Το τελευταίο κονσέρτο!

Όταν φεύγουν άνθρωποι που περάσαμε την εφηβεία μας μαζί τους, που μας «συντροφεύουν» για χρόνια, έστω κι αν δεν τους είδαμε ποτέ από κοντά, τότε τούς οφείλουμε ένα τελευταίο αντίο…

Πριν από λίγες ώρες πληροφορήθηκα ότι έφυγε από την ζωή ο Jon Lord, ο άνθρωπος που με τα πλήκτρα του, το γρέζι του, αλλά και τις «κλασικές» μελωδίες του μπόλιασε με έμπνευση το μεγάλο συγκρότημα που λέγεται «Deep Purple».

Είναι αναμφισβήτητα μια εμβληματική φιγούρα στον χώρο της ροκ μουσικής ο Jon Lord, που στα 71 του δεν άντεξε να ταλαιπωρείται άλλο από τον καρκίνο στο πάγκρεας.

Δεν χρειάζεται να πω πολλά για το ποιος ήταν, για το πώς μεταπηδούσε από τη φούγκα στο πιο καθαρόαιμο σκληρό ροκ, για το πόσο ξεχωριστή προσωπικότητα θεωρείται στον χώρο της Τέχνης.

Η Τέχνη, άλλωστε, είναι μια! Και το κάθε είδος Τέχνης έχει τους δικούς του φάρους. Όπως και ο καθένας μας έχει τις, απολύτως σεβαστές, προσωπικές του προτιμήσεις. Γι’ άλλον το όνομα του Jon Lord μπορεί να μην σημαίνει τίποτα, γι’ άλλον μπορεί να σημαίνει πολλά, κάποιος τρίτος θα έχει τον δικό του «Jon Lord» που τον εκφράζει στην μουσική ή αλλού.

Οι καλλιτέχνες, του καθένα οι αγαπημένοι καλλιτέχνες, μπορεί να ζούνε από εμάς, από το κοινό τους το οποίο τούς πληρώνει και τους στηρίζει στην καριέρα τους, όμως ουσιαστικά εμείς ζούμε απ’ αυτούς. Αυτοί είναι οι συνοδοί μας στην ζωή, οι αιώνιοι φίλοι μας. Και οι πιο πιστοί… Μας ακολουθούν από τα άγουρα χρόνια της εφηβείας μας μέχρι τα γεράματα. Πάντα είναι εκεί όταν τους χρειαζόμαστε! Ποτέ δεν φεύγουν... R.I.P.