Η Σέλτικ και ο «Sam»

Αύγουστο, ταξιδεύοντας για το φιλικό της Εθνικής στο Οσλο, η συζήτηση με τον Γιώργο Σαμαρά ήταν πώς θα κυλούσε αυτή η πρώτη χρονιά στη ζωή της Σέλτικ δίχως τους φαλιρισμένους Ρέιντζερς. Δίχως το ζωογόνο Old Firm. Μου έλεγε «πρέπει πάση θυσία να μπούμε στο Τσάμπιονς Λιγκ, τουλάχιστον να έχουμε κάτι ως τον Δεκέμβριο, αλλιώς δεν βγαίνει, θα πεθάνουμε από ανία». Είχαν ήδη αποκλείσει τους Φινλανδούς της HJK, επίκειτο να παίξουν στα πλέι-οφ με τους Σουηδούς της Ελσινγκμποργκ. Τρεις μήνες μετά, απ’ το κάτι για να βγει η μισή σεζόν, έχουν δημιουργήσει στον εαυτό τους την ευκαιρία να περάσει ευχάριστα κι ένα κομμάτι της άλλης μισής. Ως τα τέλη Φεβρουαρίου, μίνιμουμ.

Καιρό τώρα, συχνά αναρωτιόμουν τι βίδα κυβερνά τον εγκέφαλο του Γιώργου για να «τη βρίσκει» παίζοντας (…πιο πολύ ξύλο, πιο λίγο μπάλα) κάθε Σαββατοκύριακο με την Ινβερνές και τη Μάδεργουελ. Πώς δεν έχει αποζητήσει η ψυχή του, ύστερα από πέντε χρόνια εκεί, το «άλλο». Πάντοτε κατέληγα στην ίδια απάντηση. Ότι ο Σαμαράς, ένας πακτωλός θετικής ενέργειας και θετικής σκέψης, ποτέ δεν υποτίμησε ό,τι έχει. Το ακριβώς αντίθετο. Εκτιμά ό,τι έχει. Υπερεκτιμά, μη πω. Η Γλασκώβη είναι, πια, «η πόλη του». Γιατί το πού ζει καλά κανείς, δεν υπόκειται σε κανένα αντικειμενικό κριτήριο. Είναι υπόθεση, απολύτως υποκειμενική. Προσωπική, εντελώς. Η ίδια πόλη, η ίδια δουλειά, για ένα άνθρωπο είναι ο παράδεισος, για άλλον άνθρωπο μπορεί να είναι η κόλαση.

Ένα κακό με τη Γλασκώβη, μου είπε κάποτε ο Γιώργος, είναι ότι δεν έχει celebrities. Celebrities είναι μόνον οι ποδοσφαιριστές. Της Σέλτικ και των Ρέιντζερς. Πλέον, μονάχα της Σέλτικ. Για ένα απλό φαγητό να βγεις το βράδι, έσο έτοιμος να δεις την άλλη μέρα στο τοπικό ταμπλόιντ τη φωτογραφία που τράβηξε ο παπαράτσο. Ενώ ο Ζήκος π.χ. στο Μονακό; Βασικός σε ομάδα τελικού Τσάμπιονς Λιγκ, κι όμως περνούσε παντελώς απαρατήρητος στην καθημερινότητα. Στον δρόμο. Στη βόλτα του. Στα ψώνια του. Ζούσε, θυμάμαι να μου λέει, την ηρεμία του. «Αφού εδώ πέρα υπάρχουν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι που είναι πολύ πιο celebrities απ’ τους ποδοσφαιριστές». Αλλά πάλι αυτό το αγαθό, της privacy, είναι ελάχιστη στέρηση για να υπερνικά τη θετική σκέψη.

Οσο έχω ταξιδέψει, και με ρωτάνε συχνά σε ποιο γήπεδο της Ευρώπης ή του κόσμου έμεινα άλαλος (αναμένοντας ν’ ακούσουν Καμπ Νου ή Ανφιλντ ή, ξέρω γω, Αλί Σαμί Γεν), απαντώ ότι πουθενά δεν είδα κανένα πιο ατμοσφαιρικό απ’ το Σέλτικ Παρκ. Είναι μια «αποζημίωση» να παίζεις στο Σέλτικ Παρκ. Και το ποδόσφαιρο, το Παιγνίδι, ξέρει να φέρνει τέτοιες στιγμές αποζημίωσης. Η νύχτα της Τετάρτης, Σέλτικ-Μπαρτσελόνα. Απ’ τον τραυματισμό στη Βαρκελώνη πριν δύο εβδομάδες, ένα τραυματισμό που ο Σαμαράς τον αντιπαρήλθε χάρη και στη θετική ενέργειά του, αρχηγός. Να οδηγεί την ομάδα, σ’αυτόν τον αγώνα, απ’ το τούνελ έξω στον αγωνιστικό χώρο. Μου γέμισε, η εικόνα του κάπτεν, τόσο την καρδιά σαν να επρόκειτο για ένα νεότερο, 27 ετών, αδελφό μου. Συγγενή μου.

Ηταν, που λέμε, γραμμένο στ’ άστρα. Ολο το πακέτο. Την ημέρα των 125ων γενεθλίων της Σέλτικ. Με το εκκλησίασμα, εξήντα χιλιάδες, στην κερκίδα. Να νικήσουν τους ανίκητους. Την πλήρη ενδεκάδα των ανίκητων. Με δική τους ενδεκάδα, η Σέλτικ, μισοάδεια. Αλλά και μ’ ένα κίνητρο, όσοι έπαιζαν, φλογερό. Ζεματιστό. Το ’67, την ιστορία την είχαν γράψει οι περίφημοι Lisbon Lions. Κάτι κακάσχημοι τύποι, ξεδοντιάρηδες, που πήγαν και νίκησαν τα κομψευόμενα μοντέλα (…Ιταλοί, διαχρονικά) της Ιντερ στον τελικό του Πρωταθλητριών.

Ολοι τους, γεννημένοι σε μια ακτίνα το πολύ δέκα μιλίων από το Πάρκχεντ. Αλλ’ απέναντι στη Μπαρτσελόνα, το κίνητρο καίει αδιακρίτως. Τον Κενυάτη χαφ, τους επιθετικούς απ’ τη Βενεζουέλα και την Ελλάδα, τον Νιγηριανό στόπερ, τον Ισραηλινό που μπήκε αλλαγή, τον Σουηδό δεξιό μπακ. Θα έκαιγε το ίδιο, εάν δεν ήταν τραυματίας, και τον αριστερό μπακ απ’ την Ονδούρα. Οσο έκαιγε τον αξεπέραστο τερματοφύλακα. ‘Η εκείνο το 18χρονο που (όταν ο άλλος πάγκος έφερνε μέσα Βίγια, Σεσκ, Πικέ) μπήκε κι έβαλε το δεύτερο γκολ. Και μετά δεν άρχισε τα κλισέ, «δεν έχει σημασία ποιος έβαλε το γκολ». Εχει και παραέχει!

Το Παιγνίδι έχει τη σοφία του. Ξέρει πότε θα δώσει τι, πώς και σε ποιον. Εδωσε αυτό που έδωσε, στη Σέλτικ. Από ένα κόρνερ κι από ένα βολέ του γκολκίπερ. Αλλά το ‘δωσε. Σ’ αυτούς που, πριν πάρουν, τα είχαν οι ίδιοι δώσει. Όλα. Αν στα δικά μου μάτια η εικόνα-σφραγίδα στην αρχή ήταν ο Σαμαράς αρχηγός, στο φινάλε η εικόνα-σφραγίδα στα μάτια όλου του κόσμου ήταν εκείνη από τον Sky. Να κλαίει από χαρά ο Ροντ Στούαρτ. Εβλεπες, και νόμιζες πως θα πάρει ένα μικρόφωνο να τραγουδήσει πάλι You’re in My Heart. Εκείνη τη λυρική ερωτική εξομολόγηση, που Κύριος οίδε εάν ήταν εμπνευσμένη από κάποια γυναίκα ή από...τη Σέλτικ.

Αυτό, το να έχεις τον τρόπο σου να κάνεις τον Ροντ Στούαρτ να δακρύζει, ναι, είναι δυνατή αποζημίωση…