ΜΑΣ δ-ο-υ-λ-ε-ύ-ο-υ-ν-ε

Αυτό το άρθρο πρέπει να το γράψω τώρα…(το άρχισα) στις 03.15 το πρωί… τώρα που ψιλοχώνεψα αυτά που άκουσα στην εκπομπή «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη… τώρα όμως…γιατι σε λίγο θα αλλάξω γνώμη και θα γράψω για αυτά που είδα και άκουσα (παράλληλα) στην εκπομπή με τον Κούγια και την τηλεφωνική παρέμβαση του Μπέου…ή το χειρότερο να διαμαρτυρηθώ προς όλους εκείνους που με κράξατε ως άμπαλο, όταν έγραψα πριν από καιρό για τον Ζεσουάλδο και αυτά που είπε για την ιστορία του Παναθηναϊκου που ήταν και θα είναι αντάξια του παιγνιδιού της ομάδας…

Όχι… Όχι… το σημαντικό είναι αυτό που έγιναν στις Βρυξελες και πώς φτάσανε εδώ στην Ελλάδα.

Ο κ. Πρετεντέρης λοιπόν είχε 3 καλεσμένους πολιτικούς στο στούνιο…δυο στα παράθυρα… και έναν συγγραφέα και έναν καθηγητή πανεπιστημίου επίσης στα παράθυρα… περιμένανε όλοι το αποτέλεσμα του eurogroup και ενώ περιμέναμε είπαν μερικά γενικόλογα για τα απίστευτα που ακούγονται στη βουλή…συμφώνησαν ότι οι πολιτικοί καλό είναι να μη γιαουρτώνονται και κουβέντιασαν και με δυο βουλευτές που (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) που δεν είχαν ψηφίσει σύμφωνα με τη «γραμμή» των κομμάτων τους… Θα είχα πεθάνει από νύστα, αν πραγματικά δεν περίμενα κι εγώ να μάθω τι έγινε τελικά στις Βρυξέλες…

Θα μας το δώσουν το γαμημένο δάνειο ή δεν θα μας το δώσουν;

Με τα πολλά έμαθα ότι «είμαστε σε καλό δρόμο» (όπως είχε πει κι ο Σόϊμπλε πριν από μερικές μέρες, αλλά το’χε φάει το τέρας της μετάφρασης), αλλά θα ξανασυνεδριάσουν την άλλη εβδομάδα… και αφού το ΔΝΤ θα (;) τα’χει βρει με την Γερμανία, και αφού τα κράτη το περάσουν (;) από τα εθνικά τους κοινοβούλια, θα ξαναμανασυναντηθούν για να βεβαιωθούν ότι τους έχουμε δώσει (βεβαιώσει) για κάτι ψιλολόγια… που δεν είναι τίποτε βρε αδελφέ… απλώς να… θα πληρώνουμε κάθε μήνα… κι αν σε κάποιον μήνα δεν πληρώσουμε τη δόση… αυτομάτως (δλδ χωρίς να περνάει από τη Βουλή) θα κάνουμε μια αποκρατικποίηση… θα πουλάμε τη μισή Ομόνοια κ.λ.π. τα υπόλοιπα είναι κάτι διευθετήσεις διοικητικού περιεχομένου…τρίχες δλδ… Αν όλα αυτά θα γίνουν …. Μας (άουτς) διαβεβαιώσε ο κ. Σουρνάρας… που συμπτωματικά δεν τον είδαμε…παρ΄όλο το ξενύχτι μας… αν λοιπον γίνουν, είναι (άουτς) βέβαιος ότι θα πάρουμε το πολυπόθητο δάνειο, για να το μασουλήσουν οι τράπεζες, οι δανειστές μας, οι πιστωτές της Βίκυς Σταμάτη σε είδη σπιτιού-παλατιού… ή δεν ξέρω γω ποιος…ώστε να πάμε να τους ξαναζητήσουμε δάνειο, να μας κάνουν νάζια… (έχουμε κάτι νησάκια μούρλια)…να κάνουμε 1-2 εκλογές και πάει λέγοντας…

Πολύ φοβάμαι ότι όταν οι αυτοκτονίες φτάσουν τις 50.000 δεν θα ιδρώνει ούτε το δικό σας αυτί.

Δεν ξέρω αν εγώ κατάλαβα λάθος… αλλά η Ελλάδα αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι σαν τον τυχαίο πολίτη, πουχει πάρει δάνειο και αν δεν έχει να πληρώσει μία δόση του παίρνουν για αρχή το αυτοκινητο… στην άλλη το σπίτι κ.λ.π.

Με άλλα λόγια η χώρα για πολλά χρόνια ήταν απλώς καταναλωτής που’χει πάρει δάνειο… που το ίδιο το κράτος μας έβαζε (διαφήμιση το λένε ντε) να παίρνουμε με τη σειρά μας μικρότερα δάνεια (από όσα είχε πάρει το κράτος) για να πληρώνουμε το κράτος (το λες και τράπεζες), για να αποπληρώνουν (χαχαχαχαχαχαχα) το δάνειο… Αν αυτό δεν είναι αεροπλανάκι, τότε ο Ζεσεουάλδο είναι ο Μουρίνιο.

Ξερω…ξέρω… θα μου βγείτε 2-3 και θα μου εξηγήσετε με οικονομικούς όρους τι συμβαίνει…Μαζί σας. Όμως στο φινάλε, (όταν το φιλτράρουμε καλά) αεροπλανάκι είναι…

Σε μια χώρα που το να είσαι λαμόγιο είναι σχεδόν υποχρέωση (μη βαράτε για την εξουσία λέω… και ας μην ξεχνάμε ότι οι εξουσιαστές από μας προέρχονται…δεν ήρθαν δα με τσάρτερ) είχαμε τουλάχιστον (ίσως και νωρίτερα) από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 οικονομική πολιτική – αρεοπλανάκι. Ο πιο πάνω έπαιρνε από τον πιο κάτω που ηταν λίγο πιο πάνω από τον πιο-πιο κάτω, ο –πιο-πιο-πιο πάνω από τον πιο-πιο πάνω και πάει λέγοντας… στο ρετιρέ είχαν ανάψει το μπάρμπεκιου τα αρχιλαμόγια. Ηρθε και η πνευματική κουκούλα από την τηλεόραση…το αποτέλειωσε το πράγμα.

Και ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια σου μέσα από το λήθαργο της μιζέριας, της, του ψυχολογικού ποδοπάτήματος, του άγχους, της αναφάλειας και ανακαλύπτεις ότι πάλι εδώ οι ίδιοι είναι… οι ίδιοι επιβάτες του αεροπλανακίου…. που αμα τους πεις (ψιθυρίσεις) ότι ε, διάολε… και σεις έχετε μερίδιο ευθύνης… θίγονται απίστευτα.

Ααπααπααπααπα κάτι μούτρα που κάνοοοοοουν.

Δεν πιστεύω στα αυτιά μου ότι στις Βρυξέλες απόφάσισαν έτσι στα ξαφνικά ότι όταν δεν μπορούμε να πληρώσουμε (μηνιαίως) αυτά που έχουμε συμφωνήσει ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ θα πουλάμε κάτι για να τσοντάρουμε στα χρήματα που θα λειπουν.

Η προφανής αλήθεια είναι ότι κάποιοι δεν μας είπαν όλη την αλήθεια. Παλιά τους τέχνη κόσκινο.

Ο Συριζα τρίβει τα χέρια του σαν τον κακό Ιζνογκουντ.

Η κυβέρνηση μας σπρώχνει κάθε φορά πιο βαθειά στο πηγάδι και η κάθε φορά εμπεριέχει μια εξαιρετικά δυσάρεστη έκπληξη.

Η Χρυσή Αυγή θέλει να μπει στα σχολεία για να μιλήσει στα παιδιά μας. Προφανώς αγνοούν το τι μπορεί να κάνει ένας θυμωμένος γονιός.

Οι υπόλοιποι δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν…

Βασικά δεν έχω ούτε εγώ… αλλά ακόμα και αν είχα, η δουλειά μου δεν είναι να δίνω πολιτική γραμμή μέσα από τα κείμενά μου. Το μισώ όταν το κάνουν αυτό συνάδελφοί μου.

Μπορώ όμως ξαφνικά να φορέσω τον μανδύα του μεγαλύτερου σε ηλικία. Εχει τα ρίσκα του, αλλά θα το διακινδυνεύσω… αλλώστε δεν κοροϊδεύω κανέναν… είναι ο δικός μου μανδύας κι όχι κάποιου άλλου.

Θα απευθυνθώ λοιπόν στους πιτσιρικάδες αναγνώστες μας…

Μικρέ μου φίλε, δεν έχει καμμιά σημασία που μας κατσικώθηκε ο Ζεσουάλδο, δεν παίζει κανέναν ρόλο που μια τόσο μεγάλη ομάδα σαν την ΑΕΚ είναι τελευταία… τι σημασία θα’χει που ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει για πλάκα οποιαδήποτε ελληνική ομάδα… αδελφέ Παοκτσή στα παπάρια σου που ο ΠΑΟΚ παίζει να διεκδικήσει το πρωτάθλημα… ή που ο Αρης εμπαίζεται… στο φινάλε στα παπάρια μας που δεν έχουμε ποδόσφαιρο στην Ελλάδα….

Ξέρεις γιατί;

Επειδή τίποτα από όλα αυτά δεν θα σε ενδιαφέρει αν δεις τον μικρό σου 4χρονο αδελφό να πεινάει και η μάνα σου να μην έχει τίποτα να του δώσει να φάει.

Σε διαβεβαιώνω αδελφέ Παοκτσάκι (και ξέρεις ότι το εννοώ το «αδελφέ») ότι αυτος ο πόνος είναι ανείπωτος πόνος… και για να καταλαβαινόμαστε είναι ένας πόνος που φουντώνει από μέσα προς τα έξω… χειρότερος κι από το μίσος… είναι ο πόνος που σε παραλύει.

Μου ΄λεγε ένας φίλος μου Ολυμπιακός ότι στο Καραϊσκάκη στο ημίχρονο με την Μονπελιέ… ο κόσμο δεν κουβέντιαζε για το ματς αλλά για την δυσκολία της καθημερινότητας…. Κάτι λέει αυτό έτσι;

Το μόνο που έχω να σας συμβουλέψω (κι αυτό ΑΝ μου το επιτρέπετε) είναι να ανοίξετε την πόρτα αποφασιστικά και να βγείτε από το μικρό σκοτεινό δωμάτιο που μας έχουν κλείσει.

Μην διαλέγετε επαγγέλματα χωρίς αύριο.

Είμαστε ακριβώς στην κορύφωση της αλλαγής εποχής. Δεν είναι λογιστικό το πρόβλημα… μην τσιμπάτε…

Κάντε αυτό που αγαπάτε… γιατί αυτό ξέρετε να το κάνετε καλά… εκμεταλλευθείτε την τεχνολογία… μην μετρατε ευρώ… μετρήστε τις δυνάμεις σας.

Και πάνω από όλα: Μη φοβάστε. Δεν υπάρχει τίποτε εκεί έξω που πραγματικά μπορεί να σας τρομάξει. Αυτοί που προσπαθούν να σας τρομάξουν δεν έχουν αύριο… επειδή το αύριο είναι όλο για σας.

Μην του αφήσετε να σας το κλέψουν. Είναι κρίμα… γιατί δεν θα ξέρουν τι να το κάνουν.

YΓ. Ξέρετε γιατί έγραψα βραδιάτικα αυτό το άρθρο; Επειδή μου’κανε αλγεινή εντύπωση που στην εκπομπή μόλις πληροφορήθηκαν αυτές τις απίστευτες εξελίξεις και που ΦΥΣΙΚΑ ήταν το ζουμί , η ΕΙΔΗΣΗ. δημοσιογράφος και πολιτικοί είπαν: «χαρήκαμε που τα είπαμε , καληνύχτα. Γειά σας»

Ρε αδελφέ, ένα σχόλιο. Μια εκτίμηση… κάτι λίγο… έτσι για τα μάτια του κόσμου… για χάρη αυτης της έρμης της ενημέρωσης…. Τίποτε κυρίες και κύριοι… μούγκα από όλους… ακόμα και από την αντιπολίτευση… Ηταν εκτός προγράμματος φαίνεται η εξέλιξη και όλοι θέλανε να παρουνε τη γραμμή τους…

Αυριο (σήμερα) δλδ οι ίδιοι όλοι θαχουν κάτι μεγαλόσχημο να πουν…

Τι ντροπή.

Τι ντροπιαστική ντροπή.