Αντί να ντρέπεται η ΑΕΚ, ντρέπεται ο Αλέξανδρος που ζητούσε μια ανθρώπινη διευκόλυνση!

Είναι Κυριακή, χαλαρώνεις, προσπαθείς να ηρεμήσεις και να βγάλεις από πάνω σου την εβδομάδα που πέρασε, για να προετοιμαστείς για την εβδομάδα που έρχεται. Εχεις προσπαθήσει τις τελευταίες ώρες να ξαναβρείς την κανονική, την ήρεμη έκδοση του εαυτού σου και να αποβάλεις τον εκνευρισμό και την φθορά των προβλημάτων της ρουτίνας σου. Αυτό το σημείωμά μου σε βρίσκει σε μια ήρεμη στιγμή. Σου ζητώ συγγνώμη που θα σου χαλάσω τη στιγμή. Μου χρειάστηκε όμως να πάρω λίγο τον χρόνο μου από τη στιγμή που διάβασα όσα θα μοιραστώ παρακάτω μαζί σου, προκειμένου να μην γράψω με την παρόρμηση της στιγμής, διότι σε εκείνη την περίπτωση θα είχα παραφερθεί. Αν το αντέχεις να σου χαλάσω λίγο τη στιγμή, μείνε μαζί μου σε αυτό το σημείωμα, αξίζει, και θα το διαπιστώσεις όταν θα ολοκληρώσεις την ανάγνωση.

Πριν από περίπου 13 μήνες, τον Σεπτέμβριο του 2017 είχα αναφερθεί στις συνθήκες υποδοχής και μεταχείρισης των ποδοσφαιρόφιλων με αναπηρίες από την αγορά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Την περασμένη Πέμπτη είχα την χαρά να επικοινωνήσω με τον Αλέξανδρο Κατσούλη, ένα παιδί κοντά στα 20 του χρόνια. Ο Αλέξανδρος έχει έναν αδελφό, τον Αρη, που είναι 20 ετών, κι είναι παιδί με ειδικές ανάγκες, του οποίου η αναπηρία ξεπερνά το 67%. Ο Αρης δεν μπορεί να στέκεται όρθιος, ούτε μπορεί να μένει για πολύ ώρα μόνος στηριζόμενος στο πι που τον βοηθά να μετακινείται. Ο Αρης δεν είναι ένα παραιτημένο παιδί. Κι ανάμεσα στα άλλα που προσπαθεί, προκειμένου να γεύεται τη ζωή, είναι και η επίσκεψη σε ένα γήπεδο μπάσκετ. Ο Αρης είναι φίλος της ΑΕΚ. Ο Αλέξανδρος είναι κι αυτός φίλος της ΑΕΚ, που όμως δεν “τρελαίνεται” για το μπάσκετ. Για χάρη του αδερφού του όμως επέλεξε δύο χρόνια πίσω, τον Οκτώβριο του 2016 να πάρει μαζί με τον Αρη εισιτήριο διαρκείας της ΑΕΚ, προκειμένου να πηγαίνουν παρέα στο γήπεδο, για να βλέπει τον αδελφό του να χαμογελά. Ο λόγος περνά στον Αλέξανδρο:

“Όλα λοιπόν ξεκινούν περίπου 2 χρόνια πριν, τον Οκτώβριο του 2016, όταν εγώ και ο αδερφός μου Άρης αποφασίζουμε να στηρίξουμε την προσπάθεια της μπασκετικής Α.Ε.Κ. και τον κ. Μάκη Αγγελόπουλο αγοράζοντας ο καθένας από ένα εισιτήριο διαρκείας. Τη σχέση μου με το μπάσκετ θα την χαρακτήριζα απλά τυπική (ως κλασσικός φίλαθλος της Α.Ε.Κ.), του αδερφού μου όμως σίγουρα κάτι παραπάνω από θερμή. Αυτά τα αναφέρω μόνο και μόνο για να δείξω ότι πιστέψαμε (από τους λίγους) σε αυτή την προσπάθεια αν και ξέραμε ότι οι αγώνες θα διεξάγονται μεταξύ συγγενών και φίλων.

Παρόλο που ο αδερφός μου είναι ΑμεΑ, αυτό δεν θεώρησα ότι αποτελεί εμπόδιο για την παρακολούθηση των αγώνων της αγαπημένης μας ομάδας καθώς μπορεί με το ειδικό αμαξίδιο του (δεν είναι αναπηρικό καροτσάκι) να μετακινηθεί εντός του γηπέδου (με συνοδεία) και να κάτσει σε μια θέση (στο πάνω πάνω μέρος του διαζώματος) σαν τον οποιονδήποτε άλλον. Το μόνο θέμα που υπήρχε είχε να κάνει με την είσοδο του/μας στο γήπεδο, όπου η μόνη θύρα η οποία προσφέρεται για εύκολη πρόσβαση (χωρίς αμέτρητα σκαλιά και ανηφόρες) είναι η είσοδος των V.I.P.

Και κάπου εδώ ξεκινάει ο Γολγοθάς... Πολλές φορές, λοιπόν, συνάντησα δυσκολία έως και άρνηση (!!!) στο να εισέλθω στον χώρο parking των V.I.P. του Ο.Α.Κ.Α. καθώς ο άνθρωπος που ήταν επιφορτισμένος με την παρακολούθηση της εισόδου/εξόδου από και προς το parking των V.I.P. δεν είχε το όνομα μας στη λίστα του. Αυτό είχε ως συνέπεια, κάθε φορά να μπαίνω σε μια διαδικασία ενός ατέρμονου διαλόγου ώστε να μας αφήσει να εισέλθουμε και να σταθμεύσουμε το όχημα μας στον χώρο του parking για να μπορέσω να συνοδεύσω τον αδελφό μου τόσο κατά την είσοδο όσο και κατά την έξοδο μας από το γήπεδο. Η απάντηση τις πρώτες φορές ήταν κάπως χαριστική με την προϋπόθεση ότι θα παρκάρω το αμάξι σε άλλο parking του συγκροτήματος Ο.Α.Κ.Α., και στη συνέχεια ήταν έως και αρνητική έστω στο να εισέλθω στο parking. Μάταια, μονίμως, προσπαθούσα να εξηγήσω ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο καθώς θα πρέπει κάποιος άνθρωπος να συνοδεύει τον αδελφό μου και δεν είναι δυνατόν να κάθεται όρθιος και να με περιμένει 10 και 15 λεπτά να ξαναμπώ στο parking για να τον παραλάβω. Είναι πρακτικά αδύνατο. Αυτό που με είχε εξοργίσει τότε ήταν η απάθεια, η νοοτροπία ‘’εγώ να κάνω τη δουλίτσα μου και δεν με νοιάζει...’’ και η αντιμετώπιση που είχαμε τόσο εγώ όσο και ο αδελφός μου, που με έφερνε σε μια τρομερά δύσκολη θέση να πρέπει να εξηγώ και να δικαιολογούμαι κάθε μα κάθε φορά (και ήταν πολλές).

Έτσι, τον Νοέμβριο του 2016 αποφάσισα να στείλω ένα e-mail στο αρμόδιο τμήμα της K.A.E. Α.Ε.Κ. (πάρα πολύ ευγενικό τώρα που το ξαναδιαβάζω) στο οποίο απλά ζητούσα την αναγραφή του ονόματος μας στη λίστα του υπεύθυνου του parking. Η απάντηση ήταν ότι θα είμαστε οκ από τον επόμενο αγώνα... παρόλο που δεν ήμασταν.

Τον Φεβρουάριο του 2017 στέλνω ένα 2ο email για τον ίδιο ακριβώς λόγο, καθώς τα περιστατικά που προανέφερα πλήθαιναν. Εκείνη τη φορά, πήρα απάντηση η οποία με διαβεβαίωνε ότι το θέμα λύθηκε. Το θέμα όμως δεν είχε λυθεί με συνέπεια ο υπεύθυνος του parking να συνεχίζει να μας κάνει τη ζωή δύσκολη ακόμα και στην είσοδο στο parking! Στέλνω 3ο e-mail (πάλι πολύ ευγενικό) ζητώντας το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Απάντηση; Το θέμα θα διερευνηθεί άμεσα. Αποτέλεσμα; Τίποτα απολύτως δεν είχε αλλάξει.

Φτάνουμε πλέον τον Οκτώβριο του 2017, με την έναρξη της νέας σεζόν, που παρ' όλες τις αλλεπάλληλες δυσκολίες που βιώνουμε στην πρόσβαση μας στο γήπεδο, είπα ότι δεν θα μας βάλει αυτό κάτω και θα συνεχίσουμε. Οπότε ξαναστηρίζουμε την προσπάθεια με αγορά διαρκείας. Έχοντας πάρει το μάθημα από την προηγούμενη σεζόν, στέλνω ένα 4ο e-mail ζητώντας (πάλι) την είσοδο και στάθμευση του οχήματος μας στο parking των V.I.P. Απάντηση; Διευθετήθηκε! Αποτέλεσμα; Μαντέψτε...

Φτάνει Δεκέμβριος του 2017, το ποτήρι κοντεύει να ξεχειλίσει. Κάθε φορά που θέλουμε να δούμε έναν αγώνα αντιμετωπίζουμε τις ίδιες δυσκολίες. Στέλνω 5o email, αυτή τη φορά εκφράζοντας την οργή μου τόσο για τις διαδικασίες όσο κυρίως για τη συμπεριφορά και την αγένεια με την οποία μας αντιμετωπίζουν. Έλαβα απάντηση, πολύ ευγενική η αλήθεια είναι, πως αναγνωριζόταν το λάθος και το πρόβλημα είχε πλέον διευθετηθεί. Πράγματι, για τους υπόλοιπους 4 μήνες δεν αντιμετωπίσαμε αντίστοιχο πρόβλημα.

Και ερχόμαστε στον Οκτώβριο του 2018, λίγες μέρες πριν, όταν στέλνω mail ζητώντας την ελεύθερη είσοδο και στάθμευση του οχήματος μας όπως και πέρσι, καθώς ανανεώσαμε για 3η συνεχή χρονιά τα εισιτήρια διαρκείας μας. Απάντηση δεν πήρα. Για αυτό το λόγο στέλνω ένα reminder μετά από μια εβδομάδα. Φτάνουμε στις 9/10 και απάντηση δεν έχω πάρει, οπότε στέλνω 2o reminder καθώς στις 10/10 σχεδιάζαμε να παραβρεθούμε στον πρώτο επίσημο αγώνα της ομάδας. Τελικά 6 ώρες πριν την έναρξη του αγώνα λαμβάνουμε ένα mail με την εξής απάντηση: ‘’ Το όνομα σας είναι ήδη στη λίστα. Φέτος όμως επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις στο μέσα parking, θα πρέπει να μπαίνετε, να αφήνετε τον αδερφό σας στην είσοδο press και να σταθμεύετε το αυτοκίνητό σας στο parking P5 .’’

Και πλέον το ποτήρι ξεχείλισε...Και όχι, δεν ξεχείλισε γιατί δεν μας δίνουν μια θέση parking στην είσοδο των V.I.P. (ασχολίαστο το αν γεμίζει ποτέ το εν λόγω parking σε αγώνες της Α.Ε.Κ....) αλλά για τη συνολικότερη αντιμετώπιση! Φυσικά και μας είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσουμε να έχουμε πρόσβαση στο γήπεδο με τέτοιες συνθήκες. Είναι αντικειμενικά και πρακτικά δύσκολο (εκτός αν μπορώ να τηλεμεταφέρομαι...). Όπως ενημέρωσα και την Κ.Α.Ε. Α.Ε.Κ. υπό τέτοιες συνθήκες δεν πρόκειται να παραβρεθούμε σε κανέναν αγώνα από εδώ και στο εξής. Χάρισμα τους τα διαρκείας. Τελικά συνέβη αυτό που δεν πίστευα, ότι θα καταφέρουν να μας αποθαρρύνουν. Συνέβη!

Πώς να αντιμετωπίσεις το ότι πρέπει να παρακαλάς, να διεκδικείς, να τσακώνεσαι με ανθρώπους και καταστάσεις για να κάνεις τι ρε γαμώτο; Απλά για να πας με τον αδερφό σου να δείτε ένα μπασκετάκι, να δείτε αυτή τη ρημάδα την ομάδα με την οποία μεγαλώσατε και περάσατε τόσα και τόσα, που σας προσέφερε τόσες εναλλαγές συναισθημάτων (και είναι πάρα πολλές), να χαρείς βλέποντας την αγαπημένη σας Βασίλισσα. Και την οποιαδήποτε ομάδα στο κάτω κάτω.

Δεν είναι θέμα parking, δεν είναι θέμα ομάδας, δεν είναι θέμα γηπέδου, είναι θέμα ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Αυτά ήταν απλά η εξιστόρηση όσων βιώνουμε τα 2 τελευταία χρόνια στην προσπάθεια μας να παρακολουθήσουμε απρόσκοπτα τους αγώνες της αγαπημένης μας ομάδας.

Παρεμπιπτόντως, δεν αναφέρομαι καν στις δομές του γηπέδου να υποδεχθεί και να φιλοξενήσει ΑμΕΑ. Στο πόσες φορές δεν λειτουργούσε το ασανσέρ, στο πόσες φορές περιμέναμε τον τεχνικό, στο πόσες φορές εγκλωβιστήκαμε στο Ο.Α.Κ.Α μαζί με άλλα παιδιά περιμένοντας να φτιάξουν το ασανσέρ κλπ κλπ. Αυτό από μόνο του είναι μια ξεχωριστή ιστορία.. Αυτά πάντα στην Ελλάδα της Ε.Ε., στην Αθήνα, στο ΟΑΚΑ το μεγαλύτερο γήπεδο μπάσκετ στη χώρα. Δεν θέλω να ξέρω τι γίνεται σε μικρότερα και πιο συνοικιακά γήπεδα...

Ήδη μακρηγόρησα..

Εν κατακλείδι, ξέραμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν δίνει τη δυνατότητα στα ΑμΕΑ να ενταχθούν στην κοινωνία και φυσικά ούτε λόγος για αθλητισμό. Τουλάχιστον, το να παρακολουθήσουν από κοντά έναν αθλητικό αγώνα της ομάδας που αγαπούν θα έπρεπε να είναι κάτι δεδομένο. Επειδή, λοιπόν στην Ελλάδα δεν είναι ούτε αυτό και επειδή ακόμα και η είσοδος στα μεγαλύτερα γήπεδα/στάδια της χώρας είναι από δύσκολη έως αδύνατη, τουλάχιστον ας κάνουμε εμείς ως άνθρωποι το αυτονόητο και ας δείξουμε σεβασμό. Είναι το ελάχιστο...”.

Το επίπεδο της παιδείας και του πολιτισμού που έχει αυτό το παιδί, ο Αλέξανδρος, φαίνεται σε κάθε σημείο του κειμένου που μου έγραψε, το οποίο ξεκινούσε ως εξής: “Η εξιστόρηση δεν έχει κανέναν άλλο λόγο παρά να κάνει γνωστά σε εσένα και κατ’ επέκταση στον κόσμο τις δυσκολίες και την αντιμετώπιση που έχει ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ με ειδικές ανάγκες (ΑμΕΑ) στις αθλητικές εγκαταστάσεις και στην απλή παρακολούθηση ενός αγώνα της αγαπημένης του ομάδας στην Ελλάδα το έτος 2018”, και κατέληγε ως εξής: “Δεν γράφω αυτό το κείμενο ούτε για να προκαλέσω ούτε για να παρακαλέσω, ούτε για να πιέσω προκειμένου να πάρω το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Έτσι και αλλιώς, για μένα η υπόθεση έκλεισε οριστικά. Το γράφω μόνο και μόνο μπας και αλλάξει κάτι, έστω και μικρό, και βελτιωθεί η ζωή αυτών των ανθρώπων τουλάχιστον στο κομμάτι της παρακολούθησης αθλητικών αγώνων που τόσο πολύ μπορεί να αγαπάνε και να τους λείπουν”. Το επίπεδο της ανθρώπινης ποιότητάς του και του πολιτισμού του μου γινόταν σαφές και από την ανάγνωση του συνόλου των μηνυμάτων που απέστειλε προς την ΚΑΕ ΑΕΚ, τα οποία μου έστειλε για να τεκμηριώσει όσα εξιστορεί παραπάνω.

Δυσκολεύομαι πολύ να βάλω σε μια τάξη αυτό το χάος από συναισθήματα που μου έχει προκαλέσει η ανάγνωση αυτής της ιστορίας. Μου προκαλεί οργή να διαπιστώνω ότι κυκλοφορούν άξεστοι στην αγορά του αθλητισμού. Μου προκαλεί θυμό να βλέπω τις εταιρείες να κάνουν επίδειξη της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης τους μέσα από τα media και τα social media, ποζάροντας όπου υπάρχει φακός για να επιδείξουν μια καλή πράξη που δείχνει ευαισθησία την ίδια ώρα που επιφυλάσσουν τέτοια συμπεριφορά σε “πελάτες” που έχουν αναπηρία και ειδικές ανάγκες. Το βρίσκω παραπάνω από υποκριτικό. Το βρίσκω χυδαίο. Και δεν έχω λόγια για να χαρακτηρίσω τη συμπεριφορά μιας εταιρείας που εκμεταλλεύεται εμπορικά το έμβλημα και το όνομα ενός ιστορικού συλλόγου και κρατά το parking για τους ... VIP και δεν φροντίζει να της περισσέψει μια θέση για ένα παιδί 20 ετών που κινείται με πι και πληρώνει εισιτήριο διαρκείας για να αγοράσει ένα δίωρο που του δίνει κουράγιο και νόημα για να συνεχίζει να αγωνίζεται για να ζει, για να γυρίζει σπίτι και να λέει “πέρασα καλά σήμερα” στον εαυτό του.

Δεν είναι όμως όλα τα παραπάνω ο κύριος λόγος, το βασικό νόημα που βρήκα για να μοιραστώ αυτή την ντροπιαστική ιστορία μαζί σας. Ο κύριος λόγος είναι η στάση αυτού του παιδιού, του Αλέξανδρου, του αδελφού. Γράφω αυτό το σημείωμα για να υποκλιθώ στην μαγκιά, την ανθρωπιά, την ευαισθησία, το κουράγιο, τη δύναμη, την αγάπη που δίνει ένα παιδί στον αδελφό του, δίνοντας μάχες για να του εξασφαλίσει μια όσο το δυνατόν πιο “ανθρώπινη” ζωή σε μια απάνθρωπη, για τα άτομα με αναπηρίες, χώρα. Γράφω για να του πω ότι θαυμάζω την ευγένεια της στάσης του, για να του φωνάξω ότι φυσικά δεν θα 'πρεπε να παρακαλά για το αυτονόητο, ότι δεν πρέπει να τους αφήσει να τον τρελάνουν, ότι δεν θα 'πρεπε να “ντρέπεται” εκείνος που αναγκάστηκε να παρακαλάει πορτιέρηδες, υπαλλήλους, διοικητικά στελέχη για να του κάνουν “τη χάρη” να τον αφήσουν να παρκάρει κοντά στο μοναδικό ασανσέρ αλλά ότι ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΠΟΥ ΕΔΙΩΞΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΨΥΧΑΓΩΓΗΘΟΥΜΕ.

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο προς όλους αυτούς, τους γονείς, αδελφούς, αδελφές, συγγενείς των ανθρώπων με δυσκολίες, αναπηρίες, ειδικές ανάγκες, από κάποιον που σας θαυμάζει για το μεγαλείο της ψυχής σας. Θα 'θελα πολύ να έχω τη δύναμη να αλλάξω τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων σας. Δεν την έχω, αλλά φωνάζω με όλη μου τη δύναμη ότι σας θαυμάζω, και σας εύχομαι να έχετε δύναμη για να συνεχίζετε να στηρίζετε τους ανθρώπους σας σε αυτή την απάνθρωπη χώρα.