Το Κύπελλο που χάθηκε

Το 1994 η Ελλάδα είχε αναλάβει τη διοργάνωση του Παγκοσμίου πρωταθλήματος ανδρών και ο τότε ομοσπονδιακός Κουβανός Χιλμπέρτο Ερέρα είχε ζητήσει από την ομοσπονδία του βόλεϊ (την ΕΟΠΕ) να τελειώσει νωρίς το πρωτάθλημα για να αρχίσει η προετοιμασία του εθνικού συγκροτήματος. Ημερομηνίες για το Κύπελλο δεν υπήρχαν κι έτσι μετά το τέλος του πρωταθλήματος αποφασίστηκε να γίνει ένα φάιναλ-4 στις 25 και 26 Απριλίου. Επειδή οι ομάδες δεν θα είχαν στη σύνθεση τους τους διεθνείς παίκτες αποφασίστηκε από την ΕΟΠΕ να μην χαρακτηριστεί ως Κύπελλο Ελλάδας.

Μάλιστα ο αποχαρακτηρισμός από Κύπελλο Ελλάδας έγινε και με την σύμφωνη γνώμη της τότε διοίκησης του Ολυμπιακού η οποία ανησυχούσε πως χωρίς τους διεθνείς Μουστακίδη, Αμαριανάκη, Θεοδωρίδη, Ντράγκοβιτς η ομάδα δεν θα μπορούσε να πάρει το Κύπελλο και πίεζε την ΕΟΠΕ να μην χαρακτηριστεί το τουρνουά ως Κύπελλο.

Λόγω του θανάτου της Μελίνας Μερκούρη που προηγήθηκε λίγες μέρες νωρίτερα η διοίκηση της ΕΟΠΕ αποφάσισε να διοργανώσει το τουρνουά στο Λουτράκι στη μνήμη της «Μελίνα Μερκούρη». Τελικά, οι «αναπληρωματικοί» του Ολυμπιακού έκαναν την υπέρβαση και με πασαδόρο τον σημερινό προπονητή των «ερυθρολεύκων» Δημήτρη Καζάζη, βασικούς τους Φόρτσιουν, Μπρτζοβιτς, Φάκα, Λυκούδη, Μιχαλόπουλο και αλλαγή τον Τριανταφυλλίδη έφτασαν στη νίκη επί του Άρη με 3-1 σετ.

Με το πέρασμα των χρόνων οι παίκτες που αγωνίστηκαν σε εκείνη την ομάδα του Ολυμπιακού διατύπωναν δίκαια παράπονα και ενστάσεις προς τους εκπροσώπους του Τύπου γιατί δεν έκαναν αναφορά στο «Κύπελλο» του 1994 και για το γεγονός ότι δεν μετρούσε στη «χρυσή βίβλο» θεωρώντας μάλιστα πως η επιτυχία τους είχε διπλή σημασία διότι έγινε χωρίς τους διεθνείς. Η μοναδική εφημερίδα που το υπολόγιζε ήταν «Το Φως των Σπορ» και αργότερα τα υπόλοιπα «ερυθρόλευκα» έντυπα.

Η ΕΟΠΕ, όμως, ακόμα και σήμερα δεν έχει αναγνωρίσει εκείνη τη διοργάνωση ως Κύπελλο και επικαλείται τις αποφάσεις που είχαν ληφθεί τότε από την Εκτελεστική Επιτροπή με τη σύμφωνη γνώμη της διοίκησης του Ολυμπιακού η οποία ουδέποτε έθεσε επίσημο αίτημα αναγνώρισης εκείνης της διοργάνωσης. Έτσι αλλού γίνεται αναφορά για τον 14ο τίτλο Κυπέλλου του Ολυμπιακού και αλλού για τον 13ο τίτλο Κυπέλλου του Ολυμπιακού. Αυτά για την ιστορία και για να ξέρετε γιατί υπάρχει η διαφορά στο μέτρημα...

Πάμε στο Ρέθυμνο. Γενικά περιμέναμε απ΄ όλους κάτι καλύτερο και ειδικά από τον Παμβοχαϊκό και τον Φοίνικα Σύρου. Ο Ολυμπιακός έκανε τη δουλειά του ανοίγοντας μερικά από τα όπλα που τα φύλαγε ίσως για τα πλέι οφ του πρωταθλήματος, ενώ ο Ηρακλής ήταν η ομάδα που τηρουμένων των αναλογιών έκανε την υπέρβαση της στον ημιτελικό με τον Φοίνικα.

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε και αυτόν τον τίτλο όχι μόνο με τη δυναμική του και την τακτική του αλλά και τη φήμη του. Είναι αυτό που λέει και ο λαός «καλύτερα να έχει το φόβο μου παρά το κεφάλι μου». Φράση που πηγάζει από τις ατελείωτες ιστορίες κόντρες Ελλήνων και Τούρκων όπου η φήμη έπαιζε σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία του αντιπάλου. Έτσι και ο Ολυμπιακός. Πήρε το Κύπελλο λόγω φήμης, λόγω Γιορντάνοφ και λόγω Φιλίποφ που άλλαξε το παιχνίδι του και μοίρασε μπάλες στους κεντρικούς του.

Ο Φοίνικας είναι φανερό πως είχε βελτίωση σε σχέση με τους αγώνες πρωταθλήματος. Ορισμένοι παίκτες του παρουσίασαν μεγάλη βελτίωση, οικοδόμησαν μεγάλες διαφορές εντός και των τριών σετ αλλά έχασαν 3-0 σετ. Αυτό δείχνει πολλά θετικά και πολλά αρνητικά σε μία ομάδα. Το σίγουρο είναι πως με τόσο μεγάλες μεταβολές δεν μπορείς να περιμένεις τίτλο. Ο Φοίνικας φρεσκαρίστηκε άλλαξε αρκετά σε μπλοκ άμυνα και κυρίως στον τρόπο παιχνιδιού του Κουρνέτα, όμως, εάν δεν έχεις τον βαρύ διαγώνιο που θα τελειώνει τις «χαλασμένες» μπάλες και τις «κόντρα» επιθέσεις δεν έχεις καμία ελπίδα. Ο Ντορνέλας δεν έχει αποδώσει ακόμα τα μέγιστα, ειδικά στις μπάλες που «καίνε» και γενικά δεν έχει καμία σχέση με τον Ντόκιτς που υπήρχε πέρσι στην ομάδα.

Τα ίδια και χειρότερα έπαθε ο Παμβοχαϊκός και αυτή είναι η τεράστια διαφορά με την περσινή ομάδα του Βραχατίου. Τα χτυπήματα του Γιοβάνοβιτς διαβάζονται και με γυμνό μάτι. Σε καμία περίπτωση ο Γιοβάνοβιτς δεν έχει πιάσει την περσινή απόδοση του Ντουσάρμ που τελείωνες όλες τις μπάλες και ξελάσπωνε στα δύσκολα και έχω και αμφιβολίες εάν θα μπορούσε να φτάσει τον Ντουσάρμ.

Το παράδοξο είναι πως ούτε ο Ντόκιτς (περσινός διαγώνιος του Φοίνικα) αλλά ούτε και ο Ντουσάρμ (περσινός διαγώνιος του Παμβοχαϊκού) κατάφεραν να έχουν μία καλή σεζόν εφέτος στις ομάδες που πήγαν και εκ του αποτελέσματος ήταν λάθος (και των συλλόγων και των αθλητών) που δεν ανανέωσαν τα συμβόλαια τους.

Ο Γιορντάνοφ παίζει με μεγάλη ωριμότητα, εκμεταλεύεται τις γνώσεις και τις ικανότητες του και κάνει τη διαφορά, όπως έκανε τα δύο τελευταία χρόνια ο Κουβανός Ντεσπέιν. Όσο ήταν στον Ολυμπιακό ο Ντεσπέιν οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν το νταμπλ και όταν πήγε στον Ηρακλή ο «γηραιός» έκανε το νταμπλ.

Η αποστελέχωση των ρόστερ με υψηλού επιπέδου βολεϊμπολίστες και ειδικά στη θέση των διαγώνιων και των ακραίων περιορίζουν τις επιθετικές λύσεις των ομάδων και μοιραία ο πολύ καλός επιθετικός ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Και μπορεί ο Γιορντάνοφ να είναι κορυφαίος της εφετινής σεζόν με δύο τίτλους σε Λιγκ Καπ και Κύπελλο και δύο προσωπικούς τίτλους MVP στις συγκεκριμένες διοργανώσεις, ωστόσο, πριν μερικά χρόνια που ήταν στον Ολυμπιακό και στην ΕΑΠ δεν έκανε τη διαφορά για τον απλούστατο λόγο ότι υπήρχε Μίλκοβιτς και Αγκάμεζ.

Στο φάιναλ-4 του Ρεθύμνου δεν είδαμε κάτι το ξεχωριστό, ούτε και είδαμε τη μεγάλη κόντρα που θα έδινε ενδιαφέρον στον θεατή και στον τηλεθεατή. Εάν μάλιστα δεν αλλάξει κάτι εντυπωσιακά από πλευράς Φοίνικα και Παμβοχαϊκού και κυρίως εάν δεν καταφέρει να περάσει ο Φοίνικας στα ημιτελικά των πλέι οφ ο Ολυμπιακός θα επικρατήσει το ίδιο εύκολα και στο πρωτάθλημα.

Εκτός, όμως, από το ζήτημα του διαγώνιου υπάρχει και άλλη μια μεγάλη διαφορά μεταξύ του Ολυμπιακού και των υπολοίπων ομάδων και αυτή είναι η υποδοχή. Ο Ολυμπιακός έχει «δεμένη» την υποδοχή του με Χριστοφιδέλη, Κοκκινάκη και ο Στεφάνου μπορεί να είναι καλύτερος στην κάλυψη και φυσικά στην άμυνα που είναι το δυνατό του σημείο. Το μπλοκ του Ολυμπιακού κάνει τη διαφορά και επίσης σε αυτό τον τομέα ο Ολυμπιακός μπορεί να δώσει περισσότερες ευκαιρίες για την «αλλαγή» και «κόντρα» επιθέσεις που τελειώνουν πιο αποτελεσματικά από τη στιγμή που υπάρχει ο Γιορντάνοφ αλλά και από τη στιγμή που ο Φιλίποφ αποφάσισε να αλλάξει το στιλ παιχνιδιού του βάζοντας μέσα και νέα στοιχεία με επιθέσεις από το κέντρο.

Αντίθετα, για τον Φοίνικα και τον Παμβοχαϊκό το κεφάλαιο της υποδοχής είναι ακόμα θολό και δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για άπταιστη... διαδρομή σε τρία σετ, πολύ περισσότερο σε τέσσερα και πέντε. Με άλλα λόγια οι δύο ομάδες της περιφέρειας για να μπορέσουν να κάνουν τη διαφορά θα πρέπει να κλειδώσουν την υποδοχή τους και να κινηθούν πιο γρήγορα και πιο σίγουρα δίνοντας την ευχέρεια σε Κουρνέτα και Τερζή να παίξουν πρώτους χρόνους. Τόσο ο Φοίνικας όσο και ο Παμβοχαϊκός έχουν κεντρικούς με πλεονεκτήματα στην επίθεση αλλά υστερούν στο μπλοκ σε σχέση με τους «ερυθρόλευκους».

Τα δύσκολα για όλους είναι μπροστά. Το Σάββατο τελειώνει η κανονική περίοδος και η ώρα της κρίσης πλησιάζει για όλες της ομάδες της Βόλεϊ Λιγκ και κυρίως για τον Φοίνικα που θα πρέπει να νικήσει τον Παμβοχαϊκό στο Βραχάτι και να περιμένει απώλειες για ΠΑΟΚ ή Εθνικό που θα δοκιμαστούν με Ολυμπιακό και Κηφισιά αντίστοιχα.