«¿Por qué Barca?»

«Ο πλούτος δεν είναι καρπός εργασίας, αλλά οργανωμένης και νομοθετικά κατοχυρωμένης ληστείας», υποστήριξε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα ο Γάλλος φιλόσοφος, Φρανς Φανόν. Θα μπορούσε άραγε να ισχύει κάτι αντίστοιχο και για τις κατακτήσεις του Τσάμπιονς Λιγκ αν στην θέση του «πλούτου» βάζαμε τις κούπες; Οσον αφορά αυτές της Μπαρτσελόνα υπάρχει μία μεγάλη μερίδα φιλάθλων που πιστεύει πως ναι, η Μπάρτσα έχει κλέψει.

Το έχει κάνει άραγε στα αλήθεια ή μήπως πρόκειται για το σκέτο μίσος των αντιπάλων της; που πηγάζει από το τόσο απλοϊκό «όσα δεν φτάνει η αλεπού... »; Το εν λόγο κείμενο είναι γραμμένο με αφορμή όλη αυτή την αμφισβήτηση για τους Μπλαουγκράνα και ειδικά μετά το δεύτερο πέναλτι που της δόθηκε στον επαναληπτικό με τη Μίλαν. Μετά από αυτό πολλοί βγήκαν να γκρινιάξουν. Μεταξύ αυτών και ο Ελάδιο Παραμές, ένας εκ των εκπροσώπων του Ζοσέ Μουρίνιο. «Τώρα ξέρουμε ποιος θα πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ», δήλωσε και έφερε στο μυαλό μου την περσινή απορία του αφεντικού του.


Ηταν μετά το πρώτο ματς των ημιτελικών της Ρεάλ με τη Μπάρτσα που ο Μουρίνιο φώναξε οργισμένος το περίφημο: «¿Por qué? ¿Por qué?» (σ.σ.: Γιατί;). Κάπου εκεί κοντά γύρισε το μυαλό μου στην αναζήτηση του εάν η Μπαρτσελόνα παίρνει στ' αλήθεια τις κούπες επειδή ευνοείται και δεν αξίζει την κορυφή. Μήπως δηλαδή υπάρχει κάποιος καλύτερος της; Θυμήθηκα λοιπόν τον περσινό τελικό.

Τότε που με μία φωνή 24.000 στόματα τραγουδούσαν «¿Por qué? ¿Por qué? ¿Por qué?», την ερώτηση που εξελίχτηκε σε σύνθημα χαβαλέ στα χείλη των Μπλαουγκράνα οπαδών. Οι ίδιοι βέβαια φρόντιζαν να δώσουν και την απάντηση στο «Γουέμπλεϊ». «Γιατί είμαστε οι καλύτεροι», φώναξαν στο τέλος. Οι φωνές, το μωσαϊκό που είχε σχηματιστεί στην εξέδρα και τα όσα συνέβαιναν στο χορτάρι, δεν συνέθεταν απλά μία φαντασμαγορική ταινία. Ηταν κάτι περισσότερο. Οχι από έναν σύλλογο, κατά το δικό τους «Mes que un club», μα κάτι πιο βαθύ από τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο.

Αυτοί οι οπαδοί, οι τόσο ευλογημένοι που μπορούν να φωνάζουν το όνομα του Μέσι. Που απολαμβάνουν την ευτυχία να τον έχουν ολόδικο τους. Εκείνον και τους υπόλοιπους που έχουν φτιάξει μία απίθανη παρέα. Τη συντροφιά των… δακτυλιδιών. Αυτοί λοιπόν βλέπουν κάτι που δυστυχώς εμείς ποτέ δεν θα έχουμε την τύχη να απολαύσουμε από τις δικές μας ομάδες. Βλέπουν αγάπη. Οι αρχές λειτουργίας τούτης της ομάδας δεν βασίζονται απλά σε μία καταπληκτική στρατηγική. Ούτε καν στο ότι οι περισσότεροι είναι γαλουχημένοι ποδοσφαιρικά στην ακαδημία της «Μασία».

Η εύρυθμη λειτουργία ξεκινάει από την ομόνοια, την κατανόηση. Θαρρείς και δεν βρίσκονται με κλειστά μάτια μονάχα επειδή το έχουν δουλέψει τόσα εκατομμύρια ώρες στην προπόνηση. Είναι πλέον ένστικτο, διαίσθηση, μία εκτός λογικής έκτη αίσθηση που οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Κάπως έτσι θα πρέπει να είναι αυτό το περίφημο συστατικό της επιτυχίας σε κάθε τι στην ζωή, η… χημεία! Και από τούτη ξεχειλίζουν!


Τα ακόμα πιο σπουδαία όμως συνέβησαν μετά τη λήξη του τελικού. Οποιος δει προσεκτικά το αγκάλιασμα του Φέργκιουσον στον Γκουαρδιόλα θα κατανοήσει την πραγματική έννοια της αναγνώρισης. Ναι, ο προπονητής της Γιουνάιτεντ, ίσως ο κορυφαίος όλων των εποχών, δεν έψαξε για δικαιολογίες. Οσες φορές λοιπόν και να αναρωτηθεί φωναχτά ή σιωπηρά ο Μουρίνιο ή κάθε άλλος. Οσα φαλτσοσφυρίγματα και αν πάρει η Μπάρτσα που σίγουρα δεν τα έχει ανάγκη, την απάντηση στο «Por qué?» θα τη βρει σε εκείνη την παραδοχή ενός γνήσιου Σερ, αλλά κυρίως στην απονομή. Εκεί που η κούπα ανυψώθηκε από τα χέρια του Ερίκ Αμπιντάλ. Του μοναδικού που είχε νικήσει εκείνον τον τελικό πριν καν τον παίξει. Γι αυτό!


ΥΓ: Οποιος λοιπόν αισθάνεται αδικημένος, μπορεί και να είναι. Αλλωστε όπως είπε κάποτε και ο δικός μας Αριστοτέλης Ωνάσης: «Κάθε κέρδος προέρχεται από μια αδικία σε κάποιον»!