Απλωτές κόντρα στο ρεύμα

Kαι κάπως έτσι, αθόρυβα μέσα στο απομεσήμερο και πάντως μακριά από το βλέμμα του Έλληνα φιλάθλου που τσακωνόταν για κάποιο οφσάιντ στο πεθαμένο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, η Εθνική μπάσκετ Γυναικών πέτυχε -πειστικά- τον πρώτο στόχο της.

Την περυσινή συμμετοχή στην 4άδα του Ευρωμπάσκετ ακολούθησε η πρόκριση στους 12 του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εάν αύριο κυλήσουν όλα κατ’ ευχήν, θα περάσει και στα προημιτελικά, με νίκη επί της περίπου ισοδύναμης -στα χαρτιά κατώτερης- Νιγηρίας.

Πρόκειται για διπλή υπέρβαση χωρίς προηγούμενο. Όποιος πιστεύει ότι το ελληνικό μπάσκετ γυναικών ανήκει (από πλευράς οργάνωσης, χρηματοδότησης, παράδοσης, δυναμικής, αλλά και καθαρού ταλέντου) στην ευρωπαϊκή τετράδα ή στην παγκόσμια οχτάδα, πολύ απλά ζει στα σύννεφα.

Ναι, στα ίδια σύννεφα όπου κατοικεί όποιος θεωρεί ότι η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία μπορεί να συγκριθεί με τα πρότυπα της Δυτικής Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής, της Άπω Ανατολής, της Αυστραλίας ή της Νότιας Αφρικής...

Ο αθλητισμός δεν είναι παρά καθρέφτης της καθημερινότητας. Το μπάσκετ ωστόσο κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα και αφήνει έτη φωτός πίσω τη νεοελληνική κοινωνία - αυτήν που απειλεί να καταρρίψει όλα τα γνωστά ρεκόρ οπισθοδρόμησης.

Είναι κρίμα, που δεν είδε περισσότερος κόσμος τους αγώνες της Εθνικής Γυναικών. Ιδίως ο χθεσινός, ο χαμένος, αποτελεί ένα θαυμάσιο παράδειγμα ομόνοιας, σύμπνοιας και ομαδικής δουλειάς.

Η διαφορά επιπέδου ανάμεσα στις μπλε της Ελλάδας και στις μπλε της Γαλλίας είναι, θεωρητικά, χαώδης. Τα κορίτσια που ταξίδεψαν στην Τενερίφη για να υπερασπιστούν τα «τρικολόρ» λάβαρα υπερτερούν σε κορμιά, σε πείρα, σε λύσεις και σε ποιότητα.

Οι δικές μας κατόρθωσαν να φέρουν το παιχνίδι στα ίσα (ή μάλλον στα δικά τους μέτρα, αφού προηγήθηκαν με +7 στο 32^ο λεπτό) εφαρμόζοντας πιστά τα διδάγματα της πολύπλαγκτης ελληνικής σχολής.

Διάβασαν σωστά τις φάσεις, εφάρμοσαν στην εντέλεια το προπονητικό πλάνο, πήραν άριστα στην αλληλοκάλυψη, βούτηξαν στο παρκέ, έκαναν την άμυνα ευαγγέλιο, αξιοποίησαν τις παίκτριες που είχαν το ζεστό χέρι, έκαναν τον αντίπαλο να βολοδέρνει.

Η εικόνα του β’ ημιχρόνου θύμισε τις μεγαλύτερες βραδιές της Εθνικής Ανδρών, ανήμερα της επετείου του Βελιγραδίου. Tα κορίτσια είναι ομαδάρα επειδή είναι ομάδα. Όχι μόνο στο παρκέ, αλλά και στα αποδυτήρια και στο ξενοδοχείο.

Εάν το ματς χάθηκε, ήταν επειδή το ρεζερβουάρ -μοιραία- άδειασε στα τελευταία λεπτά. Ακόμα και έτσι, η νίκη παίχτηκε κορώνα γράμματα: ένα καλάθι εδώ, μία άστοχη βολή εκεί, ένα χαμένο ριμπάουντ, ένα συζητήσιμο σφύριγμα.

Ενθουσιασμένος μολαταύτα από την επίδοση της ελληνικής ομάδας απέναντι σε ένα από τα μεγαθήρια της «γηραιάς ηπείρου», τιτίβισα το παρακάτω στο Twitter: «Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο στο μπάσκετ, από μία ελληνική ομάδα που παίζει σαν ελληνική ομάδα».

Τα ίδια έγιναν και σήμερα, στον καθοριστικό, δίχως αύριο για τις ηττημένες, αγώνα με τις Νοτιοκορεάτισσες.

Το προπονητικό σχέδιο διορθώθηκε μετά τις αρχικές αστοχίες, οι πάσες προς τη θεόρατη Παρκ Τζι Σου κόπηκαν μαχαίρι χάρη και στη δουλειά της υπέροχης Σπανού, η άστοχη Μάλτση άφησε τα σουτ και βάλθηκε να μοιράζει υπέροχες ασίστ, το φύλλο στατιστικής έγραψε ένδεκα Ελληνίδες σκόρερς, η πλάστιγγα έγειρε χωρίς πολλά πολλά.

Το σκορ στην ανάπαυλα ήταν 25-28, αλλά το δεύτερο ημίχρονο ήταν λιοντάρια εναντίον χριστιανών, όπως λέει και κάποιος φίλος.

Η διαφορά έφτασε και στους 21 πόντους υπέρ της Εθνικής μας, μολονότι η σταρ της προηγούμενης βραδιάς σούταρε 1/8 εντός παιδιάς και έχασε το τελευταίο δεκάλεπτο λόγω τραυματισμού.

Η ρεκορντγούμαν Εβίνα πονάει στη μέση, αλλά μόνο θαύμα μπορεί να την κρατήσει έξω από τον αγώνα με τη Νιγηρία ή να σβήσει το σχεδόν …μητρικό χαμόγελό της.

Προτιμώ να μη θυμηθώ τι συνέβη την προηγούμενη φορά που ελληνική Εθνική ομάδα αντιμετώπισε αντίστοιχη της Νιγηρίας σε νοκ-άουτ αγώνα μεγάλης διοργάνωσης.

Το διακύβευμα είναι αυτή τη φορά κάπως μικρότερο (αφού τη νικήτρια περιμένει την Παρασκευή η ανίκητη ομάδα των ΗΠΑ), αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Μία πρόκριση στην 8άδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου -και πιθανή αναρρίχηση στην 5^η-6^η θέση- θα είναι κολοσσιαίο κατόρθωμα για την Εθνική Γυναικών, εν όψει μάλιστα και των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκυο. Αλήθεια, αντέχει μέχρι το 2020 η 40άρα Μάλτση;

Σημειωτέον, ότι η νίκη της Νιγηρίας επί της ισχυρής Τουρκίας ήταν μόλις η δεύτερη στην ιστορία των αφρικανοευρωπαϊκών αναμετρήσεων. Παρά τρεις ώρες, θα ήταν η πρώτη.

Μέχρι το περασμένο Σάββατο, η Ευρώπη μετρούσε 23 στα 23! Μέσα σε ένα απόγευμα, όμως, το κοντέρ έγραψε 23-2, αφού παράλληλα νίκησε και η Σενεγάλη τη Λεττονία.

Ελπίζω ότι αυτό το όψιμο μικρό σερί της Μαύρης Ηπείρου θα σπάσει αύριο, σε ένα ευρωπαϊκό νησί που βρίσκεται (πολύ) πιο κοντά στην Αφρική παρά στην Ευρώπη.