Το τρικ και το «σκεπτόμενο μπάσκετ»!

Eνα παλιό τραγούδι λέει πως «ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο» και νομίζω πως αυτοί οι στίχοι του ταιριάζουν γάντι στην προκειμένη περίπτωση...

Δεν ξέρω εάν -όπως λέει ο ποιητής στη δεύτερη στροφή-, ο Σάσα Τζόρτζεβιτς έκτισε στην άμμο παλάτια, σίγουρα πάντως ακόμη και αν δεν ήταν παλάτια, αλλά απλές παράγκες, ο βοριάς του Ιλινόι (απ’ όπου κατάγεται ο Ντάριους Ανταμς) ο οποίος λυσσομανούσε μια εβδομάδα, του τις έκανε συντρίμμια, κομμάτια!

Συντρίμμια και κομμάτια που καλείται να τα συμμαζέψει τώρα ο Αργύρης Πεδουλάκης...

Η βραχεία ιστορία του Σάσα άρχισε όντως ωραία, ωραιότερα δεν γινόταν για τον ίδιο και για τον Παναθηναϊκό: με δύο νίκες επί του Ολυμπιακού μέσα σε έντεκα ημέρες, με πολλές υποσχέσεις και με μεγάλες προσδοκίες. Άρχισε τόσο ωραία, που με την πρώτη κιόλας επίσκεψη του στο Στάδιο ειρήνης και Φιλίας (για τον κεκλεισμένων των θυρών προημιτελικό του Κυπέλλου), αντί να του πετάξουν καφέ στα μούτρα, του τον κέρασε με μεγάλη ευγένεια ο Νίκος Λεπενιώτης και του τον σέρβιραν σκέτο μπερκέτι!

Εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε ότι εκείνο το βράδυ ο Τζόρτζεβιτς έπρεπε να κρατήσει το φλιτζάνι και να το δώσει σε μια καφετζού για να του πει τι έβλεπε εκεί μέσα...

Αμ’ εγώ που το ‘βλεπα, αλλά δεν το ‘παιξα!

Το εννοώ αυτό διότι σε πείσμα της συμπάθειας που ανέκαθεν τρέφω στους Σέρβους και μιας μακράς γνωριμίας και φιλικής σχέσης με τον λεγάμενο, οφείλω , έστω και κατόπιν εορτής, να μολογήσω πωςδεν τον έβλεπα να πιάνει φωτιά –όπως έλεγε αλληγορικά ο συχωρεμένος ο πατέρας μου- στον πάγκο του Παναθηναϊκού.

Κοινώς δεν τον έβλεπα να μακροημερεύει και για να μη θεωρηθώ ως μετά Χριστόν προφήτης επικαλούμαι μαρτυρίες συναδέλφων μου που με άκουσαν να το λέω σε ανύποπτο χρόνο κι ενώ ακόμη τον (γεμάτο γαλόνια ως παίκτη, αλλά άγουρο και άπειρο ως προπονητή επί καθημερινής βάσεως και όχι στη χάση ενός Μουντομπάσκετ και στη βρέξη ενός Ευρωμπάσκετ) Τζόρτζεβιτς τον έραιναν με άνθη!

Δεν μου γέμιζε το ως προπονητής μακράς πνοής σε μια μεγάλη ομάδας (και δη του Παναθηναϊκού) σε αυτό το δύσκολο και απαιτητικό επίπεδο και επίσης σε αυτό το συγκεκριμένο περιβάλλον, που μέσα σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια απορρόφησε και στη συνέχεια ξέβρασε κόσμο και κοσμάκη...

Πεδουλάκης, Αλβέρτης, Πρίφτης, Ιβάνοβιτς, Μανωλόπουλος, Λυκογιάννης, Τζόρτζεβιτς, ξανά Πεδουλάκης και πάει λέγοντας...

Δεν πίστευα ότι θα βγάλει τη σεζόν, αλλά δεν περίμενα κιόλας ότι θα φύγει νύχτα: στην κυριολεξία νύχτα, περασμένα μεσάνυχτα!

Με πρόλαβαν ο Λαούδης και ο Παπαδογιάννης και απεφάνθησαν επί των έργων και των ημερών του Σάσα στον στοιχειωμένο (μετά το φευγιό του Ομπράντοβιτς) πράσινο πάγκο, οπότε οτιδήποτε προσθέσω αυτή την ώρα θα είναι εκ του περισσού.

Απλώς για να μην προσπεράσω επιδερμικά και επιφανειακά αυτή την υπόθεση και συνάμα για να σχολιάσω την επιστροφή του Αργύρη νομίζω ότι ο Τζόρτζεβιτς θα πρέπει κυρίως να εγκαλείται για την πολύ αφηρημένη και συγκεχυμένη εικόνα της ομάδας την οποία δημιούργησε, στην πορεία μετάλλαξε και εντέλει κληροδοτεί στον διάδοχο του: μια ομάδα χωρίς χημεία, χωρίς διακριτούς ρόλους, χωρίς συγκεκριμένη φιλοσοφία και χωρίς ταυτότητα.

Ε, ήρθε και το χθεσινό sweep και έγινε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της απογοήτευσης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ο οποίος προφανώς θα συλλογίστηκε ότι «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτη»!

Παρεμπιπτόντως η Λαμποράλ Κούτσα ενταφίασε για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία τις ευρωπαϊκές ελπίδες του Παναθηναϊκού (μετά το «Oakazo» της 12^ης Απριλίου του 2006) και έστειλε στο ταμείο ανεργίας άλλον έναν προπονητή (μετά τον Πεδουλάκη, στις 7 Μαρτίου του 2014), οπότε είναι φανερό ότι κάθε συναπάντημα μαζί της βρομάει και ζέχνει!

Ο Αργύρης είναι σοβαρός, μετρημένος και φιλοσοφημένος άνθρωπος, οπότε δεν αισθάνεται πως γυρίζει καβάλα σε άσπρο άλογο, ούτε πώς παίρνει το αίμα του πίσω. Στα βάθη του μυαλού του όμως μπορεί να νιώθει μια ικανοποίηση διότι με την επιστροφή του αποκαθίσταται τρόπον τινά η αδικία την οποία υπέστη όταν τον σχόλασε ο Παναθηναϊκός, μολονότι τον είχε οδηγήσει στην κατάκτηση ενός Πρωταθλήματος, δυο Κυπέλλων και σε μια κολασμένη σειρά με την Μπαρτσελόνα, την οποία έσυρε σε πέντε αγώνες και έχασε την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ του Λονδίνου από την ατζαμοσύνη στα τρίποντα (1/16) στο «Palau Blaugrana».

Το σπουδαιότερο κατόρθωμα του όμως ήταν ότι είχε τα κότσια να αναλάβει τον Παναθηναϊκό, διαδεχόμενος τον Ομπράντοβιτς και γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα υπόκειται διαρκώς στη σύγκριση και θα κάθεται σε μια ηλεκτρική καρέκλα!

Δεν επιδιώκω με αυτά που γράφω να του φορέσω φωτοστέφανο και να τον αγιοποιήσω, άλλωστε ουδείς είναι τέλειος: απλώς νομίζω ότι όντως τότε ο Γιαννακόπουλος αδίκησε σφόδρα τον προπονητή τον οποίο προφανώς εκτιμά, αλλιώς δεν θα τον ξαναφώναζε πίσω μετά από δυο χρόνια...

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στις επιστροφές, αυτό που συνέβη πριν από λίγες ώρες είναι μια déjà vu κατάσταση: πριν από τον Πεδουλάκη είχαν φύγει και ξαναγύρισαν στον πάγκο του Παναθηναϊκού ο Νίκος Μήλας, οι συχωρεμένοι Κώστας Μουρούζης και Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ, ο Μιχάλης Κυρίτσης και ο Κώστας Πολίτης.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το πρώτο και κύριο μέλημα του Πεδουλάκη είναι αφενός να ανορθώσει το φρόνημα των παικτών που καλούνται να ξεπεράσουν την οικτρή αποτυχία στα πλέι οφς της Ευρωλίγκας και αφετέρου να συγκεκριμενοποιήσει το παιχνίδι της ομάδας ενόψει της διεκδίκησης του τίτλου.

Μολονότι δεν επέλεξε ο ίδιος τους παίκτες και ίσως κάποιοι δεν κουμπώνουν με τη φιλοσοφία του, είναι βέβαιο λόγω παγιωμένης φιλοσοφίας και πρότερου βίου ότι ο Πεδουλάκης θα προσπαθήσει-μέσα σε πολύ περιορισμένο χρόνο- να δουλέψει σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις: στην αμυντική θωράκιση, στην αποσαφήνιση των ρόλων, στον περιορισμό των πολλών και φτηνών λαθών και στην αναγωγή του παιχνιδιού στο δικό του ξεκάθαρο και δοκιμασμένο δόγμα, που έχει ως άξονες τον έλεγχο του ρυθμού, τις επιθέσεις πέντε εναντίον πέντε, το inside game ως εισαγωγή της επίθεσης και το περιβόητο «σκεπτόμενο μπάσκετ», που αποτελεί κιόλας δική του φραστική ευρεσιτεχνία!

Βεβαίως αυτό το στιλ μπάσκετ μολονότι απέβη νικηφόρο, δεν άρεσε πολύ στους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, που επειδή είναι κιόλας esthète (όπως τους είχε αποκαλέσει ο Μαλεζάνι) και καλομαθημένοι, έβγαιναν και... έκραζαν, αλλά εδώ ισχύει αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι: De gustibus et coloribus, non est disputandum, τουτέστιν, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!

Στις 20 Μαρτίου, μετά από τέτοιο (ευρωπαϊκό) κάζο και επειδή ο Παναθηναϊκός έχει λερωμένη τη φωλιά του στα αλλαξοβασιλίκια του πάγκου του, ασφαλώς δεν υπήρχαν πολλοί υποψήφιοι να αναλάβουν τη δουλειά. Δεν ξέρω εάν υπήρχαν και πολλοί πρόθυμοι, δεδομένου ότι τα χρονικά περιθώρια είναι στενά και η πίεση αφόρητη, οπότε η επιλογή του Πεδουλάκη μοιάζει πολύ φυσιολογική, αναμενόμενη και προβλέψιμη...

Περισσότερο από το να αποκαταστήσει την προπέρσινη αδικία, νομίζω πως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και όποιοι από τους συνεργάτες του υποστήριξαν αυτή την επιλογή, βλέπουν στον Πεδουλάκη κάποια συγκεκριμένα προσόντα...

Ο Αργύρης είναι Έλληνας και μιλάει ελληνικά, ξέρει καλά το περιβάλλον και την ιδιοσυγκρασία της ομάδας (ως πρώην παίκτης της και προπονητής), έχει συνεργασθεί με κάμποσους από τους παίκτες τους οποίους βρήκε και τώρα, διαθέτει συγκεκριμένη φιλοσοφία και εμπειρία διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων, κόβει το μυαλό του, και το σπουδαιότερο, που παραπέμπει κιόλας στους πολύ πιθανούς τελικούς του Πρωταθλήματος: στην προηγούμενη θητεία του κατάφερε επί συστηματικής βάσεως (χάρη στο τρικ με τον Λάσμε ή με τον παρόντα και τώρα, Γκιστ σε ειδικό ρόλο στην κορυφή της άμυνας) να... πειράξει το μυαλό του πάντοτε προσηλωμένου και εξόχως αυτοσυγκεντρωμένου Σπανούλη, να του χαλάσει το παιχνίδι τόσο στη δημιουργία, όσο και στην εκτέλεση και χάρη σε αυτό το αντικλείδι ο Παναθηναϊκός επικράτησε του Ολυμπιακού και κατέκτησε και τους τρεις τίτλους που επί των δικών του ημερών διεκδίκησε απέναντι του!

Τρεις που έγιναν τέσσερις, όταν έφυγε και ανέλαβε εξ εφέδρων ο Αλβέρτης έχοντας στο πλευρό του τον εκ μεταγραφής (από τον Κολοσσό Ρόδου) Δημήτρη Πρίφτη!

Τα υπόλοιπα, από εδώ και πέρα, θα τα βρει η υπηρεσία, που λένε...