Δήθεν ο Κανάκης; Εσύ;

Στη λήξη του Γαλλία – Ισπανία έκανα ένα refresh στο twitter, του οποίου το timeline με έσπρωξε να δω λίγο από το ντοκιμαντέρ που γύρισε στη Σιέρα Λεόνε ο Αντώνης Κανάκης, αποδεχόμενος την πρόσκληση της ActionAid να ταξιδέψει εκεί για να φέρει πίσω τις εικόνες που θα έπειθαν περισσότερους Ελληνες να ενισχύσουν το έργο της στην προσπάθειά της να καταπολεμήσει την απόλυτη φτώχεια και την ανισότητα. Είδα αυτό και έπειτα είδα και βλέπω αυτό που ακολούθησε: τον κάθε “πικραμένο” να κράζει τον Κανάκη σχετικά με το αν άλλαξε 5 ή 6 μπλουζάκια στη διάρκεια της μιας εβδομάδας που παρέμεινε εκεί, για το αν έβαλε τον εαυτό του σε πολλά ή πάρα πολλά πλάνα, για το αν ήταν ή όχι καλό το κείμενο στο σπικάζ του. Ολα αυτά με αναγκάζουν να κάνω μια παύση για να ρωτήσω τον εαυτό μου, μαζί κι εσάς που μπαίνετε στον κόπο να διαβάζετε τα κείμενά μου: έχουμε τρελαθεί εντελώς;

Ενας τύπος, ο οποίος δεν είναι δημοσιογράφος, ούτε ερευνητής, μπήκε στη διαδικασία να ζήσει, έστω υπό ανθρώπινες συνθήκες, για 7 ημέρες στη Σιέρα Λεόνε, σε μια από τις πιο φτωχές μεριές του κόσμου, με μόνο κίνητρο να βοηθήσει να συγκεντρωθούν περισσότερα χρήματα για την ενίσχυση του προγράμματος της ActionAid. H οποία ActionAid Ελλάς δεν έχει σταματήσει να του λέει ευχαριστώ όχι μόνο για την παρουσία του, αλλά και για τον τρόπο του, και τον ενθουσιασμό του. Οκ, μη του πεις φίλε μου “μέσε Ελληνα” κανένα μπράβο. Πείσε τον εαυτό σου ότι το έκανε επειδή επιδιώκει την προσωπική προβολή, πείσε τον εαυτό σου ότι ο Κανάκης είναι δήθεν κι αυτή ήταν μια ακόμη δηθενιά. Φτάνεις όμως να κράζεις, να αποδοκιμάζεις έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα, όπως προκύπτει από τα σημερινά στοιχεία που δείχνουν ότι χιλιάδες άνθρωποι παροτρύνθηκαν από αυτό το ντοκιμαντέρ για να βοηθήσουν την ActionAid, βοήθησε; Είναι αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημά σου στη ζωή και τέτοια η ανάγκη σου να εκτονώνεις αρνητικά συναισθήματα όχι μόνο σε κάθε αφορμή αλλά ακόμη και όταν δεν σου δίδεται αφορμή; Εσύ, που δεν κάνεις ή δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να βοηθήσεις, κράζεις και αποθαρρύνεις αντί τουλάχιστον να ενθαρρύνεις με τον τρόπο σου αυτόν που μπορεί για να βοηθήσει;

Το ίδιο έργο το έχω δει ένα σωρό φορές να συμβαίνει στον αθλητισμό. Κάθε ένας που επιχειρεί να αναπτύξει φιλανθρωπική δράση βρίσκεται αντιμέτωπος με τέτοια σχόλια, περί της δηθενιάς που κρύβει η κίνησή του. Ερωτήσεις και σχόλια τίγκα στα υπονοούμενα περί του βασικού κινήτρου που έχει ο πρωταγωνιστής της δράσης. Κι όλο αυτό, το έχω διαπιστώσει μέσα από τη συναναστροφή με τους αθλητές και τους διοικητές του επαγγελματικού αθλητισμού λειτουργεί, όπως φαντάζομαι θα φαντάζεστε, αποτρεπτικά. “Γιατί να μπλέξω; Να πάω να κάνω το καλό και να τα ακούω;”, είναι ο “δε βαριέσαι” συλλογισμός των αθλητών που, τελικώς, λειτουργεί αποτρεπτικά.

Οχι, προφανώς δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι ο Κανάκης έλυσε το πρόβλημα της Σιέρα Λεόνε ή της Αφρικής, ότι πρέπει να τιμηθεί στο προεδρικό μέγαρο και να προταθεί για νόμπελ. Δεν λέω καν ότι πρέπει κανείς να του πει μπράβο, ή ότι του χρωστά ένα μπράβο. Ακόμη όμως κι αν αμφιβάλει κανείς για το κίνητρό του, επειδή απολύτως αποδεδειγμένα όχι απλώς δεν κέρδισε αλλά αντίθετα έδωσε και έφερε χρήματα, ας τον αφήσουμε ήσυχο. Μη τυχόν και δεν αποθαρρύνουμε τον επόμενο Κανάκη, και τον μεθεπόμενο.

Αν μπείτε στη διαδικασία να έρθετε σε επαφή με οποιοδήποτε φιλανθρωπικό ίδρυμα, θα ακούσετε τους ανθρώπους του να μοιράζονται μαζί σας τον προβληματισμό σχετικά με την αντίδραση των “επώνυμων” κάθε φορά που τους προτείνεται μια φιλανθρωπική δράση, όταν φτάνει η κουβέντα στο αν θα ενθαρρύνει ή όχι η δική τους συμμετοχή το κοινό. Είναι πολλοί οι “επώνυμοι” που έχουν φτάσει να αμφιβάλλουν σχετικά με το αν ενθαρρύνεται ή όχι το κοινό από την συμμετοχή τους σε τέτοια προγράμματα. Εκεί έχουμε φτάσει. Χρειάζεται να το κάνουμε χειρότερο;