Όνειρα και εφιάλτες φθινοπωρινής νυκτός

H εύκολη -και αναίμακτη για τον ηττημένο- λύση είναι να διαβάσουμε το αποψινό ντέρμπι ως κάτι τυχαίο και να αποδώσουμε την ισοπεδωτική κυριαρχία των «κόκκινων» στη Ρόδο σε συγκυρία συμπτωματικών συμπτώσεων, όπως έλεγε κάποιος ακατονόμαστος. Η δύσκολη -και ίσως στρεβλή- ανάγνωση θέλει τον τρεμπλούχο Ολυμπιακό έτη φωτός μπροστά από τον ορκισμένο αντίπαλό του, με χάσμα χασμάτων να τους χωρίζει.

Η αλήθεια βρίσκεται μάλλον κάπου στη μέση. Ο αναδομημένος Παναθηναϊκός είναι πολύ πίσω από την ομάδα-μηχανή του Μπαρτζώκα, θα χρειαστεί άφθονο χρόνο, κουβάδες ιδρώτα και οκάδες φαιάς ουσίας για να καλύψει το χάντικαπ, αλλά σίγουρα θα εμφανιστεί πολύ πιο ανταγωνιστικός την Παρασκευή μπροστά στο δικό του κοινό. Κινδυνεύει όμως να βυθιστεί σε πρώιμη εσωστρέφεια εάν υποστεί δεύτερη σερί βαριά ήττα και μάλιστα χωρίς να πατήσει το παρκέ του ΣΕΦ.

Οι πάντες και τ’ αδέλφια τους περίμεναν την επικράτηση του Ολυμπιακού στο επίσημο φιλικό ματσάκι της Ρόδου, αλλά η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου δημιούργησε μία πληγή ασυνήθιστα βαθιά για αγώνα του Σεπτέμβρη. Η αίσθησή μου είναι ότι μέχρι κάποια στιγμή οι «ερυθρόλευκοι» κυνηγούσαν και εκείνη την 35άρα…

«Ο Παναθηναϊκός είναι ακόμη ανέτοιμος», έλεγαν οι σχολιαστές της κρατικής τηλεόρασης. Μισό λεπτό, όμως. Από πού και ως πού θα πρέπει ο Ολυμπιακός να εμφανίζεται πιο έτοιμος αυτή την εποχή; Πρώτον, έχασε τον MVP και τον υποψήφιο MVP της περυσινής Εuroleague. Δεύτερον, παρατάχθηκε χωρίς δύο παίκτες που θα έχουν κομβικό ρόλο φέτος (Ουίλιαμς-Γκος, Μπραζντέικις). Τρίτον, είχε τον βασικό σέντερ (Φαλ) και τον έκτο παίκτη του (ΜακΚίσικ) απροπόνητους και χωρίς ρυθμό. Τέταρτον, καλείται να ξαναχτίσει εκ βάθρων τα στοιχεία που τον έφεραν πέρυσι μέχρι τον ευρωπαϊκό τελικό.

Γιατί λοιπόν να μην είναι και αυτός «ομάδα του Σεπτέμβρη», όπως ολοφάνερα ήταν ο Παναθηναϊκός της Ρόδου; Απτόητος από τους αστερίσκους, ο Ολυμπιακός έπαιξε απολαυστικό και πολύ γρήγορο μπάσκετ, άγγιξε τις 20 ασίστ σε παιχνίδι των 75 πόντων, δάγκωσε στην άμυνα με αλληλοκαλύψεις που σπάνια συναντά κανείς σε καινούρια ομάδα, ήταν, για να μη φλυαρούμε, ένας Ολυμπιακός σαν τον περυσινό Ολυμπιακό. Και έκανε τον Παναθηναϊκό να μοιάζει με τον περυσινό Παναθηναϊκό!

Οι απουσίες του Μήτογλου και ουσιαστικά του Παπαπέτρου ήταν καίρια πλήγματα για τον Παναθηναϊκό. Ο Χουάντσο δεν έχει μάθει να παίζει μέσα στις ρακέτες, ενώ στον πάγκο δεν υπήρχε ούτε άλλο «τεσσάρι» ούτε άλλο «τριάρι». Ο Εργκίν Αταμάν ψάχνει ακόμη να βρει πώς θα ταιριάξει τους τέσσερις βασικούς γκαρντ μεταξύ τους ώστε να πάρει το μάξιμουμ και να κρύψει τις αδυναμίες, ενώ το δίδυμο Λεσόρ - Μπαλτσερόφσκι έμοιαζε απόψε άμαχος πληθυσμός απέναντι στον φορμαρισμένο Μιλουτίνοφ.

Αναμφίβολα οι «πράσινοι» θα βελτιωθούν, αλλά η φαρέτρα απόψε έμοιαζε πιο άδεια και πιο «λάιτ» απ’ όσο ήλπιζαν οι αίφνης αισιόδοξοι οπαδοί της ομάδας. Εάν κάποιος υποσχόταν πριν το ματς στον Κώστα Σλούκα ότι στο πρώτο ημίχρονο του πρώτου ντέρμπι της υπόλοιπης ζωής του θα έβαζε το 45% των πόντων του Παναθηναϊκού, σίγουρα θα έβλεπε το πρόσωπό του να λάμπει. Πού να φανταστεί, ότι το σκορ θα ήταν 37-11...

Κάποιος στο γραφείο, πάντως, θυμήθηκε εκείνο το «λίγα με πολλά» ημίχρονο του περυσινού Ολυμπιακού απέναντι στη Φενέρ στην Κωνσταντινούπολη. Τέσσερις μήνες αργότερα, η ίδια Φενέρ, ελλιπής μάλιστα, κόντεψε να αποκλείσει τον Ολυμπιακό από το φάιναλ-φορ. Και δεν έγινε με τα πρωτοβρόχια εκείνο το ματς ούτε ήταν φιλικό με γιρλάντες.

Ο Ολυμπιακός, πάντως, εμπνέει σιγουριά και αφήνει να εννοηθεί ότι θα βρει τρόπο να αφήσει πίσω του τις αναποδιές του καλοκαιριού. Είναι μία ομάδα μοντέρνα, σοβαρή, γρήγορη σε όλα, πλήρης. Μεθαύριο θα χρειαστεί έναν μπροστάρη για τα ζόρικα ματς, αλλά μέχρι τότε έχει δρόμο. «Ακόμα και εγώ δυσκολεύομαι ακόμη να την αξιολογήσω», ομολόγησε μετά τη νίκη ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Εκτός ρυθμού απόψε ήταν μόνο ο Λουκ Σίκμα, αλλά και αυτός μάλλον χάζευε τους συμπαίκτες του παρά προσπαθούσε να τους ακολουθήσει.

Το modus operandi του Ολυμπιακού μπορεί να δώσει φέτος μεγαλύτερη έμφαση στην άμυνα, αφού δεν είναι εύκολο να αναπληρωθούν οι «εύκολοι» πόντοι του Βεζένκοβ ή η δημιουργία του Σλούκα. Όσο τον έβλεπα να οργιάζει στο παρκέ της Ρόδου στο πρώτο μέρος, με πρωταγωνιστές τους Γουόκαπ, Παπανικολάου και Λαρεντζάκη, σκεφτόμουν ότι έτσι θα έπαιζε η Εθνική των ονείρων μου στη Μανίλα: το μπάσκετ που θα γέμιζε τις κόρες των ματιών και που θα μπορούσε να δώσει νίκη 20 πόντων ακόμα και με το κοντέρ να σταματάει στα 75!

Μη μου δίνετε σημασία, το μυαλό δεν έχει επιστρέψει ακόμη από τις Φιλιππίνες. Άντε να ξεκινήσει η Euroleague, να γυρίσουμε σελίδα, γιατί ο Ιούλιος αργεί πολύ και πρέπει να βρούμε τρόπο να ξεχάσουμε τον καημό του Μουντομπάσκετ.