Η «ήττα» της Μπάρτσα – θρίαμβος του ποδοσφαίρου!

Δεν θυμάμαι ΠΟΤΕ άλλοτε τόσους φίλους άλλων ξένων ομάδων να παρακολουθούν με τόση αγωνία, ένταση και ενδιαφέρον παιχνίδι άλλων συλλόγων χωρίς να είναι ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ (μιλάμε για συλλογικές διοργανώσεις και όχι για Euro, Mundial). Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε τέτοιο ΔΙΠΛΟ ματς με τέτοια εξέλιξη και τέτοιο τελικό αποτέλεσμα υπέρ του αμυνόμενου και κατά του επιτιθέμενου (αν το καλοσκεφτούμε η Τσέλσι προκρίθηκε χάρη σε δύο κούρσες των Ραμίρες στις καθυστερήσεις των πρώτων ημιχρόνων!). Και αυτό ακριβώς είναι το θαύμα του ποδοσφαίρου.

Τόσοι παίκτες! Τόσοι προπονητές! Τόσες διοργανώσεις! Τόσες ομάδες! Χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες αγώνες στο βάθος των ετών! Κι όμως, συνέβη και πάλι κάτι διαφορετικό! Πόσο μαγικό είναι αυτό, πόσο απίστευτο! Διότι αυτό που είδαμε στις δύο αναμετρήσεις είναι όντως κάτι ξεχωριστό. Ουδέποτε στο παρελθόν δεν αποκλείστηκε η καλύτερη (ήταν και παραμένει κατά τη γνώμη μου) ομάδα του κόσμου σε ΔΙΠΛΟ ματς με τέτοια απόδοση, τόσες ευκαιρίες, τέτοια πίεση, τόσους αστάθμητους παράγοντες (αποβολή, πέναλτι, απώλεια πέναλτι) υπέρ της και ταυτόχρονα… εναντίον της.

Είναι τόσο οξύμωρο, μα τόσο αληθινό: η «ήττα» της κορυφαίας και πιο θεαματικής ομάδας παγκοσμίως, ειδικά αυτή η αποτυχία, σε αυτό το επίπεδο, όχι ένα Μπαρτσελόνα – Χέρκουλες 0-2, είναι η μεγαλύτερη εφετινή νίκη του ποδοσφαίρου και μια από τις σημαντικότερες στην ιστορία του! Νίκη του απρόβλεπτου, νίκη του «διαφορετικού». Δεν είναι απλώς η νίκη του μικρού: τέτοιες έχουμε δει πολλές. Είναι η επικράτηση του άπιαστου, αυτού που βάσει της εικόνας των δύο ομάδων στα ματς ανάγεται στη σφαίρα του φανταστικού για όσους τα παρακολούθησαν.
Είναι το ματς που ΙΣΩΣ κάνει τους οπαδούς της νίκης (όχι της Μπαρτσελόνα, της νίκης όποια ομάδα κι αν υποστηρίζουν και αγαπούν!) να εκτιμήσουν άλλα χαρίσματα.

Για κάθε ντρίμπλα του Μέσι, μια απόκρουση του Τσεχ. Για κάθε αυτοματοποιημένη «σπόντα» της Μπάρτσα, ένα «μπασκετικού τύπου» αμυντικό κλείδωμα του Μέσι. Για κάθε κάθετη του Τσάβι, ένα σπριντ – παραμάζωμα του Ντρογκμπά. Για κάθε έμπνευση του Ινιέστα, ένα «double team» του Μίκελ. Για κάθε «ομορφιά» της Μπάρτσα, μια σταγόνα ιδρώτα και μια στιγμή αυτοθυσίας - αυτοσυγκέντρωσης της Τσέλσι, σαν το μαρκάρισμα του Μεϊρέλες στο 90’ και την κίτρινη που τον στέλνει στην εξέδρα και όχι στον αγωνιστικό χώρο του «Allianz Arena». Πόσα χιλιάδες κείμενα, πόσες εκατοντάδες κουβέντες, πόση συζήτηση για ένα και μόνο ματς: άλλο ένα θαύμα που γέννησαν μόνο 90 λεπτά!

Μεγαλύτερο ακόμη είναι το θαύμα της Τσέλσι. Θαύμα που μπορώ να το παρομοιάσω (ανατρέχοντας στους πρόσφατους ποδοσφαιρικούς χρόνους, όχι την εποχή της Στεάουα Βουκουρεστίου και του Ντουκαντάμ) μόνο με της εθνικής Ελλάδας στο Euro: ήταν στο 50 - 50 με τη Νάπολι, πέρασε. Χειρότερη από τη Μπενφίκα, πέρασε. Απέκλεισε και το απόλυτο για την πρόκριση φαβορί με τέσσερις ευκαιρίες σε δύο ματς. Αν στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης; Όχι με τόσες απουσίες δεν το νομίζω! Αλλά αν τα καταφέρει, το θαύμα της ΣΕ ΣΕΙΡΑ ΑΓΩΝΩΝ ίσως να ξεπερνά σε μέγεθος αυτό της Εθνικής μας.

Όταν όμως, κάτι είναι πεντακάθαρο, το θαυμάζεις, δεν το υποτιμάς. Και ευτυχώς, όλα τα ποδοσφαιρικά θαύματα είναι κρυστάλλινα. Γι’ αυτό τα αγαπάμε, τα θυμόμαστε και τα τοποθετούμε ψηλά στην βιβλιοθήκη των αναμνήσεων αυτού που λατρέψαμε από πιτσιρικάδες και δεν θα πάψουμε να αγαπάμε μέχρι τα γεράματά μας.

Υ.Γ. 1 Οσοι κάνουν καζούρα (ελαφρά ή βαριά δεν έχει σημασία) στους φίλους της Μπάρτσα, συνήθως δέχονται και την πλάκα. Οσοι (περισσότερο ορισμένοι φίλοι της Ρεάλ) εξωτερικεύουν ειρωνεία και μένος, δείχνουν πόσα συμπλέγματα απέκτησαν τα τελευταία χρόνια. Μην ξεχνάτε: δεν… ευθύνεται η Μπαρτσελόνα και ο Γκουαρντιόλα και οι αθλητές της για την «Μπαρτσελονίτιδα» και την πλύση εγκεφάλου των media. Μην ξεχνάτε: οι περισσότεροι φίλοι της (30άρηδες-40άρηδες) δεν μεγάλωσαν μέσα σε αμέτρητα μεγαλεία και υπερκουπώσεις. Losers της Ευρώπης τους αποκαλούσαν (και ήταν) επί δύο δεκαετίες. Οι περισσότεροι μάλιστα δεν είναι οπαδοί της νίκης, είναι υπερήφανοι κυρίως για άλλα ωραία της Μπάρτσα. Όπως να ξέρετε ότι οι (μελετημένοι) φίλοι της Ρεάλ έχουν κάθε λόγο να στραβώνουν όταν τους λένε τα σλόγκαν για Φράνκο…

Υ.Γ. 2 Ειλικρινά νομίζω ότι ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ εμφανίζεται τέτοιο ύφος αντιπαράθεσης μεταξύ φίλων δύο ξένων ομάδων και για τα μεταξύ τους ματς, τώρα και για τα ματς της μίας εκ των δύο (ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ Η ΜΠΑΓΕΡΝ!!!!). Δεν με ενοχλεί το πείραγμα, με ενοχλεί η καφρία και το κόμπλεξ ένθεν και ένθεν (για τα Τσάμπιονς Λιγκ οι μεν, για την διαιτησία οι δε). Γουστάρω, όμως, πολύ όσους δηλώνουν οπαδοί ξένων ομάδων, πηγαίνουν ταξίδια, οργανώνονται στις λέσχες τους, το κάνουν με αυθεντική αγάπη. Μακάρι όλο και περισσότεροι να εντάσσονται σε τέτοια ελληνικά κλαμπς.

Follow me on twitter @Seretinio