Κάποιο λάθος έγινε... Κύριε

Δεν τελειώνει με τίποτα αυτό το τάι μπρέικ. Δεν θα φύγει κανείς από το γήπεδο. Θα παιχτεί μέχρι τέλους. Εδώ, μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα. Πως να κοιμηθείς; Τι να πρωτοθυμηθείς; Πως να αντέξεις τέτοια... αδικία; Μας «έσφαξε» ο... Πρώτος. Μας απέβαλε τον καλύτερο παίκτη μας χωρίς να γίνει τίποτα στο γήπεδο. Στα ξαφνικά. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Του έδειξε κόκκινη, κίτρινη. Χωρίς λόγο. Κύριος ήταν μια ζωή. Και κανείς δε μιλάει όρε παλικάρια; Τόσο κότες είστε όλοι; Κιχ, όλοι ακίνητοι μπροστά στη μεγάλη προκήρυξη ενός πρωταθλήματος που δεν έχει ποτέ νικητή; Θα μπούμε μέσα... Κύριε και ας τιμωρηθούμε με αφαίρεση δελτίων και αιώνιο λουκέτο έδρας.

Κάποιο λάθος έγινε... Κύριε. Άλλαξε σε παρακαλώ απόφαση εδώ και τώρα. Κάνε το θαύμα σου. Βγάλε τον Σαμ από τα αποδυτήρια αλλιώς δεν φεύγουμε με τίποτα. Δεν ησυχάζουμε, ούτε κοιμόμαστε. Τι νόμιζες; Θα αποβάλεις όποιον θέλεις; Όχι, Κύριε. Υπάρχουν και όρια. Άσε μας να χαρούμε κι εμείς λιγάκι. Κάνε λίγο τα στραβά μάτια. Παίξε λίγο έδρα να γουστάρουμε κι εμείς. Τι ζητήσαμε, δηλαδή; Ένα σφυριγματάκι ζητήσαμε. Με τα θηρία παλεύουμε κάθε μέρα. Βόηθα λίγο του κοινούς θνητούς. «Προστάτεψε» λίγο τη «σημαία» μας.

Ένα βολεάκι μας έμεινε, Κύριε. Τα υπόλοιπα μας τα πήραν. Ένας άσσος του Σαμ μας έμεινε, μία ιστορία να έχουμε να λέμε. Θα μας το πάρεις κι αυτό; Μόνοι μας στα τοπικά θα μείνουμε πάλι; Γιατί; Για ποιο λόγο;

Να ξέρεις, πάντως, Κύριε πως ο Σαμ τη δουλειά του την έκανε. Βγήκαν Σαμαράκια και θα βγαίνουν μια ζωή Σαμαράκια που θα τον θυμούνται και θα τον τιμούν.

Νιώθω ότι γέρασα σε ένα βράδυ. Μου έρχονται εικόνες. Μια ζωή ολόκληρη. Θέλω να γράψω πολλά και τίποτα. Κοιτάω κάτι φωτογραφίες. Την πρώτη φορά πριν από 20 χρόνια που ταξίδεψα στην Ορεστιάδα για να δω από κοντά το παιδί «θαύμα» και την παρέα του. Μέχρι και οι φαντάροι ήταν ευτυχισμένοι πριν και μετά τους αγώνες της Ορεστιάδας.

Νιώθω άσχημα που τον τελευταίο καιρό δεν είχαμε μιλήσει καθόλου. Το καλοκαίρι του ζήτησα μια συνέντευξη για τη Λήμνο και για το γήπεδο του μπιτς βόλεϊ στο ΣΕΦ που πάλευε μαζί με τον Πανούσο να το στήσει από την αρχή. Το απέφυγε επειδή δεν είχε ξεκαθαρίσει η κατάσταση με το ΣΕΦ και την ΕΟΠΕ. Δε μιλούσε συχνά. Δεν παραπονιόταν, δεν γκρίνιαζε.

Ξέρω, όμως, ότι ήταν καλά, περνούσε καλά και είχε ηρεμήσει στη Λήμνο. Είχε φτιάξει οικογένεια με την αγαπημένη του Έλενα, είχε τον υιό του, τον Στρατή, έφτιαξε τον δικό του σύλλογο, φορούσε πάντα τη φανέλα με το «Νο 9» και μιλούσε πάντα για βόλεϊ και για υποβρύχιο ψάρεμα.

Περίμενε να μεγαλώσει ο Στρατής, να του μάθει πράγματα... Αυτό είναι που με τρελένει περισσότερο απόψε...

Είναι η δεύτερη φορά που μισώ και λατρεύω τη δουλειά μου. Πρέπει να γράφεις τη στιγμή του σοκ, του απόλυτου κενού. Η δεύτερη ήταν με την περίπτωση του Χρήστου Παπαδόπουλου. Μιλάγαμε την Πρωτοχρονιά του 2006 και μετά από 5΄με πήρε η κόρη του κλαίγοντας και μου είπε πως «ο μπαμπάς έφυγε». Σταματάει το μυαλό. Ξεχνάς πως σε λένε, τι γράφεις, για ποιον γράφεις... Τα ίδια και τώρα...

Αυτό που λίγοι θυμούνται είναι ότι ο Χρήστος Παπαδόπουλος ήταν προπονητής στο ξεκίνημα του Νίκου Σαμαρά στην Ορεστιάδα και από απόψε θα είναι παρέα.

Δεν μπορείς να γράψεις σε ένα blog για τη ζωή του «Σαμ». Δε γίνεται. Είναι σαν να θέλεις να κάνεις μαραθώνιο σε ένα λεπτό. Δεν χωράει.

Ο «Σαμ» αν και απόμακρος και παράλληλα το παιδί όλων των ανθρώπων του βόλεϊ. Στο μυαλό όλων ήταν ο τέλειος βολεϊμπολίστας. Αυτό μετρούσε. Εμβληματική μορφή σε όλα του. Σώμα λαμπάδα, κοιλιακούς «φέτες», μυώδη και μακρυά χέρια που άνοιγαν σαν αετός μετά από κάθε πανηγυρισμό. Οι ειδήμονες πάντα του γκρίνιαζαν να βελτιώσει την τεχνική του αλλά τους έλεγε «ότι μάθαμε, μάθαμε».

Από την ακριτική Ορεστιάδα έγινε η σημαία ενός ολόκληρου αθλήματος, πέρασε από 7 ελληνικές ομάδες (Ορεστιάδα, Ηρακλή, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Εθνικό Αλεξανδρούπολης, Μίλωνα, Λήμνο Sports Club) και αγωνίστηκε στα πρωταθλήματα της Ιταλίας (Φαλκονάρα – Α1) και της Τουρκίας (Φενερμπαχτσέ – Α1), κατέκτησε ένα κύπελλο Ελλάδας και φόρεσε το Εθνόσημο σε Ανδρών και Εφήβων περισσότερες από 500 φορές.

Οι επιτυχίες σταθμός για την καριέρα του ήταν η κατάκτηση της 6ης θέσης στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Εφήβων που έγινε στο κατάμεστο ΣΕΦ το 1989 αλλά και η 6η θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Ανδρών που έγινε επίσης στο ΣΕΦ το 1994.

Ο άσσος του Νικόλα στο 14-13 του τάι μπρέικ με την Ρωσία την 1η Οκτωβρίου 1994 έγραψε ιστορία καθώς έκανε το 15-13 και με νίκη 3-2 σετ η ελληνική ομάδα προκρίθηκε στην 8αδα της διοργάνωσης. Μάλιστα λέγεται πως ο προπονητής του Χιλμπέρο Ερέρα του είχε ζητήσει να κάνει «φλοτ» σέρβις αλλά ο Νικόλας δεν τον άκουσε και έγραψε ιστορία με το «Ελλάς, Ελλάδας, Νίκος Σαμαράς».

Ο Σαμ δεν έμπαινε σε καλούπια. Δεν είχε ταίρι. Ήταν μοναδικός σε όλα του. Είχε τα χαρακτηριστικά του μοναχικού καουμπόι. Ακόμα και στις αντιδράσεις του.

Αξέχαστη είχε μείνει και η αντίδραση του στο σερβίς του βραζιλιάνου Τάντε (όχι του Ντάντε του Παναθηναϊκού) στο Παγκόσμιο Λιγκ του 1998 στο αχανές Μαρακαϊζίνιο των 30.000 θέσεων. Ο Τάντε σέρβιρε με το περίφημο σερβίς «μπανάνα». Η μπάλα από τα χέρια του βραζιλιάνου έφυγε τόσο ψηλά που κόντεψε να αγγίξει τους προβολείς στην τεράστια κορυφή του μεγαλυτέρου γυμναστηρίου στον κόσμο. Μέχρι η μπάλα να ανέβει και να κατέβει ο Σαμ βαρέθηκε να περιμένει σε στάση υποδοχής και άφησε τη μπάλα να σκάσει στο ελληνικό τερέν λέγοντας με απάθεια «βαρέθηκα να περιμένω».

Μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας ο «Σαμ» είχε πάντα ευρηματικές ατάκες, εξιστορούσε ανέκδοτα, όμως, δε μιλούσε για τις επιτυχίες του και το παρελθόν του, απέφευγε τις βαρύγδουπες δηλώσεις, αποστρέφονταν την «φασαρία» και την «πίεση» και αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη φιλοσοφία τις δύσκολες καταστάσεις.

Πρόσεχε πάντα τον εαυτό του, δεν κάπνιζε, δεν έκανε καταχρήσεις και η χρονική διάρκεια των διατάσεων των μυών του μετά από κάθε αγώνα έχει γίνει αιτία για να χαθούν πτήσεις σε αεροπλάνα.

Η αλήθεια είναι πως ο «Σαμ» κλήθηκε να σηκώσει μεγαλύτερο βάρος απ΄ ότι του αναλογούσε με δεδομένο το επίπεδο του ελληνικού βόλεϊ και την έλλειψη πλάνου δράσης και διαχείρισης του έμψυχου δυναμικού. Τα περισσότερα που κατάφερε ήταν από ένστικτο. Δεν συμβιβάστηκε με πολλούς προπονητές και δεν πήρε και τους ανάλογους τίτλους, ούτε και ρίζωσε σε άλλη ομάδα εκτός από την Ορεστιάδα. Μετά από 27 χρόνια στα γήπεδα πήρε μόνο ένα Κύπελλο, το 2000 με τον Ηρακλή κερδίζοντας τον Ολυμπιακό στην Πάτρα.

Σταθμός στην καριέρα του ήταν ο 5ος τελικός του πρωταθλήματος της σεζόν 1997-98. Η Ορεστιάδα είχε πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς με τον Ολυμπιακό. Στον 5ο τελικό στην Ορεστιάδα όλος ο Έβρος περίμενε να πάρει τον τίτλο αλλά ο Ολυμπιακός του Τζιαμπάολο Μοντάλι έκανε την ανατροπή και πήρε τον τίτλο. Στα αποδυτήρια της Ορεστιάδας ειπώθηκαν σκληρές κουβέντες από τους παράγοντες της τότε διοίκησης και από τότε ο Σαμ πήρε την απόφαση να φύγει. Η είδηση του διαζυγίου έπεσε σαν κεραυνός στην πόλη. Αποφάσισε να φύγει από την Ορεστιάδα και ουσιαστικά να μην ξαναγυρίσει ποτέ.

Λίγα χρόνια αργότερα έχασε και τον αγαπημένο του ανιψιό σε τροχαίο που έγινε στην Ορεστιάδα. Η πανέμορφη αδελφή του Πέπη και ο σύζυγος της Σταύρος μετά την απώλεια του γιου υους αφιερώθηκαν στον «Σαμ» τον οποίο είχαν πάντα σαν παιδί τους αλλά αυτός δεν γύρισε ποτέ πίσω. Είχε προηγηθεί άλλο ένα χτύπημα της μοίρας. Ο θάνατος του υιού του τότε πανίσχυρου προέδρου της Ορεστιάδας Σάκη Κούμπη. Η Ορεστιάδα κόντευε να στοιχειώσει στο πένθος και τώρα θρηνεί το χαμό του ανθρώπου που την έκανε γνωστή σε όλη την Ευρώπη.

Η πρόκριση της Ορεστιάδα στον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδίας και μάλιστα νικώντας την Τάλι Μιλάνο στον ημιτελικό του φάιναλ-4 δεν είχε προηγούμενο. Η Ορεστιάδα παρότι έχανε 2-0 σετ με πρωταγωνιστή τον Σαμαρά έκανε την ανατροπή στον ημιτελικό και πήρε τη νίκη με 3-2 απέναντι στην ομάδα του Μιλάνο που είχε στη σύνθεση της τους Στορκ, Κόντε, Ζλατάνοφ, Ποτσχούμα, Καζόλι.

Στον τελικό η Ορεστιάδα ηττήθηκε από την γηπεδούχο Πάρμα των Τζιάνι, Μπλανζέ με 3-0 και πάλι τότε ο Σαμαράς άκουσε παράπονα διότι μετά το 16-14 του 1ου σετ (με το παλιό σύστημα) στα υπόλοιπα δύο σετ η Ορεστιάδα δεν άντεξε, πήρε 4 και 5 πόντους αντίστοιχα. Τα τείχη έπεσαν στην ακριτική πόλη και όλοι οι νέοι της περιοχής ήθελαν να γίνουν το ομοίωμα του Σαμαρά.

Ο Σαμαράς γεννήθηκε την 1η Ιουνίου 1970 στην Στουτγκάρδη και μαζί με τη μητέρα του και την αδελφή του μεγάλωσαν πολύ πολύ δύσκολα στην Ορεστιάδα. Μέχρι τα 15 του χρόνια ασχολούνταν με πολεμικές τέχνες, μέχρι που τον ανακάλυψε ο Γιώργος Καμπερίδης και τον έπεισε μεταξύ άλλων να ασχοληθεί με το βόλεϊ.

Όταν τον έπιασε τη μπάλα του βόλεϊ τα πάντα άλλαξαν στην Ορεστιάδα και στο ελληνικό βόλεϊ. Μαζί με τους Αντώνη Τσακιρόπουλο, Θεόδωρο Μποζίδη, Γιώργο Παπάζογλου, Στέφανο Αμαξόπουλου αλλά και τους Μοσχοφίδη, Μητούση, Κυλίτση, Κωνσταντινίδη, Κεμανετζή, Πολυλογίδη, Χαρίση και τα υπόλοιπα παιδιά απογείωσαν την Ορεστιάδα στις καρδιές όλων των Ελλήνων. Χαρακτηριστικό του το δυνατό σερβίς με άλμα όπου ενίοτε χτυπούσε τη μπάλα με σφιγμένη γροθιά, αλλά και ο πανηγυρισμός με την προέκταση των χεριών του σα να ετοιμάζεται να πετάξει.

Δεν έχουν τέλος οι ιστορίες με τον Νικόλα. Δεν έχει τέλος και η προίκα που μας άφησε. Σαν το τάι μπρέικ δύο ισοδύναμων ομάδων. Δεν τελειώνει ποτέ...