Ένα βήμα μπροστά!

Ανήκω στην ευάλωτη γενιά μεταξύ 30-40 ετών. Αν ήμουν μεγαλύτερος, ίσως να τα έβλεπα αλλιώς τα πράγματα. Το ίδιο κι αν ήμουν ένας 18χρονος.
Έχω ανατραφεί σε μια χώρα που ο γονιός μου, ο φίλος μου, ο γνωστός μου, ο πολιτικός της γειτονιάς μου, από την ημέρα της γέννησής μου μέχρι σήμερα περίμεναν από μένα να σκέφτομαι λογικά! Να κάνω το σωστό! Να είμαι εντάξει τύπος!
Την ίδια στιγμή που ο γονιός μου σήκωνε στο μπαλκόνι τη μια φορά σημαία του ΠΑΣΟΚ και την άλλη της ΝΔ με την… ελπίδα ότι κάπου θα του βολέψουν τον τότε 18χρονο γιό. «Όπως όλοι, έτσι να το κάνουμε κι εμείς», έλεγε: «Πού αλλού θα σε πάρουν για δουλειά εσένα τον άχρηστο;».
… Την στιγμή που για να πάω τη μάνα μου σε ένα νοσοκομείο έπρεπε να έχω λεφτά για να δώσω φακελάκι. Αν δεν είχα, δεν την κοιτάζανε. Ο δημόσιος λειτουργός; Ο υπάλληλός «μας»; Δεν του έφτανε ο μισθός που του δίναμε, ήθελε και λάδωμα αν ήταν σε ένα πόστο που περνούσε από το χέρι του να μας… εξυπηρετήσει.
… Την στιγμή που τα κομματόσκυλα κυκλοφορούσαν με μαύρες σακούλες γεμάτες λεφτά, λεφτά μας από τα κλεμμένα, να μοιράζουν σε ψηφοφόρους.
… Την στιγμή που η δικτατορία των καναλιών με παραπληροφορούσε εν γνώσει της με σκληρές κομματικές γραμμές και με κοίμιζε αυνανιστικά με πουτανάκια που αντί για βίζιτες κάνανε σόου τηλεοπτικό για το φιλοθεάμον κοινό και με «στημένους» λοξούς, που φωνάζανε τόσο δυνατά για να μου θολώνουν κι άλλο το μυαλό.
… Την στιγμή που η ο Μεγάλος Αδερφός άρχισε να βλέπει κάθε κίνησή μου! Στον δρόμο με κάμερες, στο τηλέφωνο, στο ίντερνετ, ακόμα και στο GPS του αυτοκινήτου. Για να επιβεβαιώνουν ανά πάσα στιγμή ότι είμαι… σωστός (με ή και χωρίς αστυνομοκρατία).
… Την στιγμή που ο κάθε Άγγλος, Αμερικάνος, Γερμανός, τραστ πολυεθνικών – με την ανοχή Ελλήνων διαπλεκόμενων - θεωρούσαν τον τόπο που γεννήθηκα ιδιοκτησία τους. Δική τους γη. Αν ήθελαν να πολεμήσω, θα εφηύραν για λογαριασμό μου έναν «εχθρό». Αν ήθελαν να κατεβάσουν τα τανκς στους δρόμους, θα μου τα επέβαλαν. Αν ήθελαν να πεινάσω, θα έφτανα να ψάχνω στους κάδους. Αν ήθελαν να με δανείσουν, θα με «αγόραζαν» πρώτα για ακόμα έναν αιώνα.
… Και μου επιβλήθηκε ένα μοντέλο ζωής, όπου για να βρω γκόμενα θα έπρεπε να έχω αμάξι, να έχω δουλειά, να έχω λεφτά για ξόδεμα κι ένα σπίτι. Και η γκόμενα θα έπρεπε να με κοιτάει στην τσέπη, διότι αυτό είναι το μοντέλο ζωής, τι να κάνουμε;…
Οι «φίλοι»
Κι αν σ’ όλα αυτά έλεγες «όχι» από την αρχή, τότε ήσουν περίεργος και αντιδραστικός…
Η φιλία…, ποια φιλία; Φιλία είναι πλέον οι «φίλοι» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στα κομματικά συνέδρια, οι «φίλοι» που έχεις στο facebook. Δεν υπάρχουν άλλοι φίλοι. Με ποιόν να μιλήσεις; Και τι να μοιραστείς; Τα άγχη σου; Τα κόμπλεξ σου; Τα απωθημένα σου; Τι να πεις και τι να σου πούνε;
«Ναι, αλλά είσαι ελεύθερος…», μου λένε. «Ζείς σε δημοκρατία…», μου ξαναλένε.
Ελευθερία είναι, τι; Να μπορώ να πάρω μια plasma τηλεόραση για να βλέπω μπάλα;
Ελευθερία είναι, τι; Να μπορώ να επιλέξω σε ποιο διαμέρισμα θα μείνω και τι μάρκα υπολογιστή θα αγοράσω; Αυτή είναι καταναλωτική ελευθερία, όχι ελευθερία!
Ηδονή από τις μίζες
Και δημοκρατία είναι, τι; Να μου αρπάζουν τα λεφτά οι πολιτικοί και τα κόμματα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν μπορώ να τους ασκήσω ούτε καν δίωξη; Να παραγράφουν οι ίδιοι τα αίσχη τους; Να βολεύουν τα παιδιά τους με δικά μου λεφτά σε κόμματα και υπηρεσίες δημοσίου; Να μου επιβάλλουν τι θα ψηφίσω μέσω της πλύσης εγκεφάλου των ΜΜΕ, που πετσοκόβουν και αμέσως υποβαθμίζουν όποια άποψη είναι εκτός γραμμής;
Να νιώθουν τα κομματόσκυλα ηδονή από τις μίζες διαπλεκόμενων επιχειρηματιών, όταν εγώ κι εσύ πέφτουμε όλο και πιο κάτω, ενώ αυτοί όλο κι ανεβαίνουν αρπάζοντας κάτω από τη μύτη σου τα χρήματα των παιδιών σου για να σπουδάζουν τα δικά τους παιδιά στο Χάρβαρντ;
Μέτοχος σε μια ξεφτίλα κοινωνία
«Να παντρευτείς να κάνεις παιδάκια…». Από μωρό το ακούω. Δεν μπορώ, ρε. Δεν βγαίνω στα λεφτά μου για να παντρευτώ, ούτε για να κάνω παιδάκια.
Κι αν βγαίνω τώρα, δεν έβγαινα χθες, ούτε ξέρω αν θα βγαίνω αύριο. Ούτε εγγυώμαι κι αν θα μπορώ να τα θρέψω τα όποια κουτσούβελα ή, αν θα’ χω το χρόνο να ασχοληθώ μαζί τους πραγματικά. Και πού να τα φέρω; Σε μια Ελλάδα παραλογισμού που όλοι θα τους ζητάνε να σκέφτονται λογικά και να πράττουνε τα νόμιμα; Ποια νόμιμα; Τα νόμιμα μέτρα για την κάσα μας;…
Και τι να τους κληροδοτήσω; Μια ξεφτίλα κοινωνία, στην οποία είμαι κι εγώ βασικός μέτοχός της και παίρνω τα μερίσματα που μου πετάνε κατάμουτρα;
Ο διπλανός σου είναι ανταγωνιστής σου
Βαρέθηκα τις ξελιγωμένες μοντέλες, τον φτηνό χαβαλέ, σιχάθηκα τα δελτία ψευδοειδήσεων, τα πάνελ πολιτικών που φωνάζουνε κι ασεβούν απέναντι στον συνομιλητή τους, τις λαμογιές, τις Μέρκελ και τους Τρισέ και τους Ομπάμες, την βαβούρα. Δεν θέλω το όνειρο φαλιρισμένων «– ισμών», που από πίσω πάντα κάτι μου κρύβουν. Το όνειρο ότι θα’ χω κάποτε μια αμαξάρα, μια γκομενάρα, μια σπιταρόνα κι όλοι θα μου τραβάνε προσοχές, ενώ ο γείτονάς μου μπορεί να έχει καταντήσει ζητιάνος και τα παιδιά του να μην έχουν «αύριο».
«Ο διπλανός σου είναι ανταγωνιστής σου. Δεν θέλει το καλό σου. Το δικό του συμφέρον είναι η δική σου χασούρα. Άρα, ό,τι μπορείς να του το αρπάξεις, πριν στο αρπάξει εκείνος». Αυτό δεν μας μάθανε;
Δεν μου κάνει το όνειρο αυτό, δεν το φτιάξανε για μένα, δεν με σκέφτηκε κανείς όταν το κατασκεύαζαν…
Δεν θέλω να είμαι κυνικά ανταγωνιστικός και να έχω τέτοιες «κάλπικες» επιτυχίες σε βάρος συνανθρώπων μου, ούτε με φοβίζουν οι αποτυχίες σε έναν στημένο «πόλεμο» ζούγκλας, που μας σπρώχνουν καθημερινά εγώ να φάω εσένα, δίχως καμία αναστολή, κι εσύ να φας εμένα το ίδιο ξεδιάντροπα.
Ένα βήμα εμπρός
Το χειρότερο είναι πως δεν νιώθουμε ότι γίνονται αυτά για εμάς. Τα βλέπουμε στην τηλεόραση κι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αφορούν κάποιους άλλους. Κοιτάζαμε κάποτε τους Αργεντίνους όταν πτωχεύανε και λέγαμε «βρε, τους φουκαράδες». Σήμερα οι Αργεντίνοι βλέπουν εμάς και λένε τα ίδια.
Τρώγαμε σάντουϊτς και πίναμε μπύρα στον καναπέ βλέποντας το «σοκ και δέος» του Ράμσφελντ στο Ιράκ. Τώρα κάποιοι άλλοι βλέπουν εμάς, μασώντας σνακ αραχτοί στην πολυθρόνα τους.
Κι εμείς το ίδιο κάνουμε. Βλέπουμε τηλεόραση για να… μάθουμε τι γίνεται σ’ εμάς, όπως κοιτάμε ένα ματς, μια ταινία, ένα σόου. Κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει τι συμβαίνει στον ίδιον και τι συμβαίνει στον άλλον.
Και πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε τελικά. Επιστροφή στον παλιό μας κόσμο ή, να κάνουμε ένα βήμα εμπρός αυτή τη φορά;
Εφιάλτης το όνειρο
Ζούμε σε μεσαίωνα. Σε χειρότερο μεσαίωνα από τον προηγούμενο. Κι απέμεινες να κοιτάς σαν κομπιούτερ τους αριθμούς, τους δείκτες, τα συμφέροντα… Ο,τι είναι μετρήσιμο έχει αξία. Έτσι δεν μας μάθανε; Η αξία στην εμπορική αξία! Μόνο αυτό μετράει. Το περιβόητο δυτικό όνειρο! Που γίνεται τώρα εφιάλτης…
Απλά τώρα όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει όνειρο. Ποτέ δεν υπήρξε…
Δεν περιμένω να με σώσει κανείς «–ισμός», ίδιος ή, καινούργιος, κανένας «άλλος» που θα… σκεφτεί το δικό μου καλό.
Θέλω απλά να ξαναθυμηθώ πώς είναι να είσαι αυθόρμητος πραγματικά. Πως είναι να χαίρεσαι με τα δικά σου απλά, τα διαχρονικά κι αιώνια…, όχι με αυτά που σου επιβάλλουν.
Όποιος πήγε να με σώσει από οτιδήποτε και οποτεδήποτε, ήταν μια μαριονέτα που μου έσφιξε πιο πολύ τη θηλιά στο λαιμό! Δεν μου πρόσφερε φως στο τούνελ. Δόλωμα έβαλε στην φάκα… Αυτά. Κι απλά ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου.
* Αυτό το κείμενο το έγραψα πριν από δυο χρόνια ακριβώς, στις 4 Μαϊου 2010, τα κρίσιμα 24ωρα που μπαίναμε στο ΔΝΤ, και δημοσιεύθηκε στην στήλη μου «Ντόπερμαν» στον Φίλαθλο. Έχω την αίσθηση ότι παραμένει επίκαιρο και γι’ αυτό αναδημοσιεύω εκτενή αποσπάσματα, ειδικά τώρα που είναι οι εκλογές. Με την ελπίδα πια ότι επιτέλους ξυπνήσαμε και καταλάβαμε! Στο χέρι μας είναι… Κυριολεκτικά, αυτή τη φορά!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta. Ακολούθησέ μας και στο Google News.