Χέλμουτ Νιούτον στη Στέγη

Διαθέτει την ποιότητα του Ματίς και τη ματιά του ηδονοβλεψία», δήλωσε κάποτε για τον Χέλμουτ Νιούτον η Κατρίν Ντενέβ, μία από τις διασημότητες που παρέλασαν μπροστά από το φακό του.

Τα καρέ του, πάντως, ξεσήκωναν συζητήσεις, με τους φανατικούς υποστηρικτές να αναγνωρίζουν στα προκλητικά γυμνά του «μια μεταφορά για τη γύμνια της ανθρώπινης ύπαρξης» αλλά και «το όχημα προκειμένου να ασκήσει δριμεία κριτική σε αυτό που υπηρετεί, δηλαδή στη διαφήμιση», ενώ οι επικριτές του του καταλόγιζαν την εμφανή διάθεση να σκανδαλίσει.

«Ορισμένοι φωτογράφοι κάνουν τέχνη. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς… Είμαι απλώς ένας μισθωμένος εκτελεστής», έσπευδε να ξεκαθαρίσει ο Νιούτον, ο οποίος (μαζί με τους Ίρβινγκ Πεν, Ρίτσαρντ Άβεντον και Χερμπ Ριτς) ανέτρεψε όσα ίσχυαν μέχρι τη δεκαετία του ’60 στις φωτογραφήσεις μόδας.

Φυγάς από το ναζιστικό Βερολίνο, ο Νιούτον έζησε ζωή νομαδική, κυνηγώντας διαρκώς την επόμενη λήψη, είτε εγκλώβιζε στο κλείστρο του πορτρέτα στρατιωτών κατά την εποχή που υπηρετούσε σε ένα αυστραλιανό σύνταγμα είτε υπέγραφε fashion editorials για τη «Vogue» και το «Elle» (από το 1956 στο Λονδίνο και σύντομα στο Παρίσι, στη Μελβούρνη και ξανά στο Παρίσι).

Η φωτογραφία υπήρξε αναμφισβήτητα το μεγάλο του πάθος, όπως και οι γυναίκες, τις οποίες έβγαλε από το στούντιο για να ποζάρουν σε παρισινά σοκάκια και αγχωτικές κινηματογραφικές καταδιώξεις… Διόλου τυχαία, η αυτοβιογραφία του τιτλοφορείται «World without men». Ακόμη και όταν μια καρδιακή προσβολή τον έστειλε στο νοσοκομείο, εκείνος δεν έπαψε να κλικάρει απαθανατίζοντας προσωπικό κι επισκέπτες, για να επανακάμψει στη δράση με μεγαλύτερη δίψα για τολμηρές, ερωτικές λήψεις.

Εκατόν ενενήντα έξι εικόνες του έρχονται στη Στέγη από το Ίδρυμα «Χέλμουτ Νιούτον» λίγο καιρό μετά την παρουσίασή τους στο παρισινό Grand Palais. Η έκθεση καλύπτει τις βασικές θεματικές του (μόδα, γυμνό, πορτρέτο, σεξ, χιούμορ), συμπεριλαμβάνοντας εικόνες από ενότητες όπως οι «A gun for Hire», «Fired», «Habille/Deshabille», «Domestic Nudes», καθώς και αρκετά πορτρέτα ανθρώπων της μόδας και του θεάματος.

Δεν λείπουν οι είκοσι μία μνημειακές φωτογραφίες (με ύψος που ξεπερνά τα δύο μέτρα) και ανάμεσά τους τα περίφημα μεγάλα γυναικεία γυμνά του, τα οποία δούλεψε από το 1980 μέχρι το 1993 αντλώντας έμπνευση από τις φωτογραφίες των αστυνομικών ταυτοτήτων των τρομοκρατών που έδρασαν τη δεκαετία του ’70 στη Γερμανία, έτσι όπως τις μεγέθυναν και τις διοχέτευαν στα ΜΜΕ οι δικαστικές αρχές.

Πηγή athinorama.gr