Μια βραδιά στο νηπιαγωγείο

Eπειδή έχω το κακό ή καλό -και πάντως παλαιό- συνήθειο να ξεκινάω τα κείμενά μου στην ανάπαυλα του ημιχρόνου (εφ’ όσον τουλάχιστον η διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων φαίνεται μεγάλη), έχω να σας καταθέσω τις εντυπώσεις μου σε ό,τι αφορά το σκέλος που αξίζει να σχολιαστεί.

Για τα υπόλοιπα, δεν έχω κουράγιο να γράψω πολλά χωρίς να νιώσω αναγούλα. Το έχω ξαναδεί αυτό το έργο, με ανάποδα τους ρόλους, κιλότες και έξτρα ξυλοπόδαρους, οπότε θα ψάξω να βρω κάποιο παλαιότερο σχόλιο για να οικτίρω, με μπαγιάτικα λόγια, τον θάνατο του μπάσκετ.

Διότι μπάσκετ στην Ελλάδα δεν υπάρχει πια, όπως δεν υπάρχει πια αθλητισμός. Μόνο κακομαθημένα νήπια με ή χωρίς γραβάτες, που ασελγούν σε βάρος του αθλήματος και διώχνουν από τα γήπεδα τους τελευταίους υπομονετικούς.

Ιδίως όταν αποφασίζουν να παίξουν το παιχνίδι της τυφλής εξέδρας. Τόσο στην ήττα, όσο και στη νίκη. Προσωπικά δεν το αντέχω ούτε από την τηλεόραση.

Θυμάστε τι έγραφα στην αρχή της περιόδου; «Εάν ο Ολυμπιακός έφερε τον Μπλατ και κήρυξε νέο ξεκίνημα μόνο και μόνο για να λέει στα αγγλικά ότι για όλα φταίνε η διαιτησία και ο Βασιλακόπουλος», καλύτερα να το κλείσει το μαγαζί. Τόσο ο ίδιος, όσο και όλοι οι υπόλοιποι, ε;

Ιδού, λοιπόν, όσα πρόφτασα να γράψω μέχρι να μαθευτούν τα νέα από τα αποδυτήρια των «ερυθρολεύκων». Μόνο και μόνο, για την ιστορία και επειδή νομίζω ότι μέσα από αυτά καθρεφτίζεται η αλήθεια του γηπέδου.

*******

Δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός θα προσφύγει τις επόμενες ώρες στο αγαπημένο του εδώ και χρόνια σπορ, της διαιτητολογίας και της καταμέτρησης των φάουλ, αλλά η εικόνα που παρουσίασε στο παρκέ του ασυγχώρητα μπουκωμένου από κόσμο ΟΑΚΑ άγγιξε τα όρια του απαράδεκτου.

Δυσκολεύομαι να βρω έστω έναν παίκτη του που να εμφανίστηκε πνευματικά έτοιμος για το ντέρμπι, με εξαίρεση ίσως τον ουρανοκατέβατο και ως εκ τούτου αλλοπαρμένο Ουέμπερ.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ θεώρησε φρόνιμο να αφήσει στον πάγκο τους μπαρουτοκαπνισμένους Σπανούλη, Παπανικολάου (άσχετα αν ο δεύτερος επιστρατεύτηκε στο άψε σβήσε λόγω των 2 φάουλ του Τίμα), ξεκινώντας ντέρμπι τίτλου -διότι τέτοιο ήταν, όσο και αν ο τίτλος είναι της πλάκας- με τον Τίμα, τον Ουίλιαμς-Γκος και έναν παίκτη που μετρούσε μία εβδομάδα προπονήσεων.

Στην απέναντι πλευρά, τα μάτια όλων γυάλιζαν. Και αυτό πιστώνεται πρώτα απ' όλα στον προπονητή.

Ο Νικ Καλάθης είδε με έκπληξη μία άμυνα που έμοιαζε να μη τον υπολογίζει και την τιμώρησε με ένα εικοσάλεπτο οργιαστικής δράσης, διανθισμένης με 7 ασίστ και μερικές ακόμη που αχρηστεύτηκαν από τους ξαφνιασμένους συμπαίκτες του.

Όταν ο Καλάθης παίζει πολύ καλά, ο Παναθηναϊκός λειτουργεί σαν σωστά κουρδισμένο ρολόι και οι ρολίστες του αποκτούν σιγουριά πρωταγωνιστή. Ιδίως οι ψηλοί, αλλά όχι μόνο αυτοί.

Απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που δεν είχε τρόπο να θωρακίσει τη ρακέτα του (ένεκα και των φάουλ), ο Παπαπέτρου έβγαλε το πρώτο ημίχρονο με 7 πόντους, 5 ριμπάουντ και 6 κερδισμένα φάουλ δίχως να αντικατασταθεί δευτερόλεπτο, ενώ οι Γκιστ, Τόμας έπιασαν δουλειά σχεδόν ανενόχλητοι στο «ποστ» και πέτυχαν μαζί 16 πόντους.

Ο Σπανούλης κατέφτασε κρύος και έκανε μόνο λάθη, αλλά ο Σπανούλης είναι σχεδόν πάντοτε κρύος όταν βλέπει τα πρώτα λεπτά καθηλωμένος στον πάγκο, με το 36χρονο κορμί του να χάνει στροφές: λάθος που επαναλαμβάνεται δεν συγχωρείται.

Όσο για τις ήττες του Πρίντεζη από τους αθλητικούς ψηλούς του Παναθηναϊκού, φοβάμαι ότι δεν αργεί η μέρα που θα στοχοποιηθεί και ο ίδιος από τους φανατικούς. Δυστυχώς, η εξέδρα δεν χαμπαριάζει από ιστορία και προσφορά.

Δεν ξέρω αν θα υπήρχε περιθώριο ανατροπών από το 40-25 του πρώτου ημιχρόνου (όπου ο Παναθηναϊκός καμουφλάρισε με επιτυχία και ευκολία την αφλογιστία του στο μακρινό σουτ), αλλά ο Ρικ Πιτίνο παρουσίασε μία ομάδα αντάξια της πρόκλησης, ικανή να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματά της και να πνίξει τον αντίπαλο με τα όπλα του φτωχού: άμυνα, αυταπάρνηση, ομοιογένεια, προετοιμασία.

Η ισχύς της έδρας είναι μέρος των κανόνων του παιχνιδιού. Και, όπως φαίνεται και στην Euroleague, με ξένους διαιτητές σημειωτέον, ο Παναθηναϊκός ξέρει να τη χρησιμοποιεί καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.