Εγγυημένο το θέαμα στο τένις!

Άλλο ένα απολαυστικό τετράωρο ήταν αυτό σήμερα. Και δεν θυμάμαι να έχω πει ποτέ ότι «σπατάλησα το χρόνο μου», όταν είναι να δω ένα παιχνίδι ακόμα και στους πρώτους γύρους στο Ρολάν Γκαρός, στο Ουϊμπλεντον, στο αυστραλιανό ή το αμερικάνικο όπεν.

Το θέαμα, η ποιότητα, οι ανατροπές, το σασπένς είναι εγγυημένα στο τένις, ειδικά σ’ αυτό το επίπεδο. Είναι ένα σπορ που συναρπάζει.

Κόντρα στο αναπόφευκτο η Σαράποβα

Χθες το ξημέρωμα πετυχαίνω επανάληψη το Σαράποβα – Λι. Καλύτερη η εκρηκτική και πολύ δυνατή Κινέζα, με νύχια και με δόντια να προσπαθεί να κρατηθεί στο παιχνίδι η πιο φινετσάτη Ρωσίδα. Δεν μπορούσε με τίποτα να αποδεχτεί την ήττα που ερχόταν. Και πάλευε… Κόντρα στο αναπόφευκτο!

Ποιος έχασε την φλόγα!

Σήμερα; Τετράωρο ρεσιτάλ από Φέντερερ και Μάρεϊ. Μεγάλο παιχνίδι! Να διακρίνεις κάθε φορά στο πρόσωπό τους τι σκέφτονται, πόσο φοβούνται, αν έχουν οργιστεί από κάποιο λάθος, πόσο πιστεύουν στη νίκη, αν έχασαν την φλόγα τους, πόσο πονάνε από την συνεχή υπερπροσπάθεια. Κι εκεί που νομίζεις ότι ένας παίκτης χάνει, βρίσκει τα ψυχικά αποθέματα και γυρνάει το ματς.

Χαλύβδινη ψυχολογία

Για να παίξεις τένις, άλλωστε, στο πιο υψηλό επίπεδο, δεν αρκούν μόνο το ταλέντο, η δουλειά, η πολυεπίπεδη υποστήριξη, τα λεφτά, η καλή τεχνική και η τακτική. Είναι πολυδιάστατο το σπορ. Απαιτητικό σε όλα!

Χρειάζεται, λοιπόν, και χαλύβδινη ψυχολογία. Σε κάθε σετ έρχονται τόσες διακυμάνσεις που αν λιγοψυχήσεις για περισσότερο από μια - δυο στιγμές, δεν θα προλάβεις μετά να σηκωθείς από το καναβάτσο. Διότι όσο αποφορτίζεται η μπαταρία του δικού σου ηθικού, τόσο ανεβαίνει του αντιπάλου. Φαίνεται και στα μάτια τους πολλές φορές. Ποιος έχει το πάνω χέρι, δηλαδή.

Τα ιερά τέρατα

Κι ακριβώς επειδή η κάμερα «κολλάει» όλη την ώρα πάνω στα πρόσωπα, είναι πιο εύκολο ο κόσμος να ζήσει το παιχνίδι σα να βρίσκεται μέσα στο γήπεδο. Και να ταυτιστεί με όλα αυτά τα ιερά τέρατα που υπάρχουν στο τένις. Άλλος να τρελαίνεται με τον αριστοκρατικό Φέντερερ, άλλος με το πιο αλάνι Ναδάλ ή με τον Τζόκοβιτς κλπ.

Τα βαριά χαρτιά

Φουρνιές τεράστιων παικτών περνάνε κάθε δεκαετία από το τένις. Ποτέ δεν ξεμένει από αστέρια. Έχω προλάβει σαν πιτσιρικάς τον Λεντλ με τον Μακενρόου και τις τιτανομαχίες τους. Σπάνια θυμάμαι από τότε να μην είχε απόθεμα από βαριά χαρτιά το τένις. Σχεδόν πάντα διέθετε παίκτες και παίκτριες υψηλής κλάσης.

Ώριμος…

Αυτό το παιχνίδι, λοιπόν, που είδαμε σήμερα ήταν για μια ακόμα φορά από τα ματς που δεν ξεκολλάς από την οθόνη. Που δεν βαριέσαι. Ο μεγάλος Φέντερερ δεν βρέθηκε στην μέρα του, αλλά πήγε να γυρίσει τόσες φορές το παιχνίδι. Ο εξαιρετικός Μάρεϊ, απίστευτα ώριμος και συγκροτημένος, έκανε τον αγώνα της ζωής του. Τρομερό ματς. Συναρπαστικό. Μέχρι το τέλος έβλεπες να έχει το προβάδισμα ο Μάρεϊ, όμως δεν ήξερες τι άλλο θα σκαρφιστεί ο Φέντερερ για να φέρει τα πάνω – κάτω…

Ακόμα και ντεφορμέ να είναι ένας Φέντερερ, ένας Ναδάλ (απών από την Αυστραλία), ένας Τζόκοβιτς κλπ. θα κάνουν σίγουρα μερικές μεγάλες ενέργειες στο ματς, δείγμα της κλάσης τους. Θα σε αποζημιώσουν ως θεατή.

Χορταίνεις θέαμα

Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει στα γκραν σλαμ. Χορταίνεις θέαμα και ανταγωνισμό στο πιο υψηλό επίπεδο. Να έχουν περάσει τέσσερις ώρες, να υπάρχει τέτοια καταπόνηση και όμως. Να έχουν ακόμα καθαρό μυαλό. Να παίρνουν σωστές αποφάσεις. Και στο τέλος, βέβαια, ο ένας να παραδέχεται την ανωτερότητα του άλλου.

Ποια διαιτησία;

Και είναι και κάτι ακόμα, μιας και στην χώρα μας ασχολούμαστε πια αρκετά με το τένις, κάτι που σίγουρα είναι θετικό. Ότι τουλάχιστον από πλευράς διαιτησίας, το τένις είναι ένα πεντακάθαρο σπορ. Ο διαιτητής, δηλαδή, δεν καθορίζει το αποτέλεσμα. Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε τα άρρωστα φαινόμενα άλλων σπορ. Κι από την στιγμή που μπήκε στο παιχνίδι ο δορυφόρος για να δείχνει αν πέρασε ή όχι η γραμμή, έγινε ακόμα πιο αξιόπιστο το αποτέλεσμα.