Η μοιρασιά του Champions League

Σε μια εποχή για προβληματισμό σχετικά με την επιχειρηματική προοπτική του ισπανικού πρωταθλήματος ήρθε να προστεθεί η διαπίστωση, ή η επανάληψη της διαπίστωσης ότι το ισπανικό πρωτάθλημα διαθέτει τα καλύτερα πόδια, αυτά με τη μεγαλύτερη απήχηση παγκοσμίως την ίδια ώρα που έρχεται μόλις τρίτο σε εισπράξεις, από την εξαγωγή των τηλεοπτικών δικαιωμάτων του, πίσω από το αγγλικό και το γερμανικό πρωτάθλημα.

Μέσι, Ρονάλντο, Ινιέστα διεκδικούν την «Χρυσή Μπάλα», με ένα σωρό Ισπανούς ή «Ισπανούς» επιλαχόντες. Ισπανοί ή «Ισπανοί» και οι προπονητές υποψήφιοι για τον τίτλο του κορυφαίου της χρονιάς. Η αφρόκρεμα εργάζεται στην Ισπανία και παρ’ όλα αυτά εκείνη δυσκολεύεται πολύ να κυριαρχήσει στις ξένες αγορές και να ανεβάσει την τιμή του εξαγώγιμου τηλεοπτικού προϊόντος.

Ο ένας πίσω από τον άλλο, οι σκεπτικιστές που ψάχνουν την απάντηση που θα λύσει το πρόβλημα για την La Liga και θα της δώσει την ώθηση για την θεαματική βελτίωση του προϊόντος, προτρέπουν την Λίγκα να αποφασίσει την αναδιανομή του τηλεοπτικού πλούτου. Να φύγει από το μοντέλο που μοιράζει το περίπου 47% του τηλεοπτικού εισοδήματος σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, για να δώσει δύναμη στις υπόλοιπες ομάδες ώστε αυτές να γίνουν έστω μερικώς ανταγωνιστικές και να πάψει το ισπανικό να θυμίζει την προηγούμενη έκδοση του σκωτσέζικου πρωταθλήματος, να βγει από την μονοτονία.

Μέχρι πρότινος ήταν δύο τρεις πρόεδροι άλλων ομάδων αυτοί που διαμαρτύρονταν δημόσια και προφήτευαν την ελεύθερη πτώση στη ζήτηση του ισπανικού πρωταθλήματος από τις ξένες αγορές. Πλέον δίπλα σε αυτούς τους προέδρους έχουν αρχίσει και στέκονται όλο και περισσότερες εταιρείες συμβούλων που εμφανίζονται στην ισπανική Λίγκα και της προτείνουν διαφορετικές εξισώσεις για τη διανομή του τηλεοπτικού πλούτου. Μια από τις τελευταίες προτάσεις έδειχνε στους Ισπανούς ότι πρέπει να μοιράζουν περίπου από 10% σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα και να δίνουν το υπόλοιπο 80% στις άλλες 18 ομάδες, μέσα από μια εξίσωση πολλών κριτηρίων.

Είναι προφανές, όπως τουλάχιστον φτάνει σε εμάς από την Ισπανία, ότι η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα αισθάνονται άβολα με αυτή τη συζήτηση. Οι γνώστες της αγοράς όμως εκτιμούν ότι η Ισπανία θα φύγει από το σημερινό μοντέλο και θα μοιράσει περισσότερα στους μικρότερους. Με απλά λόγια, αυτή την εποχή οι οικονομικοί σύμβουλοι των δύο μεγαθηρίων συμμετέχουν στις ζυμώσεις. Το συζητούν.

Περίπου 20 μέρες πίσω, σε μια συνέντευξή του στο gazzetta o Σοφοκλής Πιλάβιος πρότεινε δημόσια να καθίσουν οι ελληνικές ομάδες και να δεσμευτούν ότι μετά από 2 – 3 χρόνια και για 2-3 χρόνια θα μοιράζονται το μπόνους της συμμετοχής των ομάδων στο Champions League. Το είπε δημόσια πιθανότατα επειδή είχε την βεβαιότητα ο πρώην πρόεδρος της ΕΠΟ ότι δεν είχε νόημα να το συζητήσει με τους ιδιοκτήτες των ομάδων στις ημέρες του στην Ομοσπονδία.

Σε αντίθεση με το ισπανικό, το ελληνικό πρωτάθλημα δεν έχει τηλεοπτικό πλούτο να μοιράσει. Διότι δεν εξάγει την εικόνα του. Οι Ισπανοί έχουν να μοιράσουν περισσότερα από 600 εκατ. ευρώ. Οι Ελληνες δεν τα έχουν. Αν κάτι έχουν, πλην της κεντρικής διαχείρισης των ελληνικών τηλεοπτικών δικαιωμάτων, είναι το μπόνους του Champions League.

Ποιος να το βάλει όμως αυτό στην κουβέντα; Ποιος να πείσει τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ ότι είναι προς το συμφέρον τους, αφού το συμφέρον είναι κοινό, να υπογράψουν μια τέτοια μοιρασιά μετά από 3 χρόνια;

Το κίνητρο των Ισπανών για να αλλάξουν αντίληψη για τη μοιρασιά είναι το σκαρφάλωμα στην δεύτερη ή την πρώτη θέση της λίστας με τα ακριβότερα – σε τηλεοπτικά δικαιώματα – πρωταθλήματα. Δηλαδή να ζήσουν για λίγο με λιγότερα ώστε να εξασφαλίσουν ότι στο μέλλον θα ζουν σταθερά με περισσότερα. Το κίνητρο των Ελλήνων για να αλλάξουν κεφάλι είναι η επιβίωσής τους. Μόνο που επιμένουν να μην το αντιλαμβάνονται. Και συνεχίζουν τη λάθος ζωή που έκαναν από την ημέρα που εμφανίστηκε, 18 χρόνια πίσω, το Champions League. Σαν να μη θέλουν να δουν ότι το πρωτάθλημα βρίσκεται στην ίδια στάθμη, σε αυτή που βρισκόταν την εποχή του ’94, και με πιο γκρίζα, λόγω κρίσης, προοπτική.