο club υπάρχουν, όλα αυτά βέβαια, με πολύ μικρότερο budget απ' ότι είχε η ομάδα τα προηγούμενα χρόνια. Η υποτίμηση στο ρούβλι έχει φέρει πολλές δυσκολίες και η διοίκηση εδώ είναι πολύ μετρημένη στα έξοδα και ήταν πολύ σκληρή στις διαπραγματεύσεις για τα συμβόλαια. Το θετικό είναι ότι ο καιρός, επειδή βρισκόμαστε στη Νότια Ρωσία, είναι περίπου όπως στη Βόρεια Ελλάδα και η πόλη του Κράσνονταρ είναι καλύτερη απ' ότι περίμενα. Ευτυχώς μένω κοντά στο γήπεδο, αλλά δυστυχώς μακριά από το αεροδρόμιο!»

Σου λείπει η Ελλάδα;

«Ήρθα εδώ αποκλειστικά και μόνο για να δουλέψω. Όταν είσαι μακριά από την πατρίδα σου, είναι φυσιολογικό να σου λείπει ο τόπος σου, η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, οι συνήθειές σου. Όταν αποφασίζεις να πας στο εξωτερικό, όμως, δεν μπορείς να τα έχεις όλα... Μόνο στην Ελλάδα βάζουμε στην ίδια μοίρα με τη δουλειά, την διασκέδαση...»

Το καλό στη Λοκομοτίβ είναι ότι επιτέλους συνεργάζεσαι με έναν παίκτη που είχες βάλει στο μάτι από την περίοδο που ήσουν στον Ολυμπιακό... Τον Μάλκολμ Ντιλέϊνι, ο οποίος μάλιστα, πριν από λίγο καιρό μου είχε πει ότι, για σένα έμεινε στο Κράσνονταρ...

«Τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό! Ο Ντιλέϊνι είναι για μένα ιδανικός point-guard, γιατί πέρα από το εξαιρετικός σκόρερ, του αρέσει παράλληλα να εκτελεί και το πλάνο. Συνεννοούμαστε άψογα κι έχουμε βρει μία πολύ καλή "χημεία".»

Στόχους έχετε βάλει; Πέρυσι για παράδειγμα η ομάδα ήρθε 3η στη VTB-League, ενώ στην Ευρωλίγκα δεν έχει παίξει ποτέ στα πλέϊ-οφ;

«Πολύ μακριά πήγες! Προσωπικά, απαγορεύω στο μυαλό μου να κάνει τόσο μακρινές επιδιώξεις και δεν έχω μιλήσει ποτέ στους παίκτες, για το που μπορούμε ή θέλουμε να φτάσουμε, πολύ απλά γιατί δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Σε μία τόσο μεγάλη χρονιά, με τόσα παιχνίδια και ταξίδια, δεν έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε μακρύτερα από το επόμενο παιχνίδι. Αν ο Παναθηναϊκός είχε δύσκολο πρόγραμμα στον 1ο γύρο με πολλά ταξίδια, τι να πούμε εμείς, που μόνο να πάμε στη Φινλανδία, για το ματς με τους Μπάϊσονς Λάϊονς, κάναμε 18 ώρες ταξίδι; Αυτή τη στιγμή, αν και δεν μπορούμε να το πούμε με σιγουριά, βρισκόμαστε κοντά στην πρόκριση στο Top-16, σ' έναν πολύ δύσκολο όμιλο, που δεν έχει καμία εύκολη ομάδα και αυτό φάνηκε από την ήττα του Παναθηναϊκού από την Ζιέλονα Γκόρα. Ας φτάσουμε με το καλό εκεί, ας ενσωματωθούν πλήρως και οι δύο τραυματίες (σ.σ.: Ράντολφ και Μπαλασόφ), για να έχουμε ένα rotation τουλάχιστον δέκα παικτών και μετά βλέπουμε...»

Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, οι δύο από τους τρεις αήττητους προπονητές στην Ευρωλίγκα ήταν Έλληνες (Ιτούδης και Μπαρτζώκας)... Στην Βαρκελώνη, μάλιστα, θα 'λεγε κανείς ότι χάσατε από δικά σας λάθη και απειρία... Αυτά τα στοιχεία θεωρείς ότι σας λείπουν για να ανέβετε επίπεδο και να φτάσετε στο σημείο να μπορείτε να διεκδικείτε κάτι παραπάνω; Γιατί το ταλέντο και η ποιότητα υπάρχει...

«Όταν μία ομάδα στήνεται από την αρχή από ένα νεοφερμένο coach, απαιτείται αρκετός χρόνος για να αφομοιωθούν οι ρόλοι, να βρεθεί η σωστή "χημεία" και φυσικά να υπάρχουν όσο το δυνατόν λιγότεροι τραυματισμοί. Ήταν εμφανές ότι η Μπαρτσελόνα δεν μας υποτίμησε, εμείς ανταποκριθήκαμε στις απαιτήσεις του ματς και στο τέλος, το παιχνίδι κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Πετύχαμε τον στόχο μας να είμαστε ανταγωνιστικοί, αλλά επειδή θέλαμε και να κερδίσουμε, στενοχωρηθήκαμε που δεν τα καταφέραμε... Είμαστε στη σωστή κατεύθυνση όμως...»

Έφτασε η πρώτη φορά να έρθεις στην Αθήνα ως αντίπαλος, σε ένα γήπεδο από το οποίο δεν έχεις καθόλου καλές αναμνήσεις... Στο ΟΑΚΑ έπαιξες το τελευταίο σου ματς στον Ολυμπιακό, εκεί έχεις βγει πολλές φορές από τα ρούχα σου, υπάρχει η γνωστή καζούρα των οπαδών ότι κάτι παθαίνεις με τον Παναθηναϊκό...

«Να τα πάρουμε με τη σειρά... Το τι είπε, τι λέει ή θα πει ο κόσμος, δεν μπορεί να απασχολεί τον επαγγελματία προπονητή που μπαίνει στο γήπεδο για να κάνει τη δουλειά του. Ειδικά στην Ελλάδα που λέγονται και γράφονται απίστευτα πράγματα... Επειδή είπες για την προϊστορία μου στο ΟΑΚΑ, εσύ για παράδειγμα, είχες γράψει ότι έχω ρεκόρ 7-27 με τον Παναθηναϊκό. Ναι αλλά τα έξι από τα οκτώ χρόνια που έπαιζα εναντίον του, ήμουν προπονητής της Ολίμπιας Λάρισας (σ.σ.: 2006-09), του Αμαρουσίου (σ.σ.: 2009-10) και του Πανιωνίου (σ.σ.: 2010-12), οπότε οι περισσότερες απ' αυτές τις ήττες, ήρθαν με ομάδες που πολύ δύσκολα μπορούσαν να τον ανταγωνιστούν. Θυμάμαι επίσης ότι το 2010 με το Μαρούσι, είχαμε νικήσει μέσα στο ΟΑΚΑ για το Top-16 της Ευρωλίγκα και αυτό το αποτέλεσμα άφησε τον Παναθηναϊκό εκτός των πλέϊ-οφ και είχε προκαλέσει έναν μικρό "χαμό" στα ενδότερα της ομάδας.»

Να το πούμε διαφορετικά, είναι δύσκολο γήπεδο για σένα το ΟΑΚΑ;

«Είναι δύσκολο γήπεδο και περιβάλλον γενικά! Και αυτό γιατί πέρα από τις καταστάσεις της αντιπαλότητας Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, με τις οποίες έχω συνδεθεί, το κοινό είναι πολύ θερμό και ακόμη και όταν η αγαπημένη του ομάδα δεν παίζει καλά ή είναι πίσω στο σκορ, συνεχίζει να ενθαρρύνει την προσπάθεια των παικτών. Συν τοις άλλοις, πάντα ο Παναθηναϊκός έχει μία πολύ ισχυρή ομάδα και είναι πάντα δύσκολο να τον κερδίσει κανείς μέσα στο "σπίτι" του. Τώρα για το αν είναι δύσκολο για μένα το ΟΑΚΑ, μπορεί να γίνει μεγάλη ανάλυση γύρω απ' αυτό... Υπάρχει η άποψη που υποστηρίζει ότι συνήθως ήμουν θυμωμένος, είχα νευρικότητα και δεν έκανα καλό "κοουτσάρισμα" και υπάρχουν κι αυτοί, που πιστεύουν ότι αν τα κριτήρια ήταν διαφορετικά, θα υπήρχε διαφορετική κατάληξη. Είναι θέμα ερμηνείας...»

Το ότι δυσκολεύεσαι να αντιμετωπίσεις τον Παναθηναϊκό, δεν φάνηκε πάντως στο ματς του 1ου γύρου, που πετύχατε μία νίκη απ' αυτές που χαρακτηρίζονται "νίκες του προπονητή"...

«Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω εν μέρει, γιατί κατά την άποψή μου δεν υπάρχουν "προπονητικές" νίκες. Ο προπονητής καταρτίζει το πλάνο και από 'κει και πέρα, πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο στην εξέλιξη του κάθε αγώνα. Δυστυχώς, ο πολύς κόσμος νομίζει ότι ο coach είναι ο μαέστρος και οι παίκτες αποτελούν την ορχήστρα και υποτιμά το ρόλο του προπονητή. Πολλές φορές απορώ γιατί στην Ελλάδα, που έχουμε 11 εκατομμύρια προπονητές, θεωρούμε σημαντικό το έργο του head-coach... Για να μην ξεφεύγουμε, όμως, όχι δεν είναι ένα ιδιαίτερο ματς για μένα. Συνήθισα για τα καλά, τα χαρακτηριστικά αυτής της αντιπαλότητας σ' αυτά τα δύο χρόνια και πλέον με τόσα που έχω ακούσει ή θα ακούσω, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν μ' αγγίζει. Χαίρομαι πολύ όμως, που θα έρθω στην Αθήνα (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε το βράδυ της Τετάρτης) γιατί θα δω τους δικούς μου ανθρώπους, την οικογένειά μου, που ήταν δύσκολο να με ακολουθήσει στη Ρωσία.»

Το ματς πως το βλέπεις τακτικά; Ο Γιασικεβίτσιους την προηγούμενη εβδομάδα μου έλεγε ότι ο Παναθηναϊκός έχει αδυναμίες και ότι η Ζαλγκίρις έρχεται για να κερδίσει και τελικά "έφαγε" 35 πόντους στο κεφάλι...

«Εμείς ερχόμαστε με στόχο να παλέψουμε το ματς και να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε. Θα είναι πολύ δύσκολο παιχνίδι γιατί ο αντίπαλός μας έχει ποιότητα και ταυτόχρονα θέλει πολύ τη νίκη, γιατί διαφορετικά θα βρεθεί σε δύσκολη θέση. Έχουμε μεγάλο σεβασμό στην στελέχωση του Παναθηναϊκού και στην τεχνογνωσία του επιτελείου του και πρέπει να κάνουμε ένα πολύ καλό ομαδικό παιχνίδι, για να έχουμε τύχη να κερδίσουμε.»

Στο Top-16 είναι πολύ πιθανό να γίνει και η πρώτη επιστροφή σου στο ΣΕΦ, ως αντίπαλος... Το έχεις σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο; Θα είναι ιδιαίτερο και πολύ διαφορετικό ματς απ' αυτό του ΟΑΚΑ, εκτός από το βαθμολογικό κομμάτι που στο Top-16 θα έχει μεγαλύτερη αξία;

«Καλή και ιντριγκαδόρικη ερώτηση, αλλά επειδή ακόμη δεν έχουμε εξασφαλίσει την πρόκρισή μας, ούτε έχει προκύψει μία τέτοια διασταύρωση, προτιμώ να μην σου απαντήσω. Ας έρθει εκείνη η ώρα και τα ξαναλέμε...»

Δεν μπορώ να μην σου κάνω αυτή την ερώτηση... Αισθάνθηκες κάποια ηθική ικανοποίηση πέρυσι, που ο Ολυμπιακός, με τους παίκτες που εσύ επέλεξες, έφτασε σχεδόν στο απόλυτο μετά την φυγή σου;

«Κατ' αρχήν το ρόστερ το φτιάξαμε όλοι μαζί με τους συνεργάτες μου και φυσικά τους ιδιοκτήτες και από την αρχή, πίστευα ότι είχαμε κάνει καλή δουλειά, υπό την έννοια ότι είχαμε δημιουργήσει ένα σύνολο με διακριτούς ρόλους. Μετά από όλα όσα έγιναν, όμως, δεν μπορούσα να νιώσω καμία ικανοποίηση, πολύ απλά γιατί όπως είχα πει και σε μία παλιότερη συνέντευξη, δεν παρακολούθησα ούτε ένα ματς του Ολυμπιακού... Έβλεπα ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς, από τα υπόλοιπα ματς της Ευρωλίγκα, μέχρι ΝΒΑ και αγώνες τοπικών πρωταθλημάτων και αυτό, γιατί δεν μπορούσα χωρίς το μπάσκετ, που αγαπώ τόσο πολύ... Ο τρόπος που τελείωσε η συνεργασία μου με την ομάδα, με πείραξε ηθικά και συναισθηματικά... Στενοχωρήθηκα πολύ και πλέον προετοιμάζω τον εαυτό μου πάντα για τα χειρότερα...»

Εντάξει τα ματς δεν τα έβλεπες, το καταλαβαίνω... Τα αποτελέσματα όμως, δεν τα μάθαινες; Μετά το τέλος της χρονιάς, δεν υπήρξαν άνθρωποι, φίλοι ή γνωστοί σου, που να σου είπαν: "Μπράβο ρε Γιώργο ήταν σημαντική η συμβολή σου και αδικήθηκες";

«Κοίτα, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, οι καλοπροαίρετοι και οι κακοπροαίρετοι. Στην Ελλάδα, αν θέλεις είτε λόγω της μιζέριας που περνάμε, είτε λόγω της διχαστικής φύσης που έχουμε ως λαός, βρίσκουμε πάντα αφορμή να ξεσηκωθούμε! Μέχρι και για την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, καταφέραμε να τσακωθούμε στα social media, για το αν πρέπει να υποστηρίξουμε ή όχι τους Γάλλους. Ο Έλληνας ηδονίζεται με το αρνητικό, γιατί η αρνητική είδηση έχει μεγαλύτερη πέραση στην ιδιοσυγκρασία της ελληνικής κοινωνίας. Πάντα κάτι θα βρούμε... Τον πρώτο χρόνο λοιπόν, δεν ήμουν καλός στη στελέχωση της ομάδας. Στη συνέχεια έγινε καλός στο recruiting και κακός στο coaching. Κι επειδή στον αθλητισμό και ειδικότερα στον Ολυμπιακό, οι εναλλαγές των συναισθημάτων είναι έντονες και συνεχείς από παιχνίδι σε παιχνίδι, δεν γίνεται να βγάλεις άκρη...

Σε όλο αυτό το διάστημα που ήσουν εκτός και είχες μία μακρά περίοδο περισυλλογής και παρατήρησης της δουλειάς σου από άλλη σκοπιά, σκέφτηκες ποτέ πόσο απέχει η απόλυτη στιγμή στην καριέρα σου; Το ζενίθ από το ναδίρ, που στην δική σου περίπτωση, υποθέτω ότι ήταν η απαράδεκτη συμπεριφορά της οποίας έγινες δέκτης, μετά τον περυσινό αποκλεισμό από το Κύπελλο;

«Αυτό που έγινε με μένα πέρυσι, δεν ήταν ούτε παραίτηση, ούτε απόλυση. Ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο! Πήρα την πίεση από τους παίκτες - που κι αυτοί ήταν σε δύσκολη θέση - και την ευθύνη, γιατί έτσι θεώρησα ότι έπρεπε να πράξω... Ήταν μία άμυνα του οργανισμού μου, για όσα πέρασε και ακόμη και γι' αυτό κατηγορήθηκα.»

Η θεώρηση της φίλαθλης κοινωνίας του Κράσνονταρ για το μπάσκετ ποια είναι;

«Θα σου πω το εξής... Την προηγούμενη εβδομάδα που παίξαμε άσχημα με την ΤΣΣΚΑ και χάσαμε στην έδρα μας, μετά το τέλος του αγώνα, για 2-3 λεπτά ο κόσμος φώναζε ρυθμικά "Loko, Loko"! Πραγματικά σάστισα και όπως μου εξήγησαν οι άνθρωποι της ομάδας, "οι φίλαθλοι εκτιμούν ότι οι παίκτες ήταν μαχητικοί και πάλεψαν, επομένως, ανεξαρτήτως της ήττας, αξίζουν το χειροκρότημα"! Θεωρώ πολύ τιμητικό που είμαι μέρος μίας τέτοιας προσπάθειας και οφείλω να σου πω, ότι το ελληνικό μπάσκετ χαίρει μεγάλης εκτίμησης εδώ στη Ρωσία. Απλά, θεωρούν, ότι σαν φίλαθλοι είμαστε λίγο... παράξενοι στις αντιδράσεις μας... Όπως και να 'χει, νομίζω ότι αυτό το μοντέλο υποστήριξης, πρέπει να επικρατήσει πλήρως στον αθλητισμό. Με τόσο μεγάλη και συνεχή αντιπαράθεση για την θρησκεία, τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα και την καθημερινή επιβίωση, πρέπει επιτέλους να πάψουμε να τσακωνόμαστε για τα σπορ... Μέσα στα γήπεδα πρέπει μόνο να διασκεδάζουμε...