Το παραμύθι των μπάτζετ και το Κύπελλο... σεβασμού του Ιτούδη

Βαρέθηκα να διαβάζω την πικρία των Ολυμπιακών που βλέπουν τον Ομπράντοβιτς και τον Ιτούδη στην τηλεόραση και σκέφτονται τον Βασιλακόπουλου, τον Διαμαντίδη, τον Μπατίστ και τους υπόλοιπους.

Βαρέθηκα να διαβάζω την πικρία των Παναθηναϊκών για τους «προδότες» που άφησαν την ομάδα και δεν έμειναν με το μειωμένο μπάτζετ, αλλά βαρέθηκα πιο πολύ απ' όλα να διαβάζω τους μεν να πλακώνονται με τους δε, την ώρα που οι ομάδες τους έπαιζαν με την ΑΕΚ και τον Αρη για τα ελληνικά play offs κι εκείνοι τα... απολάμβαναν από τους καναπέδες των σπιτιών τους.

Την ώρα που η μπασκετική Ευρώπη υποκλίνεται πρωτίστως στον Ιτούδη και κατά δεύτερο λόγο στον Ομπράντοβιτς, στην Ελλάδα ασχολούμαστε ακόμη με τα μπάτζετ και το ποιος θα το σήκωνε πιο εύκολα αν ήταν στη θέση του «Ζοτς» ή του Ιτούδη.

«Αν είχα κι εγώ 30 εκατομμύρια...» λέει ο ένας, «απέτυχε ο Ομπράντοβιτς» απαντά ο άλλος, «σιγά τη μαγκιά» λέει ο τρίτος για τον Ιτούδη, λες κι όλοι αυτοί οι μπασκετικοί φιλόσοφοι είχαν... πήξει στις ευρωπαϊκές κούπες, προτού έρθει στην Ελλάδα ο Ομπράντοβιτς και συνεργαστεί με τον Ιτούδη.

Ξεχνάνε προφανώς πόσα τσουβάλια λεφτά ξόδεψε ο Κόκκαλης και οι Γιαννακόπουλοι την δεκαετία του '90 για το απόλυτο μηδέν μέχρι το 1997 και το 1996. Ξεχνάνε προφανώς πως η ΤΣΣΚΑ έχει δαπανήσει κοντά στα 300 εκατομμύρια ευρώ τα τελευταία 8 χρόνια για να δει τελικά τον Ιτούδη να την οδηγεί στην κορυφή.

Ξεχνάνε προφανώς τον Ομπράντοβιτς να το σηκώνει με τα παιδάκια της Παρτίζαν το 1992, με τον Κορνίλιους Τόμπσον το 1994 και με υψηλά μπάτζετ στον Παναθηναϊκό που τις περισσότερες φορές ήταν σχεδόν ίδια με τα αντίστοιχα των Ρώσων, του Ολυμπιακού και των περισσότερων ομάδων που εξασφάλιζαν την συμμετοχή στο Final 4.

Το παραμύθι με τα μπάτζετ φτάνει μέχρι ενός σημείου. Σαφέστατα κι αυτοί οι δύο προπονητές, όπως και πολλοί άλλοι, ξεκινούν με αφετηρία το Final 4 και κανείς από τους δύο δεν αυτοχαρακτηρίστηκε προπονητής ανάδειξης ταλέντων.

Οταν μια ομάδα αποφασίζει να επενδύσει στον Ομπράντοβιτς και πλέον στον Ιτούδη δεν το κάνει με βασικό στόχο να δουλέψει τις ακαδημίες. Το κάνει για να αλλάξει επίπεδο και από «καλή ομάδα» να γίνει «ομάδα για κούπα».

Η αλλαγή αυτού του status είναι σαφώς δυσκολότερη από το να πάρεις μια ομάδα από το μηδέν και να την οδηγήσεις στο 6 με άριστα το 10. Αλλωστε αν έχεις ταβάνι το «6», τότε μοιραία δεν επενδύεις στον Ομπράντοβιτς και τον Ιτούδη, για τον απλούστατο λόγο πως κι αυτοί οι δύο δεν βλέπουν το «6», αλλά ΜΟΝΟ το «10».

Τα μπάτζετ από μόνα τους δεν λένε τίποτα αν δεν ξέρεις τι να το κάνεις. Να θυμίσω πως οι Αγγελόπουλοι για παράδειγμα ξόδεψαν καμιά 10 εκατομμύρια για τον Τσίλντρες που δεν ήξερε να σουτάρει, να θυμίσω πως οι Γιαννακόπουλοι - στη θητεία των Ομπράντοβιτς, Ιτούδη - ξόδεψαν κοντά στα 5 εκατομμύρια για δύο παίκτες (Ντελκ, Γιαβτόκας) που δεν τους είδαμε καν στο ευρωπαϊκό του 2007;

Το παραμύθι με τα μπάτζετ έχει ένα όριο και το όριο είναι πως τα πολλά χρήματα το μόνο που σου εξασφαλίζουν είναι καλύτερες επιλογές στη διάρκεια του καλοκαιριού.. Ούτε τίτλους, ούτε επιτυχίες, ούτε καν ΟΜΑΔΑ δεν σου εξασφαλίζουν, αν δεν ξέρεις πως να τα διαχειριστείς.

Ο Ομπράντοβιτς σε πρώτη φάση και πλέον ο Ιτούδης είναι «μάστορες» στη διαδικασία αυτή, έχοντας βεβαίως δεκάδες λανθασμένες επιλογές στο παρελθόν που τους βοήθησαν να μάθουν.

Συμπερασματικά, ο Ομπράντοβιτς και ο Ιτούδης δεν κρίνονται από το μπάτζετ, κρίνονται από το αποτέλεσμα και μόνο. Οποιος έχανε θα ήταν αποτυχία, όποιος νικούσε θα ήταν επιτυχία, πολύ απλά γιατί και οι δύο είναι προπονητές κορυφής και σ' αυτή τη φάση της καριέρας τους δουλεύουν για την κορυφή και μόνο γι αυτή.

Ακόμη κι αν ο Ομπράντοβιτς αποτύγχανε στον τελικό με μικρότερο μπάτζετ απ' αυτό του Παναθηναϊκού, την ίδια αποτυχία θα χρεωνόταν, απλά και μόνο γιατί λέγεται Ομπράντοβιτς κι έχει κατακτήσει τους 8 από τους 10 τελικούς που έχει συμμετάσχει.

Και το Κύπελλο σεβασμού στον Ιτούδη

Ο Ομπραντοβιτς και ο Ιτούδης μεγαλούργησαν στον Παναθηναϊκό με μια βασική αρχή: Τον σεβασμό. Σεβασμός στον παίκτη, τον αντίπαλο, τον φίλαθλο, το άθλημα.

Η κίνησή του στη λήξη του αγώνα, όταν έτρεξε να αγκαλιάσει τον «Ζοτς» και να του πει «σου ανήκει ένα μεγάλο μέρος, χωρίς εσένα δεν θα τα κατάφερνα», αποτελεί την προσωποποίηση του σεβασμού και της ευγνωμοσύνης. Δεν ξέρω αν θα το έκαναν πολλοί μ' αυτό τον τρόπο. Δεν ξέρω αν θα υπήρχαν άλλοι που το πρώτο πράγμα που θα έκαναν, πριν καν πανηγυρίσουν με τους παίκτες τους, θα ήταν να πάνε να το πανηγυρίσουν με τον δάσκαλό τους.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο Ιτούδης ένιωσε την ανάγκη να το πανηγυρίσει πρώτα με τον μέντορά του, αγνοώντας εκείνη την ώρα ακόμη και το γεγονός πως είναι αντίπαλοι. Πήγε κι έπεσε στην αγκαλιά του, σαν να ήταν κάποιος τύπος στην εξέδρα, που ήθελε να του πει ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα όσα έμαθε απ' αυτόν.

Ομολογώ, πως θα ήθελα περισσότερο συναίσθημα και από τον Ομπράντοβιτς στην συγκεκριμένη περίπτωση. Θα μου άρεσε το ρομάντσο μιας ολοκληρωμένης αγκαλιάς κι ένα «μπράβο», χωρίς εντάσεις και διαμαρτυρίες, σαν κι αυτό που είπε ο «Ζοτς», όταν πια ο Ιτουδης επέμεινε στην αγκαλιά, σα να του λέει «μη μου λες για διαιτησία, κοίτα με, απλά κοίτα τι κατάφερες για μένα».

Επιτέλους έκανε το αυτονόητο ο Παναθηναϊκός

Το δεύτερο δείγμα σεβασμού του Ιτούδη ήταν η αναφορά στον Παναθηναϊκό και την οικογένεια Γιαννακόπουλου. Κι αυτή την αναφορά δεν την έκανε δύο μέρες μετά, την έκανε την ίδια στιγμή, νιώθοντας την ανάγκη να ευχαριστήσει όλους εκείνους που τον βοήθησαν για να φτάσει στην κορυφή.

Δεν ξέρω αν αυτή η δήλωση ήταν η αρχή για να «σπάσει» ο πάγος με τον Παναθηναϊκό, αυτό που ξέρω είναι πως τα συγχαρητήρια των «πράσινων» στην ΤΣΣΚΑ και τον Ιτούδη είναι προς την σωστή κατεύθυνση, είναι μια κίνηση αυτονόητη που θα έπρεπε να γίνεται σε κάθε επιτυχία ανθρώπου που έχει προσφέρει στον Παναθηναϊκό.