Aληθινές ιστορίες!

Για να αισθάνεσαι σίγουρος για την ασφάλιση του αυτοκινήτου σου, Anytime με την εγγύηση της INTERAMERICAN

Δεν μ’αρέσουν οι φάρσες.
Μ’αρέσει ο χαβαλές, αλλά δεν μ’αρέσουν οι φάρσες.
Ο Βλάσης Μπονάτσος ήταν φίλος μου (εξαιρετικός άνθρωπος) στο μόνο που έπληττα μαζί του, όταν τον έπιανε μανία με τις φάρσες.
Νομίζω (νομίζω λέμε) ότι έχω χιούμορ… δλδ αντέχω (σχετικά πολύ) να κάνουν οι άλλοι χιούμορ με μένα… Βλέπω ξεκάθαρα την αστεία πλευρά της ζωής… αλλά ΔΕΝ Μ’ ΑΡΕΣΟΥΝ οι φάρσες.
Όταν ήμουν πιτσιρικάς οι φάρσες με τα τηλέφωνα ήταν must. Δεν έχω κάνει ποτέ καμμία.
Μ άρέσουν μόνο οι φάρσες (τα ψέματα) της Πρωταπριλιάς.
Γιατί;
Επειδή η οικογενειακή μας πλάκα περί Πρωτοπριλιάς ήταν ο … Βασιλιάς Φαρούκ της Αιγύπτου.
Λίγη υπομονή και θα καταλάβετε.
Η πλάκα είχε ξεκινήσει αρκετά πριν γεννηθώ εγώ…. Και για να είμαι απόλυτα ακριβής…μπορεί να ήταν μια αγαπημένη οικογενειακή ιστορία… αλλά βασικά ήταν δημοσιογραφική πλάκα… και φυσικά πολιτική.
Ο πατέρας μου –όπως πιθανότατα μερικοί από σας γνωρίζετε- ήταν ο Αρχέλαος. Γελοιογράφος σε μεγάλες πολιτικές εφημερίδες. Εκείνη την εποχή 50’s και 60’s –μέχρι να’ρθει δλδ η τηλεόραση- οι γελοιογραφίες είχαν τεράστια ισχύ και οι δημιουργοί της ήταν σταρ. Αγνωστοι όμως σταρ… Ολοι ξέρανε τις γελοιογραφίες τους, αλλά όχι τους ίδιους.
Ο πατέρας μου λοιπόν, που βέβαια είχε πρόσβαση στα ΜΜΕ εκείνης της εποχής, ήταν ΟΛΟΙΔΙΟΣ με τον βασιλιά Φαρούκ. Σαν δίδυμοι αδελφοί.

Ο πατέρας μου στην ένθετη φωτό, όπως ήταν εκείνη την εποχή.

Κάθε Πρωταπριλιά λοιπόν του φοράγανε (και εκείνος συμμετείχε με χαρά) ένα φέσι, μαύρα γυιαλά ηλίου και τον ανεβάζανε στην Ακρόπολη.
Μιλάμε για την περιοδο 1946-1952 (οπότε και ήρθε η Αυγυπτιακή Επανάσταση, ο Φαρούκ εκθρονίστηκε για να πεθάνει τελικά εξόριστος στην Ιταλία)… 1946… Μόλις είχε τελειώσει η Κατοχή, Εμφύλιος Πόλεμος, η Ελλάδα που ξαναχτιζόταν σε έναν κόσμο που προσπαθούσε να χωρέσει στο καινούργιο του κουστούμι… Ο Βασιλιάς Φαρούκ λοιπόν δεν ήταν καμμιά τυχαία πρσωπικότητα. Κάθε φορά λοιπόν που ερχόταν (ιγκόγνκιτο) στην Ακρόπολη… δλδ ο πατέρας μου φορούσε φέσι… και φυσικά οι φωτογραφίες δεσπόζανε πρωτοσέλιδες στις εφημερίδες… γινόταν χαμός… ειδικά η πολιτική ηγεσία πάθαινε έμφραγμα… Τρέχανε και δεν φτάνανε… μέχρι που το κάνανε και αφού εκθρονίστηκε.
Η Ιδέα ήταν του Αλέκου Σακελάριου…ο οποίος του έκανε κάθε χρόνο ταχύρρυθμα μαθήματα ….αιγυπτιακών… με βασική φράση το «Σαλαμ-αλέκου-μ…» που του άρεσε γιατί εμπεριείχε το «Αλέκου’μ» LOL
Μετα ο πατέρας μου το’κανε γελοιογραφία και το πράγμα τέλειωνε με χαρές και τραγούδια εκεί… μέχρι την επόμενη Πρωταπριλιά που σκαρφιζόντουσαν κάτι άλλο με θέμα πάντα τον …Φαρούκ…. Με χαρέμια… με γνωστές ελληνίδες σταρ… χαχαχαχαχαχαχαχαχα… Media ήταν… δεν ήταν δα δύσκολο να το κανονίσουν.
Δεν το έζησα, αλλά ως παιδί άκουγα με ορθάνοικτα μάτια όλους αυτούς τους τύπους να το κουβεντιάζουν και να σκάνε στα γέλια καταβροχθίζοντας ταυτόχρονα το κοκκινιστό με χοντρά μακαρόνια που μαγείρευε η μάνα μου.
Αργότερα , όταν μπήκα στη δημοσιογραφία προσπάθησα να πω μερικές ιδέες για τις εκδόσεις των εφημερίδων την ημέρα της Πρωταπριλιάς. Δυστυχώς δεν υπήρχαν Αλέκοι Σακελλάριοι και όλο καταλήγαμε σε μούφα ειδήσεις του στυλ: «Υποψήφιος με το ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές ο Γιάννης Πρετεντέρης!»
Εξαιρείται μια χρονιά στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν μια εβδομάδα πριν την Πρωταπριλιά, μπήκα στο γραφείο του τότε διευθυντή ειδήσεων του ΑΝΤ1, κ. Αλέκου Ρήγα και του είπα συνωμοτικά:
-Εχω μια ιδέα για πλάκα στην Πρωταπριλιά.
-Κλείσε την πόρτα, κάτσε και λέγε… μου είπε.
-Να …επιχωματόσουμε τον Ισθμό της Κορίνθου.
Είναι έξυπνος άνθρωπος…δεν ήθελε πολλά….
-Ας’το πάνω μου!
Το άφησα σίγουρος ότι θα το φροντίσει. ¨Ηταν μανούλα σε κάτι τέτοια.
Το πρωί της Πρωταπριλιάς καμμιά 40αριά …μπουλντόζες άρχισαν να πλησιάζουν απειλητικά τον Ισθμό για να τον επιχωματώσουν… Οι cameres του ΑΝΤ1 ήταν φυσικά εκεί. Εγινε χαμός… πανικός… εργάτες, κάτοικοι, δημοτικά συμβούλια, μαθητές, περίεργοι, σουβλατζήδες, πολιτικοί και πολιτικάντηδες της περιοχής…δηλώσεις-φωτιά… όρθωσαν τα στήθη τους για να αποτρέψουν το μοιραίο….
Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα. Δεν πίστευα στα μάτια μου.
Όταν τα πράγματα φτάσανε λίγο πριν το απροχώρητο τους είπαμε: «Πρωταπριλιάααααα» και οι οι μπουλντόζες επέστρεψαν στη βάση τους.
Με τον αδελφό μου τον Βαγγέλη μοιάζουμε πολύ.
Δεν περνάει από το μυαλό σας τι έχω τραβήξει, γελάσει, διασκεδάσει, θυμώσει, στεναχωρεθεί όλα αυτά τα χρόνια που ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος. Εχω φάει τρομερό γλύψιμο (ιδιωτικώς) και ακόμα περισσότερο κράξιμο (δημοσίως)… Απίστευτος αριθμός ανθρώπων με έχει πιάσει ξαφνικά αγκαζέ και μου έχει πει συνωμοτικά στ’ αυτί, πράγματα που πρέπει οπσωδήποτε να πω στον … Πρωθυπουργό. Πόσα projects εκατομμυρίων ευρώ, μου’χουν δείξει υπο… εχεμύθεια. Και όλα αυτά επειδή ήταν ΟΛΟΙ σίγουροι ότι εγώ ήμουν ο αδελφός μου. Να το δώσεις σε ψυχίατρο να κάνει το διδακτορικό του. Αχαχαχαχαχαχα!
Τον πρώτο χρόνο προσπάθησα να το ισορροπήσω μέσα μου.
Τον δεύτερο το συνήθισα.
Τον τέταρτο (ήταν και ατέλειωτο, βλέπετε, το γαμημένο!) σκέφτηκα να του κάνω κι εγώ μια πλάκα.
Τηλεφωνήθηκα με μερικούς εκπομπάρχες πολιτικών talk shows και εκπομπών που ήξερα… Και ήξερα –λόγω δουλειάς- αρκετούς…
-Ρε σεις θέλετε να κάνουμε μιαν πλάκα την Πρωταπριλιά;
-Για πες…
-Θέλετε να έρθω στην εκπομπή σας ως κυβερνητικός εκπρόσωπος και να λέω κουλά;
-Δηλαδή σαν να είσαι ο αδελφός σου;
-Μάλιστα.
-Ο αδελφός σου, τι λέει;
-Δεν λέει… δεν του το’χω πει… τι πλάκα θα’χει, αν το ξέρει;
Δεν ήθελε κανείς… το ξαναδοκίμασα και την επόμενη χρονιά… πάλι τζίφος.
Τωρα που το σκέφτομαι καλύτερα.
Θα με σκότωνε ο αδελφός μου…
-------------------------------------------------------------------
Αλήθεια συνέβησαν όλα αυτά ή τα έβγαλα από το μυαλό μου;

-