Γιατί δεν μπορούμε να βρούμε έναν Ζάγκαρς;

• Αυτοί που δεν παίζουν στη EuroLeague
• Ο Πορζίνγκις κάνει την ομάδα

Το Mundobasket 2023 (μας) τελείωσε νωρίς. Με έναν περίεργο τρόπο. Κάτι σαν το... χάσαμε, μπράβο! Είναι κάπως κατανοητό ότι οι φιλοδοξίες της Ελλάδας ήταν μικρές σε αυτό το παγκόσμιο συναπάντημα - κάτι που ωστόσο δεν μπορώ να αποδεχτώ, όσες απουσίες και αν έχουμε.

Το μπάσκετ είναι... μπάσκετ. Αν το έχεις, το... έχεις. Τελεία και παύλα. Δεν θα πω ότι δεν το... έχουμε, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι οι άλλοι το έχουν καλύτερα.

Στα παρκέ του Mundobasket εμφανίστηκε μία ομάδα, η Λετονία, η οποία λίγες ημέρες πριν την έναρξη του τουρνουά, έχασε τον καλύτερό της παίκτη, τον Κρίσταπς Πορζίνγκις.

Όπως αποδείχτηκε, το νέο απόκτημα των Μπόστον Σέλτικς δεν ήταν ο καλύτερος. Στο... πόδι του εμφανίστηκαν και άλλοι. Πολλοί. Και η Λετονία περιμένει τον αγώνα κατάταξης με τη Λιθουανία για να ξυπνήσει από το όνειρο που ζει.

Μόνο που αυτή η διαδικασία τελικά μοιάζει με ονείρωξη. Και η χώρα της Βαλτική όχι μόνο θα ξυπνήσει με ένα πελώριο χαμόγελο, αλλά θα έχει βρει και άλλους παίκτες διαθέσιμους να στελεχώσουν την ομάδα.

Αυτοί που δεν παίζουν στη EuroLeague

Αλήθεια, η Λετονία... έσκαψε βαθιά και βρήκε έναν Αρτούρς Ζάγκαρς. Και έναν Αντρέις Γκρατζούλις. Τι έχουν να ζηλέψουν από τους παίκτες της Εθνικής που έχουν... μεγαλώσει με EuroLeague και μπαρουτοκαπνισμένα ντέρμπι;

Στην πράξη τίποτα απολύτως. Ο πρώτος παίζει και για το συμβόλαιό του, έχοντας 13.6 πόντους και 6 ασίστ. Και έπαιξε στη Νεβέζις. Ο δεύτερος έχει 14.7 πόντους και 4.3 ριμπάουντ. Είναι μέλος της Τρέντο. Ξέρετε, μία από τις ομάδες που δεν παίζουν στη EuroLeague.

Τελικά που είναι το θέμα; Είναι ζήτημα... δίψας; Γιατί ο Ζάγκαρς παίζει και για τον επόμενο εργοδότη του; Ή μήπως πρέπει να αποδεχτούμε, βλέποντας και το παράδειγμα των Λιθουανών που επέστρεψαν μετά το κακό EuroBasket και με περιορισμένο ρόστερ, ότι απλά δεν είμαστε τόσο καλοί, όσο πιστεύουμε διαχρονικά;

Είναι ξεκάθαρα είτε θέμα μπάσκετ, είτε διάθεσης. Ίσως και τα δύο. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί. Και για να μην παρεξηγηθώ, η προσπάθεια ήταν μεγάλη. Όχι αρκετή. Και όσα και αν θέλουμε να χαϊδέψουμε αυτιά, οι δικαιολογίες θα γεννήσουν και άλλες. Και εμείς θα παρακολουθούμε τους Ζάγκαρς αυτού του κόσμου να κάνουν τα απλά πράγματα στο παρκέ, σωστά και θα απορούμε «μα τι κάνουμε λάθος;», αντί να δούμε τι κάνουν οι άλλοι σωστά. Και να επιχειρήσουμε να εμπνευστούμε απ' αυτό.

Ο Πορζίνγκις κάνει την ομάδα

Πέρα από τη σύγκριση με την Ελλάδα, οι Λετονοί έχουν και άλλο ένα προνόμιο. Ο Πορζίνγκις δεν έμεινε στις ΗΠΑ για να κάνει αποθεραπεία. Είναι μαζί με την ομάδα του. Και το ζει από τον πάγκο σε κάθε πιθανή ευκαιρία. Πανηγυρίζει, φωνάζει και συμμετέχει σε όσα κάνει η ομάδα του.

Αν αυτό δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση, τότε τι είναι;

Το θέμα, λοιπόν, που θα πρέπει να εξετάσουμε δεν είναι μόνο πόσοι είμαστε, για την επόμενη φορά. Αλλά και ποιοι είμαστε. Και ίσως αυτή είναι η στιγμή που πρέπει - με κάποιο τρόπο - να βρούμε τους δικούς μας... Ζάγκαρς και... Γκρατζούλις για να αλλάξουμε τη μονοτονία των τελευταίων ετών.