«Το νο33 πρέπει να παίξει άλλα 4 λεπτά!»

Κατ’ αρχήν να σας πω ότι τα τέσσερα τελευταία χρόνια, που παρακολουθώ, υποστηρίζω κι ενθαρρύνω τον 11χρονο γιο μου, στα πρώτα του μπασκετικά βήματα, ουδέποτε έχω ενοχληθεί τόσο πολύ, όσο ενοχλήθηκα το Σάββατο (26/01), στον αγώνα που διεξήχθη στις εγκαταστάσεις της Ελληνογερμανικής Αγωγής, ανάμεσα στην Ακαδημία BAC και το Κολέγιο Deree.

Και αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που μπήκα στην διαδικασία να για δημοσιοποιήσω το συγκεκριμένο περιστατικό, που μπορεί να αποτελεί εξαίρεση της εξαίρεσης, από μόνο του, όμως, είναι αρκετό για να καταδείξει που μπορεί να οδηγήσει η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία του κριτή ενός αγώνα σε συνεργασία με την «ζέση» του διαιτητή να εφαρμόσει πιστά τους - υπέρ το δέον (χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας) - αξιοκρατικούς κανόνες του πρωταθλήματος στην κατηγορία προμίνι της ΕΣΚΑ.

Για να μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, σας προλαβαίνω: Στο περιστατικό που θα σας εξιστορήσω δεν πρωταγωνιστεί το δικό μου το παιδί, ούτε έχασε ή αδικήθηκε η ομάδα στην οποία αγωνίζεται. Το αντίθετο μάλιστα. Νίκησε και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Για την ακρίβεια, το θέμα μας δεν έχει να κάνει με τη νίκη ή την ήττα σε ένα αγώνα μπάσκετ, που σ’ αυτές τις ηλικίες πρέπει να έχει την ελάχιστη σημασία… Έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης, αντίληψης, επικοινωνίας και εφαρμογής των κανονισμών, που διέπει ένα μεγάλο μέρος των συνανθρώπων μας και ο οποίος, ενίοτε τείνει να στερείται κάθε ίχνος κοινής λογικής και να γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος.

Γι’ αυτό ακριβώς, λοιπόν κι ενώ συνήθως κάθομαι σε μία γωνιά της κερκίδας και μαζί τους υπόλοιπους γονείς, απλά παρακολουθούμε τα αγωνιστικά πεπραγμένα των παιδιών μας, το παρακάτω περιστατικό με «έβγαλε από τα ρούχα μου» και με ανάγκασε να ζητήσω εξηγήσεις από τους υπευθύνους. Μετά από αρκετή δόση σκέψης, δε, με ώθησε να το μοιραστώ δημόσια. Για καθαρά εκπαιδευτικούς λόγους…

Έχουμε και λέμε λοιπόν… Σύμφωνα με τους κανονισμούς του πρωταθλήματος, μία ομάδα πρέπει να δηλώσει μίνιμουμ 12 και μάξιμουμ 15 παίκτες και στα τρία πρώτα, από τα πέντε συνολικά 8λεπτα, πρέπει να χρησιμοποιηθούν όλοι ανεξαιρέτως από τουλάχιστον μία περίοδο. Στην διάρκεια της προθέρμανσης, όμως, ο Φιλιππάκος αισθάνθηκε ενοχλήσεις στο πόδι του και κάποια στιγμή, με ένα νεύμα στον μπαμπά του, έδειξε ότι πονάει πολύ. Δεν το είπε στον προπονητή του, όμως, γιατί και παλικαράκι είναι και να παίξει ήθελε.

Στην έναρξη της 3^ης περιόδου, όμως, όταν έφτασε η ώρα να μπει στο γήπεδο και σηκώθηκε από τον πάγκο, το πόδι του τον πρόδωσε. Αυτόματα, είπε στον coach ότι ίσως να ήταν καλύτερα να μην παίξει και εκείνος με τη σειρά του, ενημέρωσε τη γραμματεία για το πρόβλημα του παίκτη του. Η απάντηση, που στηρίζεται στην – κατά γράμμα – εφαρμογή του κανονισμού, ήταν η εξής: «Αν δεν παίξει, τότε θα μηδενιστείτε! Οπότε παρακαλώ πολύ, εξαντλήστε τις πιθανότητες και δείτε αν μπορεί…».

Ένσταση πρώτη: Τι γίνεται όταν η ομάδα (όπως στην προκειμένη περίπτωση λόγω ασθενειών) έχει δηλώσει 12 αντί 15 παίκτες και ένας απ’ αυτούς υποστεί τράβηγμα στο ζέσταμα; Τιμωρείται με μηδενισμό; Σοβαροί να είμαστε παιδιά… Η ιστορία μας, όμως, είχε και συνέχεια, η οποία – προϊούσης της εξέλιξης του αγώνα – πήρε ακόμη σοβαρότερες διαστάσεις!

Που είχαμε μείνει; Α ναι, στην «απειλή» μηδενισμού, βεβαίως, βεβαίως! Ο έρημος προπονητής, που λέτε, ρωτάει τον Φίλιππο αν μπορεί να σφίξει τα δόντια και να συνεχίσει. Ο μικρός το δέμας αλλά μεγάλος στην καρδιά, 11χρονος μπασκετμπολίστας, όμως, μπροστά στα γεμάτα ανησυχία βλέμματα των έντεκα συμπαικτών του (που εν τω μεταξύ νικούσαν με μεγάλη διαφορά), δεν μασάει καθόλου και ορμάει στο γήπεδο. Παίζει 3-4 λεπτά, σέρνοντας το πόδι του στο παρκέ και στα μέσα του 8λέπτου, ζητάει αλλαγή!

Ένσταση δεύτερη: Τι θα συνέβαινε και ποιος θα έπαιρνε την ευθύνη αν σ’ αυτά τα 3-4 λεπτά που έπαιξε το παιδί, οι ενοχλήσεις εξελίσσονταν σε σοβαρότερο τραυματισμό; Ποιος θα έπαιρνε την ευθύνη;

Δεν τελειώσαμε ακόμη, σας έχω και ακόμη καλύτερα! Μόλις τελείωσε η 4^η περίοδος με την διαφορά να έχει ξεπεράσει τους 30 πόντους υπέρ της ομάδας του Φίλιππου, ο διαιτητής εκτοξεύει την «βόμβα»! Μεγατόνων αυτή τη φορά! «Υπενθυμίζω ότι το νο33 (σ.σ.: ναι ο Φιλιππάκος που σερνότανε), έχει παίξει μόλις 4 λεπτά και πρέπει να παίξει άλλα τόσα, για να μην μηδενιστείτε…» Πείτε μου τώρα, εσείς τι θα κάνατε όταν βλέπατε μπροστά σας προσωποποιημένες, την επιτομή της τυπολατρίας και τον θρίαμβο της ανθρώπινης βλακείας μαζί! Όλα σε ένα! Τυποποιημένα!

Τι απέγινε; Ο Φίλιππος έσυρε τα πόδια του, μπήκε μέσα κι έπαιξε τον χρόνο που του επέβαλλαν οι κανονισμοί και ο εφαρμοστής τους (διαιτητής) να παίξει και στη συνέχεια, αποχώρησε χωλαίνοντας εν μέσω πλήρους αποθέωσης.

Ένσταση τρίτη: Πως θα αισθανόταν ο πωλών τοις μετρητοίς «άρχοντας της αναμέτρησης», αν ο νεαρός αθλητής τραυματιζόταν από ελαφρά έως σοβαρά (δεν έχει σημασία το πόσο) και τι διάολο κανονισμός είναι αυτός που αναγκάζει κάποιον να παίξει ενώ πονάει ή τραυματίζεται στην προθέρμανση;

Δεν θα πρέπει ο κανονισμός να προβλέπει κάτι για τη συγκεκριμένη περίπτωση; Αφήνει παράθυρο για ένα συμβάν που συμβαίνει στην διάρκεια του αγώνα ή της προθέρμανσης και δίνει το δικαίωμα στον διαιτητή να πάρει πάνω του την υπόθεση σημειώνοντας το περιστατικό στο φύλλο αγώνα; Σε τελική ανάλυση σε τι χρησιμεύει ο γιατρός που βρίσκεται σε κάθε γήπεδο και είναι υπεύθυνος για την οποιαδήποτε σωματική βλάβη συμβεί στην διάρκεια του κάθε αγώνα;

Προς εξαγωγή συμπερασμάτων και τροφή για προβληματισμό…