Μ’ ένα μπουκάλι ρούμι…

Κάποτε στη Γαλλία…

Στο κέντρο της Γαλλίας και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Καραϊβική, όπου ονειρεύεται να ζήσει μετά το τέλος της καριέρας του, ξεκινάει η ιστορία. Ο μικρός Μίκαελ, γεννημένος στις 9 Αυγούστου του 1977, θα ακολουθούσε τα βήματα του πατέρα του. Έστω κι αν ο Φρανκ, μετανάστης στην Ευρώπη από τη Γουαδελούπη, δεν κατόρθωσε ποτέ να φτάσει σε επαγγελματικό επίπεδο κι έμεινε να παίζει ποδόσφαιρο ως ερασιτέχνης. Για το γιο του, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Διαφορετικά από τα υπόλοιπα παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο στη γειτονιά, διαφορετικά επειδή είδε ένα Euro να διεξάγεται στη Γαλλία όταν εκείνος ήταν εφτά χρονών, διαφορετικά επειδή είδε τον Μισέλ Πλατινί να σκοράρει στον τελικό και τους τρικολόρ να αναδεικνύονται πρωταθλητές Ευρώπης.

Τότε, ήταν που το ποδόσφαιρο έγινε για εκείνον κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι στην αλάνα. Η πρώτη του ομάδα, άσημη και δύσκολη στην προφορά, στην πόλη Τουρς δε θα ήταν τίποτα περισσότερο από το σκαλοπάτι για το επόμενο βήμα. «Ήμουν αρκετά τυχερός, ώστε στην εφηβική μου ηλικία να μπορώ να πάω σχολείο, να μάθω να διαβάζω, να γράφω και την ίδια στιγμή να παίζω ποδόσφαιρο», περιγράφει τώρα για εκείνα τα χρόνια, που τον μετέτρεψαν σε αξιόλογο άνθρωπο και επαγγελματία. Η Ρεν είχε ένα κομμάτι μεριδίου σε αυτό.

Οι «κατάσκοποι» της γαλλικής ομάδας τον εντόπισαν και θα μετακομίσει στη Ρεν, όπου θα προλάβει να αγωνιστεί για δύο χρόνια. Από το 1996 ως το 1998 θα αγωνιστεί στη γαλλική ομάδα και εκείνο το καλοκαίρι θα σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης. «Ο Μίκαελ και ο Ντάμπο είχαν ξεκινήσει να μαθαίνουν ιταλικά ένα χρόνο πριν», διηγήθηκε πρόσφατα ο τότε πρόεδρος της Ρεν, Ρουέλο Ρενέ, ο οποίος είδε τα δύο πολυτιμότερα περιουσιακά του στοιχεία να χάνονται χωρίς αποζημίωση. Συνομήλικοι, με τα ίδια όνειρα και τις ίδιες σκέψεις, αποφάσισαν παρέα να φύγουν από τη Γαλλία και να μετακομίσουν στο Μιλάνο.

«Εμείς θέλαμε να μείνουμε στη Ρεν. Αποφασίσαμε μαζί να υπογράψουμε το πρώτο μας επαγγελματικό συμβόλαιο στο εξωτερικό επειδή, ο σύλλογος ήθελε να μας υποχρεώσει να συμφωνήσουμε με τα δικά του δεδομένα. Μας είπαν πως αν δεν υπογράψετε σε δύο εβδομάδες, θα λάβετε την ελάχιστη αμοιβή. Δε μπορούσαμε να πούμε τίποτα. Ήθελαν να υπογράψουμε πενταετές συμβόλαιο και με τον όρο ότι θα μέναμε στην ομάδα, ακόμα κι αν έπεφτε κατηγορία». Ο Ουσμάνο Ντάμπο ξετύλιξε το κουβάρι εκείνων των ημερών, κόντρα στον Ρενέ, ο οποίος είχε τη δική του άποψη: «Ονειρεύονταν τεράστια ποσά και σταριλίκια. Μπήκαν στον πειρασμό, είναι φυσιολογικό και δεν μπορώ να τους κατηγορήσω».

Αργότερα στην Ιταλία…

Η Ίντερ θα έμπαινε στο στόχαστρο του γαλλικού συλλόγου, που θα διεκδικούσε δικαστικά το δίκιο του. Αποζημίωση δεν έλαβε ποτέ, ωστόσο η ΦΙΦΑ αναγνώρισε τη λεγόμενη τροφεία των ομάδων, ώστε να μην χάνουν τους παίκτες που γαλουχούν. Ο πειρασμός για τους δύο ποδοσφαιριστές ήταν μεγάλος και τα όνειρα μεγαλύτερα. Η πραγματικότητα, όμως, διαφορετική. Ο Μίκαελ Σιλβεστρ θα παίξει σε 31 παιχνίδια συνολικά στην πρώτη του σεζόν στο Μιλάνο, ο κολλητός του μόλις σε πέντε. Οι δρόμοι τους σύντομα θα χωρίσουν, με τον 21χρονο αμυντικό να στέκεται πιο τυχερός – ίσως και πιο άξιος – στην καριέρα του.

«Όταν έφτασα στο Μιλάνο ο Μαρσέλο Λίπο μου είπε: «Δε θα είσαι η πρώτη μου επιλογή και πρέπει να κάνεις υπομονή. Θα πρέπει να περιμένεις». Πίστευε πως ήμουν ακόμα άπειρος για την Ιταλία. Όμως, εγώ δεν ήθελα να περιμένω. Ήθελα να παίζω στα παιχνίδια». Αφού πήρε, λοιπόν, μια… ιδέα για το ιταλικό πρωτάθλημα ετοιμάστηκε να δεχτεί το τηλεφώνημα της μοίρας. Πριν έρθει, όμως, το καλοκαίρι πρόλαβε να εκτιμήσει και να αναγνωρίσει. «Στην Ιταλία το ποδόσφαιρο περιλαμβάνει πολλή τακτική. Από τη μικρότερη ως τη μεγαλύτερη ομάδα, ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο στην τακτική», διηγείται για να υποκλιθεί στον άνθρωπο που αντιμετώπιζε καθημερινά στο προπονητικό κέντρο. «Συνήθιζα να είμαι εκείνος που τον μάρκαρε στις προπονήσεις. Ήταν πανέξυπνος παίκτης και δικαίως τον αποκαλούσαν «φαινόμενο». Δεν ήταν από αυτό τον πλανήτη».

Ωριμάζοντας στην Αγγλία…

Σεπτέμβριος του 1999 και μετά την πρώτη του χρονιά στην Ιταλία, ο Μίκαελ Σιλβέστρ ζυγίζει τις επιλογές του. Ο Μαρσέλο Λίπι του έδωσε περισσότερες συμμετοχές απ’ ό,τι και ο ίδιος θα περίμενε, όμως στο Μιλάνο έψαχναν για θύματα. Η Ίντερ είχε τερματίσει στην όγδοη θέση και ο Γάλλος αντιμετωπιζόταν εχθρικά από τους οπαδούς της. Η πώλησή του έμοιαζε αναγκαία και άκρως κερδοφόρα. Η Μάντσεστερ, όμως, θα ερχόταν δεύτερη…

«Είχα υποχρεώσεις με την Εθνική ομάδα κάτω των 21. Μου τηλεφώνησε ο Ζεράρ Ουγιέ και μιλήσαμε αρκετή ώρα. Τον γνώριζα από την Εθνική κάτω των 18 ετών, όταν είχαμε κατακτήσει το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα… Λίγες μέρες μετά, ήταν ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στο τηλέφωνο. Εκείνη την εποχή ήταν εύκολο να επιλέξεις ανάμεσα στις δύο ομάδες». Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Μάντσεστερ θα πλήρωνε στην Ίντερ ένα ποσό κοντά στα 6 εκ. ευρώ και θα αποκτούσε τον Γάλλο αμυντικό. Η αρχή θα ήταν ιδανική, όσο και δύσκολη. Μέσα σε έξι μήνες θα ζούσε την πιο δυνατή στιγμή της καριέρας του, όταν θα σήκωνε το διηπειρωτικό κύπελλο, όμως παράλληλα θα χρειαζόταν σθένος για τις προσωπικές του στιγμές. Η πρώτη του κόρη θα γεννηθεί λίγο καιρό μετά και ο Μίκαελ θα περνάει την περισσότερη ώρα μπροστά σε μια web-camera για να μην χάνει στιγμή από τη ζωή της.

Η ζωή του σιγά-σιγά στο Μάντσεστερ θα έστρωνε… «Στη Γαλλία, αν πετύχεις, αποκτάς αυτομάτως πολλούς εχθρούς. Νομίζω ότι έχει μείνει ακόμα η ψυχοσύνθεση της επανάστασης. Αν καταλάβουν στη Γαλλία ότι έχεις λεφτά, την πάτησες. Αν έχεις ένα ωραίο αυτοκίνητο, θα σου το γρατζουνίσουν. Εδώ δε συμβαίνει αυτό. Μπορώ να κυκλοφορήσω οπουδήποτε στο Μάντσεστερ και να μη φοβάμαι αν θα πειράξουν το αυτοκίνητό μου». Η καριέρα του, επίσης, θα έστρωνε. Αρχικά ως αριστερό μπακ και αργότερα – κυρίως την εποχή της οκτάμηνης τιμωρίας του Ρίο Φέρντιναντ – ως κεντρικός αμυντικός, θέση την οποία προτιμάει.

«Έχω παίξει στη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας μου στο κέντρο της άμυνας και νιώθω πιο άνετα εκεί. Ωστόσο, προσπαθώ να προσαρμόζομαι σε όποια αποστολή μου ζητηθεί». Η πιο ξεχωριστή του αποστολή με τη φανέλα των «κόκκινων διαβόλων» θα ερχόταν στις 21 Σεπτεμβρίου του 2004. Δύο σέντρες του Ράιαν Γκιγκς, δύο κεφαλιές του Μίκαελ Σιλβέστρ και η Μάντσεστερ θα κέρδιζε τη Λίβερπουλ με 2-1. «Ακόμα και σήμερα απορώ που σκόραρα δύο φορές σε ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι. Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είναι μια ιδιαίτερη στιγμή στην καριέρα μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ!».

Μία από τις πολλές που θα ακολουθούσαν. Όχι όλες απαραίτητα καλές… Τραυματισμοί, μεταγραφές και η φθορά του χρόνου θα τον αναγκάσουν σιγά-σιγά να περνάει στο παρασκήνιο. Αρκετές φορές έμοιαζε έτοιμος να αφήσει το Μάντσεστερ, άλλοτε για τη Λίβερπουλ κι άλλοτε για τη Νιουκάστλ, όμως κάθε φορά αποφάσιζε στο τέλος να μείνει και να παλέψει για τη θέση του. «Έγινα ένας Γάλλος του Μάντσεστερ. Πέρασα εννέα χρόνια σε αυτή την πόλη, γεννήθηκαν οι τρεις μου κόρες στο νοσοκομείο, είδα δεκάδες συναυλίες, αγάπησα την ποπ μουσική. Το μόνο που δεν έγινε ήταν να μπω στη διάθεση των παμπ και της μπύρας». Στο διάστημα που έμεινε στην αγγλική πόλη, πρόλαβε να γνωρίσει και τον Κριστιάνο Ρονάλντο... «Κοιτάζεται περισσότερο στον καθρέφτη από τους φυσιολογικούς ανθρώπους, όμως είναι εύκολος τύπος και ευχάριστος στα αποδυτήρια», θα πει για τον Πορτογάλο σταρ.

Μετά από εννέα χρόνια, 361 συμμετοχές, δέκα γκολ, πέντε πρωταθλήματα, ένα Champions League, ένα διηπειρωτικό, δύο community shields, ένα league cup κι ένα fa cup, θα ερχόταν ακόμα μια διάκριση… Ο Σερ Άλεξ Φέρκιουσον θα του επέτρεπε να μεταγραφεί στην Άρσεναλ, κάτι που είχε να συμβεί από το 1974! Το ποσό της συμφωνίας ανάμεσα στις δύο ομάδες δε διέρρευσε, ο Μίκαελ υπέγραψε διετές συμβόλαιο και αδημονούσε για τη νέα του περιπέτεια. «Είμαι ενθουσιασμένος για το επόμενο στάδιο της καριέρας μου, ελπίζω να παίξω ρόλο στην επιτυχία της ομάδας», θα πει μετά την υπογραφή του, όμως τα συναισθήματα στο φινάλε θα είναι διαφορετικά.

Στον πρώτο του χρόνο θα έχει συμμετοχή στο rotation του Αρσέ Βενγκέρ, όμως στη σεζόν 2009-10, οι συμμετοχές του – ειδικά στα σημαντικά ματς - θα είναι αισθητά λιγότερες. «Δεν κρατάω κακία στον Αρσέ Βενγκέρ. Όμως δεν άντεχα την κατάσταση στη Άρσεναλ. Ήξερα πως ό,τι κι αν έκανα στην προπόνηση θα ήμουν στον πάγκο όταν ερχόταν το παιχνίδι, επειδή ο προπονητής σπάνια αλλάζει το αμυντικό δίδυμο. Ήταν εκνευριστικό να δουλεύεις σκληρά όλη την εβδομάδα και να μην υπάρχει επιβράβευση».

Ταξιδεύοντας στον κόσμο…

Λίγο πριν το φινάλε, όλοι θέλουμε να ξαναζήσουμε τη νιότη μας. Έστω κι αν αυτή είναι αγωνιστική… Ο Μίκαελ Σιλβέστρ αποφάσισε να αλλάξει περιβάλλον, ομάδα, χώρα, πρωτάθλημα. Μετά από 12 χρόνια στην Αγγλία, αποφάσισε να πάει στη Γερμανία. Στην τελευταία μέρα των μεταγραφών υπέγραψε στην Βέρντερ Βρέμης, ανυπομονώντας για το ξεκίνημα. Το σύστημα της γερμανικής ομάδας τον άφηνε εκτεθειμένο στα μάτια του κόσμου, ακόμα και του προπονητή του, ο οποίος θα τον κριτίκαρε δημοσίως. «Είναι απογοητευτικός στ’ αριστερά και πολύ αργός», θα πει ο Τόμας Σάαφ και ο Μίκαελ θα πρέπει να ψάξει για μαξιλάρι.

«Πάντα σε πληγώνουν οι αποδοκιμασίες, ειδικά από τους δικούς του οπαδούς. Όμως, είχα μάθει να έχω πάντα παίκτη μπροστά μου στα αριστερά κι έπρεπε να προσαρμοστώ σε κάτι τελείως καινούργιο για μένα». Το έκανε και κατόρθωσε στο φινάλε της σεζόν να έχει συνολικά 30 συμμετοχές και ένα γκολ. Στην επόμενη σεζόν, όμως, ένας τραυματισμός θα άλλαζε τα δεδομένα. Στην 1η Ιουλίου διαγνώστηκε με πρόβλημα στον χόνδρο στο δεξί του γόνατο και υποβλήθηκε σε αρθροσκόπηση, γνωρίζοντας εξ αρχής πως η αποκατάσταση θα έπαιρνε χρόνο. «Ελπίζουμε ότι θα πάει καλά και θα περιμένουμε την επιστροφή του», έλεγε τότε ο Τόμας Σάαφ, όμως ο Μίκαελ δε θα αγωνιζόταν ούτε σε ένα παιχνίδι στη σεζόν. «Γύρισα από τον τραυματισμό μου τον Ιανουάριο, όμως πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν στον πάγκο. Αισθάνομαι ζωντανός και πεινασμένος για μια καινούργια πρόκληση».

Στο διάστημα που δεν αγωνιζόταν δεν έμεινε αδρανής… Επί της ουσίας, ο Μίκαελ Σιλβέστρ δεν μένει ποτέ αδρανής. Δούλεψε με το σώμα του, παραδεχόμενος πως «μετά τα 30 πρέπει να προσέχεις πάρα πολύ τη διατροφή σου και την προπόνησή σου», δούλεψε και με όλα εκείνα στα οποία αφοσιώνεται στον ελεύθερό του χρόνο. Τέσσερις γυναίκες χρειάζονται λίγη προσοχή παραπάνω… Η Σέβεριν είναι η σύζυγός του, οι Εύη, Κλειώ και Μία οι κόρες του, η Γουαδελούπη το όνειρό του και η Αφρική η αδυναμία του. Ο Γάλλος αμυντικός έχει το δικό του κοινωφελές ίδρυμα, το οποίο ονομάζεται «Σχολεία της Ελπίδας» και σε συνεργασία με την UNESCO, χτίζει σχολεία στην Αφρική. Ξόδεψε 75.000 δολάρια για το πρώτο του κτήριο στη Γουϊνέα και άλλα τόσα για το δεύτερο στη Νιγηρία.

«Αν ταξιδέψεις στην Αφρική, είναι δύσκολο να μην επηρεαστείς από τη ζωή εκεί. Όντας και ο ίδιος πατέρας, ένιωσα ότι θέλω να κάνω κάτι περισσότερο». Το 2011 το έκανε ξανά. Κατόρθωσε να συγκεντρώσει 170.000 ευρώ για να χτίσει σχολείο στην πληγείσα Αϊτή και να βοηθήσει τα παιδιά να αποκτήσουν εκ νέου ζωή! Την ίδια εποχή περίπου ξεκίνησε και τη δική του επιχείρηση… «Πριν δέκα χρόνια επισκεφτήκαμε τον Αγ. Βαρθολομαίο και τον ερωτευτήκαμε. Χτίζουμε σπίτι εκεί και θα επιστρέψουμε να μείνουμε όταν τελειώσω την καριέρα μου. Η στιγμή που θα απολαμβάνεις ένα ποτό με τους φίλους σου και την οικογένειά σου στην παραλία, είναι κάτι που δεν συγκρίνεται με τίποτα».

Φρόντισε, λοιπόν, εκτός από το σπίτι του και για το ποτό του. Στη Γουαδελούπη, η επιχείρησή του παράγει ρούμι. Μέσα σε ένα χρόνο βραβεύτηκε για την ποιότητά του. «Είναι οικογενειακή κληρονομιά. Έχω πάθος για το ρούμι και η επιχείρησή μου ξεκίνησε πριν ένα χρόνο. Είναι ακόμα υπό ανάπτυξη, όμως είναι σπουδαίο το γεγονός ότι αναμειγνύομαι σε κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να πιω κατά τη διάρκεια της σεζόν κι έτσι ανυπομονώ για το καλοκαίρι, όταν το απολαμβάνω στο St. Barth. Δεν υπάρχει καλύτερο μέρος». Το πάρτι είναι έτοιμο να αρχίσει…