«Νεκρή» η Οδός Ονείρων!

Περνάω πολύ συχνά από εκεί. Στο Παγκράτι, σε ένα μικρό στενάκι, που δεν το πιάνει το μάτι σου. Ένα δρομάκι κάθετο στην Υμηττού, λίγα μέτρα πριν βγεις στις πολυσύχναστες καφετέριες. Γιατί να δώσεις σημασία και να κοιτάξεις δεξιά – αριστερά; Δεν είναι δα και η οδός ονείρων… Ένα σοκάκι είναι!

Ούτως ή άλλως αυτό το… τρίγωνο φημιζόταν γι’ άλλα πράγματα. Επειδή μέχρι πρότινος εκεί κοντά έμενε σε μια γερασμένη πολυκατοικία ο Γιάννης Αγγέλου, το δεξί χέρι του (τέως πια) πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Κι επειδή λίγο πιο πέρα, στην Δαμάρεως, ήταν η γιάφκα του Γιωτόπουλου της 17 Νοέμβρη. Είχε «φίρμες» η περιοχή, δηλαδή…

Έμεινα άφωνος μια μέρα, όταν πρόσεξα ότι σ’ αυτό το φτωχό δρομάκι υπήρχε μια μαρμάρινη πλάκα. Φρέσκια! Δεν είχε προλάβει να γκριζάρει ακόμα από το καυσαέριο…

Και τι έγραφε πάνω;

«Στην οικία αυτή έζησε από το 1936 ως το 1962 ο Μάνος Χατζηδάκις.

Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή. Οδός Ονείρων».

Εγκατάλειψη… Έμενε εδώ ο Χατζηδάκις τόσες δεκαετίες; Από 11 χρονών παιδάκι!

Και αντί να σε πνίγουν οι μελωδίες, αντί να έχει γίνει μουσείο, πας και αντικρίζεις ένα τέτοιο θέαμα;

Κάτι χαρτόνια στα παράθυρα, μια κίτρινη σακούλα πλαστική με σκουπίδια παρατημένη, κάτι σιδεριές σκουριασμένες, λερωμένες υδρορροές και καλώδια. Σα να πρόκειται για παρατημένο γκαράζ. Για μια αποθήκη… Ένα σπίτι «νεκρό»! Αυτή την εντύπωση δίνει στον περαστικό…

Δεν ξέρω τίποτα άλλο από την ιστορία του σπιτιού, τι κακό μπορεί να συνέβη κι έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, αν η Πολιτεία έκανε κάτι παραπάνω από μια πλάκα από μάρμαρο στην πρόσοψη… Δεν γνωρίζω περισσότερα.

Απλά, στάθηκα ξανά για λίγο σήμερα κι έβγαλα μερικές φωτογραφίες, λόγω της επετείου… Φωτογραφίες που πιο κάτω μοιράζομαι μαζί σας…

Πταίσμα, βέβαια, αυτή η εικόνα μπροστά σε τόσα και τόσα που χάθηκαν με τις δεκαετίες, με τους αιώνες. Από αρχαιοτάτων χρόνων περισσότερο απ’ όλα σ’ αυτόν τον τόπο βάλλεται ο πολιτισμός μας. Ο πολιτισμός που δημιουργήθηκε από ανθρώπους τέτοιους. Διαλεχτούς! Έργα τέχνης έχουν κλαπεί στο πέρασμα των χρόνων, ιστορικά κειμήλια έχουν καταστραφεί, ακόμα και η Ακρόπολη μισή έχει μείνει έτσι όπως άρπαζε ο καθένας ό,τι κομμάτι ήθελε.

Εκθέματα σπάνια, πίνακες ζωγραφικής, χειρόγραφα, μουσικές, γλυπτά, κτίρια, τα πάντα έχουν δεχθεί για εκατοντάδες χρόνια επίθεση βαρβαρότητας, εγχώριας ή ξένης. Κομμάτια της ιστορίας μας, του πολιτισμού μας, της παγκόσμιας ζωής σ’ αυτόν τον πλανήτη από γίγαντες του πνεύματος και της καλλιέργειας έχουν εξαφανιστεί, υποβαθμιστεί, αραχνιαστεί…

Κοίταζα, λοιπόν. Τι άλλο να κάνω… Κι απλά «ονειρευόμουν» ότι επί τόσα χρόνια ο Μάνος βόλταρε στα ίδια μέρη, κάτω από τις μουριές της Υμηττού, αυτές που κόπηκαν για να φτιαχτούν οι καφετέριες, να συζητάει με τον κόσμο, να εμπνέεται μέσα στα χαλάσματα του β’ παγκοσμίου, να δημιουργεί, να γιγαντώνεται από την ορφάνια και τις δυσκολίες, να σμιλεύεται σαν άτομο και να γίνεται, τελικά, αυτό το παγκόσμιο θηρίο της Τέχνης!

Ούτε σας γράφω, ούτε καν θέλησα να συγκρατήσω μέσα στο μυαλό μου το όνομα του δρόμου που βρίσκεται το σπίτι… Για μένα αυτή η οδός έχει όνομα. Είναι η «Οδός Ονείρων».

«Ήρθα για να σας δείξω εγώ ο ίδιος την Οδό Ονείρων» έλεγε ο οσκαρικός Μάνος Χατζηδάκις στην μουσική εισαγωγή από την ομώνυμη παράσταση με ένα άλλο διαμάντι, τον Δημήτρη Χορν. Την οποία θεατρική παράσταση έγραψε ο Μάνος το 1962! Μέχρι εκείνη τη χρονιά, δηλαδή, που έμενε σ’ αυτό το ερειπωμένο και ταπεινό σπιτάκι…

Σαν σήμερα, στις 15 Ιουνίου 1994, έφυγε από την ζωή αυτός ο τεράστιος Έλληνας. Ένας ακόμα μεγάλος άνθρωπος που πάτησε σ’ αυτά τα χώματα… Μια παγκόσμια προσωπικότητα! Αέρινη, μεγαλόκαρδη, με νότες αστείρευτης μελωδίας κι έμπνευσης! Η μουσική του είναι ικανή να κάνει ακόμα και σήμερα πιο υποφερτή τη μαυρίλα και τη σαπίλα της εποχής μας…

Δεν έχουμε ανάγκη από άψυχους «πρακτικούς» που ξέρουν να κοιτάνε μόνο αριθμούς και οικονομικά. Δεν έχουμε ανάγκη από σκυλιά μαύρα του μίσους, από κτήνη πολιτικούς, από ατάλαντους τηλεστάρ κι από νοθευμένα είδωλα. Έχουμε ανάγκη από αυτούς που μπορούν να φωτίσουν τα σκοτάδια μας. Από την έμπνευση και την δημιουργία. Από την τρυφερότητα και την ψυχή! Από αρσενικούς σαν τον Μάνο! Πραγματικούς αρσενικούς, κι όχι γιαλαντζί…

Ας το καταλάβουμε, επιτέλους. Δεν ορφανεύουμε μόνο όταν χάνουμε ένα επίπεδο ζωής, χρήματα, ακίνητα, δουλειές και ΔΕΚΟ.

Ορφανεύουμε και όταν χάνουμε τον πολιτισμό μας, όταν χάνουμε τους ήλιους που διώχνουν την σκιά και την μιζέρια από τις ζωές μας…

Είναι δεδομένο ότι αν μας ενέπνεαν άνθρωποι σαν τον Χατζηδάκι κι αν δεν χάναμε τον χρόνο μας με σκουπίδια, τώρα θα ήμασταν σε ευτυχέστερη θέση σαν κοινωνία, σαν λαός, αλλά και σαν προσωπικότητες...