Ε, τότε, γράψε για τις κουτσουλιές (1992)!

Eάν το 1984 για τις ανάγκες του ρεπορτάζ χρειάστηκε να φτάσω ως τη Στεμνίτσα, οκτώ χρόνια αργότερα η απόσταση που χρειάστηκε να διανύσω ήταν πολύ πιο σύντομη: στην κυριολεξία ένα τσιγάρο δρόμος από τον Αλιμο, όπου στεγαζόταν ο «Ελεύθερος Τύπος» ως τις εγκαταστάσεις του Μίλωνα, στη Νέα Σμύρνη. μάλλον (στις εγκαταστάσεις) του. Μιλόν, όπως συνήθιζε να το λέει ειρωνικά, ένεκα της βεντέτας ανάμεσα στους δυο συλλόγους, ο συχωρεμένος «ιεροφάντης» του Πανιωνίου, Αντρέας Βαρίκας.

Τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης τους έχασα: εννοώ ότι τους έχασα ως φυσική παρουσία, διότι εκείνη την εποχή βρισκόμουν στην τηλεοπτική στέγη του Mega, που αφενός δεν είχε δικαίωμα μετάδοσης των Αγώνων και αφετέρου είχε ήδη διαπιστεύσει τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο. Το θυμάμαι ακόμη και του το λέω γελώντας ότι «ρε Χρηστάρα το καλύτερο ρεπορτάζ που κατάφερες να στείλεις από τη Βαρκελώνη ήταν εκείνο στη Ράμπλα με θέμα τις ανταλλαγές των pins»!

Όντως τότε περισσότερο απ' όσο τώρα οι non right holders δεν είχαν μεγάλη ευχέρεια κινήσεων, συνήθως περιορίζονταν σε ρεπορτάζ του. δρόμου και ο Σωτηρακόπουλος έστελνε τα σπικάζ πάνω σε μπάρες για να τα ντύσουμε στην Aθήνα με όποια εικόνα μπορούσαμε να βρούμε από το Reuters, από πλάνα αρχείου ή από φωτογραφίες.

Μετά τη «γκρίζα παρουσία» στη Σεούλ, η Βαρκελώνη έμελλε να αποδειχθεί το σημείο αναφοράς και επανεκκίνησης του ελληνικού αθλητισμού και (δώδεκα χρόνια μετά το χρυσό μετάλλιο του Μυγιάκη στη Μόσχα) ξανακούστηκε ο εθνικός ύμνος και μάλιστα δυο φορές: σαν σήμερα (31 Ιουλίου) ανέβηκε στην κορυφή ο άγνωστος Πύρρος Δήμας, ενώ στις 6 Αυγούστου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για τη Βούλα Πατουλίδου. Αμφότεροι οι θρίαμβοι υπήρξαν αναπάντεχοι , μάλιστα τον Πύρρο δεν τον ήξεραν τότε ούτε στην πολυκατοικία του, ενώ η Βούλα ήταν πιο γνωστή από την καριέρα της στο μπάσκετ και στα γραφεία των εφημερίδων και των καναλιών σήμανε γενικός συναγερμός , ώστε να βρεθούν οι περιζήτητες σε τέτοιες περιπτώσεις «ανθρώπινες ιστορίες». Πού μεγάλωσαν, πόσο καλοί μαθητές ήταν στο σχολείο, πώς ελληνοποιήθηκε εν μια νυκτί ο Πύρρος, οι πυροβολισμοί του παππού της Βούλας στο Τριπόταμο της Φλώρινας, το αγαπημένο αρκουδάκι της και πάει λέγοντας.

Ο Πύρρος ήταν όντως άγνωστος, γι' αυτό με το που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, έφυγα σφαίρα από τα γραφεία της εφημερίδας και πήγα στις εγκαταστάσεις του Μίλωνα, όπου άρχιζε το επινίκιο γλέντι για τον εκ Χειμάρρας ορμώμενο αρσιβαρίστα. Ο πρόεδρος (και του συλλόγου και της ομοσπονδίας άρσης βαρών) Γιάννης Σγουρός βρισκόταν στη Βαρκελώνη, όπου θυμάμαι ότι του τηλεφωνήσαμε μαζί με τον Μιχάλη Ζαλώνη και -με το θάρρος της παλιάς μπασκετικής γνωριμίας μας- του ζήτησα μια αποκλειστική πληροφορία για να τη βάλω στο ρεπορτάζ μου για την εφημερίδα.

Γέλασε τότε ο νυν Περιφερειάρχης Αττικής και μου είπε: «Ε, γράψε ότι ήμασταν σίγουροι ότι ο Πύρρος θα πάρει το χρυσό μετάλλιο, γιατί κάθε μέρα που πηγαίναμε για προπόνηση, μας κουτσούλαγαν τα περιστέρια κι εγώ αυτό σε όλη μου τη ζωή το θεωρώ αίσιο οιωνό»!

Δεδομένου ότι στη συνέχεια ο Πύρρος πήρε άλλα δυο χρυσά μετάλλια (1996, 2000) κι ένα χάλκινο (2004), είμαι βέβαιος ότι οι φόρμες του έχουν ακόμη τις στάμπες από τις κουτσουλιές που του άφησαν τα περιστέρια στην Ατλάντα, στο Σίδνεϊ και στην Αθήνα!

Όταν ο Πύρρος σήκωσε την μπάρα με τα 207.5 κιλά στο ζετέ φώναξε «για την Ελλάδα», μια εβδομάδα αργότερα στη μικτή ζώνη του Μονζουίκ η Βούλα (απαντώντας σε ερώτηση του Νίκου Τσώνη) είχε πει το «Για την Ελλάδα ρε γαμώ το» και επειδή η αφεντιά μου είχα καλομάθει από τη Σεούλ, σε όλη τη διάρκεια των αγώνων της Βαρκελώνης, έκανα υπομονή και έλεγα «για την Ατλάντα ρε γαμώ το»!

· Στο επόμενο: Ατλάντα, 1996 και πάμε μια βόλτα στο σπιτάκι!