Οταν επιλέγεις, πρέπει να έχεις κότσια!

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Αντίπαλο διαλέγουν όλοι...

Αντίπαλο δεν διαλέγουν μόνο οι Ελληνες, το κάνουν και οι Ισπανοί και οι Γάλλοι και πολλοί άλλοι. Η Ελλάδα το έχει κάνει στο παρελθόν με επιτυχία (2009, πήρε χάλκινο), με αποτυχία (1996,2010), με... τύχη ή ατυχία (1994). Επίσης, δεν το έχει κάνει (2004) καθόλου, με... αποτυχία. Τότε θα μπορούσε να βρεθεί στην 4αδα, αλλά τελικά έμεινε εκτός.

Το έχουν προσπαθήσει οι Γάλλοι το 2009, το έκαναν το 2010 (αμέσως μετά από το ματς της Ελλάδας), μπήκαν στην ίδια διαδικασία και οι Ισπανοί. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που το έκαναν και οι Ελληνες με τους Γάλλους το 2010. Για να αποφύγουν τις ΗΠΑ στο δρόμο προς τον τελικό...

Με τον τρόπο που γίνονται οι διοργανώσεις στο μπάσκετ, είναι μέρος του παιχνιδιού η επιλογή του δρόμου προς την επιτυχία. Η Ισπανία θέλει να φτάσει στον τελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά, άρα αν έπαιζε με τις ΗΠΑ στα ημιτελικά δεν είχε πολλές πιθανότητες.

Το ότι θα αγωνιστεί με την Γαλλία στα προημιτελικά δεν σημαίνει ότι έχει εξασφαλισμένη την πρόκριση στα ημιτελικά, όμως συνολικά ο δρόμος είναι πιο βατός. Γιατί μετά περιμένει η Βραζιλία ή η Αργεντινή. Αλλιώς, το πρώτο ζευγάρωμα θα γινόταν με Αργεντινή, το δεύτερο με ΗΠΑ.

Εδώ μπαίνει το ηθικό ζήτημα. Αν μια ομάδα πρέπει να μπαίνει στο γήπεδο δίχως να θέλει να νικήσει. Οντως, δεν είναι καθόλου ωραίο αυτό που έκανε η Ισπανία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Ελλάδα, η Γαλλία και πολλές άλλες ομάδες στο παρελθόν.

Είναι λογικές οι αντιδράσεις, επίσης υπάρχει η άποψη πως όποιος δεν παίζει για να κερδίσει στο τέλος θα βγει σίγουρα χαμένος... Από την άλλη, δεν μπορεί να απαγορεύεις σε κανέναν να εκμεταλλεύεται την υπάρχουσα κατάσταση, το σύστημα διεξαγωγής. Ο δρόμος προς τη δόξα ίσως να έχει και μελανά σημεία, αλλά και η ηθική δεν σε δικαιώνει πάντα.

Το 2004 η Ελλάδα επέλεξε τη νίκη με μεγάλη διαφορά κόντρα στο Πουέρτο Ρίκο - έκαναν κι αυτοί τη δική τους επιλογή - και έπαιξε με την Αργεντινή στους "8". Αν είχε νικήσει με μικρότερη διαφορά, θα έπαιζε με την Ιταλία και ίσως τώρα να είχε το μοναδικό μετάλλιο που της λείπει. Το Ολυμπιακό... Ως χαμένη ευκαιρία έχει καταγραφεί το 2004, όχι ως ηθική νίκη... Από την άλλη, εκείνη η ομάδα έμαθε στην πορεία να κερδίζει μεγάλα ματς... Οπως βλέπετε, η ανάγνωση είναι διπλή σε όλα τα θέματα. Κάτι κερδίζεις ή κάτι χάνεις, είτε διαλέγεις, είτε όχι. Γι αυτό και η επιλογή είναι απλά ένα μέρος του παιχνιδιού, όχι απόδειξη νοοτροπίας.

Πάμε παρακάτω. Είπαμε να κάνουμε ένα μπρέικ και να μην ασχοληθούμε με τα εγχώρια, αλλά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα προημιτελικά έρχονται με τρία μεγάλα ματς... Οι ΗΠΑ θα περάσουν εύκολα την Αυστραλία και όλα τα άλλα παιχνίδια είναι ανοιχτά. Η Ρωσία είναι καλύτερη από τη Λιθουανία, αλλά οι μεταξύ τους κόντρες έχουν πάντα απρόβλεπτο τέλος. Η Βραζιλία έχει μπόλικη ενέργεια και περισσότερες λύσεις από την Αργεντινή, που διαθέτει ποιότητα και γεννημένους νικητές. Η δε Ισπανία, τα περιμένει όλα από τον Πάου Γκασόλ, αν δεν δώσει λύσεις ο Ναβάρο, η Γαλλία θα έχει τον πρώτο λόγο...

Κάτι τελευταίο. Τούτη η ομάδα των ΗΠΑ δεν είναι σαν τις άλλες. Εχει κάτι να προσφέρει, μαγικές στιγμές που καθηλώνουν... Μέχρι τώρα δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο από το θέαμα. Ναι, έχει αμυντικές αδυναμίες η ομάδα του κόουτς Σιζέφσκι, αλλά το επιθετικό ταλέντο της συγκρίνεται μόνο με την Dream Team.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Οταν διαλέγεις, πρέπει να είσαι και μάγκας να κερδίζεις

Οχι μόνο οι Ελληνες, αλλά ουδείς λαός στον κόσμο έχει δικαίωμα να επικρίνει τους Ισπανούς, που εν τέλει ηττήθηκαν στον αγώνα με τη Βραζιλία. Μπορεί να ακούγεται κυνικό και κόντρα στο αίσθημα του αθλητικού πνεύματος. Αλλά είναι μία πραγματικότητα, την οποία αρνούνται μόνο οι ρήτορες ιδεαλιστές, οι ουδέτεροι παρατηρητές και (νομίζω) όσοι αδυνατούν να φορέσουν τα παπούτσια του παίκτη, ή του προπονητή και να μπουν στη θέση τους.

Κάθε εσκεμμένη ήττα είναι αντίθετο με την γενική ηθική που επικρατεί, αλλά πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς, ότι μέσα σε μία διοργάνωση, υπάρχουν στρατηγικές, υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες που διαμορφώνουν την πορεία της μίας ομάδας; Κι αναρωτιέμαι: Πόσο "ηθικό" είναι να παίρνει ένας παίκτης κίτρινη, ή κόκκινη κάρτα για να απουσιάσει από το επόμενο παιχνίδι της ομάδας του; Αυτό γιατί δεν ενοχλεί κανέναν; Σε μία διοργάνωση των 10 ή των 20 ημερών, όλες οι ομάδες επιδιώκουν τις νίκες στον όμιλο, ώστε στα σταυρώματα, στον κρίσιμο χιαστί αγώνα, να έχουν την καλύτερη δυνατή τύχη!

Αυτός είναι ο στόχος: Νικάω, για να βγω πρώτος και να παίξω με τον ...τέταρτο του άλλου ομίλου. Τον πιο αδύναμο από τις ομάδες που προκρίνονται. Από πότε μπορεί να είναι αθέμιτο να θες να αποφύγεις τον ισχυρό; Πόσο δε μάλλον τον πιο ισχυρό; Βεβαίως και θα πείτε ότι στόχος κάθε αθλητή πρέπει να είναι η νίκη... Θα σας απαντήσω ότι στόχος κάθε αθλητή πρέπει να είναι η διάκριση! Οταν μπορεί να την επιτύχει.

Για την Ισπανία, πιθανώς και μία συμμετοχή στον μικρό τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων να μη συνιστά διάκριση. Οπως επίσης, όλοι μιλούν για την χαμένη ευκαιρία του 2004, όταν η Ελλάδα, αν και θα μπορούσε να διεκδικήσει νίκη με μικρότερη διαφορά, ξεπάστρεψε το Πουέρτο Ρίκο, πέφτοντας πάνω στην Αργεντινή, που βρισκόταν στα ντουζένια της και όχι πάνω στην πιο βατή Ιταλία (θεωρητικά πιο βατή, καθώς έφτασε στον τελικό των Ο.Α. της Αθήνας).

Ποιος θυμάται άραγε τι έκανε η Ισπανία στην Αθήνα; Θυμάστε εσείς; Αν όχι, σας υπενθυμίζουμε: Αποκλείστηκε... Από τα προημιτελικά κιόλας. Ξέρετε γιατί; Γιατί έκανε το καθήκον της! Εκανε πέντε εύκολες και πανηγυρικές νίκες στον όμιλο, πήρε πανάξια την πρώτη θέση, για να πληρώσει όμως, την αφέλεια και την ανοησία των Αμερικάνων (είχαν πολύ καλή ομάδα τότε) που το έριξαν στο ...σορολόπ στην πρώτη φάση, έκαναν δύο ήττες, πήραν την 4η θέση. Πάνω τους έπεσε η Ισπανία. Ε, οι Αμερικάνοι του 2004, όσο κι αν ήθελε η Ισπανία, ήταν δύσκολο να μείνουν εκτός τόσο νωρίς. Και πάλι το καθήκον της έκανε, αλλά εκείνη συμμετοχή είναι σαν να μην έχει γίνει ποτέ.

Για να μην παρεξηγηθώ κιόλας, δεν είμαι εναντίον της επιλογής του αντιπάλου. Κάθε άλλο! Είμαι εναντίον της εσκεμμένης ήττας, δεν μπορώ όμως να επικρίνω και να καταδικάσω αυτόν που θα την επιδιώξει. Διότι, εγώ είμαι ένα απλός παρατηρητής. Το σταύρωμα όμως και ο αντίπαλος στα νοκ άουτ ματς, μπορεί για κάποιον αθλητή, για κάποιον παίκτη μπορεί να βάζει στο ζύγι το όνειρο και την προσπάθεια μίας ολόκληρης ζωής.

Οι αθλητές γνωρίζουν καλύτερα από όλους, ότι μέρα που φεύγει δεν ξαναγυρνάει. Και σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους επαγγελματίες, έχοντας πολύ περιορισμένο επαγγελματικό βίο, οι μεγάλες ευκαιρίες δεν είναι συνηθισμένες, ούτε αυτονόητες. Ενας αθλητής μπορεί να μην πάρει μέρος ποτέ σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ή σε παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Κι αυτό θέμα τύχης είναι... Οταν λοιπόν, αυτό συμβαίνει, θα ταχθώ υπέρ του σε κάθε απόφαση που θα πάρει ώστε να ισχυροποιήσει τις πιθανότητές του να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Από εκεί και πέρα όμως, Αυτές οι επιλογές απαιτούν και κότσια... Μεγάλα κότσια. Και στην περίπτωση της Ισπανίας, αν και οι άνθρωποι έχουν αποδείξει πολλάκις ότι διαθέτουν μεγάλη προσωπικότητα, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα καταφέρουν να διαχειριστούν όλο αυτό το πανηγύρι που έχει στηθεί τριγύρω τους. Ξαφνικά, η μακράν της δεύτερης καλύτερη ομάδα της Ευρώπης και η δεύτερη καλύτερη στον κόσμο την τελευταία δεκαετία, καλείται να αποδείξει και πάλι τον εαυτό της. Σε ένα και μοναδικό ματς! Την τελευταία φορά που κλήθηκε να το κάνει απέτυχε παταγωδώς!

Ηταν το 2007, όταν διοργάνωσε το Ευρωμπάσκετ μέσα στο σπίτι της και στον τελικό λύγισε από το άγχος και μπροστά στην ανωτερότητα (έστω και για ένα βράδι) της Ρωσίας. Εκτοτε (με εξαίρεση το Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, όπου βρέθηκε ελλιπής και σε κακή κατάσταση) κερδίζει. Περιπάτους κάνει. Αυτή η φορά όμως δε θα είναι η ίδια. Οι Ισπανοί, νιώθουν το βάρος. Είναι υποχρεωμένοι να δώσουν απαντήσεις. Οχι στον εαυτό τους, αλλά στον κόσμο, αυτόν τον κόσμο που σήμερα, πολλοί εξ αυτών, είναι πικραμένοι και εκφράζουν αυτό το συναίσθημα σε όλα ιντερνετικά μέσα.

Οταν παίζεις, επειδή είσαι υποχρεωμένος να αποδείξεις, το άγχος είναι μεγάλο. Και την Τετάρτη, απέναντι στην Ισπανία, δε θα βρεθεί μία ομάδα της σειράς, αλλά η Γαλλία, ίσως η καλύτερη Γαλλία των τελευταίων ετών και πιο έτοιμη από ποτέ να κάνει (μετά το περσινό ασημένιο μετάλλιο στη Λιθουανία) ακόμα ένα βήμα μπροστά. Αν το παιχνίδι στραβώσει για τους Ισπανούς, θεωρώ απίθανο να το επαναφέρουν. Κι επειδή, γενικώς, η παράδοση λέει ότι όποιος επιλέγει το επόμενο θύμα του, γίνεται αυτός θύμα και πρωταγωνιστής μίας διαχρονικής έκπληξης. Εμείς οι Ελληνες το ξέρουμε πρώτοι αυτό. Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα κιόλας.

Υ.Γ. Συμφωνώ με όλα τα ηθικά και τα ...ηθικοπλαστικά που ακούγονται και τα ακόμα περισσότερα που θα ακούγονταν αν στη θέση της Ισπανίας βρισκόταν η Ελλάδα. Μόνο μία ερώτηση έχω... Αν ο καθένας από εμάς, βρισκόταν στη θέση των παικτών ή των προπονητών, τι ακριβώς θα έκανε;

Θα επέλεγε τον δύσκολο (και μάλλον ανίκητο) αντίπαλο στον νοκ άουτ αγώνα που θα έκρινε την επιτυχία από την αποτυχία, ή θα προτιμούσε να τον βρει σε μία διαδικασία αγώνων, όπου μία νίκη σε δύο αναμετρήσεις σε περνά στην αιωνιότητα. Ωραία είναι η αφ'ύψηλού κριτική, ακόμα καλύτερα όμως, να λαμβάνεις και τις αποφάσεις που αφορούν το δικό σου μέλλον, κι όχι το μέλλον των άλλων.