Μπόγρης: «Στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα στο ΟΑΚΑ, αποφασίσαμε να φύγουμε»

Ο Ολυμπιακός άλλαξε σε τεράστιο βαθμό το ρόστερ του και η «μπάλα» πήρε μεταξύ πολλών άλλων και τον Γιώργο Μπόγρη. Ο Έλληνας σέντερ δεν έμεινε για πολλές μέρες άνεργος αφού γρήγορα υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με τον Προμηθέα Πατρών.

Ο «Μπογρίνιο» είναι από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στο χώρο του ελληνικού μπάσκετ κάτι το οποίο πηγάζει κατά κύριο λόγο από τον αυθορμητισμό του και όχι μόνο.

Με τον 30άχρονο σέντερ ξεκινήσαμε να πάμε για μία συνέντευξη, αλλά δεν είναι τυπικός τύπος.

Η συνέντευξη έγινε καφές με κουβέντα.

Ο Γιώργος Μπόγρης μιλάει για τον Ολυμπιακό, τον Προμηθέα, τον Μπλατ, τον Γιατρά, μπλέκει τον πρώην coach της Μπουντούτσνοστ Αλεξάνταρ Ντζίκιτς.

Δε μένει εκεί όμως αφού αναφέρθηκε στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού, στον κόσμο του, στην καταστροφή πέρυσι στο Μάτι και σε πολλά ακόμη.

Αρχικά πες μου λίγο τις πρώτες σκέψεις για τον Προμηθέα, τι συνάντησες κάτω. Είναι ενδιαφέρον πρότζεκτ...

Κοίτα η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δω αυτά που είδα. Στην πρώτη επίσκεψη μου στην Πάτρα πέρασα γενικά από τις εγκαταστάσεις, των ακαδημιών, της ομάδας και γενικά όλο το vibe που πήρα ήταν υπέροχο.
Μία ομάδα παρά πολύ οργανωμένη, μια ομάδα που κοιτάει την εξέλιξη και αυτός ήταν και ένας λόγος που με έπεισαν για να κατέβω. Και πραγματικά είμαι ενθουσιασμένος για να ζήσω κάτι καινούργιο, στη χώρα μου, πρώτη φορά χωρίς να υπάρχει κάτι οπαδικό στη μέση, γιατί ο Προμηθέας είναι μια ομάδα που δεν εμπλέκεται οπαδικά.

Έχεις παίξει στην Ισπανία πολλά χρόνια και επειδή ήξερα ότι ψάχνεις στο εξωτερικό, εκτός από την εξέλιξη, τι ήταν αυτό που σου έκανε κλικ στον Προμηθέα;

Θα μιλήσω ειλικρινά. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν πολύ στο μυαλό μου να μείνω στην Ελλάδα. Η Ισπανία και μία ομάδα από την Τουρκία ήταν οι επιλογές μου, βασικά με την τούρκικη μάλιστα ήμουν πιο κοντά από όλους και ήταν θέμα ημερών για να κλείσω. Απλά με πήρε μία Κυριακή ο κόουτς Γιατράς ένα τηλέφωνο, μου εξήγησε γενικά το πλάνο της ομάδας και πως την βλέπει για τα επόμενα χρόνια και δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου για το μπασκετικό κομμάτι. Μιλήσαμε μόνο για την ομάδα τον Προμηθέα και την εξέλιξη της. Μίλησα με τον πρόεδρο ο οποίος μου έδειξε και αυτός ότι πραγματικά δεν υπάρχει ταβάνι και θεωρώ ότι σίγουρα κλειδί ήταν για μένα η προσφορά που μου έκαναν και οικονομικά αλλά επίσης και σε βάθος χρόνου. Αυτό δείχνει ότι πιστεύουν σε μένα και ότι πραγματικά θέλουν να χτίσουν κάτι πάνω μου ώστε να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου, με τις παραστάσεις μου και την εμπειρία μου ώστε να μεγαλώσει η ομάδα και θεωρώ ότι αυτό ήταν το κλειδί. Το βάθος χρόνου της συνεργασίας, ο σεβασμός και το πλάνο που έχουν ώστε να μεγαλώσουν γιατί είμαι και ένα παιδί που η φιλοδοξία με οδηγεί όλα αυτά τα χρόνια.

Παρεξηγημένος ο Γιατράς λόγω εμφάνισης κυρίως...

Καλά σ’ αυτή τη χώρα που ζούμε όλοι παρεξηγημένοι είναι. Δεν έχει να κάνει. Όλοι από το αποτέλεσμα κρινόμαστε. Την μία μέρα είσαι ο καλύτερος, την άλλη είσαι ο χειρότερος. Το θέμα είναι ότι είναι η νοοτροπία του Έλληνα είναι τόσο αστεία, που τον κάνει παρεξηγημένο. Γιατί παράδειγμα τον προπονητή της Μπουντούτσνοστ (σ.σ. Ντζίκιτς) πέρσι που είχε το ίδιο παρουσιαστικό, έλεγαν.... τι προπονηταρά είναι αυτή, που είναι μαέστρος γιατι ταυτιζόταν ο κόσμος ενώ με τον coach Γιατρα δεν ταυτίζεται ο κόσμος. Αρχιζει να κράζει γιατί είναι Ελληνας και έχουμε την νοοτροπία ότι ο Έλληνας δεν μπορεί να πετυχαίνει. Έχουμε αυτή την ξενομανία που θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη αρρώστια μας σαν χώρα. Με τη δουλειά του πιστεύω ότι απλά κλείνει στόματα και δίνει απαντήσεις. Και με το να είσαι μποέμ και cool και να κάνεις χιούμορ είναι ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσεις όλα αυτά.

«Ο ΛΙΟΛΙΟΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΟΜΑΔΑ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΣΠΑΝΙΚΕΣ»

Ο Λιόλιος φαίνεται τύπος με τεράστιο όραμα...

Έχει πλάνο. πάντα όταν έχεις πλάνο πετυχαίνεις. Ο Λιόλιος είναι ένας άνθρωπος που ξέρω ότι όταν η ομάδα ήταν στο Α τοπικό έλεγε σε πέντε χρόνια θα είμαστε στην Α1. Ήταν. Τώρα το επόμενο project είναι η Euroleague και πιστεύω ότι θα τα καταφέρει. Αυτό που έζησα εγώ μέσα απ’ την ομάδα είναι ότι είναι ένα πολύ σοβαρό σωματείο. Είδα ένα καθαρό σωματείο. Τι θέλω να πω... Είδα ένα σωματείο σαν τα σωματεία που δούλεψα στην Ισπανία. Που έχουν υγεία, που σου προσφέρουν ποιότητα ζωής και το μόνο πράγμα που έχεις να σκεφτείς είναι το μπάσκετ, που ότι και να γίνει θα είναι εκεί για σένα και που σου δείχνουν ότι δεν είναι πράγματι μιας χρονιάς σωματεία.

Μια φωτοβολίδα που λέμε..

Ρε παιδί μου υπήρχαν κι άλλες ομάδες, για παράδειγμα ο Άρης είχε χρόνιες που έλεγαν ρίχνουμε λεφτά, έκαναν ομάδα για έναν χρόνο, δεν κάνανε ποτέ σε βάθος.
Τώρα ο Προμηθέας με τις κινήσεις που κάνει δείχνει ότι θέλει να χτίσει μία ομάδα, έναν κορμό, που να έχει βάθος, να πετύχει και που εμπιστεύεται ανθρώπους, που αυτό που έχω καταλάβει βασικά είναι ότι δε θα σου πουν δεν έπαιξες καλά, δεν έκανες. Θέλουν χαρακτήρες, θέλουν να χτίσουν... Θεωρώ ότι έχουν ένα πρότυπο σαν του Ολυμπιακού τα χρόνια του ‘10,’11,’12, που θέλουν να βάλουν καλούς χαρακτήρες μέσα, με παιδιά που θα δώσουν για την ομάδα και με παιδιά που θα μεγαλώσουν με την ομάδα και πορεύονται σε αυτό . Σίγουρα το Eurocup για εμένα ήταν μεγάλο κίνητρο, γιατί το θεωρώ πολύ υψηλό επίπεδο, πολύ υψηλότερο από ότι το Champions League. Και επίσης αγωνιστικά έδειξε ότι θα κάνει μία ομάδα με ρόλους, μια ομάδα που ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο και αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό.

Θα υπάρχει κι εκεί πίεση πάντως, αλλά διαφορετικού είδους...

Θα σου πω... Έχεις δίκιο. Πρώτον γιατί οι ομάδες που πετυχαίνουν και πετυχαίνουν γρήγορα, νομίζουν ότι μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο και όσο ανεβαίνεις επίπεδο τα χαστούκια είναι διαφορετικά και μαθαίνεις από τα λάθη σου. Η πίεση όντως υπάρχει ειδικά όταν είσαι σε ένα σωματείο τέτοιο που πραγματικά θέλεις να πετύχεις γιατί το οφείλεις όταν σου φέρονται έτσι, πρέπει να το ανταποδώσεις. Η πίεση εννοείται ότι υπάρχει και είναι μεγάλη, απλά δεν έχει αυτό το οπαδικό ότι είναι να σε μισεί κάποιος. Τι θέλω να πω... Έχεις την πίεση της ομάδας, πετυχαίνεις, σ’ αγαπάνε όλοι. Δεν χαίρεται κάποιος από την αποτυχία σου. Αυτό είναι το καλό που έχει ο Προμηθέας αυτή την στιγμή. Αν τα πράγματα στραβώσουν, χτύπα ξύλο, δεν πιστεύω, θέλω να πάνε όλα τέλεια, αλλά ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο Αεκτζης, θα στεναχωρηθεί που θα στραβώσει. Θα πουν ένα σωματείο με υγεία πόσο καλά πάει, που εξελίσσεται... Δεν θα πει καλά να πάθει που έχασε. Αυτό που σου δίνει το καλό ο Προμηθέας είναι ότι έχεις την πίεση του Προμηθέα οτι θες να πετύχεις αλλά δεν έχεις την νοοτροπία του Έλληνα, το να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.

Ουσιαστικά λες πως θα μπορούσε ο Προμηθέας να γίνει η ομάδα των Ελλήνων, Όπως ήτανε ο Άρης το '80

Μπράβο. Αν πάει καλά στο Eurocup και φτάσουμε πες στον ημιτελικό, θα είστε στην τηλεόραση όλοι και θα θέλετε Να κερδίσει ο Προμηθέας. Με την ΑΕΚ για παράδειγμα αυτό δεν θα γίνει. Θα υπάρχουν και άνθρωποι που θα ντυθούν Βίρτους Μπολόνια για παράδειγμα. Εγώ απ’ αυτά που είδα έπαθα πλάκα, Η πόλη σου δίνει ποιότητα ζωής γιατί έχεις τα πάντα, τα έχεις όλα κοντά και παίρνεις και την αγάπη του κόσμου. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για έναν αθλητή. Ειδικά όταν είσαι σε μικρές κοινωνίες. Και από κει και πέρα από εμάς εξαρτάται, όλα τα παιδιά έχουμε τη φιλοδοξία και εγώ και ο Αγραβάνης και ο Κασελάκης που τον ξέρω τόσα χρόνια. Είναι ένα παιδί που θέλει να πετύχει. Ο Κατσίβελης είναι ένα παιδί που θέλει να πετύχει και να αποδείξει, έχει περάσει από το υψηλό επίπεδο. Δηλαδή έχουμε όλοι εικόνες. Και πιστεύω ότι θα βγάλουμε ένα σύνολο με υγεία, φιλοδοξία και πάρα πολλή ενέργεια που θα είναι δύσκολο να μην το αγαπήσεις. Και σίγουρα με έναν προπονητή που μπορεί να ταυτιστεί ο μέσος Έλληνας και πραγματικά τον λατρεύουν όλοι. Πιστεύω ότι θα είναι μία πολύ fun to watch ομάδα, αγωνιστικά,σε συνέντευξη τύπου, έξωαγωνιστικά, παντού. Δεν θα είμαστε η ομάδα της κασέτας. Θα είμαστε μία ομάδα που «Πρόμη εμπρός και πρόλογο μην τρως, το πρωτάθλημα έγινε μονόδρομος».

«ΘΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ»

Δεν θα σε ρωτήσω αν στεναχωρήθηκες που έφυγες από τον Oλυμπιακό, αλλά θα ήθελα έτσι να μου πεις λίγο τις σκέψεις σου γι’ αυτό το διάστημα που περίμενες, που άκουγες ότι παίζει να μη συνεχίσεις...

Θα σου πω γενικά για την ομάδα. Σίγουρα στεναχωρήθηκα γιατί δεν το περίμενα. Χαζός δεν είμαι ξέρω ότι πλήρωσα το ότι η ομάδα δεν θα παίξει στην Α1 και ότι απλά δε χρειάζεται Ελληνες. Δεν μπορώ ούτε να μετανιώσω για κάτι, γιατί ήταν κάτι που το ήθελα πάρα πολύ από την αρχή, γι’ αυτό και επέλεξα να έρθω εδώ. Ξέροντας ότι θα πρέπει να προσαρμοστώ πολύ και να αλλάξω ακόμα και τον τρόπο παιχνιδιού μου και από κει που είχα μάθει να είμαι ένα παιδί 25 λεπτών με χρόνο στο παρκέ και με παραστάσεις που ουσιαστικά να ηγούμαι μιας προσπάθειας της ομάδας μου, θα έπρεπε να μετατραπώ από μπαλαρίνα σε ξυλοκόπο για να βρω ένα ρόλο έστω και μικρό. Πράγμα που μπασκετικά δε μου ταιριάζει πάρα πολύ. Θεωρώ όμως ότι το έκανα με επιτυχία.
Ήθελα πάρα πολύ να πετύχω.

Όταν αγαπάς κάτι πολύ ακόμα και όταν χωρίζουν οι δρόμοι σας, θες την εξέλιξη του. Αλήθεια σου λέω θέλω πολύ ο Ολυμπιακός να βρει ευτυχία κ επιτυχία. Όποτε μόνο τα καλύτερα μπορώ να ευχηθώ και σίγουρα θα χαίρομαι με τη χαρά τους.

Ήταν όνειρο μου να βάλω αυτή τη φανέλα. Χαίρομαι που τα κατάφερα. Δεν ξέρω πολλούς που να έχουν καταφέρει να εκπληρώσουν τα παιδικά τους όνειρα. Από κει και πέρα σίγουρα όταν φόρεσα την ερυθρόλευκη, τα όνειρα άλλαξαν και ήθελα να πετύχω πολλά περισσότερα. Ήθελα να καθιερωθώ στην ομάδα, δηλαδή σκεφτόμουν ότι δεν θα φύγω ποτέ, ή μπορεί να σκεφτόμουν ότι θα κατακτήσω τα πάντα... Με θλίβει που δεν κατάφερα να κλείσει αυτός ο κύκλος όπως θα ήθελα, αλλά όπως και να έχει εδώ είμαστε, όλα για καλό γίνονται σίγουρα. Σίγουρα θα κάνω τον Προμηθέα να εξελιχθεί σε ένα πολύ καλό θέμα για μένα ώστε να κλείσουν και πολλά στόματα σ’ αυτή τη χώρα.

Γιατί ξέρεις εδώ πέρα τα μηδενίζουμε όλα χωρίς λόγο και σίγουρα δεν έχω δώσει διαπιστευτήρια. Δεν νομίζω κάποιος να θυμάται τις χρονιές μου πριν φύγω στην Ισπανία, οπότε μάλλον θα τους θυμίσω κάποια πράγματα φέτος, για να φρεσκάρω κάποιες μνήμες. Από εκεί και πέρα τώρα για τον Ολυμπιακό, σίγουρα είναι πίκρα αλλά κοιτάμε μπροστά. Ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή. Για μένα ήταν από μικρός το κίνητρο μου, να φορέσω αυτή τη φανέλα και χαίρομαι που τα κατάφερα Και σίγουρα από δω και πέρα θα ήθελα να καταφέρω κάποια στιγμή είτε να την φορέσω πάλι είτε να σταθώ στα στάνταρ του επιπέδου του Ολυμπιακού με την φανέλα του Προμηθέα και να πορευτώ με αυτό σαν παίκτης.

Είπες ότι δε μετανιώνεις για κάτι από αυτά τα δύο χρόνια, Θα έκανες όμως κάτι διαφορετικό;

Εγώ σαν Γιώργος θεωρώ πως έκανα ότι μπορούσα. Δούλεψα πάρα πολύ, προσαρμόστηκα πάρα πολύ, έκανα τρομερή υπομονή, θεωρώ ότι και σαν χαρακτήρας γαλουχήθηκα διότι δοκιμάστηκα σε πολλές καταστάσεις που δεν είναι εύκολο. Οι παίκτες και οι χαρακτήρες δεν κρίνονται όταν όλα είναι τέλεια. Βρήκα μια κατάσταση που αγωνιστικά δεν την περίμενα γιατί πίστευα ότι έστω στην Ελλάδα ή οπουδήποτε ο ρόλος μου θα ήτανε πολύ μεγαλύτερος. Πιστεύω ότι το να μη δημιουργήσω θέμα και να είμαι πάντα θετικός και να προσπαθώ να βοηθήσω την ομάδα και να είμαι πάντα έτοιμος είτε αυτό είναι ένα λεπτό, είτε καθόλου, είτε είναι πέντε, είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο.

Πιστεύω πως ο Ολυμπιακός δεν είχε όλα αυτά τα χρόνια παιδί με αυτό το ρόλο που ήταν έτοιμο μέχρι τον Ιούνιο, γιατί συνήθως η φλόγα σβήνει μετά από λίγο άμα δεν παίρνεις και λίγο... τυράκι. Εγώ θεωρώ ότι παρά τα διάφορα ψυχολογικά που δημιουργήθηκαν, τα σπίτια που έσπασα από τα νεύρα μου, κατάφερα να έχω μία πορεία και να καταφέρω να είμαι έτοιμος όποτε με χρειαστεί ομάδα ακόμα και στο τέλος. Δεν πιστεύω ότι κάποιος έχει να μου καταλογίσει κάτι πάνω σε αυτό. Είτε μου δόθηκε έστω και μισή ευκαιρία έστω 1-2 λεπτά, χωρίς αγωνιστικό ρυθμό ή με αγωνιστικό ρυθμό ή το οτιδήποτε και εγώ δεν ήμουν εδώ για την ομάδα.

Έπαιξες και με ένα γόνατο...

Παίξαμε και με ένα γόνατο, κόψαμε και λεφτά, κάναμε πράγματα που άλλα παιδιά που είναι περισσότερα χρόνια και που έχουν βγάλει πολύ περισσότερα χρήματα από την ομάδα από εμένα, δεν τα έκαναν...
Αυτό το αναφέρω γιατί με την πρότερη αντιμετώπιση θα μπορούσες να πεις «ρε παιδιά εντάξει αύριο μπορεί να με διώξετε και να πρέπει να βρω ομάδα, Οπότε δεν ρισκάρω να παίξω με ένα γόνατο».

Ήταν κάτι που από τη στιγμή που ήξερα ότι δεν μπορούσε να γίνει κάτι πολύ πιο σοβαρό ήταν κάτι που το ήθελα πολύ, ήταν παρά πολύ σημαντικό ματς, αυτό το ματς περίμενα να το παίξω όλη μου τη ζωή. Οπότε δεν το σκέφτηκα. Γενικά αυτό είναι που με χαρακτηρίζει ότι είμαι πάρα πολύ αυθόρμητος και καμιά φορά αυτό ίσως είναι και σε κακό γιατί πολλές φορές ο αυθορμητισμός μου ξεπερνάει τα όρια της λογικής. Εμένα μια χαρά με πάει και σίγουρα είμαι ένα παιδί που όλες τις επιλογές που κάνω τις στηρίζω είτε είναι σωστές είτε είναι λάθος και πορεύομαι με αυτό και είμαι πραγματικά χαρούμενος.

«Ο ΜΠΛΑΤ ΜΕ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΕ ΜΕ ΤΟ... ΟΠΟΥ ΠΑΩ ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΟΝ ΜΠΟΓΡΗ»

Όταν άκουσες τον Μπλατ μετά τον Προμηθέα να λέει ότι όπου κι αν πάω θα πάρω τον Μπόγρη μαζί μου, κατάλαβες ότι ήταν «διαχείριση».

Δεν θεωρώ ότι ήταν... διαχείριση, θεωρώ ότι ο coach εκείνη την περίοδο πραγματικά το ένιωθε αυτό. Ήταν πραγματικά μια τρομερή επιβεβαίωση για μένα γιατί καλώς ή κακώς όταν
σε μια ομάδα που έχεις ένα παιδί σαν τον Μιλουτίνοφ μπροστά σου, ο οποίος είναι ο καλύτερος ψηλός στην Ευρώπη, είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις χώρο και χρόνο. Οπότε στην ατυχία του Νίκολα που ήταν μια εβδομάδα άρρωστος, αντεπεξήλθα παρά πολύ καλά, με πάρα πολύ καλά παιχνίδια.

Κόντρα σε Ρεάλ,κόντρα στον Προμηθέα, κόντρα σε καλές ομάδες...

Ναι ναι. Όταν ο προπονητής σε επιβεβαιώνει είναι πάρα πολύ ωραίο συναίσθημα αυτό γιατί θεωρούσα ότι πραγματικά δικαιώθηκα για την προσπάθειά μου και ότι σιγά-σιγά θα άλλαζε το κλίμα από τη στιγμή που έδειξα ότι μπορώ να σταθώ και σε ρόλο με λεπτά όχι μόνο στο ρόλο του πεντάλεπτου. Εντάξει σίγουρα μετά γύρισε ο Νίκολα και τα πράγματα αλλάξανε τροπή...

Του κρατάς κακία του Μπλατ;

Κακία γιατί να του κρατήσω; Δεν είναι θέμα κακίας. Τη δουλειά του έκανε... και εγώ το ίδιο θα έκανα. Κατάλαβα ότι ήταν ένα τάιμινγκ πάρα πολύ περίεργο, ήταν ένα τάιμινγκ που έσακσαν πάρα πολλά στην ομάδα, ήταν ένα τάιμινγκ που τραυματίστηκε και ο Βασίλης και ο Στρελνιεκς... Εγώ χωρίς αυτά τα δύο παιδιά μέσα στο γήπεδο δεν μπορούσα να προσφέρω στην ομάδα, γιατί εγώ είμαι παίκτης pick and roll και ουσιαστικά μόνο αυτοί οι δύο έπαιζαν pick and roll. Οπότε το να έπαιζα εγώ με τον Γκος πραγματικά δεν θα οδηγούσε κάπου. Δεν θεωρώ ότι ο κόουτς δεν καταλαβαίνει.

Επίσης πιστεύω ότι από τη στιγμή που έφυγε ο Βασίλης, η ομάδα σταμάτησε να έχει άλλο σημείο αναφοράς εκτός του Νίκολα, οπότε ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βγει ο Μιλουτίνοφ από το παρκέ γι’ αυτό έπαιζε 37 λεπτά. Δεν ήταν ότι μου έπαιρνε χρόνο ο ΛεΝτέι, γιατί αν μου έβαζε τον ΛεΝτέι, θα μπορούσα να έχω παράπονο ειδικά από την αμυντική συμπεριφορά του. Γιατί από την στιγμή που έχω μεγαλώσει κι έχω μάθει ότι το παν στο μπασκετικό κομμάτι είναι η πειθαρχία και έβλεπα πράγματα που δεν γινόντουσαν, θα μπορούσα να πω ότι έχω παράπονο. Από τη στιγμή που ήξερα ότι αν βγει ο Μιλουτινοφ από το παρκέ η ομάδα θα κατέρρεε δεν μπορώ να έχω παράπονο γιατί κι εγώ το ίδιο θα έκανα. Ούτε εγώ θα τον έβγαζα τον Νίκολα.

Πριν είχα ένα λίγο πιο ενεργό ρόλο γιατί έβγαινε ο Μιλουτίνοφ, ήταν σημείο αναφοράς ο Βασίλης, από τη στιγμή που δεν είχαμε το Βασίλη μες στο γήπεδο αναγκαστικά όλη η προσοχή πήγαινε στο Νίκολα και αυτό πλήρωσα. Σίγουρα ήρθαν όλα τα υπόλοιπα μετά, ήρθαν ήττες, ήρθε η γκρίνια και όταν έρχεται η γκρίνια και οι ήττες, συνήθως οι ρολίστες την πληρώνουν δεν την πληρώνουν οι ηγέτες μιας ομάδας. Οπότε δεν είναι ότι μου χάλασε το κεφάλι όλο αυτό. Ήταν κάτι που το περίμενα. Αυτό. Θεωρώ ότι πήρα πολλά από τον coach, σε τρόπο σκέψης.

«ΜΕΤΑ ΤΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΚΟΙΤΙΟΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΜΕ ΜΙΣΟ ΜΑΤΙ»

Πιο σημαντικό στην κατρακύλα της ομάδας από τον Ιανουάριο και μετά ήταν οι τραυματισμοί των δύο γκαρντ τους οποίους συχνά ανέφερε και ο coach ή το ηχητικό μήνυμα και όλα όσα ακολούθησαν; Ή και τα δυο;

Κοιτά... Θα σου πω... Είχαμε ένα μομέντουμ και έσκασαν όλα μαζί. Τι εννοώ... Ήρθε το ηχητικό που ήταν πάρα πολύ σημαντικό γιατί ακολούθησε ένα διάστημα μέχρι να βρει ο Γιώργος τι και πως, που κοιτιόμασταν όλοι με μισό μάτι και είχαμε υποψίες όλοι για όλους και λέγαμε όλοι «ρε συ μήπως και, μήπως νομίζει ο Γιώργος ότι είμαι εγώ κλπ....» Γιατί και ο Γιώργος είχε κλειστεί στον εαυτό του και από εκεί που είχαμε μια πάρα πολύ καλή σχέση στα αποδυτήρια, υπήρξε ένα διάστημα που είχε ψυχρανθεί. Ήρθε μετά το θέμα των πληρωμών.

Εμείς που ξέρουμε την κατάσταση του Ολυμπιακού και ξέρουμε πως χρήματα δεν θα χάσουμε δεν είχαμε πρόβλημα. Αλλά όταν τα περισσότερα παιδιά στην ομάδα είναι ξένοι ρούκι που δεν έχουν εικόνα, ούτε έχουν κάποια περιουσία πίσω και βλέπουν ότι είναι απλήρωτοι, το να τους πούμε εμείς παιδιά μην αγχώνεστε, δεν θα χάσετε τα λεφτά σας, θα είναι όλα καλά... δεν είναι το ίδιο γιατί τα παιδιά αυτά θα σου πουν που το ξέρουμε εμείς. Οπότε θεωρώ ότι ήταν σημαντικό κομμάτι στους ξένους,π ου φάνηκε κιόλας. Όταν ήρθε η ώρα του μείνε ή φύγε, μείναμε ουσιαστικά μόνο τα παιδιά που ξέραμε την κατάσταση και που στηρίζαμε την ομάδα. Δεν έμεινε κανένας χατιρικά πίσω. Όποτε αυτό έφερε επίσης λίγο γκρίνια και καχυποψία.

Μετά ήταν οι τραυματισμοί που θεωρώ ότι μας γονάτισαν. Γιατί έπρεπε να αλλάξουμε τελείως τον τρόπο παιχνιδιού μας. Από μία ομάδα που έτρεχε, που έπαιζε pick and roll, έπαιζε αιφνιδιασμό, γίναμε στα δεύτερα μισά μία ομάδα που παίζει μόνο low post, γιατί επιθετικά το δυο σημεία αναφοράς μας ήταν ο Νίκολα και ο Πρίντεζης. Οπότε από μια ομάδα pick and roll, τρεξίματος κλπ έγινε ομάδα low post. Μετά ήρθαν παιδιά να μας βοηθήσουν, όπως ο Ουέμπερ.

Όλο αυτό μόνο σύγχυση δημιούργησε γιατί η ομάδα άλλαζε ταυτότητα πάλι, από τη λογική πηγαίναμε στην τρέλα, μετά στη λογική, μετά..., μπλέξαμε πολύ, πολλά στυλ παιχνιδιού μαζί και θεωρώ ότι κάπου εκεί το χάσαμε. Σίγουρα έχει να κάνει και το... παίζουμε δεν παίζουμε στην Ελλάδα, τι θα γίνει. Όλο αυτό ήταν πάρα πολύ ψυχοφθόρο για μας γιατί δεν είχαμε μία εικόνα, μέχρι την τελευταία εβδομάδα. Ουσιαστικά είχαμε ενάμιση μήνα στο γήπεδο που πηγαίναμε χωρίς να ξέρουμε αν έχουμε στόχο.

Αυτό είναι πρόβλημα όταν είσαι αθλητής, όταν δεν έχεις στόχο ειδικά το Μάιο γιατί ο στόχος είναι αυτός που σε τραβάει το Μάιο. Δεν σε τραβάει το να πάρω ένα μηνιάτικο παραπάνω ή να πάρω μεταγραφή. Αυτό που σε τραβάει τον Μάιο είναι ότι έχω έναν στόχο να κερδίσω, να είμαι σε καλή κατάσταση για το τέλος. Όλο αυτό θεωρώ ότι επηρέασε πάρα πολύ στο να κάνουμε κοιλιά γιατί δεν ξέραμε αν έχουμε στόχο ή όχι.

Πηγαίνεις στο ΟΑΚΑ, πηγαίνεις στον ημιτελικό του Κυπέλλου, ξεκινάει το ματς, βλέπεις αυτά που γίνονται τί έκανες; Έρχεται κάποιος άνθρωπος στο ημίχρονο και σας λέει παιδιά δεν θα παίξουμε... αυτό περίγραψε μας.

Η απόφαση είχε παρθεί ότι δεν θα παίξουμε από τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα, στα τρία φάουλ. Κοιταζόμασταν. Το ξέραμε, αλλά όχι τόσο απροκάλυπτα. Ξέραμε ότι δεν γυρνάμε πίσω. Δεν είναι ότι πάρθηκε στο ημίχρονο γιατί κάποιοι λένε ότι δεν παίζατε καλά, γι’ αυτό δε γυρίσατε πίσω, γιατί θα τρώγατε 40... Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ούτε 40 θα τρώγαμε, ούτε δεν γυρίσαμε γι’ αυτό το λόγο. Το θέμα είναι ότι είναι κάτι που περιμέναμε.

Εγώ δεν είμαι παιδί που θα πω έβαλες τα γέλια ή οτιδήποτε. Εγώ είμαι της άποψης ότι αφού ξέρεις ότι θα στα δώσει τα φάουλ, κάνε τα. Μπείτε και οι πέντε μέσα και βαρέστε και οι πέντε. Πόσα θα δώσουν; Κάνε τα φάουλ. Κατάλαβες πως το λεω; Το να κάνουμε φάουλ επειδή τον ακουμπήσαμε, επειδή έστω και 1% δικαίωμα να δώσεις, θα το δώσουν, δώσε 100% λοιπόν δικαίωμα να το δώσουν.

Θεωρώ ότι επειδή είχαμε στο μυαλό μας αυτό, μπήκαμε λίγο soft, που ήταν λάθος, αλλά από κει και πέρα πήραμε μία απόφαση... η διοίκηση. Την στηρίζουμε, την στηρίξαμε όλοι, την στήριξε και ο κόσμος. Και είναι ένα πράγμα παρά πολύ σεβαστό και όπως είπαν μέχρι τέλους και προχωράμε.

Για να κλείσει το κεφάλαιο Ολυμπιακός πες μας δυο λόγια για τους Αγγελόπουλους. πως είναι σαν άνθρωποι; Πως ήταν όποτε τους βλέπατε; Αν ήταν κατανοητό το προσωπικό πρόβλημα που έχουν;

Δεν μπορούμε να έχουμε κάποιο παράπονο στο πως είναι σαν άνθρωποι. Είχαμε κάποια τριβή, όχι ιδιαίτερη. Ήταν δίπλα στην ομάδα πάντα. Πριν τα ντέρμπι ήταν πάντα εκεί. Όποτε ζητήσαμε να μάθουμε πέντε πράγματα, ήταν εκεί για μας. Μας εξήγησαν. Αλλα αυτό που σου είπα. Εμείς που ξέρουμε μπορούσαμε να πιστέψουμε. Άλλα παιδιά που δεν έχουν εικόνες και που δεν είχανε τριβή, είναι πάρα πολύ δύσκολο να πιστέψεις ανθρώπους που ουσιαστικά ούτε έχεις ακούσει, ούτε ξέρεις. Έρχεσαι στην Ελλάδα γι αυτό το λόγο ξεκάθαρα. Δεν έρχεσαι στην Ελλάδα ούτε γιατί αγαπάς την ομάδα. Βλέπεις τον Ολυμπιακό σαν σκαλοπάτι γιατί ξέρεις ότι πολλοί παίκτες από δω έχουν πάει παραπάνω, γιατί αν πετύχεις εδώ πας παντού.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο σωματείο για να πετύχεις. Και το ξέρουν όλοι οι προπονητές αυτό. Δηλαδή και εγώ στη θέση τους αν έπαιζα στη Σεβίλλη για παράδειγμα, και δεν ήμουν πληρωμένος, δεν θα ήμουν άνετος. Θα ήθελα να είμαι σπίτι μου και θα πω τι γίνεται; Η νοοτροπία μου θα είναι τελείως διαφορετική. Οπότε εγώ δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιο παράπονο. Για παράδειγμα εγώ όσες φορές, ακόμη και όταν η ομάδα ήταν πίσω και εγώ ζήτησα κάποια χρήματα ή οτιδήποτε, ήταν εκεί για μένα και ποτέ δε μου είπαν δεν μπορούμε ή οτιδήποτε... Που αυτό δείχνει διάθεση, δεν είναι ότι δεν σε σέβονται. Πιστεύω ότι και εγώ έδωσα ότι μπορούσα πίσω για να ανταποδώσω τον σεβασμό μέσα στο γήπεδο και τις ώρες που η ομάδα δεν ήτανε μέσα στο γήπεδο, αλλά εγώ ήμουν.

«ΤΗΝ ΠΑΣΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΙΣΤ, ΛΙΓΟΙ ΤΗ ΔΙΝΟΥΝ. ΠΑΛΙΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΤΗΝ ΕΔΙΝΑΝ ΟΛΟΙ»

Ο Μπογρίνιο είναι ο «πάμε καύλες» ή είναι ο «πηγαίνω στο Μάτι χωρίς να το πω σε κανέναν και στεναχωριέμαι όταν μετά από μια μέρα διαδίδεται»;

Ο Μπογρίνιο έχει ένα ταλέντο να προσαρμόζεται γενικά σε όλα. Ο Μπογρίνιο είναι... πάμε να μπούμε να παίξουμε σκληρά για να κάνουμε ότι χρειάζεται. Στον Ολυμπιακό αυτό έπρεπε να κάνει ο Μπογρίνιο. Έπρεπε να είναι στον πάγκο να βαρέσει έναν να τον έχει έτοιμο, έπρεπε να πει στον Μακλίν όταν είχε χτυπήσει πέρσι ο Μιλουτίνοφ «σε παρακαλώ ρε Τζαμέλ καν' το για μένα, παίξε καλά δώσε κάτι παραπάνω», τον έβλεπα είχε πεθάνει. Αυτός ήταν ο ρόλος του και έτσι αυτό έπρεπε να κάνει στον Ολυμπιακό.

Ο Μπογρίνιο στον Προμηθέα δεν θα είναι «πάμε καύλες». Ο Μπογρίνιο στον Προμηθέα θα είναι να πιάσει μια φανέλα και να πει «Σοβαρέψου ρε μαλάκα παίξε μπάσκετ». Ο Μπογρίνιο ουσιαστικά κάνει αυτό που πρέπει να κάνει, για να βοηθήσει την ομάδα του να κερδίσει.
Είμαι νικητής, θέλω πάντα να κερδίζω, δεν με νοιάζουν ούτε οι πόντοι, ούτε τα ριμπάουντ ούτε τίποτα. Ότι χρειαστεί για να έρθει η νίκη. Τώρα στα έξω αγωνιστικά... Πάντα αν έχω μία ευκαιρία είμαι εκεί για όλους, πάντα, ειδικά για άτομα που εκτιμώ και αγαπώ.

Στο Μάτι ούτε εκτιμούσες,ούτε αγαπούσες. Δεν τους ήξερες καν....

Στο Μάτι δεν έχει να κάνει... Στο Μάτι ήταν υποχρέωση για μένα και σε κάθε Μάτι. Και σε πολλά άλλα πράγματα. Που στο Μάτι έτυχε να μαθευτεί. Έχουν γίνει πάρα πολλά πράγματα που δεν έχουν μαθευτεί και που δεν χρειάζεται. Το θέμα είναι ότι αυτό είναι το βήμα για να αλλάξουμε την νοοτροπία μας ως λαός. Το να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε ανιδιοτελώς και εξωαγωνιστικά.

Και θεωρώ οτι ακόμη και αγωνιστικά αυτό είναι το μυστικό. αυτό είχε ο Ολυμπιακός τόσα χρόνια και πετύχαινε. Ότι έκανε πράγματα ανιδιοτελώς ο καθένας. Πράγμα που έχει λείψει τα τελευταία χρόνια. Τι θέλω να πω... Την πάσα που δεν θα γράψει για ασίστ, πλέον λίγοι την δίνουν. Παλιά στον Ολυμπιακό την έδιναν όλοι. Αυτό το ανιδιοτελώς είναι που σε βοηθάει να εξελίσσεσαι σε όλους τους τομείς της ζωής σου. Το να δίνεις κάτι χωρίς να περιμένεις να πάρεις πίσω. Και γενικά σε όλους τους τομείς της ζωής.

Αν μάθουμε να δίνουμε πράγματα χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε πίσω, είτε σε προσωπικές σχέσεις, ακόμα και σε μια φιλική σχέση, σε μία σχέση με την κοπέλα σου, με οτιδήποτε, με τη γυναίκα σου... το μυστικό είναι να μάθουμε ότι δεν αγαπάς, ότι δε δίνεις για τον άλλον. Αγαπάς και δίνεις πράγματα για σένα. Δεν είναι ότι δίνω και μετά εσύ δεν μου έδωσες πίσω. Δεν είναι κάτι ανταγωνιστικό. Το θέμα είναι όταν δίνεις κάτι σε κάποιον, το δίνεις επειδή θες εσύ να το δώσεις, δεν περιμένεις κάτι.

«ΕΓΩ ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΖΟΜΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΜΟΥ ΕΥΧΟΝΤΑΙ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ»

Σε ενοχλεί η καζούρα των οπαδών του Παναθηναϊκού;

Δεν με ενοχλεί καθόλου. Είναι τρομερή ενέργεια για μένα. Το να είμαι ένα παιδί που περνάω απαρατήρητος και αλλάζω φανέλες χωρίς να τρέχει τίποτα, αυτό θα με ενοχλούσε. Δεν θεωρώ ότι έπαιξα μπάσκετ από μικρός γιατί έλεγα θέλω να γίνω επαγγελματίας και να ‘κονομήσω.
Έπαιξα μπάσκετ γιατί ήθελα να παίξω στον Ολυμπιακό. Έπαιξα μπάσκετ γιατί όταν έρχεσαι από μία μικρή επαρχία, ο αθλητισμός είναι αυτό που σου γεμίζει το κενό. Δεν σου λέω ότι ο Γιώργος ποτέ ήταν αποκλειστικά μπασκετικός, εννοώ ότι μπορεί να έβλεπε τον Χατζηθεοδώρου στο πόλο, τον Γκιούρδα και τον Χριστοφιδέλη στο βόλεϊ.

Ο αθλητισμός ήταν αυτός που σου γέμιζε τις ημέρες και αυτό ονειρευόσουν να γίνεις. Ειδικά στην επαρχία δεν έχεις πολλά πράγματα να ονειρευτείς. Μόνο με τον αθλητισμό μπορείς να ονειρευτείς. Και δεν θα το παίξω επαγγελματίας όταν πρέπει να είμαι και εντός και εκτός γηπέδου, πάντα είμαι. Όποιος με ξέρει μπορεί να στο επιβεβαιώσει.

Τώρα για την καζούρα, θα πω πως όσα δε φτάνει η αλεπού... γιατί κυρίως είναι το γνωστό «κράζεις-θαυμάζεις». Δεν θεωρώ ότι έχω να ζηλέψω τίποτα από όλους αυτούς που με κράζουν. Αντίθετα αυτοί έχουν. Και επίσης δεν θεωρώ ότι εγώ έκανα ποτέ καζούρα πίσω. Εγώ ό,τι κάνω πάντα είναι με σεβασμό. Σε κάθε οπαδό.

Εγώ αυτοσαρκάζομαι και κάνω χιούμορ κι αυτό που παίρνω πίσω είναι... καρκίνο στην οικογένεια μου και χιαστούς. Για μένα είναι τιμητικό γιατί όπως μου έλεγε και ένας προπονητής μου όταν ήμουνα μικρός «Όταν σταματήσω να σε βρίζω να φοβάσαι, τότε σημαίνει ότι πλέον δεν μετράς καθόλου και δεν με νοιάζεις».

Οπότε όλο αυτό το παίρνω σαν δείγμα, όχι αγάπης, αλλά πως κάτι κάνω καλά και προχωράω και από κει και πέρα και σαν νοοτροπία που πρέπει να πάρουν όλοι οι αθλητές αν θέλουμε κάτι να αλλάξει το « Κλείστε τα αυτιά σας,είστε επαγγελματίες και ότι κι αν ακούτε στο γήπεδο» θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ χαζό, γιατί όταν σου βρίζουν την οικογένεια και τους καρκίνους, δεν είναι κλείστε τα αυτιά σας, πρέπει κάποιος να πάει να τους αρπάξει και να τους κλείσει μέσα. Δεν είναι έτσι. Δηλαδή και εγώ αν πάω στη δουλειά τους, και τους ρίξω κατάρες και βρισιές και τους ευχηθώ τέτοια πράγματα... Τι θα πουν; Kλείστε τα αυτιά σας;

Για όλα αυτά σίγουρα φταίει η παιδεία του κόσμου. Φταίει και πάρα πολύ η Πολιτεία. Γιατί έχω δει πάρα πολλά Final 4 με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό μέσα και δεν κουνιόταν άνθρωπος. Και έβλεπα κάτι θηρία 2,05 σαν ντουλάπες με κάτι λυκόσκυλα δίπλα. Και ήταν όλοι χειροκρότημα και ούτε τσιγάρο δεν άναβαν.

Είχες δηλώσει κάποτε ότι θα πήγαινες στον Ολυμπιακό από το Μπιλμπάο με τα πόδια

Ισχύει. Κι αυτό έκανα.

Θα το ξανάκανες;

Τότε που ήρθα εδώ ήταν να κλείσω στην Βαλένθια με τον προπονητή μου που ήταν στην Τενερίφη, ήταν μία πολύ ασφαλής επιλογή για μένα. Αποφάσισα να παίξω στον Ολυμπιακό ξέροντας την κατάσταση, ξέροντας και τον coach Σφαιρόπουλο. Γνώριζα ότι πολύ δύσκολα θα έχω ρόλο, αλλά επέλεξα να το κάνω γιατί θα μπορούσα να τελειώσω την καριέρα μου ήρεμος. Όποτε έκανα μία δύσκολη επιλογή σίγουρα. Δεν πήρα αυτό που περίμενα, αλλά τουλάχιστον βρήκα γαλήνη σαν τύπος.

Σίγουρα θα το ξανάκανα όπως σου είπα και πριν. Ήταν κίνητρο για μένα να βάλω τη φανέλα, κίνητρο είναι και να την ξαναβάλω. Κάποια στιγμή σε βάθος χρόνου. Δεν θεωρώ ούτε ότι τα χρόνια με πήραν, ούτε ότι δεν θα μπορώ να προσφέρω, ούτε ότι τσακώθηκα. Όσο κι αν δεν το περίμενα και η σχέση τελείωσε κάπως περίεργα, οι σχέσεις μου με το σωματείο είναι άψογες. Και με τον κόσμο. Και θα πω κάτι που πραγματικά...

Αυτό που ζω από τον κόσμο του Ολυμπιακού στο δρόμο, και κυρίως από μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, με συγκινεί πάρα πολύ. Σίγουρα ήθελα πάρα πολύ να κατακτήσω κάτι με τον Ολυμπιακό αλλά δεν τα κατάφερα. Ποτέ δεν ξέρεις... Αλλά μεγαλύτερο τρόπαιο από την αγάπη που λαμβάνω, δεν υπάρχει. Και χαίρομαι που έχτισα μια τέτοια σχέση, που πολλοί λίγοι παίκτες το έχουν καταφέρει, ειδικά σε ένα σύλλογο σαν τον Ολυμπιακό γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να κερδίσεις τον κόσμο. Και εγώ πέρασα 1000 κύματα για να το καταφέρω. Ξεκίνησα από τον χλευασμό, ξεκίνησα από το bullying...

«ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟ BULLYING»

Εγώ θυμάμαι ότι τον πρώτο καιρό έλεγαν ποιον Μπόγρη μωρέ και που πάμε με τον Μπόγρη και έφτασαν στο σημείο να πανηγυρίζει ο κόσμος και να ζητάει να μπει μέσα ο Μπόγρης.

Ναι κι αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο. Ξέρω ότι ήταν έτσι γιατί όπως σου είπα, σαν χώρα έχουμε ένα κακό... Έχουμε μικρόκοσμο. Γενικά νομίζουν. Τι εννοώ...
Έχουμε τους τραγουδιστές μας ...νομίζουν. Έχουμε τους παρουσιαστές μας...νομίζουν. Αν περάσουν τα σύνορα, δεν ασχολείται ο άνθρωπος. Δηλαδή τον Σπανούλη όπου και να σταματήσουμε στην Ευρώπη, τον προσκυνάνε. Τον αντίστοιχο Σπανούλη του τραγουδιού μας δεν τον ξέρει άνθρωπος. Τι θέλω να πω... Έχουμε έναν μικρόκοσμο που ζούμε μέσα σε αυτόν, δεν ξέρουμε τι γίνεται τριγύρω, δεν έχουμε ιδέα το απέξω...

Οπότε εγώ όταν ήρθα στον Ολυμπιακό, Ήρθα σαν ένα παιδί «ποιον Μπόγρη μωρέ» και δεν είχε ιδέα κανείς. Ούτε Ισπανίες, ούτε αυτά, ούτε τίποτα... Είναι ότι διαβάζουμε από τα site μόνο, δεν έχουμε εικόνα. Και έρχομαι εδώ, γνώρισα το bullying, δεν βοήθησε και η ομάδα στην αρχή, με το να μου δείξει εμπιστοσύνη αγωνιστική που θεωρώ ότι θα μπορούσε λίγο παραπάνω. Αλλά το ήξερα ότι θα έρθει έτσι γιατί όπως σου είπα και πριν ήξερα ότι ο κόουτς Σφαιρόπουλος δεν πρόκειται να άλλαζε κάτι.

Είναι ένας άνθρωπος, που τον ευχαριστώ πάρα πολύ που μου έδωσε την ευκαιρία και έβαλα αυτή τη φανέλα, γιατί αυτός ουσιαστικά εισηγήθηκε για να έρθω, απλά ξέρω ότι είναι του προγράμματος. Θεωρώ ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού, όταν του δόθηκαν ευκαιρίες, ιδίως όταν είδε ότι θα έκανα τα πάντα για αυτή τη φανέλα με εκτίμησε και πιστεύω ότι αυτό είναι το δύσκολο να βρεις σήμερον ημέρα... Άνθρωπο να ταυτιστεί ο κόσμος.

Άλλοι κορόιδευαν, πουλάς οπαδιλίκι, κάνεις, δείχνεις... Οκ, δεκτό. Οπαδιλίκι πουλάς ρε αδερφέ όταν δεν είσαι ή όταν δεν αισθάνεσαι κάτι. Άν ήμουν μικρός π.χ Τρίκαλα και το έπαιζα έτσι, θα έλεγα ναι οπαδιλίκι πουλάω. Οπότε σίγουρα μετά όταν είδαν ότι αυτός πραγματικά θα έκανε τα πάντα για την ομάδα. Όταν είδαν ότι αυτός όντως μικρός ήταν Ολυμπιακός.

Θα σου πω μία ιστορία... με σταμάτησε ένας άνθρωπος με το γιο του δίπλα πριν κανένα τετράμηνο, δεν μου μιλάει και λέει στο παιδί του «Τον βλέπεις; είναι αυτός που σου έδειξα, που μικρός είχε την τούρτα του με το σήμα του Ολυμπιακού και ήταν όνειρο του να παίξει στην ομάδα και τα κατάφερε... Να κι εσύ μπορείς, πίστεψε το.» Κι ενώ άκουγα τον μπαμπά να μιλάει στο παιδί... Λέω φίλε, έχω επηρεάσει πέντε παιδιά... Αυτό είναι που σε νοιάζει. Να μπορείς να επηρεάζεις πέντε ανθρώπους, να δώσουν το κάτι παραπάνω και να καταφέρουν...

Και ήταν πραγματικά πολύ συγκινητικές στιγμές, οπότε θα σου πω... Ότι μόνο αυτό που έχω πάρει με έχει γεμίσει άπειρα.