H ευτυχία της πρεμιέρας

Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου ήταν ο Μακρόπουλος όταν είδε το γυμναστήριο του Πανελληνίου γεμάτο και τους οπαδούς του τριφυλλιού να τον αποθεώνουν. Γέμισε μπαταρίες ο πρόεδρος. Κι όχι άδικα αφού αν δεν ήταν ο Αχιλλέας τα τμήματα βόλεϊ του Παναθηναϊκού θα είχαν κατεβάσει ρολά. Το να γεμίζει το γήπεδο στην πρεμιέρα δεν είναι λίγο πράγμα και η διοίκηση πρέπει να κάνει το παν για να κλείσει συμφωνία με τον Πανελλήνιο για την έδρα.

Για αυτό κι έσκασε ένα χαμόγελο ο Καζάζης μετά την ήττα κι άρχισε να κάνει κόντρες με τον Σάκη Μουστακίδη για το ποιος την έχει μεγαλύτερη (τη μύτη). Πάντως, ο «Μιτεράν» έγραψε τρίποντο στο τεφτέρι στις αναμετρήσεις με τον κολλητό του Καζάζη.

Και ξέρετε πως όταν γράφει σουφλιώτης στο τεφτέρι δεν ξεγράφει με τίποτα. Ο Μουστακίδης ανέλαβε επιτέλους τον Εθνικό, ο Στέλιος Καζάζης τον Παναθηναϊκό, ο αδελφός του Δημήτρης τον Ολυμπιακό, άντε να γυρίσει και ο Γόντικας σε κανένα Νηρέα για να ξανανιώσει και ο μεγάλος Κολωνός και μαζί όλο το πρωτάθλημα. Ιστορία κι αυτή. Ο Γόντικας που προέρχονταν από μια αστική οικογένεια ανδρώθηκε βολεϊκά στη φτωχογειτονιά του Κολωνού. Έτσι είναι ζωή. Γεμάτη αντιθέσεις...

Σαν τον Αντρέι Κράβαρικ. Οπως φάνηκε η προπονητική του καριέρα δεν θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Όσο ήταν παίκτης είχε την κατάσταση στα χέρια του. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Άλλη ιστορία το να είσαι καλός προπονητής. Πρώτα απ΄ όλα θα πρέπει να αποβάλεις τη νοοτροπία του αθλητή και μετά γίνεσαι καλός προπονητής. Έστω κι αν είσαι γκουρού στο άθλημα. Βέβαια, ο Κράβαρικ δεν θα κριθεί σε έναν αγώνα ή σε μια δύσκολη περίοδο ανάγκης που περνάει ο Ηρακλής. Όταν, όμως, σε έχουν συνηθίσει όλοι νταμπλούχο δεν μπορούν να σε συνηθίσουν να χάνεις 3-0 από τον ΠΑΟΚ.

Και ο Καζάζης όταν ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα κατ΄ ανάγκη την ξεκίνησε και μάλιστα στον Ολυμπιακό μετά την 1η αγωνιστική της σεζόν 2004-05 που παραιτήθηκε ο Τάσος Κουμπλής ύστερα από την ήττα των «ερυθρολεύκων» από τον σπουδαίο ΑΓΣΙ στα Γιάννενα. Τότε έγινε και η γνωριμία με τον Σπύρο Μπλέτσα, τον φροντιστή του Ολυμπιακού που μέχρι σήμερα κοντεύει να γίνει ένα με τον δαφνοστεφανομένο στο έμβλημα του συλλόγου.

Για τον Καζάζη λέγαμε. Στα ξαφνικά έγινε προπονητής και φυσικά όσο είχε τη νοοτροπία του παίκτη δεν κατάφερνε τίποτα. Η πρώτη φορά που ακούσαμε και είδαμε τον Καζάζη να του γυρίζει το μάτι ήταν σήμερα στο 3ο σετ με τον Εθνικό. Ο Καζάζης μίλαγε την ώρα που καίγονταν το πελεκούδι και κάποιοι μιλούσαν λες και πήγαιναν μπαρότσαρκα.

Καλή η πιτσιρικαρία αλλά μέχρι να καταλάβει τι φανέλα φοράει ο Καζάζης θα πάρει κι άλλο χάλκινο στη Γάνδη. Έτσι, όμως, είναι η ζωή. Η μαγκιά είναι να φτιάχνεις την πιτσιρικαρία και να τους μαθαίνεις βόλεϊ και συμπεριφορές από το «μηδέν». Θα χαλάσεις στομάχια, θα σπάσεις και καμιά καρέκλα αλλά η δουλειά πρέπει να γίνει αλλιώς είμαστε όλοι χαμένοι σαν άθλημα και σαν χώρα.

Η απόρριψη της πιτσιρικαρίας και οι δυνατές μεταγραφές είναι η εύκολη υπόθεση. Για την ακρίβεια αυτό μας κατέστρεψε. Πέρασαν ολόκληρες γενιές μέσα στη χλιδή και ξεχάσαμε να βγάζουμε τη μέρα με νερό και ψωμί.

Η μαγκιά είναι να χτίζεις πρωταθλητές, είτε είσαι προπονητής σε ομάδα, είτε δάσκαλος, είτε ένας απλός άνθρωπος. Οι αφορισμοί και η κριτική είναι το πιο εύκολο πράγμα. Το δύσκολο είναι να παράγεις ιδέες και κυρίως να τις υλοποιείς στο περιβάλλον σου, στην ομάδα σου, στην οικογένεια σου και στην παρέα σου.

Αυτό που ζούμε εφέτος στο νέο πρωτάθλημα της Βόλεϊ Λιγκ είναι κομβικό. Αρχίζει από το μηδέν μια νέα γενιά αθλητών, αλλάζουν οι ισορροπίες των ομάδων και νέοι παίκτες αλλά και νέοι προπονητές δοκιμάζονται.

Εμένα που μου άρεσε που και μετά τον αποψινό αγώνα στην Κυψέλη, αλλά και μετά τους υπόλοιπους αγώνες το σαββατοκύριακο όλοι ασχολήθηκαν με το τεχνικό κομμάτι των αναμετρήσεων και όχι με ένα σφύριγμα των διαιτητών. Δεν είχαμε γκρίνιες, επεισόδια και παρατράγουδα και τηρουμένων των αναλογιών παίχτηκαν καλά ματσάκια.

Ο Παναθηναϊκός χωρίς προετοιμασία και πολλά έκανε στην Κυψέλη. Κανονικά ούτε μέχρι τον 20ο πόντο δεν έπρεπε να φτάσει σε κάθε σετ. Πως θα νικήσει ειδικά όταν απέναντι υπάρχει μια ομάδα που είναι έτοιμη από πέρυσι, που κράτησε τακτική και που είχε σε εξαιρετική μέρα τον Ανέστη Δαλακούρα. Έχει απόλυτο δίκιο ο Μουστακίδης. Ο Δαλακούρας πρέπει να παίζει ακραίος. Πάει και τελείωσε. Ούτε διαγώνιος, ούτε κεντρικός, ούτε τίποτα. Ακραίος και μόνο ακραίος και η προπόνηση του (όπως και τον Κουμεντάκη) πρέπει να διπλασιαστεί για να κάνει τη διαφορά αλλιώς θα μείνει κι αυτός ταλέντο.

Για τους ξένους του Παναθηναϊκού ακόμα δε μπορούμε να πούμε τίποτα εκτός από τον Βραζιλιάνο που σε σχέση με τον Λιγκ Καπ που τον είδαμε στο Βραχάτι είναι μέρα με τη νύχτα. Είναι γερό παιδί, έχει ψυχή αλλά υστερεί στην τεχνική. Αν περιορίσει τα λάθη του στην πίεση θα βοηθήσει πολύ τον Παναθηναϊκό που αν όλα πάνε καλά μετά την 6η με 7η αγωνιστική δεν θα έχει καμία σχέση με τη σημερινή ομάδα.

Ο Ολυμπιακός δρέπει τους καρπούς της καλής και οργάνωσης που έκανε από νωρίς το καλοκαίρι. Δείχνει έτοιμος, χωρίς παιδικές ασθένειες και ακόμα δεν έχει δείξει το πραγματικό του πρόσωπο. Αν έχει διάρκεια θα κάνει περίπατο στη κανονική περίοδο. Μετά βλέπουμε...

Ο Φοίνικας Σύρου παίζει με άγχος χωρίς λόγο. Εντάξει ήταν δεύτερος πέρσι και παίζει λες και έχει πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ. Πολύ φορτωμένη η ομάδα να κάνει και να δείξει πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα. Από το σφίξιμο να πετύχουν οι συριανοί έχουν χάσει και το χαμόγελο τους. Ακόμα είναι νωρίς και γι αυτούς και η βελτίωση των Γερμανών θα είναι βαρόμετρο.

Ο Παμβοχαϊκός την πάτησε με τον βραζιλιάνο, έμεινε με έναν ξένο και το ερώτημα είναι αν η ομάδα έχει αντοχές να αντέξει και τα δύσκολα. Πέρσι η σεζόν κύλησε ονειρικά αλλά οι μεγάλες ομάδες φαίνονται στα δύσκολα.

Η έκπληξη μας ήρθε από το Μίλωνα Πολλά... λεφτά έδινε το «διπλό» και έγινε στα ίσια και με μαγκιά από την ομάδα του Χρήστου Ντόζη που σημειωτέων δεν έχει ανεβάσει στροφές αφού έρχεται και ο Κολομβιανός Ζαπάτα. Με τη νίκη αυτή επιβεβαιώθηκαν τα όσα γράφαμε πως δεν υπάρχει «τελειωμένος» στο εφετινό πρωτάθλημα, εκτός κι αν ζήσουμε κανένα απρόοπτο.

Βίοι παράλληλοι για Άρη και ΠΑΟΚ. Χαμηλά η μπάλα και μετά βγαίνουμε. Πάντως, το να κερδίζει ο ΠΑΟΚ τον Ηρακλή με 3-0 δεν είναι λίγο πράγμα, έστω κι αν από τον δικέφαλο δεν έβγαλαν κορώνες.

Η αδικημένη της πρεμιέρας ήταν η Νίκη Αιγινίου. Κι εκεί πολύ άγχος χωρίς λόγο.

Συγχαρητήρια αξίζουν και στη Λαμία. Όχι, μόνο γιατί για άλλη μια φορά είχαν δημιουργήσει ωραία ατμόσφαιρα στο «Χαλκιοπούλειο» αλλά διότι τίμησαν έναν πρώην αθλητή που πέρασε από τον σύλλογο. Ο Θάνος Μαρούλης στα 24 χρόνια του πήρε μια χαρά, γέμισαν οι μπαταρίες του από το ζεστό χειροκρότημα των ανθρώπων της Λαμίας που δεν ξέχασαν την προσφορά του τα τρία τελευταία χρόνια.

Αν λοιπόν οι λαμιώτες αποθέωσαν τον Μαρούλη φανταστείτε τι έπρεπε να κάνουν άλλοι σύλλογοι για παλιούς αθλητές που... επιστρέφουν έστω και ως αντίπαλοι. Τέτοιες συμπεριφορές δείχνουν πολιτισμό και αγάπη για τους πρωταγωνιστές του αθλήματος. Δεν πληρώνονται που δεν πληρώνονται όπως πρέπει οι αθλητές και οι προπονητές, όμως, οι σύλλογοι οφείλουν να τους τιμούν σε κάθε αγώνα, σε κάθε στιγμή.

Και να κλείσουμε με την επιλογή του Γιάννη Καλμαζίδη στην Εθνική γυναικών. Για να καταλάβουμε, απέτυχε ή πέτυχε ο Τάκης Φλώρος; Κι αν απέτυχε γιατί «υποβαθμίστηκε» στις υποδομές;

Ο Απόστολος Οικονόμου γιατί έφυγε; Πριν δύο χρόνια δεν λέγαμε ότι θα επενδύσουμε στον Οικονόμου που θα πάρει την τεχνογνωσία για το μέλλον στη μετά Καπράρα εποχή. Το λέγαμε ή δεν το λέγαμε;

Και ο Καλμαζίδης με πολύ αθωότητα και ευθύτητα το παραδέχτηκε: «Δεν είχα σκεφτεί ποτέ την Εθνική γυναικών». Ο άνθρωπος δεν έχει επαφή με το γυναικείο. Χτύπησε το τηλέφωνο, του είπαν τη μεγάλη ιδέα και πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία με τη θεία τη Λία.

Δεν πειράζει Γιάννη. Έτσι είναι όλα στην Ελλάδα. Όπως ξαφνικά και άδικα βρέθηκες εκτός Ολυμπιακού τη Μεγάλη Πέμπτη, έτσι ανέλαβες και την Εθνική γυναικών. Αρκεί που τα σκέφτονται οι άλλοι για σένα. Ελπίζουμε τουλάχιστον να σε φωτίσει ο Θεός και να πετύχεις για το καλό όλων. Διότι επιτυχία στο γυναικείο βόλεϊ μόνο με επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος μπορεί να έρθει.