Πολιτικοί δολοφόνοι !

Τίιιιιιιιι;
Δεν θα γίνει το ντιμπέϊτ Σαμαρά-Τσίπρα;
Αλήθεια δεν θα γίνει;
Δεν συμφώνησαν ε;
ΣΤΑ Π-Α-Π-Α-Ρ-Ι-Α ΜΟΥ.
(Νομίζω, αν και δεν μου επιτρέπεται να μιλώ εκ μέρους σας) και στα δικά σας παπάρια!
Τα ελληνικά media μας έχουν φάει το μυαλό εδώ και 2-3 χρόνια για το μνημόνιο, το ΔΝΤ, αν το ένα κόμμα είναι καλό, καλύτερο από τ’ άλλο, ποιος μπορεί να κυβερνήσει, με ποιους θα συγκυβερνήσει κ.λ.π. Μας έχουν φάει το μυαλό ψεκάζοντας μας βασικά με ΦΟΒΟ. Ενας φόβος που πρώτο στόχο έχει την τσέπη μας… τους μισθούς, τις συντάξεις, τα εφ άπαξ κλπ.
Μέχρι… και αυτό ατυχώς γι’ αυτούς και πολύ δυστυχώς για μας… ουρές ανθρώπων βρέθηκαν έξω από τα φαρμακεία για να πάρουν τα φάρμακά τους.
Κι όχι όποια κι όποια φάρμακα, αλλά τα εντελώς απαραίτητα.
Καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς, καρδιοπαθείς και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι –παθείς, που δεν έχουν ξέρουν, αν θα ξυπνήσουν το επόμενο πρωί, αν δεν πάρουν τα φάρμακά τους…ακούνε (δεν είναι η αρμόζουσα λέξη) έκπληκτοι τα καθίκια τους πολιτικούς να τσακώνονται για το ποιος βιάζει λιγότερο το αυτονόητο.
Και οι δημοσιογράφοι παρακολουθούν… ψελλίζοντας: «αφήστε με να διευθύνω εγώ τη συζήτηση!» Ουστ! κονφερανσιε του τρόμου!
Πληροφορήθηκα (με μεγάλο καμάρι που γράφω κι εγώ 2-3 σκέψεις μαζί με τους λαμπρούς μου Συναδέλφους) ότι το gazzeta τον περασμένο μήνα άγγιξε τα 3.500.000 μοναδικούς επισκέπτες. Με άλλα λόγια, σχεδόν όλος ο ανδρικός (;) πληθυσμός της χώρας. Δεν έχουν υποχρέωση προς εμάς όλοι αυτοί οι Ελληνες (και Ελληνίδες βεβαίως-βεβαίως) που μας διαβάζουν, αλλά εμείς σ’ αυτούς. Ανάμεσα τους λοιπόν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι υπάρχουν αυτοί οι περίφημοι «-παθείς». Και αν δεν είναι οι ίδιοι, είναι κάποιοι αγαπημένοι τους: ο πατέρας τους, η μάνα τους, τα αδέλφια τους… και ώ Θεέ μου, πιθανώς και τα παιδιά τους. Ευχομαι από την καρδιά μου να κάνω λάθος και όλοι σας ναστε τρομερά υγιείς και δυνατοί και οι άνθρωποι που αγαπάτε επίσης… όμως δυστυχώς δεν πιστεύω στις ουτοπίες.
3.500.000 άνθρωποι μας διάβασαν τον περασμένο Μαϊο… είμαι ένας (όχι ο μόνος) που έγραψε εδώ φοβερά και τρομερά γι’ αυτά τα καθίκια που θέλουν να μας κυβερνούν και για τα άλλα καθίκια που θέλουν να μας ενημερώνουν… Και ΟΥΤΕ ένας, ΟΥΤΕ μία φορά…δεν με πήρε τηλέφωνο να μου πεί: «Τι είναι αυτά που γράφεις ρε;»… ΟΥΤΕ ένας δεν είχε την ευθιξία να μου κάνει μήνυση. ΟΥΤΕ καν η ΕΣΗΕΑ δεν σκέφτηκε να με καλέσει στο Πειθαρχικό.
Ξέρετε γιατί;
Επειδή σας θεωρούν ΖΩΑ οπαδούς.
Επειδή θεωρούν ότι το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι το γκολ η ασίστ… ή μια μεταγγραφή…
Μα τι γελοιότητα;
Λές και είναι χειρότερο να αγαπάς τον ΠΑΟΚ ή τον Εργοτέλη, από το να είσαι κομματόσκυλο. Όχι δεν είναι … μα τι λέω; Δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση. Ο οπαδός έχει ψυχή, καρδιά, συναίσθημα, πάθος ….το κομματόσκυλο, τι έχει (αποφεύγω να γράψω αυτό που μου’ρχεται πρώτο στο μυαλό).
Να με συγχωρείτε που γράφω ανάκατες σκέψεις, αλλά το να αγωνιούν άνθρωποι αν θα ζουν και αύριο, με αποπροσανατολίζει. Σήμερα λοιπόν παρακολουθούσα τις ειδήσεις του MEGA (το κάνω γιατί παίρνω τα ανάποδα μηνύματα απ’ αυτά που μου δίνουν και έτσι έχω μια επαφή με την αλήθεια)
Ξέρετε τι ώρα έπαιξαν το θέμα με το πρόβλημα των φαρμάκων;
Στις 21.10… Μία ώρα και δέκα λεπτά από την έναρξη του δελτίου.
Δεν θέλετε να σας πω τη γνώμη μου… Ετσι;
Αρχίζει το Euro.
Θα το δείτε, φαντάζομαι.
Μόνοι ή με φίλους…
Μάλλον με φίλους….
Μήπως με τον πατέρα που είναι καρδιοπαθής;
Μήπως με τον κολλητό που είναι νεφροπαθής;
Με τον καρκινοπαθή ξάδελφο;
Φυσικά.
Και αν δεν έχουν πάρει τα φάρμακά τους; Αν τρέμουν; Αν είναι θολό το βλέμμα τους; Αν το μυαλό τους είναι αλλού;
Τι θα κάνετε; Θα ανησυχείτε για το ενδεχόμενο οφ σάϊντ ή για τη διαδικασία των πέναλτι; Αλήθεια θα μπορείτε;
Αν η μάνα βογγά στο διπλανό δωμάτιο;
Θα αναρωτηθείτε: Ευρώ ή δραχμή;
Κυρίες και κύριοι, στο προηγούμενο ποστ μου έγραφα για την κατάντια της Παιδείας. Όλα είναι θέμα Παιδείας. Ναι… ναι… ουψ! Όχι όλα… ο καρκίνος δεν κοντοστέκεται μπροστά σε ένα πτυχίο, ούτε στο άριστα… ούτε καν στο αν είσαι Νομπελίστας… σε στέλνει χωρίς εξαιρέσεις στον άλλο κόσμο… χωρίς φάρμακα ο καρκίνος, ή η καρδιοπάθεια, ή άλλη χρόνια επικίνδυνη ασθένεια…
Μα τι σας λέω τόση ώρα;
Συγγνώμη, ξαναπαρσύρθηκα και με έπιασε από το λαιμό το αυτονόητο.
Αλήθεια, θα αφήσετε τον 5χρονο καρκινοπαθή γιό σας να φύγει, επειδή ο ΒΛΑΚΑΣ πολιτικός, μετράει ΜΟΝΟ ψηφαλάκια…
ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΙΛΩ ΜΟΝΟ ΣΕ ΣΕΝΑΝΕ που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή φίλε μου. Όχι ΜΟΝΟ σε σένανε… ΜΙΛΩ στα 3.500.000 αναγνώστες που πιθανώς να με διαβάζουν.
Θέλω να σας ΕΞΟΡΓΙΣΩ.
Και εξοργίζοντας σας θέλω να σας γλυτώσω από τον ενδεχόμενο πόνο, που παραφυλάει τρίβοντας τα χέρια του.
Δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί ο καρκινοπαθής… πρέπει να διαμαρτυρηθούμε οι υπόλοιποι.
Είναι ανθρωπιστική μας υποχρέωση. Καθήκον. Ας μην ξεχνάμε ότι η ασθένεια δεν έχει επιλεκτική διάθεση.
Και κάτι τελευταίο:
Αυτή τη φορά, σ’ αυτό το κείμενο… δεν είμαι ένας από σας, αλλά ένας απ’ αυτούς που κινδυνεύουν. Η δημοσιογραφική μου αγωγή δεν μου επιτρέπει να φωνάξω για τον εαυτό μου. Ο δημοσιογράφος δεν γράφει για τον εαυτό του, αλλά για τους άλλους.
Όμως ίσως να θυμάστε ότι πάσχω από χρόνια ασθένεια. Καρδιοπάθεια. Πρέπει να παίρνω συγκεκριμένα φάρμακα εφ’ όρου ζωής… αυτή την εποχή τα πληρώνω από την τσέπη μου… είμαι προς το παρόν από τους τυχερούς. Το ταμείο μου πάντως δεν τα πληρώνει πια. Δεν θέλω να το κουβεντιάσω περισσότερο, γιατί δεν ΜΟΥ το επιτρέπω...
Το λέω για να υπογραμμίσω, ότι την αδικία που (τι ωραίο ρήμα) ζω εγώ… δεν είναι δυνατόν να την επιτρέψουμε να την ζήσουν κι άλλοι για τους οποίους η ζωή, δεν στάθηκε τοσο χαμογελαστή.
Προσέξτε… πόσες φορές χρησιμοποιησα το «ζω» και τα παραγωγά του σε μια φράση.
Τι να κάνουμε; (Θα με ρωτήσει και με το δίκιο του ο φίλος μου ο Αυγερινός, αν τυχόν με διαβάσει)
Τι να κάνουμε 3.500.000 άνθρωποι για να γλυτώσουμε τους αγαπημένους από τον σίγουρο θάνατο;
Χα! Με έναν πρόχειρο υπολογισμό βγάζουμε κυβέρνηση με 200 βουλευτές…

ΥΓ. Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να απαντήσω σε όλους τους σχολιαστές του προηγούμενου ποστ μου… Διάβασα πάντως όλα τα comments με την ίδια προσοχή. Σας ευχαριστώ.