Εκεί που κοιμάται το χταπόδι

Τις ξένοιαστες νύχτες που προηγήθηκαν ακολούθησε ένα ξενύχτι σκασίλας, όχι πολύ διαφορετικό από αυτά που ζήσαμε στη Μαδρίτη, στο Καράκας, στην Πόλη, στην Αττάλεια, στο Πεκίνο και στη Ντιζόν.

Η προσγείωση ήταν οδυνηρή επειδή ήταν ανώμαλη και ήταν ανώμαλη επειδή χάθηκε ένα κρίσιμο παιχνίδι από τη δική μας αβελτηρία.

Πολλοί υποφέρουν διότι χθες έπεσαν από τα σύννεφα, αλλά για τους αιθεροβάμονες δεν περισσεύει συμπάθεια.

Σε αυτήν εδώ τη στήλη, ουδέποτε διαβάσατε τη λέξη "μετάλλιο". Αυτό που γράφω ξανά και ξανά, είναι ότι (βάσει δυναμικότητας) αισθάνομαι αισιόδοξος για πρόκριση της Εθνικής στην οχτάδα.

Η στα χαρτιά δυναμικότητα δεν σημαίνει τίποτε, εάν δεν πιστοποιείται στο γήπεδο. Η αισιοδοξία θάμπωσε μετά το χθεσινό στραπάτσο, αλλά δεν εξανεμίστηκε.

Το σενάριο που κατά τη γνώμη μου συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες περιλαμβάνει νίκη της Τουρκίας επί των Βραζιλιάνων, οπότε η πρόκριση στα προημιτελικά μπορεί να παιχτεί σε μια ζαριά απέναντι στους γείτονες, όπως υπολογίζαμε εξαρχής.

Για να συμβεί αυτό, ωστόσο, θα πρέπει η Ελλάδα να νικήσει αύριο τη Νέα Ζηλανδία. Ναι, και η Τουρκία την Τσεχία. Κανένα από τα δύο δεν μου φαίνεται ακλόνητο στάνταρ.

Το δύσκολο ματς με τους Νεοζηλανδούς, που υστερούν σε ποιότητα αλλά έχουν σοβαρή ομάδα και παρουσιάζουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (π.χ. πολύ τρίποντο, σαφώς περισσότερο από Βραζιλιάνους, Μαυροβούνιους ή Έλληνες) είναι κρισιμότατο σε όλα τα επίπεδα.

Ενδεχόμενη ήττα θα σηματοδοτήσει μία αποτυχία μνημειωδών διαστάσεων, αφού η Εθνική κατέβηκε στο Μουντομπάσκετ με τους καλύτερους διαθέσιμους παίκτες για πλήρωμα, τον MVP του ΝΒΑ στην πλώρη και τον καλύτερο διαθέσιμο προπονητή στο πηδάλιο.

Το χθεσινό ματς, άφησε να εννοηθεί ότι είμαστε καλοί αλλά ίσως όχι τόσο καλοί όσο νομίζαμε. Αλλά αυτό θα κριθεί στο τέλος, όταν γίνει η λυπητερή.

Όπως μπορούν να σας διαβεβαιώσουν οι Σέρβοι του 2014 (όταν ξεκίνησαν με 2-3 αλλά έφτασαν ως τον τελικό), οι πάπυροι δεν μοιράζονται στα μισά του α' γύρου.

Εάν όμως χάσουμε από τους Ωκεάνιους, που παίζουν τον δικό τους τελικό πρόκρισης και δεν φοβούνται κανέναν, η λυπητερή θα μοιραστεί από αύριο κιόλας.

Το τραγικό είναι, ότι τυχόν αποκλεισμός μπορεί να αποτελέσει πισωγύρισμα διετίας (όπως π.χ. το 1999 και το 2001), αφού θα βάλει την Εθνική σε τροχιά αποκλεισμού και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο.

Εφ' όσον η ελληνική ομάδα πέσει αύριο στη φάκα της "χάκα", θα δώσει δύο αγώνες κατάταξης για τις θέσεις 17-32, με την Ιαπωνία και την ηττημένη του αγώνα Τσεχίας-Τουρκίας.

Στα Προολυμπιακά τουρνουά που θα διεξαχθούν στις 7-12 Ιουλίου 2020 (με αμφίβολη φυσικά τη συμμετοχή των πρωτοκλασάτων παικτών), θα αποκτήσουν δικαίωμα συμμετοχής 16 ομάδες του Μουντομπάσκετ, αυτές που θα τερματίσουν πίσω από τις 7 της αυτόματης πρόκρισης.

Λογικά η Εθνική μας δεν θα βυθιστεί τόσο χαμηλά (κάτω από την 23η θέση), αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μετασεισμούς θα προκαλέσει ένα τέτοιο στραπάτσο.

Είναι και σεισμογενής χώρα, η αφιλότιμη η Κίνα...

Το πρώτο πραγματικό crash test της φετινής Εθνικής έφερε μαζί του ένα μίνι ξεγύμνωμα (των αδυναμιών που ωστόσο όλοι γνωρίζαμε) καθώς και τα δυσάρεστα φαινόμενα που συνοδεύουν τις ήττες.

Κατεβασμένα βλέμματα, σκόρπιες φιλονικίες στο παρκέ, μουρμούρα, τα γνωστά και μη εξαιρετέα. Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι ασυνήθιστο ή εκφυλιστικό.

Το ζητούμενο είναι, να μετατραπεί το πάθημα σε μάθημα και η σκασίλα σε πείσμα. Ο χαρακτήρας μίας ομάδας, μεγάλης ή λιγότερο μεγάλης, καλής ή λιγότερο καλής, μετριέται στις αναποδιές.

Εάν η Εθνική έχει το μέταλλο που ελπίζουμε ότι έχει, θα καταπιεί τους Νεοζηλανδούς χωρίς μαχαιροπήρουνα και θα εμφανιστεί με μάτι που γυαλίζει στην αφετηρία του β' γύρου.

Πλέον μπορεί να απαιτηθεί ένα ξερό 3-0 για να τη στείλει στα προημιτελικά, αλλά η ομάδα των ΗΠΑ αποδείχθηκε στο παρκέ θνητή και πάντως δεν προξενεί τρόμο.

Το μονοπάτι έγινε δύσβατο, αλλά παραμένει προσβάσιμο. Να ξεμπερδεύουμε όμως πρώτα με τον Ουέμπστερ και τον Φότου, πριν ασχοληθούμε με τον Κρις Μίντλετον και τον Ερσάν Ιλιασόβα.

Εάν όλα κυλήσουν σύμφωνα με τα προγνωστικά, η Σενζέν θα ντυθεί στα πράσινα για να υποδεχθεί "πενταρέ" των Μπακς, μπροστά στα μάτια μάλιστα του Μάικ Μπούντενχολζερ που ετοιμάζει τη βαλίτσα του!

Παρεμπιπτόντως, το πιθανό ματς Ελλάδας-ΗΠΑ θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ντέρμπι χωρίς αύριο για την πρόκριση, εάν τα Αμερικανάκια έχαναν από την Τουρκία!

Γι' αυτό σας λέω, ας μην βιαστούμε να βγάλουμε τον επιτάφιο για περιφορά. Ένα ένα τα παιχνίδια ξεκινώντας από τη Νέα Ζηλανδία και όπου μας βγάλει ο δρόμος. Δεν είμαστε Ισπανοί ούτε Σέρβοι, για να νικάμε αντιπάλους με τη φανέλα.

Για το απίστευτο κύμα κακεντρέχειας και απαξίωσης που πλημμύρισε τα -απαγορευμένα εδώ, αλλά δυστυχώς όχι επαρκώς απαγορευμένα- μέσα δικτύωσης, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τη θυμηδία.

Δεν είναι μόνο απαράδεκτη η εμπάθεια, είναι και ακατανόητη.

Ουδείς ισχυρίστηκε ότι ο Σκουρτόπουλος είναι Πόποβιτς, ο Καλάθης Κέμπα Ουόκερ, ο Μπουρούσης Μπρουκ Λόπεζ ή ο Παπαπέτρου Ντόνοβαν Μίτσελ.

Βεβαίως, οι αστέρες που αναφέρθηκαν στην προηγούμενη φράση απειλήθηκαν με ήττα -ουσιαστικά έχασαν- από την ...Τουρκία, που δεν έχει καν την πείρα και την ποιότητα των Βραζιλιάνων.

Αλλά όχι, εμείς ξέρουμε καλύτερα το μπάσκετ από τους προπονητές και τους παίκτες. Σκουρτόπουλε παραιτήσου, Παπανικολάου σήκω φύγε, Παπαγιάννη γίνε οικοδόμος, Σλούκα τράβα να προπονηθείς στις βολές.

Και τώρα που πήραμε φόρα: Πόποβιτς συνταξιούχε, ασχολήσου με τα εγγόνια σου και με τον Τραμπ! Φαιδρό δεν είναι; Όπως θα έλεγαν στην Ιταλία, "ο Έλληνας ξέρει πού κοιμάται το χταπόδι".

Στα δύσκολα δεν δοκιμάζεται μόνο η αυτοπεποίθηση μίας ομάδας, αλλά και η ποιότητα των φιλάθλων της.

Η Εθνική έχει ελάχιστους τέτοιους, αλλά γίνεται σε κάθε αφορμή (ή και χωρίς αφορμή) το σαμάρι που χτυπάνε όσοι δεν τολμάνε να χτυπήσουν το γαϊδούρι. Στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο, παντού.

Μην εκπλαγείτε, αν ακούσετε τους παίκτες να τονίζουν ότι παίζουν μόνο για τον εαυτό τους και για τους λιγοστούς που παραμένουν στο πλευρό της ομάδας όταν αυτή σκοντάφτει.

Στις νίκες και στα πανηγύρια, η συμπαράσταση είναι εύκολη. Στα παραστρατήματα είναι που απαιτείται ψήφος εμπιστοσύνης και αγάπη, ώστε να θεωρηθεί η κριτική εποικοδομητική.

Εγώ σαν αυτούς δεν σκοπεύω να γίνω. Το μπλε μπλουζάκι μου λέω να το φορέσω στη Ναντζίνγκ και σήμερα.

Διότι έχω ζήσει κι άλλες σκασίλες. Την ήττα από τους Σλοβένους το 2005 στη Χάλα Πιονίρ, τη συντριβή από τους Ισπανούς το 1987 στο ΣΕΦ, εκείνο το απελπιστικό ημίχρονο με το Κατάρ στην Ιαπωνία.

Συνεννοηθήκαμε ή ακόμη;