«Ποια εκδίκηση; Μόνο ευγνωμοσύνη…»

Ήταν ένα αλλόκοτο ματς. Για πολλούς από τους πρωταγωνιστές του. Μα ιδιαίτερα για τον Ντάνιελ Χάκετ. Φάνηκε πριν, κατά την διάρκεια, αλλά κυρίως μετά το τέλος του αγώνα της Μπάμπεργκ, κόντρα στην παλιά του ομάδα, μια ομάδα που όπου σταθεί και όπου βρεθεί διαλαλεί πως «θα έχω πάντα στην καρδιά μου».

Δεν είχαν περάσει λίγα λεπτά από την στιγμή που η κόρνα της γραμματείας στην “Brose Arena”, είχε σημάνει την λήξη ενός συναρπαστικού αγώνα. Ενός αγώνα που κρίθηκε στο τελευταίο σουτ (;), αν το δεις από την πλευρά του Ολυμπιακού, που έφυγε χαμένος για τέταρτη φορά, σε ισάριθμες επισκέψεις, ή στην τελευταία άμυνα αν το δεις από την πλευρά της Μπάμπεργκ που γύρισε από το -12 και τήρησε την παράδοση που έχει δημιουργήσει κόντρα στους «ερυθρόλευκους» (5 νίκες σε συνολικά 7 ματς την τελευταία τετραετία). Όλοι οι παίκτες της πρωταθλήτριας Γερμανίας έπεσαν πάνω στον Ιταλό και άρχισαν να τον αγκαλιάζουν. Και γιατί ήταν εκείνος που συμμετείχε στην καθοριστική αυτή φάση και γιατί η άνοδός του στο δεύτερο ημίχρονο ήταν καθοριστική, αλλά κυρίως γιατί ήξεραν πόσο ιδιαίτερο ήταν για εκείνον το συγκεκριμένο παιχνίδι. Κόντρα στην παλιά του ομάδα. Κόντρα στην ομάδα που ήθελε να συνεχίσει, αλλά…

Ο ίδιος, χάρηκε για λίγο και έτρεξε στα αποδυτήρια. Προφανώς δεν έκανε μπάνιο, γιατί μόλις τελείωσε την σύντομη ομιλία του ο κόουτς Τρινκιέρι, εκείνος πετάχτηκε τρέχοντας. Έκανε μια αγκαλιά στην κορούλα του, έδωσε ένα πεταχτό φιλί στην γυναίκα του την Ελίζα και στήθηκε έξω από τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού, να τελειώσει την δική του ομιλία ο Γιάννης Σφαιρόπουλος.

«Μπορώ να περιμένω γιατί κάτι θέλω να δώσω;» ρώτησε συνεσταλμένα το επιτελείο (Σταυρόπουλος, Λεπενιώτης, Μπαφές) που ήταν απ’ έξω.

«Φυσικά», του απάντησαν με την οικειότητα και την αγάπη που συνδέει ανθρώπους που συνεργάστηκαν δυο χρόνια, αρμονικά. Στα χέρια του κρατούσε δυο πακέτα, λες και ξαφνικά ο «δήμιος» μεταμορφώθηκε σε «Άγιο Βασίλη»

Για να μη μείνουμε - και μείνετε - με την περιέργεια,τον ρωτήσαμε: «τι είναι αυτά;»

«Είναι ένα δώρο για τη νεογέννητη κόρη του Billy (σσ: Σπανούλη) και ένα για την νεογέννητη κόρη του Γιώργου (σσ: Πρίντεζη). Δεν είχαμε συναντηθεί από τότε που τα έφεραν στον κόσμο και περιμέναμε αυτή την ευκαιρία», είπε στην Euroleague Greece.

Να, κάτι τέτοιες περιπτώσεις, είναι οι πιο ευγενικές εκδοχές των παραφρασμένων στίχων του Λευτέρη Παπαδόπουλου που μελοποίησε ο Χρήστος Νικολόπουλος και έκανε σουξέ ο αείμνηστος Στράτος Διονυσίου: «τους σκότωσε γιατί τους αγαπούσε».

«Ναι η αλήθεια είναι πως το παιχνίδι είχε πολύ συναίσθημα. Από τη μία ο Στρελνιεκς και ο Ρόμπερτς, ακούσατε πως αποθεώθηκαν γιατί εδώ δεν τους έχουν ξεχάσει. Από την άλλη εγώ κόντρα στον Ολυμπιακό. Ο κόουτς Τρινκιέρι είχε κάποια παιδιά στην Εθνική Ελλάδας. Ήταν κάτι όμορφο να το βλέπεις, αλλά νομίζω ότι αυτή η ιδιαιτερότητα φάνηκε, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, για να μην πω ότι επηρέασε και την μορφή του» εκτίμησε ο Ντάνιελ.

-Στο δεύτερο ημίχρονο, ή καλύτερα στην τελευταία περίοδο ήταν σα να γύρισε ένας διακόπτης…

«Ως ομάδα, συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να ξεκινήσουμε μια υπερπροσπάθεια, όχι μόνο για να μη χάσουμε αλλά για να μην μείνει αυτή η άσχημη εικόνα που βγάζαμε στο ξεκίνημα. Είμαι απίθανο να κρατάς τον Ολυμπιακό στους 65 πόντους. Ειλικρινά, την περισσότερη ώρα του αγώνα νιώθαμε ότι ήμασταν κάτω από το νερό και προσπαθούσαμε να βγούμε στην επιφάνεια. Να πάρουμε ανάσα. Έπρεπε όλοι μαζί να κάνουμε κάτι σπουδαία για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Τελικά τα καταφέραμε».

-Ποιο ήταν το «κλειδί» αυτής της μεταμόρφωσης;

«Ότι περιορίσαμε το pick and roll του Ολυμπιακού και μαζί το σκοράρισμά του, ότι σταματήσουμε το Ρόμπερτς που μας έκανε ζημιά στο πρώτο ημίχρονο, τον Σπανούλη και τον Γιάνις (Στρέλνιεκς). Νομίζω ότι όταν αρχίσαμε να παίζουμε άμυνα με αλλαγές, να κάνουμε καλά αμυντικά rotation και να παλεύουμε σαν τρελοί, μεταφέραμε το πρόβλημα στους αντιπάλους μας».

-Γιατί χάνει συνέχεια εδώ ο Ολυμπιακός; Έχεις βρεθεί και στις δυο πλευρές, ίσως τώρα μπορείς να το εξηγήσεις…

«Δεν ξέρω, μάλλον είναι δύσκολη έδρα. Πάντως όποιος παίζει με τον Ολυμπιακό θέλει να τον νικήσει και προσπαθεί να δώσει τον καλύτερο εαυτό του για να τα καταφέρει».

-Εσείς όμως δεν ξεκινήσατε καλά…

«Ναι, και παίρνω όλη την ευθύνη γιατί μπήκα στο ματς πολύ νευρικός και αγχωμένος. Δεν βοήθησα καθόλου. Όμως στο δεύτερο ημίχρονο ήμουν ο καλός εαυτός μου».

-Θα χρειάστηκες χρόνο να ξεπεράσεις αυτή την ιδιαιτερότητα; Ότι ήσουν από τα κεντρικά πρόσωπα, ότι ήσουν εξώφυλλο στο πρόγραμμα του ματς, ότι σε έπαιρναν τηλέφωνα τις προηγούμενες μέρες από την Ελλάδα για να σου πάρουν δυο κουβέντες…

«Θα ήταν αδύνατον να μην νιώσω το παραμικρό παίζοντας κόντρα σε αυτό το κλαμπ. Υπήρξε τρομερή σχέση, γεμάτη αγάπη, σπουδαίες στιγμές, ένας τίτλος, επαφή με τους οπαδούς, με τη διοίκηση, το προπονητικό τιμ και φυσικά τους (πρώην) συμπαίκτες μου, τους φίλους μου. Συν τοις άλλοις ήταν και ο τρόπος που με βοήθησαν να ξεπεράσω τον τραυματισμό μου και γι αυτό θα τους είμαι για πάντα ευγνώμων».

-Στο πίσω μέρος του μυαλού σου ήθελες να αποδείξεις ότι έκαναν λάθος που δεν σε κράτησαν;

«Όχι με την κακή έννοια που του προσδίδετε εσείς οι δημοσιογράφοι μιλώντας για εκδίκηση ή ρεβάνς. Κάθε φορά που με ρωτούσαν, φοβόμουν ότι θα το απέδιδαν κάπως έτσι, με μια μοχθηρία που δεν νιώθω ούτε κατά διάνοια και ούτε πέρασε ποτέ από το μυαλό μου. Στο λέω ξεκάθαρα: δεν ήθελα λοιπόν να αποδείξω ότι έκαναν λάθος αλλά ότι ο καλός Χάκετ είναι ξανά εδώ. Παίζοντας κόντρα σε μια από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. I am back, όπως λένε σε αυτές τις περιπτώσεις».

- Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει η άποψή μου, αλλά συμφώνησε και ο Μίκαελ Κοχ που ταξίδεψε οδικώς 3 ώρες για να δει το ματς μαζί με τον γιό του τον Κέβιν, ότι η δική σου άμυνα, ειδικά στο low post, με ψηλότερους αντιπάλους, έκρινε το ματς σε μεγάλο βαθμό. Τουλάχιστον σε μεγαλύτερο από τους 13 πόντους που έβαλες στην επίθεση.

«Καλοσύνη σας…».

-Νιώθεις ότι πλησιάζεις πάλι στο δικό σου 100%;

«Νιώθω πολύ καλύτερα, αλλά υπάρχει δρόμος μπροστά. Σωματικά και πνευματικά πρέπει να δουλέψω κι άλλο για να καλύψω το χαμένο έδαφος. Όμως, σε σχέση με το περασμένο καλοκαίρι έχω κάνει μεγάλη πρόοδο».

-Είσαι ευτυχισμένος στο Μπάμπεργκ, μια μικρή πόλη και σαφώς πιο ήσυχη από την Αθήνα;

«Είμαι. Η ομάδα είναι σπουδαία. Μα πιο πολύ αυτό που με κάνει να νιώθω γεμάτος και να εκτιμώ ό,τι δίνει η ζωή είναι αυτό το μικρό κορίτσι (δείχνει την ανέμελη κορούλα του, που πήγαινε πέρα δώθε). Είμαι εδώ για να κάνω αυτό που λατρεύω περισσότερο, να παίζω μπάσκετ».

-Θα μπείτε στα playoffs φέτος; Κάθε χρόνο η ομάδα αυτή το γυροφέρνει αλλά όλο της ξεφεύγει. Ήδη έχετε κάνει μεγάλες νίκες….

«Το παν είναι να μείνουμε ταπεινοί και να ακούμε τον κόουτς Τρινκιέρι. Είναι τρομερός κόουτς. Παλεύει σκληρά κάθε μέρα να μας δείξει και να μας βάλει στο μυαλό πως πρέπει να παίζουμε για να γίνουμε καλύτερη ομάδα. Η φετινή Euroleague είναι θεότρελη. Έμαθα ότι η Ζαλγκίρις νίκησε μέσα στην έδρα της Φενέρμπαχτσε. Κάθε αγωνιστική έχουμε πολλά τέτοια αποτελέσματα. Θα δούμε τι ψάρια θα πιάσουμε στο τέλος».

-Ποια ομάδα θέλεις να πάρει τον φετινό τίτλο;

«Αν δεν τον πάρει η Μπάμπεργκ, ξέρεις ποια θα πω. Δεν θέλω να το κάνω μελό. Έχω ανοίξει την ψυχή μου και ξέρετε τις σκέφτομαι για τον Ολυμπιακό. Δεν θέλω να το παρακάνω».

-Ο Ζήσης, που είναι και κουμπάρος του Σπανούλη, σε βοηθάει καθόλου;

«Τι λες τώρα; Δεν είναι μόνο φοβερός συμπαίκτης αλλά και συγκάτοικος. Στα ταξίδια μένουμε μαζί στο δωμάτιο. Ταιριάζουμε πολύ γιατί μιλάμε για μπάσκετ επτά μέρες της εβδομάδα, εικοσιτέσσερις ώρες την ημέρα. Είναι σπουδαίο παιδί, υποδειγματικός οικογενειάρχης και αυτός που έρχεται στο γήπεδο με ένα χαμόγελο που σου φτιάχνει το κέφι. Από την εμπειρία του μαθαίνω κι εγώ κι αντλώ μεγάλη αυτοπεποίθηση που τον έχω δίπλα μου».

Κάποια στιγμή, η πόρτα των αποδυτηρίων του Ολυμπιακού άνοιξε και τον ειδοποίησαν. Πριν φύγει, θέλησε ο ίδιος να βάλει τον επίλογο αυτής της κουβέντας, έτσι στο πόδι, για μια βραδιά στο Μπάμπεργκ, που πέρασε κι αυτή στην ιστορία γιατί … δίσταζε ανάμεσα σε στις σκληρές μάχες και την τρυφερότητα.

«Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όλο τον κόσμο του Ολυμπιακού. Η υποστήριξή του στη δύσκολη περίοδο του τραυματισμού μου και μετά ήταν κάτι το συγκλονιστικό και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου».

*ΥΓ: Μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά μιας και μας το διηγήθηκε ο άλλοτε γκαρντ του Παναθηναϊκού, του Αμαρουσίου και του Ιωνικού Ν.Φ, ο Μίκαελ Κοχ, σας το μεταφέρουμε. «Θα μπαίναμε στο γήπεδο με εισιτήρια που μου έδωσε ο Τζαμέλ ΜακΛίν που ήταν παλιός παίκτης μου. Όμως, τα εισιτήρια που μου έδωσε ήταν εκεί ψηλά στο πέταλο» είπε και μου έδειξε την γωνιά που είχε γεμίσει με οπαδούς του Ολυμπιακού. «Όπως κατάλαβες, η διοίκηση της Μπάμπεργκ με εξυπηρέτησε και με έβαλε να κάτσω στα δημοσιογραφικά και έτσι ήταν καλύτερα για όλους μας».