Ράφα Ναδάλ: η επιστροφή (;)

Διαβάζοντας τις ανταποκρίσεις των Ισπανών δημοσιογράφων από την Vina del Mar της Χιλής, όπου προπονείται καθημερινά εδώ και πέντε ημέρες ο Ράφα Ναδάλ, προετοιμάζοντας την σημερινή επιστροφή του μετά από περίπου 7 μήνες, θυμήθηκα πολύ έντονα μια συνομιλία που είχα προ ημερών με τον δημοσιογράφο John Carlin που έγραψε μαζί με τον Ναδάλ το βιβλίο “Rafa: My story”, δηλαδή την αυτοβιογραφία του Ισπανού, που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2011 και έχει γίνει best seller σε Ευρώπη και Αμερική, μεταφρασμένη σε 16 γλώσσες.

Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ και τις εκτιμήσεις των ειδικών ο 26χρονος τενίστας θα ζήσει αρκετές ακόμη εβδομάδες με ενοχλήσεις και πόνους στο αριστερό του γόνατο. Θα τις νιώσει πολύ έντονα σήμερα, στα πρώτα του παιχνίδια στο “διπλό”, αύριο στα πρώτα του “μονά” παιχνίδια, μέχρι το τέλος του μήνα, σύμφωνα με τον Τόνι Ναδάλ, στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, αλλά και στο Ιντιαν Γουέλς και το Μαΐάμι τον Μάρτιο, εκεί που θα κληθεί να παίξει σε σκληρό έδαφος. Μέχρι να αποφασίσει αν είναι έτοιμος για το γαλλικό Οπεν.

Σήμερα οι insiders του τένις εκτιμούν ότι είναι πολύ πιθανό μέχρι και να ακούσουν σύντομα από τα χείλη του Ναδάλ ότι αποφασίζει να συνεχίσει στο εξής για καιρό, ίσως και για πάντα, να παίζει μόνο στο χώμα, ώστε να αποφύγει την μεγαλύτερη επιβάρυνση στα ήδη χιλιοτραυματισμένα γόνατά του, τα οποία έχουν καταπονηθεί πολύ από το “βάρβαρο” στιλ παιχνιδιού του.

Ολους αυτούς τους μήνες, λένε αυτοί που παρατηρούν τη ζωή του, έχει ακολουθήσει για πρώτη φορά στη ζωή του ένα πρόγραμμα γεμάτο από ξεκούραση και ενέσεις προκειμένου να απαλλαγεί από τους πόνους στο γόνατο, το οποίο τον έχει επηρεάσει ψυχολογικά.
“Δεν μπορεί να συγκριθεί καν η ζωή και η δυσκολίες ζωής ενός top αθλητή ενός ατομικού αθλήματος με την ζωή και τις δυσκολίες ζωής ενός top αθλητή ομαδικού αθλήματος”, μου έλεγε ο βιογράφος του Ναδάλ, ο οποίος είχε ζήσει για μήνες κολλημένος πάνω στον Ισπανό, κι είχε να συγκρίνει αυτή την εμπειρία με την αντίστοιχη της ζωής που έκανε κολλημένος πάνω στον Ντέιβιντ Μπέκαμ στους πρώτους 10 μήνες της ζωής του στη Μαδρίτη, όταν μεταγράφηκε στη Ρεάλ, για να γράψει ένα αντίστοιχο βιβλίο.

“Η πίεση που ασκείται σε έναν αθλητή αυτού του επιπέδου είναι αδιανόητα μεγαλύτερη από αυτή που ασκείται σε έναν ποδοσφαιριστή. Διότι ο ποδοσφαιριστής έχει την ομάδα, για να μοιράζεται την πίεση μαζί της, ακόμη κι αν είναι εκείνος ο σούπερ σταρ. Βλέπεις τον Μέσι, βλέπεις όμως δίπλα του τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Πουγιόλ κι ένα σωρό άλλους συμπαίκτες που μοιράζονται την πίεση της Μπαρτσελόνα. Βλέπεις τον Ναδάλ και είναι μόνον αυτός, διότι θα βγει στο κορτ μόνος του”.

Το 2008 ο John Carlin έμενε, τον καιρό που μελετούσε τον Ισπανό τενίστα, στο διπλανό δωμάτιο από τον Ναδάλ στην Αυστραλία, στις ημέρες του Οπεν.
“Εκανε μια ζωή φυλακισμένου. Ηταν διαρκώς φυλακισμένος στο δωμάτιό του, δεν μπορούσε να βγει από την πόρτα, διότι ακόμη και εκεί, στον διάδρομο, τον περίμεναν χορηγοί, επίδοξοι χορηγοί, επιχειρηματίες, ατζέντηδες, δημοσιογράφοι, μέχρι και αρχηγοί κρατών. Και δεν είχε την επιλογή του διπλανού δωματίου, στο οποίο θα υπήρχε ένας συμπαίκτης για να παίξουν τάβλι, playstation, χαρτιά, που θα πουν δυο κουταμάρες και θα γελάσουν, που θα χαλαρώσουν μαζί ή θα μοιραστούν μαζί την πίεση για να την εκτονώσουν”.

Κάθε φορά που ακούω/ διαβάζω τις αναφορές στις ατομικές επιδόσεις των ποδοσφαιριστών και των μπασκετμπολιστών, που αναδεικνύουν τους top αθλητές αυτών των σπορ, φέρνω στο κεφάλι μου ένα πλήθος top αθλητών από τα ατομικά αθλήματα που δεν πήραν ποτέ την λάμψη που τους άξιζε, επειδή το δικό τους σπορ είναι μικρότερης απήχησης από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Μιλούν συχνά οι ποδοσφαιριστές για πίεση, αλλά συνήθως ολόκληρη η καριέρα τους είναι, στο θέμα της πίεσης, μόνο μερικές εβδομάδες από τη ζωή του Ράφα Ναδάλ, που αυτές τις ώρες μοιράζεται μόνο με τον εαυτό του όλη αυτή την αγωνία για το αν θα επιστρέψει ή όχι ποτέ του στην πρώτη θέση της παγκόσμιας λίστας.