Να γυρίσει ο Διαμαντίδης στην Εθνική;

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Με το ζόρι δεν γίνεται...

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν δικαιούται να έχει κανένα παράπονο για την αντιμετώπιση που είχε μετά την άρνησή του να αγωνιστεί στην Εθνική. Κι αυτό γιατί στην ουσία δεν δέχθηκε κριτική για την απόφασή του. Ας ρωτήσει τον Νίκολα Βούισιτς τι έγινε όταν επισκέφθηκε το Ζάγκρεμπ, λίγους μήνες μετά το "όχι" στην Εθνική ομάδα της Κροατίας. Κάθε φορά που άγγιζε την μπάλα, 6000 συμπατριώτες του τον αποδοκίμαζαν. Οχι γιατί ήταν αντίπαλος, αλλά γιατί έριξε πόρτα στο αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα. «Ολο αυτό έγινε γιατί δεν έπαιξα στην Εθνική», παραδέχθηκε μετά το ματς ο τότε σέντερ του Ολυμπιακού. Μερικούς μήνες μετά, έδωσε κανονικά το παρών στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας.

Αλήθεια, έχει αναρωτηθεί κανείς τι θα γινόταν αν ο Διαμαντίδης ήταν Αγγλος ποδοσφαιριστής και σταματούσε στην Εθνική από τα 30 του; Στις περισσότερες χώρες, οι παίκτες που λένε "όχι" δέχονται σκληρή κριτική. Από την πλειοψηφία. Ακόμα και στις ΗΠΑ, για την Εθνική του 2010. Εδώ, απαγορεύεται να... ακουμπήσεις τους παίκτες. Εδώ γίνονται και... ήρωες όσοι αρνούνται τη συμμετοχή.

Βέβαια να ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν είναι όλα τα δάκτυλα ενός χεριού ίδια. Ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Φώτσης, ο Ζήσης, ο Μπουρούσης, ο Σπανούλης είναι μια άλλη κατηγορία από τους υπόλοιπους. Εχουν πάρει πολλά από το ελληνικό μπάσκετ, αλλά έχουν προσφέρει και τα μέγιστα. Εχουν ανταποδώσει επί της ουσίας αυτά που αποκόμισαν. Γι αυτό και οι όποιες αποφάσεις τους είναι αν μη τι άλλο σεβαστές. Εννοείται πως ο Φώτσης και ο Ζήσης και δεν γίνεται να συγκριθούν με τους άλλους γιατί από τα 15 τους δεν έλειψαν ποτέ από ραντεβού της Εθνικής, όμως και οι υπόλοιποι που έβαλαν το χέρι τους για βοηθήσουν στην άνοδο του ελληνικού μπάσκετ την τελευταία δεκαετία, αξίζουν κάθε σεβασμό.

Αυτοί που δεν δικαιούνται να ομιλούν είναι μόνο όσοι έχουν πάρει από το ελληνικό μπάσκετ και κάθε φορά που καλούνται να προσφέρουν κάτι, επικαλούνται δικαιολογίες. Ε, σε αυτή την κατηγορία δεν μπορεί να μπει ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς, γιατί στο κάτω-κάτω αποφάσισαν να αρνηθούν όταν πέρασαν τα 30 του χρόνια...

Πάμε στην ουσία: Ο Διαμαντίδης που θα πιεστεί και θα κάνει με το ζόρι κάτι, δεν χρειάζεται να ξαναπαίξει στην Εθνική. Φυσικά αν αποφασίσουν όλοι οι διεθνείς να τεθούν στη διάθεση του Ηλία Ζούρου και γίνει πανστρατιά εν όψει προολυμπιακού και ολυμπιακού τουρνουά, οι πιθανότητες επιτυχίας θα αυξηθούν. Αν ρωτήστε και τους "τρεις σωματοφύλακες" της Εθνικής, τον Φώτση, τον Ζήση και τον Μπουρούση, θα σας πουν ότι θέλουν πολύ να εμφανιστεί ενισχυμένη η ομάδα το 2012. Κι ας έκλεισαν κάποιοι την πόρτα με άκομψο τρόπο στο δύσκολο 2011.

Και ο Διαμαντίδης είναι στην κατηγορία των παικτών που όλοι θα τους ήθελαν δίπλα τους. Και ο Παπαλουκάς. Οπως φυσικά και οι τραυματίες, ο Σπανούλης με τον Περπέρογλου ή όσοι κόπηκαν με απόφαση του προπονητή, όπως ο Πρίντεζης. Για τους υπόλοιπους, μάλλον δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο.

Τέλος πάντων, αν ο αρχηγός του Παναθηναϊκού το σκέφτεται έστω και λίγο για να κάνει την τελευταία του εμφάνιση με την Εθνική, καλό θα είναι να γίνει μια προσπάθεια να πειστεί. Αν τον εκνευρίζει όλη η συζήτηση και η διαδικασία και ενοχλείται, ας τον αφήσουν στην ησυχία του.

Τουλάχιστον αυτός το καθήκον του το έχει κάνει για την Εθνική κι ας μην ξαναπαίξει ποτέ. Το ότι έχουν κάνει κι άλλοι το καθήκον τους και με το παραπάνω και συνεχίζουν να προσφέρουν, απλά τους τοποθετεί τουλάχιστον ένα επίπεδο πιο πάνω στη συνείδηση των απλών φιλάθλων (και όχι των φανατικών οπαδών). Οχι για την αξία, αλλά για την αυταπάρνηση για την Ελλάδα και την Εθνική.

ΥΓ: Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Φασούλας, Αλβέρτης, Παπανικολάου, Σιγάλας, Κακιούζης, Ρεντζιάς. Εχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ, στον ελληνικό αθλητισμό. Με το ζόρι δεν έπαιξε κανείς. Σε πολλές περιπτώσεις τους... σταμάτησαν και με το ζόρι. Δυστυχώς το φαινόμενο του πρόωρου αντίο επέστρεψε. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Μήτσο γύρνα... Για την τελευταία φορά!

Για όσους από εμάς, θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, είναι γεγονός ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης, δέχθηκε κριτική για την απόφασή του να αποχωρήσει από την Εθνική ομάδα. Οχι όμως, αυτή που θα έπρεπε.... Πιθανώς, θα έπρεπε να του ασκηθεί ακόμα περισσότερη. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Εντούτοις, προσωπικά δεν πρόκειται να παρεκκλίνω της απόψεως που εξέθρεψα από την πρώτη στιγμή του ακούσματος της αποχώρησης μέχρι τούδε. Σε άλλες περιπτώσεις, ίσως να το έκανα, αλλά στη δική του περίπτωση, δεν μπορώ να σκεφτώ (πόσο μάλλον να γράψω) ούτε μία κουβέντα, ούτε μία λέξη αρνητική για την απόφασή του. Δεν παρασυρόμαστε λόγω του “Βάλ'το αγόρι μου”, ή των εντυπωσιακών εμφανίσεων που έχει κάνει με την Εθνική ομάδα...

Αλλωστε, η υποταγή στη γαλανόλευκη και η δια βίου πίστη που όλοι οφείλουν να έχουν σε αυτή, δεν μετριέται ούτε σε πόντους, ούτε φυσικά σε επιτυχίες. Για τον άνθρωπο, όμως, που έσπασε κάθε ρεκόρ συνεχόμενων εμφανίσεων, που οι περισσότεροι από εμάς τον χαρακτήρισαν ρομπότ, που καταγράφονταν θέματα επί θεμάτων για την ακαματοσύνη του και την αφοσίωσή του, πως θα μπορούσαμε να αρθρώσουμε έστω και μία λέξη ενάντια της αληθινής ομολογίας του... “Δεν είμαι ρομπότ, είμαι άνθρωπος!”. Εμείς δεν ήμασταν αυτοί, που αναρωτιόμασταν όλα τα προηγούμενα χρόνια από τι υλικό είναι πλασμένο αυτό το παιδί; Εμείς, δεν αναφέραμε στα καθημερινά ρεπορτάζ ότι ο Διαμαντίδης χρειάζεται προφύλαξη και ξεκούραση, διότι αλλιώς δε θα τη βγάλει καθαρή; Τη στιγμή λοιπόν, που ο ίδιος παραδέχεται ότι... “Δυστυχώς, δεν πάει άλλο”, δεν θα ήμασταν ανακόλουθοι να τον κατηγορήσουμε; Δεν πρόκειται περί σωσιβίου δικαιολογιών, πρόκειται για την αλήθεια.

Ο Διαμαντίδης, όπως και κάθε παίκτης, δεν κρίνεται από μία απόφαση, αλλά από τη διάρκεια. Και η δική του διαδρομή, δεν δικαιολογεί κάποιον να τον χαρακτηρίσει αποστάτη, φυγόπονο, παρτάκια, ή οτιδήποτε άλλο. Ναι, μπορεί να μην κουράστηκε... Μπορεί να φοβήθηκε διότι το 2009 βίωσε τον πιο σοβαρό τραυματισμό της καριέρας του και ίσως να τρόμαξε... Λανθασμένο; Ισως! Αλλά, ανθρώπινο και καθόλα σεβαστό για κάποιον που δεν έδειξε ποτέ ότι έχει ως πρώτη σκέψη την απόδραση από την καταπόνηση.

Λάθος και σωστό δεν υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Διαμαντίδης, θα πρέπει να βρει το κίνητρο να επιστρέψει... Για τελευταία φορά, για το τελευταίο... εθνικό καλοκαίρι του! Η συγκαρία είναι ευτυχής... Στα τέλη Ιουλίου είναι προγραμματισμένο το μεγαλύτερο ραντεβού των Εθνών και των φυλών, οι Ολυμπιακοί Αγώνες... Προς τιμήν της η ΕΟΚ, έχει ακολουθήσει πολύ μετριοπαθή στάση στην περίπτωση του Μήτσου, κάτι που (ορθώς) δεν έπραξε σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αντιλαμβάνονται όλοι ότι όλα τα δάχτυλα του χεριού (καλώς ή κακώς) δεν είναι ίδια... Χρειάζεται όμως ...κάτι!

Κάτι ισχυρό που θα πείσει έναν άνθρωπο που αποστρέφεται της δημοσιότητας, ότι η συμμετοχή για τελευταία φορά με την Εθνική ομάδα, δεν είναι παραβίαση του λόγου του και φυσικά δε θα τον καταστήσει αναξιόπιστο, ούτε θα θέσει εν αμφιβόλω τη σοβαρότητά του ως άνθρωπο. Κι αν νομίζουμε ότι δεν τα σκέφτεται αυτά ο Διαμαντίδης, θεωρώ ότι κάνουμε λάθος. Αυτοί οι λόγοι είναι μπροστά του όμως... Και πρέπει να τους κοιτάξει στα μάτια και να πάρει την απόφαση που θα ενθουσιάσει τους πάντες. Μαζί με τον Σπανούλη, τον Ζήση, τον Μπουρούση, τον Φώτση και τα άλλα παιδιά, που θα συνεχίσουν και τους τιμούμε για αυτό, ο Δημήτρης Διαμαντίδης πρέπει να το ξανασκεφτεί για να αγωνιστεί στο Προολυμπιακό...

Οχι γιατί έχει χρέος, ούτε υποχρέωση! Αλλά για τον ίδιο τον εαυτό του και όλους που επιθυμούν να τον αποθεώσουν για τελευταία φορά, βλέποντας να φοράει την γαλανόλευκη και να είναι έτοιμη να αποδεχτούν την αποχώρησή του. Στην Τουρκία το 2010 το σοκ ήταν μεγάλο. Απρόσμενο! Σε όλα τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, κάποια στιγμή μπαίνει ένα τέλος! Απλά στη σκέψη όλων αυτών που έχουν ζήσει με τη εθνική ομάδα τόσα χρόνια απίστευτων στιγμών, υπάρχει το ...ανολοκλήρωτο. Η σκέψη ότι ο κύκλος πρέπει να κλείσει πιο ομαλά. Κι αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία. Η μεγάλη στιγμή... Οι Ολυμπιακοί αγώνες! Μήτσο γύρνα!

Για μία τελευταία παράσταση μίας γενιάς που μας έκανε όλους περήφανους, κι αυτό δεν αλλάζει, ό,τι κι αν συμβεί από εδώ και στο εξής. Γύρνα για το encore... Οπως κάνουν τα μεγάλα συγκροτήματα, που ακόμα κι όταν διαλυθούν, έπειτα από χρόνια επανενώνονται για μία τελευταία τουρνέ... Για το τελευταίο χειροκρότημα κι εν τέλει για τον απλό λαό, που εκείνη την εποχή θα έχει ανάγκη να ζήσει κάτι που θα τον απογειώσει και θα τον κάνει περήφανο και πάλι. Εξάλλου, πλέον, γύρω μας, ελάχιστα είναι αυτά που μας κάνουν να αισθανόμαστε περήφανοι...

Η πρόσκληση στον Διαμαντίδη δεν είναι υποτίμηση στα παιδιά που θα συνεχίσουν να αγωνίζονται... Ούτε προσβολή. Ολοι γνωρίζουμε όμως, ότι μία πλήρης εθνική ομάδας, με τον Βασίλη, τον Στράτο, τον Θοδωρή, τον Μήτσο, θα σχηματίσει το δικό μας όνειρο. Οχι μόνο για την επιτυχία ή για ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς... Πλέον, κι ενώ τα χρόνια περνούν, θα είναι μία σπουδαία στιγμή να τους δούμε όλους αυτούς να ξαναπαίζουν μαζί. Κι ας αποτύχουν. Δεν πειράζει. Ο κύκλος θα έχει κλείσει σωστά όμως!