To συσσίτιο και η σημαία

To εκκωφαντικό «ναι» του Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν ήταν μόνο ανάσα οξυγόνου στην ομάδα που κινδύνευε να γίνει «επίσημη απατημένη», αλλά και το πιο ηχηρό μήνυμα που άκουσε στα αυτιά της η Εθνική Ανδρών τα τελευταία χρόνια. Πιο εκκωφαντικό από το «όχι» του Θοδωρή Παπαλουκά το 2009, του Δημήτρη Διαμαντίδη το 2010, του Βασίλη Σπανούλη το 2015 και του Νίκου Ζήση το 2016.

Η «επίσημη αγαπημένη» έχει ακόμα εραστές. Το γλυκό φιλί ζωής της το έδωσε ο μοναδικός που είχε κάθε δικαίωμα, και επιχείρημα, να της γυρίσει την πλάτη. Ο άνθρωπος των εκατό εκατομμυρίων δολαρίων…

Εφοδιαστείτε με δραμαμίνες και προσπαθήστε να μπείτε για λίγο στα παπούτσια του Γιάννη. Ευτυχώς είναι ευρύχωρα και μας χωράνε όλους.

Ο Αντετοκούνμπο είναι ήδη σταρ του ΝΒΑ. Όχι αύριο. Σήμερα. Αύριο δεν θα είναι ένας απλός διάττων, αλλά εκτυφλωτικό σουπερνόβα που θα τυφλώνει με τη λάμψη του όποιον βρεθεί στο διάβα του.

Το -σχεδόν έτοιμο- συμβόλαιο των 100-150 εκατομμυρίων το κέρδισε με τον ιδρώτα του, με το χάρισμά του και με το χαμόγελό του. Αυτό το ευλογημένο παιδί μπορεί να αλλάξει τους κανόνες του αθλήματος και τη μοίρα της ομάδας που θα του δώσει τα κλειδιά της.

Πριν από 4-5 χρόνια, το σουπερνόβα πουλούσε μπιχλιμπίδια για να ζήσει και κοιμόταν στα παγκάκια. Η ζωή του άλλαξε σαν να τον άγγιξε με μαγικό ραβδάκι μία νεράιδα με διεστραμμένη φαντασία...

Και πώς υποδέχθηκε αυτός ο νεαρός άνδρας το παραμύθι που έγινε πραγματικότητα; Με στέρεο βήμα και ήρεμο βλέμμα, σαν να είναι όλα αυτά η πιο φυσιολογική εξέλιξη του κόσμου.

Οι 99 στους 100 θα την είχαν ψωνίσει ανεπανόρθωτα – και δικαιολογημένα. Ποιος κακοήθης θα μπορούσε να τους κακίσει;

Αλλά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θυμάται τις μέρες της πείνας και το ταπεινό τοστ που έπαιρνε από τα χέρια του πατέρα Αντωνίου, στην Κιβωτό του Κόσμου.

Το ψώνισμα είναι για άλλους. Στην απέναντι πλέον όχθη του Ατλαντικού, οι Αντετοκούνμπο έχουν αποφασίσει να ζήσουν με τα πόδια καρφωμένα στο έδαφος.

Αλλά γιατί να παίξει στην Εθνική Ελλάδας ο Γιάννης; Γιατί να διακινδυνεύσει έναν τραυματισμό που μπορεί –ο μη γένοιτο- να του καταστρέψει την καριέρα και να την κλειδώσει στο χρονοντούλαπο των μεγάλων «if only»;

Ποιος άλλος στη θέση του θα έπαιρνε ένα ρίσκο με μηδαμινό κέρδος και με αμφίβολη απήχηση στα μάτια των εργοδοτών του;

Ένα ψωρο-Προολυμπιακό δεν είναι δα Ολυμπιακοί Αγώνες. Του χρόνου έχει πάλι Ευρωμπάσκετ, στις Φινλανδίες και στις Ρουμανίες.

Η πρώτη απουσία φέρνει τη δεύτερη και η δεύτερη την τρίτη. Τα μετρούσα όλα αυτά και φοβόμουν ότι οι παραστάσεις του Γιάννη στη Λιλ θα ήταν οι τελευταίες της εθνικής του καριέρας. Τον πρώτο λόγο έχουν πλέον οι Αμερικανοί.

Ακόμα και αν συμβεί το απευκταίο, ο αποκλεισμός της Εθνικής μας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Αντετοκούνμπο θα μείνει στην Ελλάδα για ένα μήνα που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί αλλιώς.

Εάν πάλι η ελληνική ομάδα κερδίσει το εισιτήριο για το Ρίο, ο Γιάννης θα επιστρέψει στο Μιλγουόκι καταπονημένος γύρω στις 25 Αυγούστου, με πολλαπλό τζετ-λαγκ και με τις μπαταρίες του μισοάδειες.

Οι Μπακς καταλαβαίνουν ότι ο πρωταθλητισμός θα τον ωφελήσει αγωνιστικά και πνευματικά, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση. Αδιαφορώ για το μέλλον των Μπακς. Αυτό που ενδιαφέρει εμένα είναι το σύστημα αξιών του Γιάννη.

Την ίδια ώρα που εκείνος τζογάρει στη λοταρία το χρυσοφόρο μέλλον του για να παίξει σε ένα Προολυμπιακό τουρνουά, οι λοιποί ημίθεοι του ελληνικού μπάσκετ εγκαταλείπουν την Εθνική ομάδα ώστε να παρατείνουν τη συλλογική τους καριέρα για 1-2 χρόνια ή για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο συμβόλαιο στα στερνά τους.

Με άλλα λόγια, την παρατάνε για τα λεφτά. Όση ζάχαρη και αν προστεθεί στο μίγμα, η γεύση δεν γλυκαίνει με τίποτε…

Καμία άλλη χώρα δεν έχει τόσους συνταξιούχους διεθνείς 30, 32 και 34 ετών. Τους αγαπάμε και τους ευχαριστούμε για όσα έχουν προσφέρει, αλλά τα χαμόγελα τελειώνουν εκεί.

Η Εθνική ομάδα θα έπρεπε να είναι καθήκον και υποχρέωση. Όχι προαιρετική επιλογή. Δεν απαιτώ να παίξει κάποιος με το ζόρι. Απαιτώ να θέλουν όλοι.

Στέκετε ακόμη μέσα στα παπούτσια του Αντετοκούνμπο; Επιχειρήστε μεταβολή και κοιτάξτε προς τα πίσω. Με προσοχή, για να μη ζαλιστείτε.

Τι ακριβώς χρωστάει ο Γιάννης σε αυτή τη χώρα; Ένα διαβατήριο και άλλο ουδέν.

Ένα διαβατήριο που του δόθηκε μόνο και μόνο επειδή συνέβη να παίζει καλά με τη μπάλα του μπάσκετ, ένα διαβατήριο που εκδόθηκε άρον άρον για να μη μας τον κλέψουν οι Νιγηριανοί, ένα διαβατήριο που στερούνται άδικα τόσοι και τόσοι μετανάστες.

Ένα διαβατήριο, που, ας μη κρυβόμαστε, λειτούργησε αποκλειστικά ως «photo opportunity» για τον τότε πρωθυπουργό Σαμαρά…

Μολονότι ο νόμος για την ιθαγένεια άλλαξε, χιλιάδες οικογένειες σαν τους Αντετοκούνμπο παραμένουν μπλεγμένες στα γρανάζια μίας γραφειοκρατίας που αρνείται να τους διευκολύνουν, αλλά και μίας κοινωνίας που ψηφίζει ή «απλώς» ανέχεται χιτλερικούς ρατσιστές.

Και όμως, ο Γιάννης και ο Θανάσης εμφανίστηκαν στην τελετή του ντραφτ με γαλανόλευκη σημαία στα χέρια. Εγώ, που έχω αλλεργία σε κάθε μορφής ψευτοπατριωτισμό, δάκρυσα όταν τους είδα.

Τρία χρόνια τώρα, τα αδέλφια διαφημίζουν πρόθυμα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη μπάσκετ μία χώρα που στο κάτω κάτω δεν είναι δα η πατρίδα των γονιών τους.

Πού στην ευχή τη βρήκαν τόση αγνή και άδολη αγάπη; Τι ακριβώς έχουν να κερδίσουν από αυτήν;

Ώσπου, φτάσαμε αισίως στο καλοκαίρι του 2016, το οποίο θα βρει τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια να συνυπάρχουν στην Εθνική Ανδρών, και τον μικρό Κώστα να παίρνει το βάπτισμα του πυρός με την Εθνική Εφήβων!

Μεθαύριο μπορεί να συμπληρωθεί το κουαρτέτο με τον 16χρονο Άλεξ και, πού ξέρετε, να αγωνιστούν οι τέσσερις μαζί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024…

Αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό. Προέχει να χτιστεί η φετινή ομάδα γύρω από το ηφαιστειώδες ταλέντο του Γιάννη και παράλληλα να αξιοποιηθούν τα σπάνια προσόντα του Θανάση, ο οποίος προορίζεται για το πόστο του Παπανικολάου.

Η Εθνική μας θα ξεκινήσει ως αουτσάιντερ απέναντι στους αμφιτρύονες Ιταλούς και φίφτι-φίφτι κόντρα στους Κροάτες, αλλά, απαλλαγμένη από τα «πρέπει» και στελεχωμένη με διψασμένα για διάκριση παιδιά, έχει πιθανότητες πρόκρισης.

Η βασική της 8άδα δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τα πρωτοπαλίκαρα του Μεσίνα, ούτε σε ταλέντο ούτε σε πείρα ούτε σε φλόγα. Κρίμα που το Προολυμπιακό γίνεται στο Τορίνο και όχι στην Αθήνα…

Όταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είπε το μεγάλο «ναι», οι πιθανότητες της ελληνικής ομάδας για πρόκριση πολλαπλασιάστηκαν σε μια στιγμή. Ο Ατλαντικός, που μας χωρίζει από τη Βραζιλία, έγινε λιγότερο φουρτουνιασμένος.

Και οι σιωπηρές υποψηφιότητες για το ρόλο του σημαιοφόρου της ελληνικής αποστολής στο Ρίο αυξήθηκαν κατά μία...