• «Ο Μπάνε ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ήρθε στο Ιπποκράτειο να δώσει αίμα για μένα»

Στη διάρκεια της παρουσίασης, ο Μπάνε Πρέλεβιτς ανέφερε πολλές φορές γιατί απέφυγε την απλή καταγραφή των πολλών και σπουδαίων στιγμών που έζησε επιλέγοντας την αναφορά των μηνυμάτων που έλαβε. «Είναι ένα life coaching», είπε αναφέροντας ότι μέσα από τις ήττες διδάχθηκε πράγματα, έμαθε τον χαρακτήρα του ελέγχοντας παράλληλα τη σκέψη του. «Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για να αφήσω κάτι. Τώρα νιώθω πλήρης σαν άνθρωπος. Τώρα δεν χρειάζεται να πω σε κάποιον να δει ένα τρίποντο στο youtube αλλά να διαβάσει το βιβλίο».

Στο πάνελ υπήρξε και μια έκπληξη με την κα. Νώπη Εμμανουηλίδου της οποίας η γνωριμία με τον Μπάνε Πρέλεβιτς βαστά από τα χρόνια δόξας του με τη φανέλα του ΠΑΟΚ και μάλιστα η ίδια εξιστόρησε ένα συγκινητικό περιστατικό, απολύτως ενδεικτικό του επιπέδου επιρροής του Μπάνε στη νεολαία στα χρόνια που ήταν παίκτης. «Ήμουν δέκα χρονών και μάζευα το χαρτζιλίκι που μου έδινε ο μπαμπάς μου για έναν λόγο. Για να αγοράσω ένα χρυσό Πάρκερ στυλό και να το δωρίσω στον αγαπημένο μου αθλητή. Κόστιζε περίπου τριάντα χιλιάδες δραχμές, ένα ποσό τεράστιο για ένα δεκάχρονο παιδί. Πήγα στο γήπεδο σ’ ένα παιχνίδι το οποίο έγινε ανήμερα των γενεθλίων του Μπάνε. Τον περίμενα υπομονετικά κι όταν βγήκε από τα αποδυτήρια τον πλησίασα αρκετά διστακτικά και ντροπαλά. Του έδωσε το στυλό, με κοίταξε, χαμογέλασε με μια απλότητα ενώ εγώ έτρεμα σαν ψάρι. Αλήθεια το έχεις ακόμη;», είπε και ο Μπάνε απάντησε… «Τώρα θα υπογράψω τα βιβλία μ’ αυτό το στυλό».

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο Νίκος Ζήσης ο οποίος ήταν εκ των ομιλητών στο πάνελ και εξήγησε ότι παρότι δεν λατρεύει ιδιαίτερα τα βιβλία, αυτό του Μπάνε Πρέλεβιτς το ολοκλήρωσε σε δύο ημέρες: «Είναι ιδιαίτερη η χαρά και η τιμή για μένα. Για να μάθεις να κερδίζεις πρέπει να μάθεις να χάνεις. Όταν συναντήθηκα με τον Μπάνε και μου έδωσε το βιβλίο, ομολογώ ότι δεν είμαι θιασώτης των βιβλίων, το διάβασα μέσα σε δύο μέρες γιατί με συνεπήραν όλα αυτά που περιγράφει. Είναι ένα υπέροχο βιβλίο το οποίο σε βελτιώνει σαν άνθρωπο. Έμαθα πολλά πράγματα διαβάζοντας το περιεχόμενο. Αισθάνθηκα όμορφα ότι το διάβασα γιατί ένιωσα ότι κέρδισα πράγματα. Ο Μπάνε έχει δώσει πολλά στο ελληνικό μπάσκετ και σίγουρα η πορεία του ταυτίστηκε με τον ΠΑΟΚ αλλά είναι τρομερά σημαντικό ένας γεννημένος νικητής να γράφει ένα βιβλίο έχοντας ως τίτλο τη λέξη ήττα. Είναι σπουδαίο γιατί δείχνει ότι μέσα από δύσκολες νύχτες τελικά αυτός είναι ο δρόμος για να πετύχουμε στη ζωή μας. Στις μεγάλες ήττες καταλαβαίνεις τον χαρακτήρα μιας ομάδας. Όταν λοιπόν έρχονται αυτές οι δύσκολες νύχτες αντιλαμβάνεσαι τους χαρακτήρες που έχει κάθε ομάδα».

«Ο Μπάνε ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ήρθε στο Ιπποκράτειο να δώσει αίμα για μένα»

Ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής Στίβου (άλμα εις μήκος κατηγορία Τ62), o Στέλιος Μαλακόπουλος προχώρησε σε μια συγκλονιστική αποκάλυψη η οποία αφορούσε τη σχέση φιλίας του με τον Μπάνε Πρέλεβιτς: «Η ζωή μου, από την ενηλικίωση μου και μετά είχε περισσότερες ήττες παρά νίκες. Έμαθα να πηγαίνω από αποτυχία σε αποτυχία με αμείωτο ενθουσιασμό. Ταυτίστηκα με το βιβλίο του Μπάνε. Αγαπάω τα βιβλία και το διάβασα σε μία μέρα. Ο Μπάνε μιλάει για τις ήττες και τις αποτυχίες του και δίνει το σωστό μήνυμα γιατί ο καθένας μπορεί να μάθει και να βελτιωθεί από στιγμές που δεν πήγαν καλά. Είναι τρομερά ωφέλιμο για τον καθένα να το διαβάσει. Μόλις διάβασα το βιβλίο έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον Μπάνε για να είμαι στο πάνελ και συγκινήθηκα.

Ως ένα παιδί που λάτρευε το μπάσκετ, γνώρισα τον Μπάνε ως μια τεράστια προσωπικότητα του αθλητισμού αλλά και ως άνθρωπο μέσα από τη φιλία μου με την κόρη του Άννα. Ο Μπάνε ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ήρθε Ιπποκράτειο για να δώσει αίμα για μένα όταν έχασα τα δύο άκρα μου. Στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν εκεί δίπλα μου. Ήταν από τους πρώτους που με πίστεψε όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με τον στίβο και μάλιστα με βοήθησε γιατί μ’ έφερε σ’ επαφή με τον πρώτο μου χορηγό γιατί έτσι καθόρισε την πορεία μου. Μα το πιο σημαντικό είναι ότι με τίμησε με τη φιλία μου. Τα λόγια που θα διαβάσετε στο βιβλίο είχα το προνόμιο να τα ακούσω δια ζώσης και με ενέπνευσαν. Πολλά απ’ όσα έγραψα είχα την τιμή να τα ακούσω από τον ίδιο μέσα από προσωπικές συζητήσεις και μηνύματα που μου έστειλε μετά από αγώνες μου. Είναι σημαντικό ότι αυτές οι σκέψεις μπορούν να υπάρχουν σε κάθε σπίτι. Ο Μπάνε μοιράζεται τις εμπειρίες που αποκόμισε από μια σπουδαία καριέρα και μας ξεκαθαρίζει ότι οι ήττες τον καθόρισαν σαν αθλητή και άνθρωπο. Αυτά που γράφει στο βιβλίο είναι αυτά που πρεσβεύει στη ζωή του».

Στη συνέχεια, ο Μπάνε Πρέλεβιτς πήρε τον λόγο και αρχικά εξήγησε τους δύο όμορφους πίνακες που κόσμησαν το πάνελ. «Πριν από δέκα ημέρες με κάλεσαν από το 10ο Δημοτικό Σχολείο Ιωαννίνων. Πώς θα μιλήσω σε παιδιά από δέκα έως δώδεκα ετών; Ούτε που με ξέρουν. Μπήκα στην αίθουσα και κάναμε συζήτηση με τα παιδιά και καταλαβαίνω ότι τα παιδιά είχαν προετοιμαστεί, ήξεραν την καριέρα μου και όλες οι ερωτήσεις ήταν εύστοχες. Κάναμε μια απίστευτη συζήτηση και ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές σε όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Στο τέλος μου χάρισαν αυτούς τους πίνακες που ετοίμασε το τμήμα των εικαστικών», είπε και εξήγησε γιατί αποφάσισε να γράψει το βιβλίο αποφεύγοντας την απλή καταγραφή αλλά εστιάζοντας στα βιώματα που αποκόμισε εξηγώντας γιατί επέλεξε τον τίτλο: «Η δύναμη της ήττας».

«Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο το οποίο θα εμπεριέχει μηνύματα και θα αφήσει αποτύπωμα. Ένα βιβλίο το οποίο θα βελτιώσει τις συμπεριφορές μας. Ο τίτλος βγήκε από το συμπέρασμα. Περισσότερα μαθαίνεις από τις ήττες παρά από τις νίκες. Φοβόμαστε την ήττα αλλά δεν καταλαβαίνουμε τα μηνύματα που κρύβει. Όταν μπαίνεις στο σκοτάδι της ήττας βρίσκεις τη δύναμή σου και φτιάχνεις τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα. Ο χαρακτήρας δεν χτίζεται στην επιτυχία. Μετά την ήττα αναζητάς λύσεις», είπε μεταξύ άλλων.

Εκεί ο συντονιστής της εκδήλωσης, ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Χορόζογλου, τον ρώτησε ποιος ρόλος – παίκτης, προπονητής, πρόεδρος ή συγγραφέας – του ταιριάζει περισσότερο. «Η απλή απάντηση είναι παίκτης, μακάρι να μπορούσα να παίζω μια ζωή. Αυτό το βιβλίο είναι όμως ό,τι πιο δημιουργικό έχω κάνει. Το βιβλίο είναι για όλους. Μου αρέσει ότι έγινε αποδεκτό από τη νεολαία. Είναι η περιγραφή βιωμάτων και κάθε κεφάλαιο έχει μηνύματα. Πιστεύω ότι πέτυχα να βρει ο αναγνώστης τον εαυτό του μέσα στο βιβλίο. Σ’ ένα μέρος του βιβλίο περιγράφω ότι όταν είμαστε μικροί μαθαίνουμε να διαβάζουμε αλλά δεν μαθαίνουμε πώς να σκεφτόμαστε. Πώς αυτή η σκέψη έχει μεγαλύτερη αξία.