Κάνε κάτι (πάλι) Γιώργο!

Στο ερώτημα "αδερφέ είναι μακριά το Λονδίνο;" ο Γιώργος Αφρουδάκης μπορεί να κοιτάξει αυστηρά τον Χρήστο και να του πει "σκάσε και κολύμπα"! Θέλει πολύ κολύμπι, πολύ ξύλο στους φουνταριστούς, πολύ ζόρι και πολλές ώρες πτήσεως αυτό το ταξίδι. Α, θέλει επίσης και πολλά διόδια στους ενδιάμεσους σταθμούς, ώστε να προσγειωθούν κάποια στιγμή στο "Heathrow" και τα αρσενικά και τα θηλυκά του γουότερ πόλο μας...

Μέσα στο καταχείμωνο, λοιπόν και σε μια χώρα (Ολλανδία) με τεράστια παράδοση στο γουότερ πόλο, η ελληνική υδατοσφαίριση αναζητεί την υγειά της. Την υγειά της, αλλά και τη δροσιά της, που οι άνδρες την έχασαν τα τελευταία χρόνια, αλλά οι γυναίκες φρόντισαν να τη διατηρήσουν και μάλιστα χωρίς να καταφύγουν σε πλαστικές εγχειρίσεις. Ούτε ένα μικρό μπότοξ,.θαρρώ, δεν έκαναν!

Έχω που έχω την αδυναμία μου σε αυτό το άθλημα, με τσίγκλισε κιόλας ο Γιώργος Αφρουδάκης που άφησε ένα υπονοούμενο για μετάλλιο και με έστειλε! Απλώς τώρα με στέλνει μεταφορικά στο Αϊντχόφεν, ενώ το 2005 με έστειλε στην κυριολεξία στο Μόντρεαλ για να τηρήσω τον όρκο που του είχα δώσει ένα βράδυ στο Τορόντο: τότε που η εθνική αγωνιζόταν στο πλαίσιο του World League και ο Γιώργος βλέποντας δυο εβδομάδες μπροστά μου το πέταξε ένα βράδυ που τον ξεμονάχιασα για μια συνέντευξη στο μπαρ του ξενοδοχείου, δίπλα στο CN Tower...

"Κρατάς μυστικό;" με ρώτησε. "Απρεπής ερώτηση σε δημοσιογράφο" τον απογοήτευσα. Δεν κάμφθηκε όμως και ήταν έτοιμος να το ξεφουρνίσει αναλαμβάνοντας κιόλας την ευθύνη των λόγων και (όπως αποδείχθηκε) των μετέπειτα πράξεων του. "Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει, λέει μια παροιμία" του είπα για να τον διευκολύνω. Γέλασε δυνατά και μου αποκάλυψε το μυστικό του: "Εγώ στο λέω και κάνε ό,τι σε φωτίσει ο θεός: θα ξαναγυρίσουμε στον Καναδά για το Παγκόσμιο και θα φύγουμε από 'δω με ένα μετάλλιο, απλώς δεν ξέρω τι χρώμα θα 'χει"!

Μου το 'πε, το 'γραψα φόρα παρτίδα την άλλη μέρα στο "Βήμα" (ιδού και το σχετικό απόκομμα του φύλλου της 16ης Ιουλίου του 2005) και του υποσχέθηκα ότι "εάν η εθνική ομάδα βρίσκεται στη ρότα του μεταλλίου θα ανέβω στο πρώτο αεροπλάνο που θα βρω για να είμαι δίπλα σας εκείνη τη στιγμή". Το υποσχέθηκα και στα υπόλοιπα παιδιά, στον Σάντρο Καμπάνια, στον βοηθό του, Παναγιώτη Τρούλο στον μάνατζερ Αντώνη Αρώνη, ακόμη και στον συχωρεμένο φυσικοθεραπευτή της ομάδας, τον Πέτρο τον Πεταλάκη και περίμενα...

Τρεις εβδομάδες αργότερα έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδάει (μετά από έναν χρόνο, βλέπε Λισαβώνα και Euro 2004) το "δεν μπορώ να περιμένω"! Δεν περίμενα λοιπόν: έκλεισα ένα αεροπορικό εισιτήριο, μπήκα στο αεροπλάνο λίγες ώρες πριν από τον προημιτελικό με την Ιταλία και όταν έφτασα στο Μόντρεαλ, η δουλειά με τους λεγάμενους είχε γίνει και μάλιστα παστρικά και "τα παιδιά μου" βρίσκονταν ήδη στην τετράδα και ετοιμάζονταν για την αναμέτρηση με τη "dream team" εκείνης της εποχής!

Στον ημιτελικό η εθνική βασάνισε πολύ τους Ούγγρους μέχρι να πέσει ηρωϊκώς μαχόμενη και την επόμενη μέρα επιβίωσε στο θρίλερ του μικρού τελικού με την Κροατία την οποία νίκησε στην παράταση. Πώς ; Με ένα γκολ του Γιώργου Αφρουδάκη από πάσα του (αδελφού του) Χρήστου στο τελευταίο δευτερόλεπτο!

Δεν ξέρω αν ήταν το κάρμα, ήταν πάντως ένα (χάλκινο) μετάλλιο, το οποίο στα δικά μας μάτια λαμπύριζε σαν χρυσό και βάλε! Η εθνική είχε πάρει το ασημένιο στο FINA Cup του 1997 (χάνοντας από τους Αμερικανούς στον τελικό κι ενώ στον ημιτελικό με τους Ούγγρους ο Μάκης Βολτιράκης έπιανε πουλιά στον αέρα) και από τότε έμοιαζε καταδικασμένη στο μαρτύριο του Σισύφου : τέταρτη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1999 στη Φλωρεντία, τέταρτη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2003 στη Βαρκελώνη, τέταρτη πάλι στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 2004 στην Αθήνα...

... ε, διάβολε, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και σκαρφαλώσαμε στο βάθρο εκείνη την άγια μέρα, που ήταν η προτελευταία του Ιουλίου!

Παρεμπιπτόντως εγώ δεν πιστεύω ούτε στα γούρια, ούτε στα... παγούρια, αλλά εκείνο το καλοκαίρι στάθηκα πράγματι πολύ τυχερός μάζεψα τόσα πολύτιμα μέταλλα που κανονικά έπρεπε ν' ανοίξω κοσμηματοπωλείο στη Βουκουρεστίου και να ρίξω στα κεσάτια τον Λαλαούνη και τον Καίσαρη! Πήγα πρώτα στο Μοντρεαλ και καμάρωσα τη μια μέρα την εθνική να εκπληρώνει το απωθημένο της και να κατακτά το χάλκινο μετάλλιο και την επόμενη τον Αρη Γρηγοριάδη να στέφεται πρωταθλητής κόσμου στα 50μ ύπτιο. Από το Μόντρεαλ πετάχτηκα μέχρι την Κόρντομπα και τη Μαρ ντελ Πλάτα της Αργεντινής και είδα την εθνική ομάδα νέων του μπάσκετ να (χάνει με δύο βολές του Σειμπούτις από το φάουλ του Βασιλόπουλου στη λήξη του τελικού με τη Λιθουανία και) να αναδεικνύεται δεύτερη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Γύρισα στην Ελλάδα, βάφτισα ένα κοριτσάκι στα Ζωνιανά και μετά γραμμή για το Βελιγράδι, όπου ο θεός άκουσε την προσευχή μου στο "βάλ' το αγόρι μου"!

Ε, αυτές ήταν όντως οι εβδομήντα μέρες που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου!

Στον ημιτελικό του Μόντρεαλ η εθνική βρήκε απέναντι της αφηνιασμένο τον Πίτερ Μπίρος που έβαλε έξι γκολ στην κόντρα (10 και η εθνική ηττήθηκε από τους χρυσούς Ολυμπιονίκες και μετέπειτα πρωταθλητές κόσμου, Ούγγρους με 7-6. Ο τελικός της 30ης Ιουλίου στην ανοικτή πισίνα "Ζαν Ντραπό" υπήρξε η επιτομή του δράματος, για να ταιριάζει κιόλας με την 39η επέτειο από τον τελικό του Μουντιάλ του 1966 (Αγγλία-Γερμανία 4-2) με το γκολ φάντασμα του Τζεφ Χαρστ του Μουντιάλ: στην τελευταία επίθεση της παράτασης, με το σκορ στο 10-10, ο Χρήστος έδωσε την μπάλα στον Γιώργο, αυτός σούταρε και... φύγαμε για το βάθρο!

Το σουτ ήταν όντως άπιαστο, όπως είπε και με μπόλικη αθυροστομία μετά από λίγα λεπτά, ο Χρήστος, "δεν πιανόταν, διότι η μπάλα πήγε εκεί που γαμ...αι οι αράχνες"! Ο Γιώργος υπήρξε πιο συγκρατημένος, αλλά ακροβατώντας πάνω στη λεπτή γραμμή που ορίζουν ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση, έγινε... Μαραντόνα, βάζοντας στον λογαριασμό το χέρι του Πανάγαθου!

Προς επίρρωσιν αυτού, αναδημοσιεύω τη διήγησή του για την ονειρεμένη φάση της καριέρας του: "Από τη στιγμή που πήραμε την μπάλα πιπίλιζα συνεχώς το μυαλό μου με την ίδια φράση, που ήταν μια εντολή προς τον εαυτό μου: "Γιώργο κάνε κάτι, κάνε κάτι και κάν' το τώρα"! Όταν μου ήρθε η μπάλα δεν χρειάστηκα δεύτερη σκέψη. Δούλεψα δυνατά με τα πόδια μου και έκανα ένα σουτ που δεν το έχω ξαναδοκιμάσει στη ζωή μου: γυριστό, χωρίς να βλέπω την εστία, από τη θέση του φουνταριστού. Αστραπιαία γύρισα το βλέμμα μου προς το τέρμα, είδα την μπάλα να περνάει στο τσακ τη συμβολή των δοκαριών και ήμουν σίγουρος πια: το δικό ου χέρι έκανε το σουτ και το χέρι του θεού έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα"!

Το 1996, όταν ο Γεράσιμος Αρσένης απέτυχε να εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός της χώρας, αντί του συχωρεμένου Ανδρέα Παπανδρέου, είχε πει (απευθυνόμενος προς έναν φίλο του) την περίφημη ατάκα "Γιώργο χάσαμε". Εκείνο το απόγευμα, ο Αφρουδάκης είπε (προς τον εαυτό του) "Γιώργο νικήσαμε", αλλά είχε φροντίσει κιόλας να περάσει το μήνυμα προς τους παίκτες του, όταν τους μάζεψε στο νερό, λίγα δευτερόλεπτα πριν από τη σέντρα και τους είπε:΅"Παιδιά, η Ιστορία μας χρωστάει αυτό το μετάλλιο. Πάμε να το πάρουμε"!

Το πήραν και μπορεί να το ξαναπάρουν τώρα (στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, που αρχίζει τη Δευτέρα στο Αϊντχόφεν), μαζί με το εισιτήριο για το Προολυμπιακό Τουρνουά που θα γίνει τον Απρίλιο στο Εντμοντον, άλλωστε οι οιωνοί είναι αίσιοι, διότι απλούστατα είναι οι ίδιοι: η πρόκριση για το Λονδίνο θα κριθεί στον Καναδά, η εθνική πηγαίνει στην Ολλανδία (για πρώτη φορά μετά το 2005) με τρεις φουνταριστούς και σαν να μην έφταναν αυτά, βγήκε πάλι σήμερα ο Γιώργος και είπε ότι "τολμώ να σκεφτώ το μετάλλιο"!

ΥΓ: Αν ο Γιώργος και τα υπόλοιπα παιδιά κάνουν πάλι κάτι κι αν η εθνική (ανεξαρτήτως του μεταλλίου) περάσει στο Προολυμπιακό Τουρνουά και πάρει το εισιτήριο για το Λονδίνο, ο Αφρουδάκης θα κρεμάσει το σκουφάκι του με άλλο ένα, κοντά στα πολλά άλλα ρεκόρ: θα ισοφαρίσει τον ομόσταβλό του από τη Βουλιαγμένη, άλλοτε συμπαίκτη του, φίλο και κουμπάρο του Γιώργο Μαυρωτά, φορώντας ένα πέμπτο ολυμπιακό παράσημο! Μεγάλη δουλειά για ένα παιδί, που μικρός ήταν χοντρός (εξού και το παρατσούκλι "Ντρος") , έγινε φουνταριστός με το στανιό και με τόσο ξύλο που έχει φάει τόσα χρόνια, ώρες ώρες νομίζει ότι δεν είναι 35 χρονών, αλλά πενήντα!