Η σκονισμένη άμαξα

Έχουν περάσει 16 χρόνια, από την τελευταία φορά που ζήσαμε καλοκαίρι χωρίς επίσημες υποχρεώσεις της Εθνικής Ανδρών. Η συμμετοχή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002 στην Ιντιανάπολις εξανεμίστηκε μέσα στα αποκαϊδια του Εurobasket της προηγούμενης χρονιάς (Αττάλεια), αλλά αυτή ήταν το τελευταίο ρεπό της «επίσημης αγαπημένης» πριν το υποχρεωτικό φετινό.

Ακόμα και όταν χάθηκε η πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, υπήρξε εκείνο το τραυματικό Προολυμπιακό τουρνουά στο Καράκας για να καταπολεμήσει το σύνδρομο της στέρησης.

Τέτοιο που ήταν, βέβαια, καλύτερα να μας έλειπε. Όπως και το αντίστοιχο του 2016 στο Τορίνο.

Υποτίθεται ότι το καλοκαίρι του 2018 θα έμενε κενό για να πάρουν μία ανάσα οι διεθνείς και για να λιγοστέψουν τα παράπονα των αποκαμωμένων παικτών και των εκνευρισμένων συλλόγων.

Το κόλπο δεν έπιασε, αφού η πρωτοβουλία της FIBA να ανοίξει «παράθυρα» τέλος Ιουνίου και μέσα Σεπτεμβρίου μετέτρεψε το δώρο σε άδωρο.

Η καταπόνηση μπορεί να είναι μικρότερη, αλλά η γκρίνια πολλαπλασιάστηκε και οι κόντρες πέρασαν σε άλλο επίπεδο.

Εάν το Μουντομπάσκετ της Κίνας γινόταν φέτος αντί για το 2019, είμαι βέβαιος ότι τα νερά θα ήταν πιο ήρεμα. Και η έξωθεν μαρτυρία για το άθλημα πολύ καλύτερη.

Αλλά αυτά θα τα συζητήσουμε ξανά σε λίγες μέρες, όταν θα ανεβούν στο παλκοσένικο (ακριβώς έναν χρόνο μετά την αλήστου μνήμης περιπέτεια του Ελσίνκι και της Πόλης) οι ξεχασμένοι στο 2017 βασικοί παίκτες της Εθνικής Ανδρών.

Όσοι εμφανιστούν, τέλος πάντων. Και όσοι κλήθηκαν. Και όσοι προαιρούνται.

Ο αγώνας με τη Σερβία θα ήταν μία θαυμάσια ευκαιρία για να αναβαπτιστεί η διαρκής ψήφος εμπιστοσύνης του μπασκετικού κοινού προς την αγαπημένη του ομάδα με πενταψήφιο νούμερο προσέλευσης, αλλά η πάνσοφη Ομοσπονδία αποφάσισε να τον εξορίσει στο Ηράκλειο. Ας μη ξαναλέμε τα ίδια.

Άλλο ήθελα να σημειώσω, εδώ. Μπορεί το Παγκόσμιο Κύπελλο των Ανδρών να αργεί, αλλά έχει και φέτος Μουντομπάσκετ με ελληνική συμμετοχή.

Θα διεξαχθεί μάλιστα στην πανέμορφη και αιωνίως ανοιξιάτικη Τενερίφη, από 22-30 Σεπτεμβρίου, ένα ταξίδι ονειρεμένο ακόμα και για (εμάς) τους έμπειρους ταξιδευτές!

Δεν θα παίξουν αγόρια, αλλά κορίτσια. Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών. Η Εθνική μας ξεκίνησε προετοιμασία πριν από δύο εβδομάδες και μόλις έπαιξε τα πρώτα φιλικά της στο Βέλγιο.

Mισό λεπτό, μη φεύγετε. Έχουμε καλή ομάδα. Όχι για παγκόσμιο μετάλλιο, καλομάθατε βλέπω με το πόλο, αλλά δυνατή και φιλόδοξη.

Πρόκειται για την ίδια παρέα που πέρυσι κατέκτησε την 4^η θέση στο Eurobasket και σας έκανε να ανακαλύψετε το μπάσκετ γυναικών, με τίτλους όπως: «Κορίτσια για φίλημα».

Στον τόπο όπου η ανατολίτικη κληρονομιά θέλει τα θηλυκά να κινούνται αποκλειστικά μεταξύ κουζίνας και κρεβατιού και όπου ο γυναικείος αθλητισμός (ερασιτεχνικός και επαγγελματικός) είναι ο τελευταίος τροχός της σκονισμένης αμάξης, οι λεβέντισσες με το εθνόσημο βρήκαν τρόπο να ξεκολλήσουν από τη λάσπη και παράλληλα δίδαξαν ήθος και ομόνοια, σε ένα καλοκαίρι (του 2017) που αμαυρώθηκε από τη συμπεριφορά των μαντράχαλων.

Εάν κρίνω από την ατμόσφαιρα στα ενδότερα της ομάδας των Γυναικών τις μέρες της προετοιμασίας, μπορεί να βρεθούμε ξανά προ ευχάριστης έκπληξης.

Να ξέρετε ότι σε μία ομάδα των 40-50 ημερών, όπως είναι όλες οι Εθνικές, το καλό κλίμα είναι εφόδιο σημαντικότερο και από το ίδιο το ταλέντο των αθλητών.

Στην καρδιά της ομάδας βρίσκεται μία κοπέλα που τον ερχόμενο Δεκέμβριο κλείνει τα 40 της, γαλουχημένη στη Γουμένισσα του Κιλκίς, όπου μία από τις πρώτες μνήμες της ήταν τα πανηγύρια στην πλατεία του χωριού για το χρυσό Eurobasket του 1987.

Μια σαραντάρα, ίση με δύο εικοσάρες.

Με το συμπάθιο που ανοίγω κουβέντα για ηλικίες, κυρία Μάλτση, αλλά δεν υπάρχουν πολλοί αθλητές ή αθλήτριες (στο μπάσκετ και αλλού) με βιογραφικό που περιλαμβάνει 3000+ πόντους και 200+ συμμετοχές, σε ορίζοντα 23 καλοκαιριών, με την Εθνική ομάδα (1996-2018).

Χώρια το αξιόλογο πέρασμα WNBA, οι ατομικές διακρίσεις και η λαμπρή καριέρα σε συλλόγους του εξωτερικού και της Ελλάδας.

Ευτυχώς, οι φανατικοί δεν έχουν πάρει είδηση ότι περάσετε και από τους δύο «αιωνίους» (Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό), ειδάλλως όλο και κάποιο κουδούνι θα σας είχαν κρεμάσει.

«Μάνα», τη φωνάζουν οι άλλες. Και πράγματι, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μάνα π.χ. της Σύνθιας Εζέτζα, που κλείνει τα 17 της στις 7 Σεπτεμβρίου. Ή και της Μαριέλλας Φασούλα, η οποία θα σβήσει 21 κεράκια την ερχόμενη Κυριακή.

Ή οποιασδήποτε από τις παίκτριες της θαυμάσιας Εθνικής Κορασίδων, η οποία μόλις εξασφάλισε την άνοδο στην Α’ κατηγορία του Ευρωμπάσκετ Κ16.

Όσο και αν φαίνεται παράξενο, το μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα έχει παρόν και μπορεί να έχει και μέλλον.

Δεν ξέρω ποια θα είναι η επόμενη Ευανθία, αλλά η νυν Εβίνα δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει σύντομα τις επάλξεις. Παραμένει, άλλωστε, η καλύτερη παίκτρια της Εθνικής ομάδας.

Κάποτε ρώτησα τον πατέρα της Μαριέλλας, πώς έγινε ξαφνικά και η δική του Εθνική Ανδρών γύρισε το κουμπί και έγινε ανταγωνιστική απέναντι στα μεγαθήρια, από εκεί που με το ζόρι έμπαινε στις 10άδες και στις 16άδες.

Ήταν θέμα ψυχολογίας, μου απάντησε ο Παναγιώτης Φασούλας. «Πιστεύαμε ότι ήμασταν χαμένοι από χέρι απέναντι σε Σοβιετικούς ή Γιουγκοσλάβους, οπότε μπαίναμε στο γήπεδο για να παίξει ο καθένας για τον εαυτό του. Δεν μας ένοιαζε η ομάδα, αλλά η προσωπική διάκριση του καθενός. Στο Eurobasket του '87 είχαμε κίνητρο λόγω έδρας και τα δώσαμε όλα για το κοινό καλό. Τότε καταλάβαμε ότι μπορούσαμε. Ότι αδικούσαμε τον εαυτό μας, τόσα χρόνια».

Για την τωρινή Εθνική Γυναικών, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2017 μπορεί να ήταν η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής, όπως ήταν για τους Άνδρες το αντίστοιχο του 1987.

Το crash test του Μουντομπάσκετ, σε δύσκολο αλλά βατό Όμιλο με Γαλλία, Καναδά και Νότια Κορέα, θα είναι ένας εύγλωττος έλεγχος προόδου.