Πόσο να αντέξει ο Καζάζης;

Με επιστολή που έστειλε πριν από λίγο στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό ο Στέλιος Καζάζης παραιτήθηκε. Και πολύ άντεξε. Από το 2010-11 φώναζε πως «δεν έχουμε ούτε νερό να πιούμε στην προπόνηση».

Πόσο μπορεί να αντέξει κανείς χωρίς νερό; Μία εβδομάδα το πολύ. Σε μία ομάδα μπορείς να αντέξεις περισσότερο αν είσαι Στέλιος Καζάζης. Υπάρχουν, όμως και όρια. Οταν η οικογένεια σου δεν έχει να φάει το βόλεϊ μαζί με το μυαλό σταματούν.

Δυστυχώς για τον Καζάζη και κυρίως για όλους εμάς του κοινούς θνητούς που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό, τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, τους «αιωνίους αντιπάλους» και φυσικά τους Έλληνες βολεϊμπολίστες ο Παναθηναϊκός έχει μικρύνει τόσο πολύ που δε μπορεί να χωρέσει μέσα του ούτε τη σημαία του.

Και μη βάζετε με το νου σας τίποτα τρελά ανεκπλήρωτα συμβόλαια. Μιλάμε για απλούς μισθούς επιβίωσης που κανείς δε μπορούσε να εγγυηθεί (δε μιλάμε για να δώσει) στον Στέλιο Καζάζη.

Ο άνθρωπος που το 1988 και το 1989 έβαλε πάνω απ΄ όλα τον Παναθηναϊκό και αρνήθηκε προτάσεις από ιταλικούς συλλόγους, που έχει φτύσει αίμα για να κρατηθεί αυτή η ομάδα ζωντανή ουσιαστικά διώχτηκε σαν το σκυλί.

Κι επειδή δεν είναι η ώρα να πούμε περισσότερα το μόνο που θα αναφέρω είναι πως οι μοναδικοί που του στάθηκαν σε αυτές τις δύσκολες ώρες ήταν οι παίκτες του, ένας πρώην παράγοντας του τμήματος και οι οπαδοί που το τελευταίο διάστημα ζουν από κοντά το δράμα των παικτών και του προπονητή και προσπαθούν με ότι δυνάμεις έχουν να βοηθήσουν.

Δεν δικαιούμαι να γράψω περισσότερα. Αν θέλει κάποια στιγμή ας μιλήσει ο Καζάζης διότι ακόμη και στην πιο δύσκολη στιγμή του καταθέτει ήθος και χαρακτήρα με τα όσα γράφει στην επιστολή του.

Είμαι σίγουρος πως ο Καζάζης δεν θα μείνει χωρίς ομάδα αλλά εύχομαι να μην περάσει ποτέ ξανά αυτό τον διασυρμό και αυτό το τσαλάκωμα από τους «παναθηναϊκάρες» μεγαλοπαράγοντες που διέλυσαν τον σύλλογο.