Tα σέβη μου, Doctor!

Την περασμένη Κυριακή, που η Μπαρτσελόνα έκανε φύλλο και φτερό τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Σβέτισλαβ Πέσιτς είπε με γλαφυρότητα πως «τέτοιες νίκες τις γιορτάζεις στο σπίτι σου πίνοντας ένα ποτήρι κρασί, λευκό όχι κόκκινο».

Αυτό το λευκό κρασί ο «Doctor» το είχε πιει όχι σε ποτήρι, ούτε καν σε μπουκάλι, αλλά σε...βαρέλι από το οποίο το ρούφαγε με λάστιχο, το βράδυ της 11ης Μαίου του 2003, όταν το πεπρωμένο του έγραφε πως θα γίνει Κρόιφ στη θέση του Κρόιφ...

Και όντως έγινε τέτοιος εν χορδαίς και οργάνω, ξορκίζοντας τους δαίμονες που κατέτρυχαν την Μπαρτσελόνα η οποία τον ξανακάλεσε, τούτη τη φορά εξ εφέδρων, στις 9 του περασμένου Φεβρουαρίου για να αντικαταστήσει τον Σίτο Αλόνσο.

Για να μη μένουν κενά στη διήγηση υπενθυμίζω ότι ο συχωρεμένος «ιπτάμενος Ολλανδός» είχε οδηγήσει την ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα στην κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών στις 20 Μαίου του 1992 στο Wembley του Λονδίνου, με αντίπαλο τη Σαμπντόρια και ο Πέσιτς βάδισε στα χνάρια του στις 11 Μαίου του 2003 στο Palau Sant Jordi της Βαρκελώνης κόντρα στην Μπενετόν Τρεβίζο.

Ο Πέσιτς έγινε Κρόιφ και ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα σε ρόλο λυτρωτή, έπαιξε τον ρόλο του Ρόναλντ Κούμαν, ο οποίος είχε πετύχει το μοναδικό γκολ του τελικού με εκείνη τη βολίδα στην απ’ ευθείας εκτέλεση φάουλ, που έστειλε τον Τζιανλούκα Παλιούκα να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα του.

Εκείνο το Final 4 υπήρξε μια διαρκής αποθέωση για τον Σέρβο προπονητή ο οποίος είχε αντιμετωπισθεί από την πρώτη στιγμή με αυστηρότητα και καχυποψία από τους Καταλανούς δημοσιογράφους, επειδή αφενός το μπάσκετ που έπαιζε η Μπαρτσελόνα δεν ήταν θελκτικό και αφετέρου διότι ο ίδιος δεν μιλούσε ισπανικά, καταλανικά ή έστω αγγλικά, αλλά μόνο σέρβικα και γερμανικά!

Την παραμονή του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, δέχτηκε άλλο ένα κτύπημα, αυτή τη φορά από τον Ντούσαν Ιβκοβιτς, ο οποίος είπε ότι «ο Πέσιτς είναι ένας καλός θεωρητικός του μπάσκετ με γνώση του αντικειμένου, αλλά δεν ξέρει τι σημαίνει ένας αγώνας Final 4 και θα είμαι εκεί για να του το δείξω...»

Λίγες ώρες αργότερα πάνω στο παρκέ του Sant Jordi, επιβεβαιώθηκε απολύτως το νόημα της ελληνικής παροιμίας που λέει «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις»: η Μπαρτσελόνα νίκησε την ΤΣΣΚΑ και προκρίθηκε στον τελικό, όπου μετά τον Ιβκοβιτς ο Πέσιτς... ψιθύρισε δυο φωνήεντα και στον Ετορε Μεσίνα!

Απόψε ο «Κari» επιστρέφει στην Ελλάδα και βρίσκεται απέναντι στον Ολυμπιακό, τον οποίο έχει αντιμετωπίσει με όλες τις ομάδες που έχει κοουτσάρει στην κορυφαία διοργάνωση: πρώτα με την Αλμπα Βερολίνου, εν συνεχεία με την Μπαρτσελόνα, ύστερα με τη Βαλένθια και πριν από πέντε χρόνια με την Μπάγερν Μονάχου, μάλιστα το ματς της 5ης Δεκεμβρίου του 2013 στη Βαυαρία είχε εξελιχθεί σε μια μπασκετική πανδαισία που αποτυπώθηκε στο τελικό σκορ: 103-105 άνευ παρατάσεως!

Να ‘τος πάλι λοιπόν ο Πέσιτς στην... απαγορευμένη πόλη! Οχι σε αυτήν που βρίσκεται στην καρδιά του Πεκίνου, αλλά στην Αθήνα και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα στην οποία-σε πείσμα της σφοδρής επιθυμίας του, αλλά και των προτάσεων, που κατά καιρούς είχε-όλα αυτά τα χρόνια έρχεται μονάχα ως αντίπαλος, ως πατέρας και ως τουρίστας!

Ως αντίπαλος με τις ομάδες του κόντρα στις ελληνικές, ως πατέρας όταν ο γιος του Μάρκο (που μας έκανε κιόλας, παρέα με τον Νοβίτσκι την κασκαρίκα με τα ανελέητα pick n’ roll στον μοιραίο αγώνα της εθνικής με τη Γερμανία το 2001 στην Αττάλεια) αγωνιζόταν στον Ηρακλή και ως τουρίστας για να κάνει διακοπές στην αγαπημένη του Κυλλήνη!

Δόξα τω Θεώ, όλα αυτά τα χρόνια η Ελλάδα υπήρξε καταφύγιο ή Εl Dorado σχεδόν όλων των (μεγάλων, απλώς καλών ή ακόμη και ανεπαρκών) Γιουγκοσλάβων προπονητών, αλλά δεν στέγασε ποτέ τον Πέσιτς, που από αυτή την άποψη ανήκει στην ίδια κατηγορία με τον συχωρεμένο τον Ζεράβιτσα, τον Νόβοσελ, τον Τάνιεβιτς και τον Βουγιόσεβιτς.

«Κακές συγκυρίες, κακό timing, δεν έτυχε» έχει πει ο ίδιος, αν και το όνομα του συζητήθηκε κάμποσες φορές τόσο στην Αθήνα, όσο και στη Θεσσαλονίκη, χώρια το ευτράπελο περιστατικό που συνέβη το 1999 στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα Αλμπα –Παναθηναϊκός στο Βερολίνο, όταν άρχισε τις δηλώσεις του λέγοντας «συγχαρητήρια στον Ολυμπιακό», κάνοντας τον παρακαθήμενο Ομπράντοβιτς να γελάσει και να τον σκουντήξει για να προβεί στην απαραίτητη διόρθωση!

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στον Ζοτς, ο κατά έντεκα χρόνια πρεσβύτερος Πέσιτς υστερεί έναντι του συμπατριώτη του σε τίτλους, αλλά δεν παίζεται και μάλιστα παγκοσμίως στη γκάμα και στον πλουραλισμό των επιτυχιών του! Τεκμαίρεται στατιστικώς αυτό, διότι είναι ο μόνος που έχει κατακτήσει τον τίτλο σε Eurobasket Παίδων, Εφήβων και Ανδρών και σε Mundobasket Eφήβων και Aνδρών και μάλιστα με τρεις διαφορετικές Εθνικές ομάδες: της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας (με μεγαλύτερο παράσημο την περιβόητη «Κουκοτσιάδα» στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων του 1987 στο Μπόρμιο), της Γερμανίας (χρυσό στο Εurobasket του 1993) και του… υπολοίπου της Γιουγκοσλαβίας (Σερβοι και Μαυροβούνιοι) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002, που παραμένει στοιχειωμένο ως ο τελευταίος τίτλος της σε επίπεδο ανδρών.

Πέραν αυτού ο (Σέρβος από τη Βοσνία) γητευτής των τίτλων έχει να επιδείξει και μερικά άλλα σπουδαία επιτεύγματα, όπως:

· Ο μοναδικός ευρωπαϊκός τίτλος γερμανικής ομάδας (Κύπελλο Κόρατς με την Αλμπα Βερολίνου)

· Ο εξορκισμός της κατάρας που έδερνε την Μπαρτσελόνα στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (2003)

· Ο θρίαμβος του στο Κύπελλο Πρωταθλητριών με την ιδιότητα του παίκτη με τη θρυλική Μπόσνα του Τάνιεβιτς, του Ντελίμπασιτς, του Βάραϊτς, του Ραντοβάνοβιτς, του Μπένατσεκ και του Μάριτς το 1979, όσο και με εκείνη του προπονητή με την Μπαρτσελόνα το 2003).

· Η αναρρίχηση στο θρόνο του γερμανικού πρωταθλήματος με τρεις διαφορετικές ομάδες (Αλμπα, Κολωνία, Μπάγερν Μονάχου).

· H κατάκτηση του FIBA Eurocup με την Τζιρόνα το 2007

· Το triple crown με την Μπαρτσελόνα τη σεζόν 2002-03.

· Το χρυσό repeat με τη Γιουγκοσλαβία (Ευρωμπάσκετ 2001, Μουντομπάσκετ 2002), που αποτελούν και τους τελευταίους τίτλους των «πλάβι».

Συν τοις άλλοις ο Πέσιτς πιστώνεται με μερικές ακόμη ξεχωριστές στιγμές ή επιτυχίες, ανεξαρτήτως των τίτλων:

· Από το 1982 που κάθισε για πρώτη φορά σε πάγκο (Μπόσνα Σαράγεβο) είχε στη δούλεψη του και νταλαβερίστηκε με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπως οι Πέτροβιτς, Κούκοτς, Ντίβατς, Τζόρτζεβιτς, Ράτζα, Μποντιρόγκα, Γιασικέβίτσους, Φούτσκα, Ναβάρο, Σρεμπφ, Βελπ, Μπλαμπ, Γκναντ, Κοχ και πολλοί άλλοι.

· Συνταίριαξε στην Μπαρτσελόνα τον Μποντιρόγκα, τον Γιασικεβίτσιους και τον Ναβάρο.

· Είχε το θάρρος να χρίσει αρχηγό της Μπαρτσελόνα έναν Μαδριλένο, τον Ροντρίγο Ντε λα Φουέντε.

· Τόλμησε να παίξει με δίδυμους πύργους (Ντουένιας-Φέμερλινγκ) στον τελικό του Final 4 του 2003 με την Μπενετόν.

· Κοούτσαρε σε δυο ομάδες τον γιο του, Μάρκο.

· Έγινε μόλις ο δεύτερος (με διαφορά 24 ωρών από τον Αργεντινό Ρούμπεν Μανιάνο, που τους πήρε την παρθενιά) προπονητής ο οποίος δάμασε το ΝΒΑ.

· Έσπασε με την Αλμπα Βερολίνου και μάλιστα στο ΟΑΚΑ το σερί 20-0 που έτρεχε ο Παναθηναϊκός τη σεζόν 1999-2000.

Είναι ακόμη ο πρώτος προπονητής ο οποίος: • Σε όλη την καριέρα του -και κυρίως σε αντιδιαστολή με τον άλλοτε ομόσταβλο του στην Μπαρτσελόνα, Λουίς Φαν Χάαλ επιμένει ότι «εγώ κοουτσάρω παίκτες, όχι συστήματα». • Αντί για συγχαρητήρια μετά από την πρόκριση στον τελικό του Final 4 του 2003 μπήκε στα αποδυτήρια και πέταξε μια κινηματογραφική ατάκα στα ισπανικά: το «Manana dia Nuevo», (αύριο είναι μια άλλη μέρα) από την ταινία «Οσα παίρνει ο άνεμος». • Ενώ αποβλήθηκε από τον Νίκο Καρούση στις 21 Αυγούστου του 2001 (Γιουγκοσλαβία-Λιθουανία στο Τουρνουά Ακρόπολις) έμεινε όρθιος μπροστά από τον πάγκο του επί δύο λεπτά σε ένδειξη διαμαρτυρίας! • Έδιωξε τον ΝΒΑer Βλάντιμιρ Ραντμάνοβιτς στο ημίχρονο του ημιτελικού του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος το 2002 στην Ιντιανάπολις (Γιουγκοσλαβία-Νέα Ζηλανδία) επειδή έτρωγε μπανάνα στα αποδυτήρια! • Εκανε τον Ιωαννίδη να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν (μετά το sweep που υπέστη ως προπονητής της Αλμπα στα play offs τηw σεζόν 12997-98), είπε ότι «η ΑΕΚ παίζει αυτή τη στιγμή το πιο αποτελεσματικό και ουσιαστικό μπάσκετ στην Ευρώπη» • Tόλμησε να μετατρέψει τον εαυτό του σε… διαφημιστική πινακίδα, φορώντας μια κορδέλα το σήμα της μπίρας «Veltins» στο πέτο του πουκάμισου του στο Eurobasket του 1993!

· ΥΓ: Καλώς τονε λοιπόν κι ας άργησε να ξανάρθει στα μέρη μας. Όντως ο Πέσιτς άργησε και εντέλει επιστρέφει αναπάντεχα, διότι προφανώς -στο κατώφλι των εβδομήντα χρόνων του-ούτε ο ίδιος δεν περίμενε αυτό το come back στην κεντρική σκηνή. Σε κάθε περίπτωση όμως επιβεβαιώνεται μια κουβέντα που μου είχε πει σε μια συνέντευξη: «Ο προπονητής ξέρει πότε αρχίζει η δουλειά του, αλλά δεν ξέρει πότε τελειώνει»!