Πέρασε η σκύλα το λαγό
Τελικά το να ασχολείσαι με το αθλητικό ρεπορτάζ έχεις ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Καμία ημέρα σου δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Καμία σκέψη δεν επαναλαμβάνεται και σπάνια επιβεβαιώνεται γιατί τα πάντα είναι στρογγυλά και γυρίζουν. Τώρα αν έχεις και την τύχη να ασχολείσαι και με το βόλεϊ ή μπορείς και το παρακολουθείς, έχεις μπει σε άλλη διάσταση. Εκ πρώτης όψεως το βόλεϊ σου φαίνεται πυρηνική φυσικά αλλά είναι σαν την προπαίδεια. Είναι δύσκολη μέχρι να τη μάθεις αλλά παιχνίδι όταν την κατανοήσεις. Μετά κόλλησες. Αν ρωτήσεις έναν προπονητή να σου πει τις «θέσεις» των παικτών και την περιστροφή, κι αν καταλάβεις το ρόλο κάθε παίκτη μπορείς να εξηγήσεις πολλά και να καταλάβεις ακόμα περισσότερα, σε τέτοιο βαθμό, που να νομίζεις ότι βλέπεις άλλο άθλημα από αυτό που έβλεπες μέχρι τώρα, είτε να είσαι σε θέση να καταλάβεις πότε κάποιος είναι εκτός... θέματος και εκτός αθλήματος.
Ξεκινάμε λοιπόν. Πήρε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός. Πολύ ωραία. Κατ΄ αρχήν μαγκιά του. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και μεγάλος σεβασμός στους πρωταθλητές και στις πρωταθλήτριες. Οταν σε αυτή τη χώρα θα μάθουμε να σεβόμαστε πρώτα τους πρωταθλητές και μετά τους προέδρους τότες θα κάνουμε ένα ακόμα βήμα προς την ανεξαρτησία.
Την ανωτερότητα του Ολυμπιακού την είδε όλος ο κόσμος και κανείς δεν τον αμφισβήτησε μέσα από την διαδικασία των τελικών. Μην επαναλαμβανόμαστε. Επίσης είναι σημαντικό γιατί είδαμε ωραίο βόλεϊ, έστω κι αν η ποιότητα δεν είχε σχέση με το παρελθόν.
Το θέμα είναι γιατί ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα και γιατί το έχασε η ΑΕΚ. Και τα δύο έγιναν ταυτόχρονα κι έτσι φτάσαμε σε αυτά τα τρία ματς που τελείωσαν 3-1 σετ σε μία εβδομάδα.
Όπως λέγαμε, το βόλεϊ δεν είναι πυρηνική φυσική και όλα τα πράγματα έχουν την εξήγηση τους. Πρώτα απ΄ όλα πάμε στην ΑΕΚ. Επιμένουμε πως έχει πιο έμπειρη ομάδα από τον Ολυμπιακό και αυτό φάνηκε και στον τρίτο τελικό όπου η ΑΕΚ με «ξιφομαχίες» κατάφερε να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα της. Αν δεν ήταν τα μπλοκ της Γιακουμή στο φινάλε του 3ου σετ και η ΑΕΚ είχε κάνει το 2-1 σετ δύσκολα να έχανε η ΑΕΚ στο τάι μπρέικ. Η ΑΕΚ, όμως, φάνηκε πως είχε χειρότερη ψυχολογία από τον Ολυμπιακό. Βαριά και σφιγμένα πρόσωπα. Οχι, τώρα, αλλά εδώ και καιρό απλά τώρα φάνηκε και το διαπιστώσαμε. Κάτι η απουσία της Τοτσίδου, κάτι η ανεπάρκεια της Μέντεζ φάνηκαν περισσότερο οι αδυναμίες και φυσικά όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
Είχαμε γράψει πως και η ήττα από τον Παναθηναϊκό στην Κυψέλη δεν ήταν τυχαία για τη ΑΕΚ. Η «Ένωση» παίζει με το «πρέπει να είναι πρωταθλήτρια» και όχι με το «να γίνει πρωταθλήτρια». Έχει μεγάλη διαφορά. Η ομάδα που πέρσι πήρε τον τίτλο έμοιαζε να έχει χάσει από τον εαυτό της. Η διοίκηση μονίμως έχει το πιστόλι στον κρόταφο σε αθλήτριες και προπονητές. Μην χάσεις, εδώ, μην χάσεις εκεί, η ΑΕΚ πρέπει να είναι πάντα πρωταθλήτρια και αήττητη άλλα τέτοια. Αυτά έχουν πεθάνει. Τα λένε μόνο οι οπαδοί και κάποιοι παράγοντες άλλων εποχών και μάλιστα ποδοσφαιρικοί. Δεν είναι δυνατόν να τα λένε παράγοντες του βόλεϊ εκτός και αν δεν έχουν ιδέα από βόλεϊ οπότε καλύτερα να κρατάνε αποστάσεις.
Η ΑΕΚ δεν έχασε το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό αλλά από τον κακό της εαυτό. Και με την Τοτσίδου πάλι θα έχανε. Απλά ο τραυματισμός της Τοτσίδου ήταν ένα καλό άλλοθι. Η ομάδα της ΑΕΚ βγάζει αρνητική ενέργεια και αυτό φάνηκε ακόμα και μετά τις νίκες που έκανε με τον Ολυμπιακό στην κανονική περίοδο. Έχασε η ομάδα το πρωτάθλημα, έχει σε μία εβδομάδα το Κύπελλο και ο πρόεδρος της παραιτήθηκε. Δεν γνωρίζω εάν το εννοεί ή όχι ο πρόεδρος της Ερασιτεχνικής αλλά η παραίτηση του έρχεται σε λάθος χρόνο.
Σίγουρα θα είναι πολύ απογοητευμένος αλλά η παραίτηση δεν είναι ούτε άλλοθι, ούτε μοχλός πίεσης ειδικά όταν σε λίγες ημέρες υπάρχει ο δεύτερος μεγάλος στόχος της χρονιάς, το φάιναλ-4 του Κυπέλλου. Εκτός βέβαια εάν είναι άλλοι λόγοι της παραίτησης που εμείς δεν γνωρίζουμε οπότε εκεί πάμε «πάσο».
Η ομάδα της ΑΕΚ τώρα χρειάζεται στήριξη. Ακόμα κι αν έγιναν λάθος επιλογές σε παίκτριες τη μεταγραφική περίοδο του καλοκαιριού δεν είναι η ώρα για το ταμείο. Υπάρχει κι άλλος στόχος. Η πλειοψηφία των οπαδών της ΑΕΚ δεν πονάει γιατί η ομάδα έχασε το πρωτάθλημα. Φυσικά και τους στεναχωρεί. Πιο πολύ τους πονάει η σκέψη μήπως και αυτό το τμήμα την τύχη άλλων τμημάτων που έκαναν 2-3 καλές σεζόν και μετά μπήκαν στην αφάνεια.
Αγωνιστικά η μεγάλη μάχη δόθηκε στο κέντρο καθώς η υποδοχή και των δύο ομάδων ήταν τραγική και αμφότερες οι δύο ομάδες έπαιζαν Κις – Τένεβα και τα κέντρα όποτε είχαν καλές υποδοχές.
Επίσης, στο σερβίς και στην «κόντρα» επίθεση ο Ολυμπιακός ήταν πιο αποτελεσματικός, ενώ η ΑΕΚ είχε λιγότερα λάθη στην επίθεση.
Πάμε στον Ολυμπιακό. Κατ΄ αρχήν για να μην τρελαθούμε δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη Βίλα Κορτέζε. Θα μπορούσε να είχε χάσει και από τον Ηρακλή Κηφισιάς στον ημιτελικό, απλά άντεξε στον μαραθώνιο και όπως λένε και στο χωριό «πέρασε η σκύλα το λαγό». Αυτό το πρωτάθλημα καλώς ή κακώς ανήκει κυρίως σε τρεις ανθρώπους.
Πρώτον στην αρχηγό Δήμητρα Γιακουμή που όταν έπαθαν όλες οι συμπαίκτριες της καθίζηση στο 2ο σετ και κόντεψαν να χάσουν και το 3ο σετ παρότι είχαν προβάδισμα +5 «σκέπασε» το φιλέ και καθάρισε πρώτους χρόνους λες και κυνήγαγε μύγες. Η έλευση της Γιακουμή τα τελευταία τρία χρόνια έχει αλλάξει άρδην την πορεία της ομάδας.
Δεύτερον στον Τέλη Σωτήρχο για την Ιώβεια υπομονή του. Άλλος στη θέση του θα είχε παραιτηθεί από την κριτική και την αμφισβήτηση που δέχτηκε εκτός και εντός ομάδας αλλά προς τιμήν του άντεξε γιατί ξέρει πως οι πάγκοι αυτών των ομάδων θέλουν αρετή, τόλμη και υπομονή.
Τρίτον στον πρόεδρο του Ερασιτέχνη Μιχάλη Κουντούρη που επέμεινε στον προπονητή έστω κι αν χρειάστηκε να κάνει έρευνα αγοράς για τυχόν αλλαγή αλλά έκρινε πως πρέπει να κρατήσει και να στηρίξει τον προπονητή. Η ιστορία γράφει πως εμπιστεύτηκε τον Σωτήρχο, τον πίστεψε στα δύσκολα και όλοι μαζί ως ομάδα δικαιώθηκαν.
Έξι χρόνια δεύτερος όπως ο Ολυμπιακός, δεν αντέχεται εύκολα από έναν σύλλογο. Μόνοι οι «μεγάλοι» σύλλογοι μπορούν να αντέξουν και αυτό μετά από πολύ κόπο, χρήμα και κριτική. Έτσι είναι. Αυτή είναι η μοίρα των «μεγάλων» συλλόγων και αυτές είναι οι διαφορές που κάνουν τους «μεγάλους». Αυτή η επιμονή και υπομονή που έδειξαν όλες οι διοικήσεις του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια είναι που τους δικαιώνει και κάνει αυτό το τρόπαιο πολύ βαρύ.
Επίσης δημιουργεί και μεγάλες υποχρεώσεις για την διοίκηση του Ολυμπιακού. Αν έχανε και εφέτος τον τίτλο θα μπορούσε να κάνει περικοπές. Τώρα τι θα πει; Τουλάχιστον τα ίδια θα πρέπει να επενδύσει για να κρατήσει τα κεκτημένα, αλλιώς η απώλεια του τίτλου θα θεωρηθεί αποτυχία.
Και μιλάμε για ένα τμήμα που έχει επικριθεί πολλές φορές και ήταν η αιτία να έρθουν διοικητικές ρήξεις στον Ερασιτέχνη αλλά και η παραίτηση του Παναγιώτη Αγγελόπουλου το 2008 όταν χάθηκε το πρωτάθλημα της περιόδου 2007-08 από τον Παναθηναϊκό. Απογοητεύτηκε ο Αγγελόπουλος που δεν είδε τον Ολυμπιακό πρωταθλητή και τα παράτησε. Μέγα λάθος του Αγγελόπουλου τότε που άφησε το τμήμα. Όση πίκρα και να είχε έπρεπε να το στηρίξει. Είναι το ίδιο λάθος που κάνει και ο Παπαδημητρίου τώρα. Ο αθλητισμός δεν πάει «με τον παρά μου γ.. και την κυρά μου». Ειδικά εάν ο αθλητισμός είναι γυναικείο βόλεϊ όπου μπαίνουν μέσα άλλοι δύο παράγοντες:. Η γυναίκα και η ψυχολογία, διότι χρόνος στο βόλεϊ και στην πυγμαχία δεν υπάρχουν. Κερδίζει αυτός που το πιστεύει και αυτός που σκέφτεται.
Βαριές και δύσκολες καταστάσεις αυτές. Σε υψηλό επίπεδο το βόλεϊ δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο εάν δεν είσαι γνώστης του αθλήματος και αν δεν έχεις δει πολλούς αγώνες. Σε τρελαίνει το άγχος. Χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Αν ζήσεις τον αγώνα φθείρονται τα νεύρα σου και στο τέλος του αγώνα τα έχεις χαμένα. Είτε είσαι θεατής, είτε προπονητής, είτε παράγοντας, ακόμα και δημοσιογράφος. Όσο περισσότερο ξέρεις ένα αντικείμενο τόσο περισσότερο μένεις ήρεμος γιατί κατανοείς τις εξελίξεις. Όταν έχεις κενό γνώσης, είτε θα αρχίσεις τον πανικό είτε θα το ρίξεις στα «θαύματα». Είναι σαν τον γιατρό στο χειρουργείο. Με ανοιγμένα μυαλά και κάνει μια χαρά τη δουλειά του. Αλλάζει αυτά που πρέπει, κάνει κόψε ράψε και πάει σπίτι του σα να μην τρέχει τίποτα. Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι χειρούργοι. Έτσι δε μπορούμε να είμαστε και καλοί προπονητές ή ακόμα και καλοί κριτές. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, πήρε αυτό το πρωτάθλημα διότι έμεινε ήρεμος, ενωμένος, γιατί το πίστεψε και κυρίως γιατί δεν είχε το «πρέπει να πάρω πρωτάθλημα». Άλλο να είσαι δεύτερος και να κυνηγάς τον πρώτο και άλλο να είσαι πρώτος και να πρέπει να μείνεις πρώτος κοιτώντας τους καθρέφτες. Έχει μεγάλη διαφορά.
Συνολικά και συμπερασματικά είδαμε ένα ωραίο φινάλε σε ένα πρωτάθλημα που δεν είχε υψηλό επίπεδο αλλά ήταν ανταγωνιστικό, είχε ανατροπές, απρόοπτα αποτελέσματα και ανέδειξε πολλά νέα πρόσωπα. Το σύστημα διεξαγωγής χρειάζεται αλλαγές. Καλό είναι να αφήσουμε τους πειραματισμούς και να καθιερωθεί το παλιό, κλασικό και δοκιμασμένο σύστημα με τις τρεις νίκες σε ημιτελικούς, τελικούς χωρίς μεταφορές αγώνων από την κανονική περίοδο και χωρίς μικρούς τελικούς για τις θέσεις 3-4. Καλό θα ήταν να μπουν και πλέι άουτ αλλά την πρώτη και την τελευταία λέξη θα πρέπει να έχουν οι προπονητές.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
