Σιγά μην τα βρίσκανε!

«Ήταν εκείνα τα χρόνια τα παλιά, λίγο πριν από τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, όταν ένα ελληνικό φορτηγό καράβι είχε φορτώσει αλάτι κι επρόκειτο να κάνει, για πρώτη φορά, ένα πολύμηνο ταξίδι προς την Λαπωνία.

Το λιμάνι όπου θα έφτανε το καράβι βρισκόταν ψηλά, στον Βόρειο Πόλο, κι άνοιγε μόνο για 15 μέρες το χρόνο. Όλο τον υπόλοιπο καιρό ήταν φραγμένο από τους πάγους κι απροσπέλαστο.

Έξι μήνες η μέρα, έξι μήνες η νύχτα, ζωή πρωτόγονη και παγωνιά τρομακτική…

Για ένα ολόκληρο τετράμηνο ταξίδευε το ελληνικό καράβι με το φορτίο του αλατιού για να το αφήσει εκεί και να πάρει δέρματα. Έφτασε όπως έπρεπε στην ώρα του! Και οι Έλληνες ναυτικοί είχαν την εντύπωση ότι έμπαιναν σ’ έναν κόσμο αλλόκοτο, πραγματικά στην άκρη της γης.

… Όπου ξαφνικά βλέπουν, κατάπληκτοι, να πλησιάζει το πλοίο τους μια βενζινάκατος. Μ’ ελληνική σημαία, μάλιστα!

Η βενζινάκατος πλησίασε κι άλλο. Και σε λιγάκι βλέπουν να ανεβαίνει στο καράβι ένας Λάπωνας καθ’ όλα, που όμως μόλις βρέθηκε στο κατάστρωμα έπεσε και το φίλησε λέγοντας:

- Αμάν! Πατρίδα! Τριάντα χρόνια έχω να δω ελληνικό καράβι κι Έλληνες!

Ύστερα αγκάλιασε και φίλησε έναν – έναν τους συμπατριώτες του ναυτικούς, εκφράζοντας την απερίγραπτη χαρά και την συγκίνησή του:

- Βρε αθεόφοβε Ρωμιέ, τον ρώτησαν οι ναυτικοί, πώς βρέθηκες σ’ αυτά τα μέρη;

Ο Έλληνας τους εξήγησε ότι ήταν Κεφαλλονίτης, ότι είχε ξεπέσει εκεί απάνω πριν από τρείς δεκαετίες, ότι παντρεύτηκε εφτά γυναίκες Λαπωνέζες, ότι είχε καμία εικοσαριά παιδιά κι ότι ήταν ευχαριστημένος, μόνο που τον έτρωγε ο καημός της πατρίδας…

- Κάτσε, του είπαν.
- Έχετε ρετσίνα, ρε παιδιά; ρώτησε.

Ο άνθρωπος έκατσε μαζί τους, ήπιε ελληνικό κρασί, έφαγε μεζέδες της πατρίδας του, συγχώρεσε τα πεθαμένα τους, ύστερα όμως κοίταξε το ρολόι του ανήσυχος.

- Τώρα πρέπει να φύγω, τους είπε.
- Γιατί; Σε περιμένουν οι γυναίκες σου;
- Α, όχι! Αυτές είναι πολύ καλές οι καημένες.
- Μήπως τα παιδιά σου;
- Α, μπα. Τα παιδιά μου κάνουν τη δουλειά τους. Δεν με ενοχλούν.
- Τότε έχεις καμία άλλη κατεπείγουσα δουλειά;
- Ούτε. Εδώ πάνω δεν υπάρχουν κατεπείγουσες δουλειές.
- Μα τότε, γιατί βιάζεσαι χριστιανέ μου;

Ο Κεφαλλονίτης δίστασε λιγάκι, κοίταξε πάλι το ρολόι του, ξεροκατάπιε και μουρμούρισε.

- Όπου να’ ναι θα έρθει τώρα ο… άλλος!
- Ο άλλος; Ποιος άλλος, βρε αδερφέ μου;
- Ο Ρωμιός!

Νέα κατάπληξη…

- Υπάρχει, λοιπόν, κι άλλος Έλληνας εδώ εκτός από σένα;
- Υπάρχει! Αλλά ο αφιλότιμος είναι… αντιβενιζελικός! Με τίποτα δεν θέλει τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Και γι’ αυτό έχουμε μαλώσει και χρόνια τώρα δεν μιλιόμαστε.

Αυτή τη φορά οι ναυτικοί έμειναν εμβρόντητοι.

- Βρε αθεόφοβοι, του είπαν, είσαστε μονάχα δυο Έλληνες εδώ πάνω στον Βόρειο Πόλο και καταφέρατε να τσακωθείτε;
- Μα δεν ξέρετε τι αγύριστο κεφάλι είναι ο αφιλότιμος. Γάιδαρο μπορεί να σκάσει, όχι άνθρωπο.

Με τα πολλά κατάφεραν να τον κρατήσουν για κάμποσο ακόμα, όπου σε λίγο πραγματικά σκάει μύτη και ο δεύτερος Λάπωνας – Ρωμιός, που μόλις βλέπει τον συμπατριώτη του ξεσπάει:

- Πανάθεμά σε! Πρόλαβες και το μαγάρισες το καράβι…».

Κάπως έτσι ολοκληρώνεται η χαριτωμένη ιστοριούλα. Και κάπου το έχουμε καταλάβει όλοι μέσα μας ότι σ’ αυτόν εδώ τον τόπο είναι μάλλον… αφύσικο να ζητήσει κάποιος να υπάρξει πλήρης συμφωνία με τις οποιεσδήποτε ιδέες. Σε δύσκολες εποχές μπορεί να υπάρξει μια, ας το πούμε, ομογνωμία κάποιες φορές, αλλά και πάλι θα έρθει, κι αν έρθει…, με πολύ κόπο.

Εξάλλου, ακόμα και οι συμφωνούντες σε κάποιες ιδέες μπορούν θαυμάσια να διαφωνούν στις… λεπτομέρειες.

Γι’ αυτό ακριβώς αποφάσισα να… δανειστώ ειδικά σήμερα αυτή την εξαιρετική, σχετικά άγνωστη και σίγουρα «νόστιμη» ενδεικτική ιστορία που είχε αφηγηθεί κάποτε (γύρω στο 1955) ο τεράστιος δημοσιογράφος, χρονογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς.

Κι έτσι για μια ακόμα φορά εδώ και δυο αιώνες απομείναμε να περιμένουμε, μάταια, να υπάρξει συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών μας… Συνεννόηση βασισμένη στην αμοιβαία ειλικρίνεια και το κοινό συμφέρον, όχι στους άνωθεν εκβιασμούς ή τα μικροσυμφέροντα του καθένα.

Βρε, ακόμα κι αν τα βρούνε, ακόμα κι αν μαγειρέψουν μια λύση ανάγκης, πόσο θ’ αντέξουν μέχρι να τα ξανασπάσουν;…