Εθνική Μπάσκετ, Mundobasket 2023: Για την αγάπη στο ίδιο το μπάσκετ

Επειδή διακρίνω από κάποιους μια μεμψιμοιρία και μια κατήφεια σε σχέση με την Εθνική Ομάδα και το Mundobasket, είπα να παραφράσω λίγο στον τίτλο το αγαπημένο αμερικάνικο μότο και να σταθώ λίγο στην ουσία του.

Γιατί πάει να αγωνιστεί η Εθνική Ομάδα στο Παγκόσμιο; Αφού δεν έχει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Αφού δεν έχει τον Κώστα Σλούκα. Αφού δεν έχει τον Νικ Καλάθη. Αφού δεν μπορεί να συνυπάρξει ο νατουραλιζέ Ντόρσεϊ. Αφού τραυματίστηκε ο υπερπολύτιμος Ντίνος Μήτογλου. Αφού η Εθνική τελικά δεν έχει ορατές πιθανότητες διάκρισης.

• Ο λόγος που η Εθνική δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον Μήτογλου

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, η Εθνική Ομάδα είναι το ίδιο το ελληνικό basketball. Είτε πρώτη στην Ευρώπη, είτε δεύτερη στον κόσμο, είτε στα μετάλλια, είτε σε αγώνες κατάταξης, αυτή είναι η ομάδα μας. Η Εθνική των παραθύρων, η Εθνική των προολυμπιακών, η Εθνική των μεγάλων διοργανώσεων.

Με τους stars, χωρίς τους stars, όταν έχεις top Euroleague προπονητή και έμπειρο staff πηγαίνεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, για να διεκδικήσεις το καλύτερο δυνατόν. Οι τραυματισμοί είναι δυστυχώς μέρος του Πρωταθλητισμού, αλίμονο αν μια ομάδα τα παρατούσε μπροστά σε αυτούς.

Θυμίζω απλά ότι πέρυσι η υπερπλήρης Εθνική Ομάδα που πήγαινε για μετάλλιο, σκόνταψε πάνω στη φιλόδοξη και ταλαντούχα Γερμανία. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις τύπου, «παίζει ο Γιάννης, πάμε για το χρυσό». Αυτά είναι αστεία πράγματα.

• Ιτούδης: «Μας στεναχωρεί η κατάσταση, δεν μας αποτελειώνει»

Είναι οι καλύτεροι 12 διαθέσιμοι παίκτες στην Μανίλα; 11 για την ακρίβεια μετά τον τραυματισμό Μήτογλου, τον οποίον μάλλον δεν είναι γραφτό να κοουτσάρει ο Δημήτρης Ιτούδης. «Τραβούσε τα μαλλιά του» πέρυσι όταν έσκασε η υπόθεση ντόπινγκ, δεν μπορώ να φανταστώ τι κάνει στο τριχωτό της κεφαλής του από σήμερα το πρωί.

Ok, προχωράμε έτσι λοιπόν, με αυτούς που έχουμε. Σάμπως υπάρχει κι άλλη επιλογή; Step up περιμένουμε από πολλά παιδιά και δεν νομίζω, ότι επιθυμεί κανείς τη διάκριση περισσότερο από εκείνους. Αν έρθει καλοδεχούμενη. Αν δεν έρθει, το κέρδος είναι πως εδώ και δυο χρόνια ο κόσμος, τα μικρά παιδιά ειδικά, έχουν ξαναζεσταθεί με την Επίσημη Αγαπημένη.

Αλλά να προσέξουμε ένα σημαντικό στοιχείο. Στόχος όλων πρέπει να είναι, το πως θα παραμείνει ζεστός ο κόσμος και τα παιδιά με την Εθνική Ομάδα της Ελλάδας, όχι με την Εθνική Ομάδα του Γιάννη ή του Θανάση ή του Σλούκα ή των πράσινων ή των κόκκινων. Είναι λογικό οι ακτινοβολούντες stars να συγκεντρώνουν τα φώτα της δημοσιότητας και να απασχολούν το ενδιαφέρον, η Ομάδα όμως είναι όλοι.

• Μήτογλου: «Είμαι στεναχωρημένος για την ομάδα, όχι για εμένα»

Να που ο Χατζηδάκης είναι πολύ πιο σημαντικός πια, ο Παπαγιάννης πρέπει να κάνει το τουρνουά της ζωής του, ο Παπανικολάου να μείνει αρχηγική φυσιογνωμία, ο Παπαπέτρου να γίνει ο προ τριετίας Ιωάννης, οι Λούντζης και Λαρεντζάκης να φορέσουν το ερυθρόλευκο mode, o Θανάσης να φέρει όλη την ενέργεια του χωρίς υπερβολές και περιττές επιλογές, οι Μποχωρίδης και Μωραΐτης να μην αφήσουν λεπτό συμμετοχής να πάει χαμένο, ο Γουόκαπ να είναι το γνωστό floor computer και τέλος ο παράγοντας Ρογκαβόπουλος να κάνει ένα statement Euroleague παίκτη.

Πολλά ζητάω ε; Ναι όντως και μόνο που τις διαβάζω, είναι λίγο υπερβολικές οι ανάγκες αυτής της Εθνικής για διάκριση, όμως… Άγχος δεν υπάρχει λόγος να έχουμε, πάθος για διάκριση ναι.

Το πιο ελπιδοφόρο είναι η εμπειρία του κόουτς και του staff και η αγάπη που τρέφουν οι ίδιοι οι αθλητές στην ομάδα. Αν ειδικά στην Εθνική Ομάδα τα μέλη της δεν είναι «όλοι μαζί», καμιά σημασία δεν έχει ποιοι απαρτίζουν το ρόστερ. Αν είναι «όλοι μαζί», όπως η Εθνική των παραθύρων, η εθνική μπασκετική αξιοπρέπεια είναι ήδη κερδισμένη.

Αντί να τηρήσουμε το παραδοσιακό ελληνικό «καλύτεροι παίκτες είναι οι απόντες», ας μείνουμε στο μόνο αληθινό και χειροπιαστό: Την ιστορία την γράφουν οι παρόντες!