«Οέ, οέ, οέ, οέ, Maiden ολέ»!
Με τη μηχανή έφτανες με το ζόρι ανάμεσα στα αυτοκίνητα το γκάζι στα 40-50 χλμ. Και πάλι καλά έλεγες. Οι υπόλοιποι χρειάστηκαν από 90 λεπτά και πάνω στην Εθνική οδό για να καλύψουν τα 30 χλμ. έως τη Μαλακάσα. Και καθώς έμπαινες ελαφρώς καθυστερημένος, μπορούσες να επιβεβαιώσεις για ακόμα μία φορά το γιατί η φυλή των μεταλλάδων είναι ίσως η πιο ιδιαίτερη, συμπαγής, αειθαλής και ισχυρή μέσα στον κόσμο των ειδών της μουσικής. Ποτέ ξανά στο Terra Vibe δεν έχεις δει το κοινό να αγγίζει προς τα πίσω τις τουαλέτες, να μην έχει χώρο να πάρει δεύτερη ανάσα από το σπρώξιμο.
Οι περισσότεροι πιστοί πάντως είχαν φροντίσει να φτάσουν από νωρίς. Μεσημεριάτικα, στον καύσωνα, ώστε να προλάβουν να βρεθούν όσο πιο κοντά στο «κτήνος» ήταν δυνατόν. Η προσμονή τεράστια και η καθυστέρηση της μπάντας μεγάλη. Μόνο που αφότου ο Bruce Dickinson όρμηξε με τρέλα στη σκηνή, κάνοντας από ψηλά άλμα 20χρονου και τα έσπασε με το Aces High, εξήγησε την καθυστέρηση, την οποία ο ίδιος απολάμβανε. «Αργήσαμε να βγούμε, επειδή η συναυλια είναι sold out και ακόμα δεν έχουν μπει όλοι μέσα», έλεγε με ικανοποίηση γι' αυτό που έβλεπε από κάτω.
40.000 τρελαμένοι βρέθηκαν από την πρώτη νότα σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Το «Οέ, οέ, οέ, οέ, Maiden ολέ» δονούσε την ατμόσφαιρα σε κάθε παύση του Bruce. Η μπάντα τα έσπαγε και οι από κάτω είχαν δημιουργήσει μία άκρως εκρηκτική κατάσταση. Το Where Eagles Dare που δεν παίζεται συχνά, συνοδεύτηκε από τις ατάκες του Dickinson για την ελευθερία και το αίμα. Κάπου εκεί μπήκε και το The Clansman αφιερωμένο στους Σκωτσέζους και όταν ούρλιαζε το Freedom, πραγματικά γινόταν σεισμός.
Πέραν των στίχων και της μουσικής όμως οι Iron Maiden, από την πρώτη στιγμή σου έδιναν να καταλάβεις το πώς έχουν εξελίξει και έχουν απογειώσει ποιοτικά την έννοια του σόου, επενδύοντας μεγάλα ποσά στη θεατρικότητα που αποπνέει η σκηνογραφία τους, αλλά και η τελειομανία τους για ό,τι φτάνει στα αυτιά των ακροατών. Υπήρχε πάντα διαφορετικό σκηνικό σε κάθε τραγούδι και κάποιες στιγμές έφτανε σε χουλιγουντιανές προδιαγραφές, ειδικά όταν εμφανίστηκαν οι φωτοβόλοι σταυροί, για να συνοδέψουν το Sign Of The Cross. Ηταν η στιγμή που αισθανόσουν ότι το έργο ήταν πλέον μία μέταλ-όπερα με κοστούμια και ειδικά εφέ μοναδικά στο είδος τους Rockwace.
Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας ο Bruce Dickinson δεν έπαψε να περιφέρεται, να τρέχει και να πηδάει από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη. Ηρέμησε λίγο για να απαγγείλει. Είχε φτάσει η ώρα του Flight of Icarus, κάτι που χρειάστηκε αναμονή 32 ετών για να ακουστεί Live. Οι πιο ψαγμένοι πάντως δεν έπαιρναν τα μάτια τους από τον πιο στημένο, αλλά με την ειδική δύναμή του, Steve Harris και το επικό μπάσο του. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και η μασκότ της μπάντας, ο Eddie, για να ξυφομαχήσει με τον Dickinson, ο οποίος συνέχιζε να κάνει τα δικά του και να γουστάρει τρελά, αλληλεπιδρώντας σταμάτητα με την ενέργεια του κοινού.
Η εισαγωγή στο Fear of the Dark ήταν ίσως ό,τι πιο καθηλωτικό και ακολουθήθηκε από το Number of the Beast. Στο encore η τριπλέτα των The Evil That Men Do, Hallowed Be Thy Name και Run Τo Τhe Hills δημιούργησε χαμό. Μόνο που ο κόσμος ήθελε και κάτι ακόμα και ο Dickinson βρήκε τον τρόπο να μην χαλάσει το χατήρι, σιγοτραγουδώντας α καπέλα το ρεφρέν του Alexander The Great. Κάπου εκεί ολοκληρώθηκε μία υπέροχα μοναδική βραδιά, η οποία απέδειξε πιο περίτρανα από ποτέ ότι το heavy metal στην Ελλάδα είναι μία ιστορία που πλέον ξεπερνάει τα στενά όρια του είδους της μουσικής και αγγίζει ακόμα και όσους δεν είναι μεταλλάδες με τη στενή ένοια του όρου. Και οι Iron Maiden έδειξαν στους Ελληνες γιατί είναι από τους σημαντικότερους συντελεστές αυτής της μουσικής οικουμενικότητας.
* Φωτογραφία, Αφροδίτη Ζαγγάνα
