Σγουρός: «Η κληρονομιά του Μέντζου» (pics)

Σε μια στ’ αλήθεια σεμνή τελετή που πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι ο Μίλων Νέας Σμύρνης έδωσε το όνομα του Αχιλλέα Μέντζου στο ανοικτό γήπεδο του συλλόγου. Εκεί δηλαδή όπου η εμβληματική φυσιογνωμία του συλλόγου,. τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής έκανε την πρώτη εμφάνιση του το 1968 σε ηλικία 16 ετών. Ο Μέντζος έφυγε από τη ζωή στις 11 Ιανουαρίου του 2018 και η σημερινή εκδήλωση εκτός από φόρο τιμής, αποτελεί και ένα οφειλόμενο χρέος προς τον άνθρωπο που υπήρξε η σημαία του Μίλωνα.

Τιμώντας τη μνήμη του Μέντζου ο πρώην παίκτης, προπονητής και πρόεδρος του Μίλωνα, πρώην Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού, Περιφερειάρχης Αττικής και Γενικός Γραμματέας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών, Γιάννης Σγουρός τον αποχαιρετά όπως του αρμόζει, μέσω του gazzetta.gr.

Τα λόγια του Γιάννη Σγουρού:

«Η ιστορία του μπάσκετ στην Ελλάδα πριν από τον ανεπανάληπτο θρίαμβο του 1987 δεν είναι και τόσο γνωστή στους πολλούς. Για την ακρίβεια την ξέρουν καλά οι λίγοι μυημένοι, ιστοριοδίφες του αθλήματος.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα κατάστιχά της δεν είναι γεμάτα χρυσές σελίδες γραμμένες από σημαντικούς παίκτες και παράγοντες, που αγάπησαν το άθλημα σε καιρούς χαλεπούς και προσέφεραν όσο λίγοι στην εξάπλωση και εξέλιξή του.

Ένας από αυτούς τους αφανείς «εργάτες» του αθλήματος, υπήρξε αδιαμφισβήτητα ο Αχιλλέας Μέντζος, που δεν είναι πια κοντά μας.

Ο Αχιλλέας υπήρξε σπουδαίος παίκτης και προπονητής του άλλοτε διαλάμψαντος στην Α1 κατηγορία Μίλωνα, «ένα μεταμοντέρνο τεσσάρι που με πολύ υψηλό δείκτη ευφυΐας, μανούλα στο να διαβάζει το παιχνίδι, με εξαιρετικά τελειώματα, με μεγάλη ικανότητα στην πάσα και στα διαγώνια κοψίματα μέσα στη ρακέτα» όπως έγραψε και ο expert του αθλήματος Βασίλης Σκουντής.

Όμως ο λόγος ο οποίος παρακίνησε το ιστορικό προσφυγικό σωματείο του Μίλωνα Ν. Σμύρνης που εφέτος κλείνει 90 χρόνια ζωής να δώσει το όνομά του σε ένα από τα γήπεδά του δεν ήταν οι αθλητικές του ικανότητες.

Ήταν η κληρονομιά του.

Ο Αχιλλέας, όπως οι περισσότεροι από όσους αγαπήσαμε τις περασμένες δεκαετίες το άθλημα της «πορτοκαλί θεάς», ο Θεόφιλος Καταλειφός, ο Τάσος Γιάνναρος, ο Αλέξης Κολοτούρος μαζί με εκείνους οι οποίοι ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, ο Δημήτρης Ράπτης, οι αδελφοί Σακελλαρίδη και πολλοί ακόμη, είχαμε την τύχη να ζήσουμε εκείνες τις εποχές, που έχουμε μάθει να αποκαλούμε ρομαντικές.

Τότε ο αθλητισμός εξυπηρετούσε περισσότερο και πάνω από όλα την ανάγκη μας ως νέα παιδιά για κοινωνικότητα και για παρέα. Συμβόλαιο ήταν ο λόγος μας και η φανέλα ήταν κάτι περίπου σαν ιερό και όσιο, που διαφυλάτταμε με τόνους ιδρώτα, ανείπωτη χαρά στις νίκες, ασήκωτη στεναχώρια στις ήττες.

Με τον Αχιλλέα σμίξαμε στο Μίλωνα από διαφορετικούς δρόμους. Εκείνος ήρθε στην Νέα Σμύρνη μετά από τις σπουδές του στην Ιταλία και εγώ ήρθα φορτωμένος με τα οικογενειακά μου προβλήματα, από την Θεσσαλονίκη. Γνωριστήκαμε το 1970 και από την πρώτη στιγμή ακολουθήσαμε μια κοινή πορεία έστω και αν πέρναγε από διαφορετικά σταυροδρόμια.

Τσακωθήκαμε και «πλακωθήκαμε» άπειρες φορές και για χίλιους δυο λόγους. Όσο ήμασταν συμπαίκτες, όσο εκείνος ήταν παίκτης και εγώ προπονητής, όσο εκείνος ήταν προπονητής και εγώ πρόεδρος. Η φιλία μας δεν κλονίστηκε ποτέ.

Εκείνος ήταν μάλιστα που με παρακίνησε να ασχοληθώ με τα διοικητικά που τόσο απεχθανόμουν. «Μπες μπροστά, γίνε πρόεδρος στον Μίλωνα και θα βάλουμε όλοι πλάτη» μου είπε. Και έτσι και έγινε.

Με τον Αχιλλέα, αφανή αλλά ακάματο εργάτη και μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά βήμα- βήμα καταφέραμε προ Ευρωμπάσκετ, πριν ακόμη δηλαδή αρχίσουν να ξεφυτρώνουν μπασκέτες σε κάθε πάρκο και σε κάθε γειτονιά να δημιουργήσουμε κάτι πολύ όμορφο.

Να μετατρέψουμε σταδιακά με αγάπη και μεράκι, από το μηδέν, τον Μίλωνα σε μια πραγματική κυψέλη, ένα γεμάτο ζωή εργαστήρι για τα νέα παιδιά με υποδομές και γερά θεμέλια, όπου μεταλαμπαδεύονται διαρκώς οι αρχές και οι αξίες του αθλητισμού.

Γι’ αυτό λοιπόν αξίζει να τιμάμε τον Αχιλλέα. Γιατί μπορεί η ιστορία του αθλήματος να μην του αφιερώσει περισσότερες από μερικές γραμμές. Άλλωστε γράφτηκε πριν το ένδοξο ’87.

Εκείνος όμως έγραψε ιστορία με το πάθος και την αγάπη του για το μπάσκετ επιβεβαιώνοντας ότι αθλητισμός σημαίνει πάνω από όλα προσφορά. Αθάνατος».