Πόση μπάλα βλέπεις ρε φίλε;

Παρακολουθούσα χθες την εξέλιξη της ψηφοφορίας για τον MVP του ματς Μπάγερν - Ρεάλ, αμέσως μετά τη λήξη του χθεσινού ματς. Το τελευταίο αποτέλεσμα, μέχρι τη 1 που έβλεπα (παρεμπιπτόντως μπράβο αξίζουν στους παίδες για τα βίντεο από τα Μπάγερν – Ρεάλ και Τσέλσι – Μπάρτσα προηγούμενων ετών, έχει αμύθητο τηλεοπτικό πλούτο το MEGA από Champions League και η NOVA από ελληνικό πρωτάθλημα και θα έπρεπε να τον αξιοποιήσουν περισσότερο!) ήταν Νο 1 ο Ριμπερί, Νο 2 ο Κριστιάνο.

Ας πάει το παλιάμπελο για το Νο 1. Αμ το Νο 2; Το 26,2% είχε ψηφίσει MVP τον Κριστιάνο! Σ΄ αυτό το ματς! Σ΄ αυτό, που μου θύμισε την ατάκα ενός κάφρου «αντιΡοναλντικού» φίλου μου ότι «αυτός ο τύπος που έχει μπερδέψει το ποδόσφαιρο με το μπαλέτο δεν μπορεί να πάρει ποτέ μόνος του ένα αληθινά μεγάλο ματς».

Ξέρω, ξέρω! Θα μου πείτε: «Ρε Γιάννη, ποιοι ψηφίζουν; Και πόσοι ψηφίζουν; Και είναι αυτό που λες κριτήριο για το... τι μπάλα βλέπουμε;». Οχι, απόλυτο δεν είναι. Σαν τις δημοσκοπήσεις: όποιος διαβάζει τα νούμερα των ποσοστών χάνει την ουσία. Η ουσία είναι η «τάση» που καταγράφεται κάθε φορά (γι’ αυτό όσοι τις γουστάρετε, να ρίχνετε μια ματιά και στα αποτελέσματα της προηγούμενης).

Η τάση λοιπόν! Σ΄ αυτό το ματς ο ¼ ψήφισε πολυτιμότερο παίκτη τον Κριστιάνο Ρονάλντο! Γιατί άραγε; Μήπως επειδή έτρεξε πολύ; Μήπως επειδή στόπαρε με χάρη και δεξιοτεχνία; Μήπως επειδή το πλασέ του στο 1-1 της Ρεάλ (προτού ξαναπάρει τη μπάλα ο δημιουργός του γκολ δύο φορές, Καρίμ Μπενζεμά) θύμισε επιθετικό που «χέζεται» μπροστά στην δική του μεγαλύτερη στιγμή του ματς, διότι έχει χρόνο να σκεφτεί τον πανηγυρισμό της ισοφάρισης;

Μήπως για την... ασίστ στον Εζίλ; Μήπως για τα ηγετικά προσόντα του, την εμψύχωση των συμπαικτών του, τις βοήθειες όταν πίεζε ασφυκτικά στο β΄ μέρος η Μπάγερν, τα εύστοχα φάουλ του;

Οχι βέβαια. Στην πραγματικότητα, αν αξιολογήσουμε κάθε παίκτη της Ρεάλ βάσει της αμοιβής και της ποιότητάς του, ο Ρονάλντο ήταν ίσως ο χειρότερος. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι ο Κριστιάνο, το χειρότερο εφετινό παιχνίδι του στο Τσάμπιονς Λιγκ και οι υπερβολές του φίλου μου που θεωρεί τον Πορτογάλο πρωτίστως «εγωιστή, δεξιοτέχνη, τσαρλατάνο» και δευτερευόντως «ποδοσφαιριστή».

Το θέμα είναι η πλύση εγκεφάλου που έχει φάει ο Ελληνας τηλεθεατής ποδοσφαιρόφιλος. Πόσο έχουν επηρεαστεί κυρίως οι πιτσιρικάδες και όλοι μας από την «Μπαρτσελονίτιδα», τη «Ροναλντίαση» και την «Παγκοσμιομεσιοποίηση». Αν θέλετε στα δικά μας στενά όρια τη «Ριβαλντίτιδα» παλαιότερα, τη «Σισίτιδα», τη «Μιραλαλίαση» κ.ο.κ. Πόσο πηγαίνουμε στο γήπεδο, τι βλέπουμε στο γήπεδο, πώς καταλαβαίνουμε όλοι τους ρόλους του κάθε παίκτη μέσα στον αγωνιστικό χώρο, πώς συνειδητοποιούμε και αξιολογούμε τις αρμοδιότητες, το «λιγότερο» ή «περισσότερο» που δίνει ο καθένας μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι; Πέρυσι ο Βαλβέρδε χαρακτήρισε MVP της σεζόν τον Αβραάμ Παπαδόπουλο. Ποιος φίλος του Ολυμπιακού θα το έκανε;

Στο μπάσκετ υπάρχει, εκτός από την «αίσθηση» και την εικόνα από το 40λεπτο και το μέτρο των αριθμών, που δίνει μια σαφή ένδειξη. Χρόνος συμμετοχής, πόντοι, ριμπάουντ, ασίστ, λάθη, κοψίματα, τα πάντα. Βγαίνει η σούμα. Εχεις στοιχεία στα χέρια σου, έναν «οδηγό» αξιολόγησης, ένα «tendex» που, ως λάτρης των στατιστικών, το είχα αγαπήσει από την πρώτη στιγμή στο αλησμόνητο «ΤΡΙΠΟΝΤΟ» κάθε Τρίτη στο περίπτερο.

Στο ποδόσφαιρο όμως; Πώς αξιολογεί ο καθένας μας; Νομίζω από τα προσωπικά βιώματά του. Και όχι, δεν μετράει τόσο η ποσότητα των αγώνων που έχει παρακολουθήσει. Αλλά η ποιότητα των συζητήσεων και όσων «αποθηκεύει» στον «σκληρό» με τους πρωταγωνιστές του αθλήματος: παίκτες, προπονητές, τεχνικούς διευθυντές, γυμναστές, γιατρούς. Εκτός κι αν στο παρελθόν ο ίδιος ήταν αθλητής, έστω και σε ερασιτεχνικό επίπεδο, οπότε έχει πολλά περισσότερα «κανονάκια».

Ο Ασπρούλιας μπορεί να ξεκαρδιστεί και ο καθένας σας να χλευάσει, αλλά τα προσωπικά βιώματά μου με περισσότερα από 250 ματς για περίπου 14 χρόνια στο πρωτάθλημα Τύπου με βοήθησαν να καταλάβω πολλά. Οχι μόνο για το άθλημα, αλλά και για τις συμπεριφορές, την ψυχολογία πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από ένα ματς (ανάλογα με την εξέλιξη και το αποτέλεσμα, τα έζησα όλα άλλωστε), τις σχέσεις συμπαικτών, τον ρόλο του κόουτς, τους χαρακτήρες, τους διαιτητές, τους τραυματισμούς, τις βρισιές, τους πανηγυρισμούς, τα πάντα. Η μικρογραφία δεν είναι αντίγραφο. Είναι όμως γνώση. Διότι γνώμη έχουμε όλοι...

Ας μιλάμε λοιπόν. Με ανθρώπους του χώρου, που γνωρίζουν περισσότερα και μας δίνουν μερικές φορές να αντιλαμβανόμαστε γιατί χθες επί παραδείγματι ο αθλητής (που λέει και η ΚΑΕ Παναθηναϊκός) Λαμ ήταν δέκα φορές καλύτερος από τον αθλητή Κριστιάνο Ρονάλντο...

Follow me on twitter @Seretinio