Moυ ξέμεινε το dvd, κύριε Τάσο μου...

Aκριβώς δυο μήνες, μήτε μέρα ή νύχτα παραπάνω ή λιγότερη, ζούσα με τον φόβο του... Μανώλη Λεκάκη. Δεν φοβόμουν απλώς, μα έτρεμα πώς κάποια στιγμή μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, χαράματα, πρωί, μεσημέρι, απόγευμα ή βράδυ, θα δω τον αριθμό του παλαίμαχου μπασκετμπολίστα του Παναθηναϊκού και καλού φίλου να σχηματίζεται στη χαλασμένη οθόνη του κινητού μου και θα ακούσω τη σπασμένη από τη θλίψη φωνή του να μου αναγγέλλει το μοιραίο συμβάν...

Να μου λέει δηλαδή πως πλέον κάθε φορά που θα βαράει το κινητό τηλέφωνο του Τάσου, ο ύμνος του Παναθηναϊκού θα αντηχεί στην ευρύτερη περιοχή του Παραδείσου!

Μέχρι και τη μακρινή Κόλαση θα πιάνει!

Ακριβώς δυο μήνες, μήτε μέρα ή νύχτα παραπάνω ή λιγότερη, βάρεσε το κινητό και ο ήχος που έβγαζε ήταν λυπητερός. Χθες το πρωί συνέβη το αναμενόμενο και αναπόδραστο μοιραίο γεγονός που βύθισε στη θλίψη όχι απλώς τον Παναθηναϊκό ή το ελληνικό μπάσκετ, αλλά ολόκληρη την αθλητική οικογένεια του έθνους και σύμπασα την ευρωπαϊκή καλαθοσφαιρική πιάτσα...

Δεν βρέθηκα χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ, αλλά είμαι σίγουρος πως στη θέα της καρέκλας πάνω στην οποία είχε αφεθεί μια ανθοδέσμη με άσπρα τριαντάφυλλα θα ένιωσε να λυγάει από τη συγκίνηση ακόμη και ο συνήθως ανέκφραστος ισόβιος πρόεδρος της Μακαμπί, ο εδώ και δεκαετίες φίλος του Τάσου, Σιμόν Μιζράχι.

Αυτό είναι το... κακό με τον εκλιπόντα, πως είχε παντού και πάντοτε μονάχα φίλους: δεν ξέρω, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ κιόλας πως αυτός ο μελιστάλαχτος και αγαπησιάρης άνθρωπος είχε ποτέ στη ζωή του κάποιον που όχι να ήταν εχθρός του (αυτό δεν παίζει με καμιά κυβέρνηση), αλλά απλώς να μην τον συμπαθούσε...

Κακό είναι αυτό, διότι σύμφωνα με τη στρεβλή λογική των καιρών μας, για να σε υπολογίζουν, λέει, πρέπει ή να χρωστάς ή να κάνεις εχθρούς!

Η απόδειξη της οικουμενικής αποδοχής της οποίας ετύγχανε καθ’ όλον τον καλαθοσφαιρικό βίο του ο εκλιπών, είναι ότι με το που άρχισε να κυκλοφορεί το θλιβερό μαντάτο, οι ομάδες και όλοι οι φορείς του μπάσκετ διαγκωνίζονταν για το ποιος απ’ όλους θα βγάλει την πιο εκφραστική συλλυπητήρια ανακοίνωση: όχι για το θεαθήναι τοις ανθρώποις και για να επιτελέσουν ένα τυπικό χρέος, αλλά επειδή ένιωθαν το βάρος της απώλειας ενός ανθρώπου ο οποίος πληρούσε απολύτως το αρχαίο εξιδανικευμένο στερεότυπο...

Υπήρξε -και ως τέτοιος θα μείνει στη συλλογική μνήμη- καλός καγαθός!

Καλός καγαθός και άλλα πολλά υπήρξε ο Κύριος Τάσος (μας): εραστής του μπάσκετ και του αθλητισμού, κινητή εγκυκλοπαίδεια στις γνώσεις και στις αναμνήσεις, ευγενής, καλοσυνάτος, μειλίχιος, πιστός, αφοσιωμένος, ανιδιοτελής, έντιμος, ηθικός, σεμνός και ενάρετος...

Για να μη μακρηγορώ και δώσω το δικαίωμα στον οποιοδήποτε καχύποπτο, να υποψιασθεί ότι εμφορούμαι από την κυνική λογική πως «ο νεκρός δεδικαίωται», σταματώ εδώ με τους χαρακτηρισμούς.

Μπορώ άλλωστε να τους συμπυκνώσω στο ηθικό δίδαγμα της γνωριμίας και της σχέσης που αναπτύξαμε εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια: ανεπιφύλακτα ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα στο μπάσκετ και σε αυτή τη δουλειά που κάνω!

Η όπως μου έγραψε μεταξύ άλλων, χθες στο Facebook ο (Ελληνοκαναδός παλαίμαχος παίκτης του Σπόρτιγκ και του Παναθηναϊκού) Τομ Κάππος, «ένας αληθινά καλός άνθρωπος που νιώθω τιμή διότι διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας»...

Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, ο Τάσος ήταν Παναθηναϊκός και ο (μπασκετικός) Παναθηναϊκός ήταν ο Τάσος!

Εξήντα χρόνια και έναν μήνα έμεινε στέρεος και ουδέποτε διερράγη αυτός ο ομφάλιος λώρος: δεν θέλω να αναλωθώ σε βιογραφικά στοιχεία (τα περισσότερα εκ των οποίων ήδη δημοσιεύθηκαν), αλλά έχει μεγάλη σημειολογική βαρύτητα το ότι ο Τάσος γιόρταζε δυο φορές τον χρόνο τα γενέθλια του...

Μία στις 7 Ιουνίου και μία στις 13 Νοεμβρίου: στις 7 Ιουνίου του 1945 γεννήθηκε και στις 13 Νοεμβρίου του 1957 στρατεύθηκε στον Παναθηναϊκό τον οποίο υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση άλλοτε ως απλός στρατιώτης και άλλοτε ως υψηλόβαθμος αξιωματικός, αλλά σε κάθε περίπτωση μπαρουτοκαπνισμένος και παρασημοφορημένος, επί εξήντα συναπτά έτη!

Σε αυτά τα εξήντα χρόνια και εκτός από το τελευταίο δίμηνο της ζωής του, που νοσηλευόταν και έδινε τη δύσκολη μάχη, δεν έλειψε σχεδόν ποτέ από το πράσινο στασίδι του: ήταν πάντοτε εκεί, με εξαίρεση τη σειρά των τελικών του 2005 απέναντι στον Ολυμπιακό, διότι εκείνες τις ημέρες υποβλήθηκε σε εγχείριση καρδιάς και ενώ έβγαλε τις πιτζάμες, έβαλε κανονικά ρούχα και πήγε να την κοπανήσει από το δωμάτιο του νοσοκομείου, τον έπιασε στα πράσα ο θεράπων ιατρός και τον αλυσόδεσε μέσα!

Είναι ο άνθρωπος ο οποίος βάφτισε το τότε νεότευκτο κλειστό γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας «Τάφο του Ινδού», επηρεασμένος από την ατμόσφαιρα της ομώνυμης ταινίας του Φριτς Λανγκ («The Indian Tomb», που την είδε το προηγούμενο βράδυ στο σινεμά «Αρζεντίνα» και μόλις το είπε για πρώτη φορά, το πήρε ο δημοσιογράφος Γιώργος Δόγας και το έκανε βούκινο!

Ο άνθρωπος ο οποίος είχε την τύχη να παίξει στον πρώτο αγώνα που φιλοξενήθηκε σε αυτό το γήπεδο, ανάμεσα στις εφηβικές ομάδες του Παναθηναϊκού και του Μίλωνα (94-60) στις 19 Μαρτίου του 1960, υπό καταρρακτώδη βροχή...

Ο άνθρωπος που έζησε σε αυτό γήπεδο και το ξέρει σπιθαμή προς σπιθαμή καλύτερα από κάθε άλλον...

Ο άνθρωπος που το 1963 μαζί με τον Μανώλη Λεκάκη και τον Μιχάλη Κυρίτση πήρε κουβάδες, σφουγγαρίστρες και πριονίδια για να βγάλουν τα νερά από το γήπεδο και να γίνει ο αγώνας του Παναθηναϊκού με τη Ρεάλ, υπό το βλέμμα κιόλας του τότε διαδόχου του ισπανικού θρόνου Χουάν Κάρλος και της συζύγου του, Σοφίας, αστειευόμενος μάλιστα ο Τάσος μου είπε κάποτε πως «μόνο Ινδιάνο μάγο δεν καλέσαμε για να συνδράμει και αυτός»!

Ο άνθρωπος που το 1971 ήταν παρών ως έφορος του Παναθηναϊκού στο ιστορικό ματς με τη Μακαμπί στο Τελ Αβίβ με το οποίο εγκαινιάσθηκε το «Γιαντ Ελιάου» υπότ νο βλέμμα του Μοσέ Νταγιάν και υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς της εντολής του Κώστα Μουρούζη προς τον Κρις Κέφαλο για να χάσει τις βολές, μάλιστα τότε γνωρίσθηκε και έγινε φίλος με τον Μιζράχι, όπως αργότερα και με τον Ντορόν Τζάμσι.

Ο άνθρωπος που το 1979 πάλι λόγω της πλημμύρας στο ίδιο γήπεδο έτρεχε αλλόφρων μαζί με τον συχωρεμένο φροντιστή της ομάδας, τον Νάκο Παπακωνσταντόπουλο, να μαζέψει τα νερά για να γίνει το ματς με την ολλανδική Πάρκερ Λέιντεν και ταυτόχρονα ικέτευε τους θεατές να κλείσουν τις ομπρέλες για να μη γίνει ρεζίλι ο Παναθηναϊκός από τις φωτογραφίες που τράβαγαν οι φωτορεπόρτερς!

Ο άνθρωπος ο οποίος στις 11 Απριλίου του 1996 στο «Μπερσί» καθόταν πίσω από τον πάγκο και όταν γλίστρησε ο Γιαννάκης και πήρε την μπάλα ο Μοντέρο, τράβηξε τσατισμένος τα πέτα από τα σακάκι του, έκρυψε το κεφάλι του μέσα στα χέρια του και στο επόμενο κλικ κατάλαβε από τις φωνές τι είχε συμβεί, είδε τον Βράνκοβιτς να σωριάζεται κάτω και τότε ξεκουκουλώθηκε και ξεσάλωσε!

O άνθρωπος που τον Απρίλιο του 2000, νιώθοντας απόγνωση για την αδυναμία του Παναθηναϊκού να ικανοποιήσει τη ζήτηση των εισιτηρίων για το Final 4 στην Πυλαία είχε πει σε τηλεοπτική συνέντευξη πως «δυο τινά μπορούν να συμβούν: ή να μεταφέρουμε τους αγώνες στην πλατεία του Πεκίνου ή στην Κανά της Γαλιλαίας για να κάνει ο Χριστούλης ένα θαύμα και να αβγατίσουν τα καθίσματα του γηπέδου»!

Ο άνθρωπος που τον Μάιο του 2005, στη διάρκεια του Final 4 στη Μόσχα έμεινε με ανοιχτό το στόμα όταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης τον ρώτησε συνεσταλμένα «κύριε Τάσο, μπορώ να πάρω μια Κόκα Κόλα;» και του απάντησε «Να πάρεις όλο το καφάσι αγόρι μου»!

Ο άνθρωπος που τόσο πολύ αγαπούσε τον Παναθηναϊκό και το μπάσκετ, ώστε κάθε μέρα, μόλις σχόλαγε από τη δουλειά του, στην εταιρεία τσιμέντων «Τιτάν», πήγαινε τρέχοντας στο γήπεδο και γύριζε στο σπίτι του τα χαράματα, μόνο και μόνο για να ρίξει έναν υπνάκο, να πει καλημέρα στη συχωρεμένη τη γυναίκα του, την Ευαγγελία και την κόρη του, την Τέτα και να ξαναφύγει...

Ο άνθρωπος που είδε βήμα προς βήμα, στιγμή με τη στιγμή, κατέγραψε στο σκληρό δίσκο του και έπαιξε ο ίδιος σημαντικό ρόλο σε όλη την θεαματική εξέλιξη του μπασκετικού Παναθηναϊκού από τα πριονίδια στον Τάφο του Ινδού μέχρι τα κομφετί των έξι ευρωπαϊκών τροπαίων...

Ο άνθρωπος που ήταν τόσο συμπαθής και αγαπητός, ώστε θα μπορούσε κάλλιστα να κόβει βόλτες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας προτού αρχίσει ένα ντέρμπι αιωνίων και να μην τον πειράζει κανείς...

Αυτός ο καλός καγαθός άνθρωπος μας την έκανε χθες το πρωί για τον Παράδεισο και σύμφωνα με διασταυρωμένες και έγκυρες πληροφορίες, το πρώτο πράγμα που ζήτησε από τον Αγιο Πέτρο ήταν, μαζί με τον υπόλοιπο εξοπλισμό, να του δώσει αμέσως μια τηλεόραση και τους απαραίτητους αποκωδικοποιητές για να βλέπει, αρχής γενομένης από το ίδιο βράδυ, τους αγώνες του Παναθηναϊκού και στην ΕΡΤ και στη NOVA και στην Cosmote TV.

Μόλις ξεθαρρέψει κιόλας μαζί του, είμαι βέβαιος πως θα του ζητήσει πού και που να του δίνει ένα ρεπό για να κατεβαίνει στην Αθήνα και να βλέπει ζωντανά την αγαπημένη ομάδα του...

Διάβολε, εδώ παίρνει άδειες ο... Κουφοντίνας, γιατί να μην πάρει ο Τάσος;

Τότε κιόλας θα απενοχοποιηθώ και εγώ, διότι με την αναβλητικότητα που με χαρακτηρίζει και μολονότι από τότε τον συνάντησα πολλές φορές, δεν κατάφερα ποτέ να του κάνω μια χάρη που μου είχε ζητήσει: να του δώσω το dvd από τη συνέντευξη μας στην εκπομπή «Pick N’ Roll» της Cosmote TV στις 24 Μαρτίου του 2015...

Του είχα γράψει την εκπομπή, είχα πάντοτε μαζί μου το dvd, αλλά όλο κάτι συνέβαινε και αμελούσα να του το δώσω. Πάντοτε του ζητούσα συγνώμη και πάντοτε με εκείνο το μελιστάλαχτο ύφος του έσπευδε να με συγχωρήσει: «Δεν πειράζει Βασιλάκη μου, αρκεί που το έχεις. Θα μου το δώσεις την άλλη φορά που θα βρεθούμε...»