Δώδεκα κουκέτες για δίμετρους

Mε τον αποχαιρετισμό της Εθνικής ποδοσφαίρου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, «αντίο» άδοξο αλλά ασφαλώς όχι ταπεινωτικό, τελείωσε για τον ελληνικό αθλητισμό ο χειμώνας και μπαίνει το καλοκαίρι.

Καλοκαίρι, φέτος, σημαίνει Ολυμπιακοί Αγώνες.

Η δεύτερη Ολυμπιάδα μετά την αλήστου μνήμης περιπέτεια του 2004 βρίσκει τη χώρα μας σε δύσβατο σταυροδρόμι και τον αθλητισμό μας μεταξύ σφύρας και άκμονος.

Η Εθνική μπάσκετ ελπίζει να γίνει μπροστάρισσα όπως και το 2008, αλλά κινδυνεύει να μείνει εκτός νυμφώνος, αφού πάει να παίξει στο γεμάτο σκοπέλους Προολυμπιακό τουρνουά ελλιπής και με υποτυπώδη προετοιμασία.

Ποτέ άλλοτε δεν κατόρθωσε να κερδίσει Ολυμπιακή πρόκριση μακριά από ελληνικό έδαφος, πόσο μάλλον σε άλλη ήπειρο. Το εισιτήριο για την Ατλάντα το πήρε μέσω του εν Αθήναις Ευρωμπάσκετ 1995 (όπου τερμάτισε τέταρτη) και το αντίστοιχο του Πεκίνου το κέρδισε μετά από Προολυμπιακό τουρνουά που έγινε στο ΟΑΚΑ. Το 2004 ήταν φυσικά διοργανώτρια.

Ο Ηλίας Ζούρος ομολόγησε ότι το πρόγραμμα της προετοιμασίας είναι το χειρότερο δυνατό, αφού περιλαμβάνει ελάχιστες προπονήσεις, δύο κοπιαστικά ταξίδια στη Λιθουανία και στη Βραζιλία, αλλά και φιλικούς αγώνες με ομάδες δεύτερης γραμμής.

Στο μακρυνό Σάο Κάρλος, η Εθνική θα παίξει με τη Νέα Ζηλανδία, τη Νιγηρία και με την οικοδέσποινα Βραζιλία, η οποία βρίσκεται στο ξεκίνημα της δικής της προθέρμανσης (αφού έχει ήδη προκριθεί για το Λονδίνο). Ο Σάο Κάρλος ας βάλει το χέρι του, όταν συναντηθούν ο Νίκος Ζήσης με τον Άντερσον Βαρεζάο.

Ο Ζήσης, αλλά και οι Φώτσης-Μπουρούσης, ακόμα δεν έχουν προπονηθεί μαζί με τους υπόλοιπους. Ο Πρίντεζης και ο Καϊμακόγλου αντιμετωπίζουν προβλήματα από τη συσσωρευμένη επιβάρυνση. Ο Βουγιούκας παρουσιάστηκε αδιάφορος και αποκλείστηκε.

Ο Σχορτσανίτης, ο Κουφός και ο Μαυροκεφαλίδης έμειναν έξω λόγω τραυματισμών. Ο Διαμαντίδης βολιδοσκοπήθηκε αλλά προτίμησε πάλι τον καναπέ. Οσοι περίμεναν να δουν την Εθνική πλήρη και συσπειρωμένη όσο ποτέ άλλοτε διαψεύστηκαν εξαρχής.

Και όμως, υπάρχει έκδηλη αισιοδοξία, αφού η συνολική εικόνα είναι πολύ πιο ευοίωνη από την περυσινή. Καλού κακού, ας ετοιμάζουν δώδεκα κουκέτες για δίμετρους μαντράχαλους τα εγγλεζάκια.

Η επιστροφή του Βασίλη Σπανούλη ήταν το πρώτο μεγάλο νέο, αλλά θα πρέπει να συνδυαστεί με την εκτόξευση νεαρών παικτών που πέρυσι εμφανίστηκαν άγουροι (Παπανικολάου, Μάντζαρης, Μπράμος, Σλούκας), την ωριμότητα εκείνων που προχώρησαν στο επόμενο επίπεδο (Καϊμακόγλου, Πρίντεζης, Μαυροειδής, Βασιλειάδης, Καλάθης), τη σιγουριά που πηγάζει από την καθησυχαστική παρουσία των τριών «Ιταλών», τους αυτοματισμούς που μπορεί να πηγάσουν από τον κατακτητή των τίτλων Ολυμπιακό.

Τη νεώτατη γενιά εκπροσωπεί ο Βασίλης Καββαδάς, ο οποίος διεκδικεί με αξιώσεις θέση στην τελική 12άδα. Από τους υπόλοιπους, δεν υπάρχει παίκτες που μπορεί να χαρακτηριστεί άπειρος.

Ο Βαγγέλης Μάντζαρης θα κάνει ντεμπούτο σε μεγάλη διοργάνωση, αλλά είναι ο βασικός πλέι-μέικερ του πρωταθλητή Ευρώπης. Δεν θα δούμε φέτος μία Εθνική των 8 παικτών. Σχεδόν όλοι οι Έλληνες διεθνείς έκαναν σεζόν καλύτερη από την προηγούμενη. Για αρκετούς ήταν η κορυφαία της καριέρας τους.

Εάν η Εθνική επιστρέψει από το Καράκας με το εισιτήριο για το Λονδίνο, θα κάνει τριψήφιο τον αριθμό των Ελλήνων αθλητών που θα παρελάσουν στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Ανδρέα Μπέτση στην (απεργιακή) Ελευθεροτυπία που κυκλοφόρησε χθες, χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή 97 κρεβάτια. Τα 12 θα δοθούν σε υδατοσφαιριστές, αλλά η απουσία της Εθνικής γυναικών πόλο θα είναι αισθητή.

Η λίστα συμπληρώνεται από 27 αθλητές και αθλήτριες του στίβου, 12 κολυμβητές και κολυμβήτριες, 10 κωπηλάτες και κωπηλάτριες, 1 αθλητή του κανό-καγιάκ, 2 κοπέλες της συγχρονισμένης κολύμβησης, άλλες 2 του μπιτς-βόλεϊ, 1 της ξιφασκίας, 3 σκοπευτές, 1 καταδύτη, 2 τζουντόκα, 2 παλαιστές, μόλις 1 αρσιβαρίστα, 2 άσους του πινγκ-πονγκ, 9 γυμναστές και γυμνάστριες, 4 ποδηλάτες, 11 ιστιοπλόους και 1 αθλητή του τάε-κβον-ντο, τον επικρατέστερο για τον τίτλο του σημαιοφόρου (και δικαίως, αφού ο Ηλιάδης τιμήθηκε δεόντως στο Πεκίνο) Αλέξανδρο Νικολαϊδη.

Οι περισσότεροι από αυτούς γυμνάζονται υπο συνθήκες αντίξοες έως μαρτυρικές.

Η Κρητικοπούλα σπρίντερ Μαρία Μπελιμπασάκη είπε στο καλό περιοδικό SportsFanότι πηγαινοέρχεται καθημερινά από τη Σητεία στην Ιεράπετρα για προπόνηση (120 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα), πηγαινοέρχεται Κυριακή με Τετάρτη στην Αθήνα για να παρακολουθεί μαθήματα της γυμναστικής Ακαδημίας και συντηρεί το όνειρό της χάρη στις οικονομικές θυσίες των γονιών της, αφού οι απολαβές της είναι μηδενικές.

«Βατήρες πρωτοείδα στους αγώνες, αφού δεν υπάρχουν τέτοιες πολυτέλειες στα στάδια του Λασηθίου», εξομολογείται.

Η Μαρία είναι από τους λίγους τυχερούς. Αμέτρητοι φιλόδοξοι και ταλαντούχοι νέοι εγκαταλείπουν τον αθλητισμό επειδή η τσέπη τους είναι άδεια και η βοήθεια από τις χρεωκοπημένες Ομοσπονδίες μηδαμινή.

Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ μοιάζουν να κινούνται σε άλλο γαλαξία σε σύγκριση με τους αθλητές των ατομικών και των λιγότερο προβεβλημένων σπορ. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι φτωχοί και μόνοι καουμπόηδες.

Να γιατί με συγκινεί τριπλά η δική τους προσπάθεια, πόσο μάλλον η επιτυχία. Τα εμπόδια που υποχρεώνεται να υπερπηδήσει κάθε Τσιάβου και κάθε Χονδροκούκης και κάθε Τσολακίδης και κάθε Τσολακίδης είναι υπερπολλαπλάσια από τα αντίστοιχα ενός Καραγκούνη ή Μπουρούση.

Η απαξίωση την οποία δρομολόγησαν με τα θλιβερά «κατορθώματά» τους χάρτινοι ήρωες του 2004 σαν τον Κεντέρη, τη Χαλκιά, τη Θάνου, την Τσουμελέκα και τον Σαμπάνη αδίκησε τους πραγματικούς ήρωες του ελληνικού αθλητισμού.

Αυτούς –τους ουκ ολίγους- που λένε «όχι» στα φάρμακα και παλεύουν με σφεντόνες απέναντι στους ξένους Γολιάθ αλλά και στο αδηφάγο τέρας που λέγεται Ελλάδα του 21^ου αιώνα.