Διάβασες καμιά εφημερίδα;

Ο κ. Νίκος Παπαδογιάννης - ο Νίκος - είναι εξαιρετικός δημοσιογράφος. Το ότι πολλοί από σας δεν συμφωνείτε με αυτά που γράφει δεν έχει να κάνει τίποτε με το εξαίρετον που εγώ εννοώ. Εχει ταλέντο, είναι ενημερωμένος, έχει γνώσεις, έχει ταξιδέψει και πάνω από όλα: δεν είναι μονοσήμαντος. Δηλώνω παλιός και φανατικός αναγνώστης και ακροατής του.
Διαβάζοντας το τελευταίο του post “Διάβασε και καμμιά εφημερίδα…» ένωσα ότι ήταν περισσότερο λυπημένος παρά θυμωμένος.
Ετσι μου γεννήθηκε η διάθεση να γράψω ένα παράλληλο άρθρο.
Εχω ξαναρθρογραφήσει για το θέμα. Εδώ στο gazzetta. Όχι δεν φταίνε οι μη-αναγνώστες…φταίμε αποκλειστικά εμείς οι δημοσιογράφοι.
Μ΄αρέσουν τα παραδείγματα.
Πριν ποοοοοοολλά χρόνια ήμουν μαζί με τον αδελφό μου (ανταποκριτή ξένων εφημερίων) και με μια παρέα φίλων μας στην Γενεύη. Αναμεσα τους και ένας καθηγήτης Διεθνών Σχέσων (ή κάτι τέτοιο) στο ονομαστό Πανεπιστήμιο της Γενεύης.
Εγώ δημοσιογράφος μόλις λίγο (2-3) ετών.
Καθόμουν δίπλα στον Καθηγητή.
-Τι δουλειά κάνετε; με ρώτησε.
-Δημοσιογράφος…του’πα εγώ καμαρωτός-καμαρωτός.
Η επόμενη ερώτηση του ήταν η γνώμη μου για την Κύπρο. (Μέγα θέμα εκείνη την εποχή το Κυπριακό).
Βασικά δεν είχα ιδέα περί του Κυπριακού.
Επί 2ωρο απάντησα σε όποια ερωτηση μου’κανε. Του’πα απίστευτες παπάρες. Ηταν και ένα γκομενάκι δίπλα του το οποίο επίσης με κοιτούσε σαν χαζό. Οσο κοιτούσε (το γκομενάκι) τόσο έλεγα εγώ. Υποθέτω ότι ο Εθνάρχης Μακάριος θα με είχε αφορίσει αν με άκουγε.
Φάγαμε, ήπιαμε φιληθήκαμε (δυστυχώς όχι με το γκομενάκι) και πήγαν αυτοί σπίτια τους και εμείς στο ξενοδοχείο μας. Στον δρόμο για το ξενοδοχείο ρώτησα τον αδελφό μου.
-Ρε σύ, σοβαρά με άκουγε ο Καθηγητής;
-Σοβαρότατα.
-Γιατί;
-Επειδή τους είπες ότι είσαι δημοσιογράφος.
-Ε, και;
-Εδώ στην Ευρώπη, οι δημοσιογράφοι θεωρούνται σοβαρά πρόσωπα. Ακουγε λοιπόν με προσοχή έναν άνθρωπο που υποτίθεται ότι ήξερε. Ηξερες;
-Πλάκα με κάνεις;
Με κοίταξε απαξιωτικά και δεν μου ξαναμίλησε σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή.
--------------------------------
Μετά από μερικά χρόνια έκανα κωλοτούμπες από την χαρά μου όταν κοτσάρισα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου το σήμα της Ε.Σ.Η.Ε.Α. (Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) Ναι, ήμουν πολύ χαρούμενος. Μόλις είχα γίνει τακτικό μέλος.
Δεκαπέντε χρόνια μετά έντρομος έβαλα στο συρτάρι του γραφείου μου το σήμα της Ε.Σ.Η.Ε.Α. (Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών), μπας και μου διαρρήξουν το αυτοκινητάκι μου βρουν το σήμα και μου το κάψουν (όχι το σήμα). Για να το αφήσω στο παρμπριζ, ούτε καν που το κουβεντιάζω.
Αλήθεια τι έγινε;
Τι έγινε ρε παιδιά;
Θα σας πω μερικά που είδα με τα ίδια μου τα μάτια:
Οι διευθυντές μου στις 4 τελευταίες εφημερίδες που δούλεψα, δεν ήξεραν άλλη γλώσσα πλην των ελληνικών…για τον έναν μάλιστα διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις αν ήξερε κι αυτά.
Δεν γίνεται δουλειά όμως έτσι.
Φυσικά δεν είδα ΠΟΤΕ στο γραφείο τους ξένες εφημερίδες. Να δει δλδ τι κάνουν οι συνάδελφοι του στον υπόλοιπο κόσμο. Απεναντίας είδα απεναντί τους μια σειρά από οθόνες (ελληνικής) τηλεόρασης, που έπαιζαν συνεχώς. Για να’ναι πάντα ενήμερος… έλεγαν όλοι. Πιασ’ το αυγό και κούρευ’το. Ούτε ένας δεν είδα να έχει το BBC.
Ποτέ… πλην μιας φοράς με τον μακαρίτη τον Πέτρο Πολίτη… ούτε ένας δεν μου είπε πώς να κάνω το ρεπορτάζ. Ούτε ένας άνθρωπος στην καριέρα μου δεν μου έδειξε… Δηλαδή χάθηκαν οι δάσκαλοι. Ξέρετε εσείς κανένα επάγγελμα που δεν έχει δάσκαλους και να άντεξε στον χρόνο;
Θέλετε να σας πω για τις προσφορές, τα CD και τα DVD; Όχι, δεν θέλετε γιατί έχουν γράψει εναντίον τους ακόμα και αυτοί που τα επέβελαν.
Ή μήπως θέλετε να σας πω για τις Κυριακάτικες (κι όχι μόνο) εκδόσεις που … δίνανε (σε ποιόν να το πεις και ποιος να το πιστέψει) την ύλη τους στις τηλεόρασεις από την Παρασκευή το απόγευμα. Γιατί; Για λόγους ηλίθιου πρεστίζ, υποθέτω δλδ συσωρευμένης βλακείας. Μέχρι και τις αποκλειστικές φωτογραφίες δίνανε.
Κάποιος προfaνώς ξέχασε ότι η εφημερίδα βασίζεται καθ ολοκληρία στη λογική: Κάθε σελίδα αποκαλύπτει κάτι που ΔΕΝ ξέρω… Μια έκπλήξη. Το ανάποδο είναι φάρσα, κι όχι εφημερίδα.
Η μοναδική εφημερίδα που το δοκίμασε είναι το «Πρωτο Θέμα» και τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Ή μήπως ξεχάσατε τους εντελώς α-γραφους (εκ του: α-μπαλους) σταρ της τηλεόρασης, που πήραν τις θέσεις βασικών αρθρογράφων;
Η τηλεόραση δείχνει.
Η εφημερίδα περιγράφει.
Πόσους σπουδαίους νέους γραφιάδες θυμάστε να ανέδειξαν οι εφημερίδες τα 30 τελευταία χρόνια; Δέκα; Εικοσι; (και πολλούς λέω) Τους βρίσκετε αρκετούς για την πλειάδα των εφημερίδων που έχουμε (μόνο) στην Αθήνα; Μια εφημερίδα που θα μαγνητίσει το κοινό, δεν θα πρέπει να έχει καμμιά 15αριά βαρβατες πέννες; Αναγνωρισμένα βαρβάτες … όχι απ’ αυτές που το ταλέντο τους το υποστηρίζει μόνο η μαμά τους.
Τι ήταν το πρώτοέξοδο που έκοψαν οι εκδότες;
Τους δημοσιογράφους; Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Μην τρελλαθούμε εντελώς.
Όταν οι εφημερίδες στην Γερμανία προέβλεψαν την επίθεση της τηλεόρασης, απαφόρεψαν στους δημοσιογράφους τους να χρησιμοποιούν : (άνω κάτω τέλεια). Ο Τάδε είπε…τέλος.
Αυτό ήταν δουλειά της τηλεόρασης.
Χωρίς άνω κάτω τέλεια, ο άλλος ήταν αναγκασμένος να περιγράψει…πράγμα που αδυνατεί να κάνει η κάμερα.
Αισθήματα, κινήσεις, βλέμματα, χρώματα, καταστάσεις… πήραν τη σωστή τους θέση στην δημοσιογραφική γραφή… (Μην ξεχνιόμαστε, όταν μιλάμε για εφημερίδες, μιλάμε για γράφη. Όλα τα άλλα είναι λόγια να αγαπιόμαστε.)
Όταν επίσης στη Γερμανία προέβλεψαν την επέλαση του internet, υποχρέωσαν τους συντάκτες τους σε κάθε κείμενο να έχουν τουλάχιστον ένα URL, που να έχει σχέση με το περιεχόμενο. Οποιαδήποτε σχέση.
Με άλλα λόγια το καλωσόρισαν το καινούργιο μέσον και δεν του έκλεισαν την πόρτα στα μούτρα. Ναι, στην Σκανδιναβία οι εφημερίδες πουλάνε πολύ, αλλά το ίδιο κάνουν και οι ιντερνετικές τους εκδόσεις… που φυσικά δεν είναι η ύλη της χάρτινης εφημερίδας στο διαδίκτυο.
Όχι δεν φταίει το αναγνωστικό κοινό που δεν αγοράζει πια εφημερίδες. Φταίμε εμείς οι δημοσιογράφοι, που το αφήσαμε στο έλεος της κουλτούρας της τηλεόρασης, στην κουλτούρα του μονίμως τηλε-επιλεγμένου πολιτικού κ.λ.π.
Φταίμε εμείς οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων, που δεν τους κόψαμε τον κώλο γραφοντας την αλήθεια. Αφήσαμε κάθε αγράμματο ξεπουλημένο φλούφλη να κάνει χαρτοπόλεμο το εξαιρετικά συναρπαστικό επάγγελμα μας.
Και αυτό ξέρετε γιατί συνέβη; Επειδή υπήρξε κοινό επιχειρηματικό συμφέρον καναλιών κι εφημερίδων.
Ηταν ανεπίτρεπτο για την Πολιτεία που το επέτρεψε, αλλά και ημών των δημοσιογράφων που το δεχτήκαμε.

Αγαπω τις εφημερίδες όχι μόνο γιατί εκεί πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια, αλλά και επειδή οι εφημερίδες έφεραν ψωμί σπίτι μας, ώστε να μεγαλώσω, να μάθω γράμματα, να μην κρυώσω ή πεινάσω…
Συνεχίζω να τις αγοράζω. Το θεωρώ ηθική μου υποχρέωση. Μόνο που δεν μπορώ να τις διαβάσω. Σπάνια βρίσκω κάτι που να με ενδιαφέρει, ενώ θα ‘πρεπε να εξαιρετικά συχνό.
Θέλετε να το πάμε λίγο παρακάτω;
Εχω μια κόρη 3 ετών. Την Αθηνά μου. Παίζει το iPad στα δάκτυλα. Το’χει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που το… βαρέθηκε. Ταυτόχρονα αγαπά και τα βιβλία… τα ζωγραφίζει….τα ξεφυλλίζει… μιλά με τις φωτό… Σκέφτηκα ότι κάποια εφημερίδα θα’χε μια σελίδα αφιερωμένη σε παιδιά.
Ηλίθια σκέψη είχα.
Δεν υπήρχε σε καμμιά εφημερίδα κάτι που να ενδιέφερε ούτε παιδί 16 ετών. Όχι… ξέρετε,δεν είναι πάντα αόρατο το μέλλον… απλώς υπάρχουν πολλοί που το μισούν.

Μου έκανε ΤΡΟ-ΜΕ-ΡΗ εντύπωση που ΟΥΤΕ ΜΙΑ από τις καινούργιες εφημερίδες δεν συνεργάστηκε με bloggers. Υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν θαυμάσια στο internet … γενικώς κι όχι μόνο σε blogs…. και τους ακολουθούν χιλιάδες . Ανθρωποι με ταλέντο και θα’ναι τιμή τους (και μεράκι τους) να δουν κείμενα τους τυπωμένα σε εφημερίδα.
Δεν το χωράει το μυαλό μου που ούτε ένας εφημεριδάς δεν σκέφτηκε πόσους αναγνωστες θα αγόραζαν την εφημερίδα, αν αυτοί οι άνθρωποι έγραφαν αποκλειστικά κείμενα για εφημερίδες. (Προφανώς δεν εννοώ τον δεινόσαυρο εαυτό μου.)
Tιμώ αφάνταστα την Ελενα Ακρίτα, που μπήκε χωρίς μούρη, αλλά χαρούμενη στο Facebook κι έγινε μια από μας… γι’ αυτό έχουν εγγραφεί στο προφίλ της χιλιάδες άνθρωποι… κι εγώ μαζί… κι απολαμβανω τη γραφή της…το πνεύμα και το χιούμορ της… και την ανταμείβω αγοράζοντας κάθε Σάββατο ΤΑ ΝΕΑ για να την διαβάσω… να τιμήσω δλδ τη δουλειά της στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον Παπαδογιάννη και την Ελευθεροτυπία και με όποιον άλλον δημοσιογράφο (που αγαπώ να διαβάζω) κάνει το ίδιο πράγμα.

Δυστυχώς όχι… δεν μου κάνει την παραμικρή έκπληξη και εντύπωση που οι πωλήσεις των εφημερίδων είναι σε ελέυθερη πτώση. Και ας μην ξεχνάμε, ότι παρα την οποιαδήποτε φιλολογία, παραφιλολογία και κριτική το internet είναι ένα καταιγιστικό μέσον και το πάρτι μόλις έχει αρχίσει.
Αν το επίπεδο του αναγνωστικού κοινού είναι χαμηλό (πράγμα που δεν το επιβεβαιώνω στο internet…) … αν όμως συμβαίνει, φταίμε εν πολλοίς εμείς οι δημοσιογράφοι. Η δουλειά μας δεν είναι μόνο η ενημέρωση, αλλά και η επιμόρφωση. Η ΕΣΗΕΑ καλό θα’ταν να θυνμόταν ότι εκτός από Συνδικαλιστικό Σωματείο είναι πάνω από όλα Πολτιστικό Σωματείο.
Συμφωνώ με τα περισσότερα απ΄ αυτά που γράφει ο Νίκος Παπαδογιάννης. Απλώς έχω (και) άλλη γνώμη, όσο οξύμωρο και να φαίνεται αυτό.
Το γράφω με την καρδιά μου: Αν είχαμε άλλους 100 Παπαδογιάννηδες δεν θα έγραφα ποτέ αυτό post.
Προσυπογράφω τον τίτλο του:
“Διάβασε και καμμιά εφημερίδα…”
Μόνο που εκείνος απευθύνεται στο αναγνωστικό κοινό, ενώ εγώ απευθύνομαι στους δημοσιογράφους.
Πριν από λίγες μέρες έμαθα ότι ο κ. Σταύρος Ψυχάρης έδωσε τέλος στη συνεργασία του Λευτέρη Παπαδόπουλου με την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». (Σας υπόσχομαι ένα άρθρο γι΄αυτό)
Τον Λευτέρη Παπαδόπουλο τον σπουδαίο δημοσιογράφο.
Τον Λευτέρη Παπαδόπουλο τον σπουδαίο χρονογράφο.
Τον Λευτέρη Παπαδόπουλο τον ΜΕΓΑ στιχουργό.
Τον Λευτέρη Παπαδόπουλο τον ποιητή.
Τον Λευτέρη Παπαδόπουλο που εργαζόταν στα ΝΕΑ από το 1959 (ήμουν 3 ετών).
Τον Λευτέρη Παπαδόπουλο που ήταν προσωπικός φίλος του Χρήστου Λαμπράκη.
Για να ζήσουν οι εφημερίδες χρειάζεται (υποχρεωτικά) και κάτι άλλο:
Ήθος.